**ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกะทัดรัด ผนังถูกตกเเต่งด้วยวอเปเปอร์** รูปดวงดาราสีขาว นวลเเต้มเป็นจุดเล็กๆ เปล่งประกายโดยรอบ ผนังด้านบนของเตียงนอนมีดวงจันทราดวงใหญ่เหลืองอร่ามสุกใส พื้นหลังของวอเปเปอร์รอบห้องเป็นสีน้ำเงินเข้มเเต่งเเต้มเป็นท้องฟ้าจำลอง กระจกหน้าต่างถูกปิดกั้นด้วยผ้าม่านสีน้ำเงินเพื่อบดบังเเสงจากด้วยอาทิตย์ที่คอยสาดส่องเข้ามาในยามเช้าเเละยามสาย

พื้นห้องนุ่มเพราะถูกบุด้วยพรมสีน้ำเงินอย่างดี โทนสีภายในห้องเเละเฉดสีของสิ่งต่างๆ ล้วนเเล้วเเต่เป็นสีน้ำงินมืด...ดั่งราตรีที่จมดิ่งอยู่ภายใต้ท้องทะเลลึก...บรรยากาศในห้องยามนี้อบอวลไปด้วยควันสีขาวฟุ้งกระจาย พร้อมเสียงงึมงำคล้ายเสียงสวดมนต์

"เย เซ ซา มี โด โร รี่ เย เค เค อา เฟ กา โน่..." ร่างบางภายใต้เสื้อโค้ตสีดำกำลังวนเทียนไปมา รอบอ่างเเก้วขนาดย่อมที่ตั้งอยู่กลางห้องอย่างตั้งใจ

"ยายพริก !" เสียงแหลมดังขึ้นพร้อมประตูไม้เนื้อดีที่เปิดผางออกขัดการกระทำของร่างบางนั้นได้อย่างชะงัด เพราะร่างนั้นสะดุ้งเฮือกเเละรีบละมือออกจากเทียนที่กำลังวนไปมาอย่างลนลาน

"อะไรล่ะ ฉันทำพิธีอยู่นะ อย่ามากวนใจฉันได้ไหม"

"เเกสิ เลิกบ้าสักที อะไรเนี่ย เหม็นกลิ่นกำยานชะมัดเลย" หญิงสาวผู้บุกรุกเข้ามาทำลายพิธีที่เจ้าของห้องคิดว่าศักดิ์สิทธิ์เริ่มทำหน้าเหยเกพลางยกมือขึ้นโบกไปมาขับไล่กลิ่นกำยานที่คละคลุ้งไปทั่วห้อง

"พี่พีช ถ้าเหม็นก็ย่าเข้ามาสิวะ"

"ก็ไม่ได้อยากจะเข้ามาห้องคนบ้าหรอก เเต่เเม่ใช้ให้เเกไปซื้อผัก นี่เงินกับรายการ" เธอพูดในขณะที่มือยังโบกปัดกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์อยู่ไปมา เเละมืออีกข้างก็วางเงินเเละเเผ่นกระดาษลงบนโต๊ะเครื่องเเป้งที่มีลูกเเก้วใสลูกใหญ่ซึ่งตรงกลางลูกมีประจุไฟฟ้าเเล่นปะทะกันเป็นประกายไฟสีฟ้าอ่อนดังเปรี๊ยะๆ วางตั้งอยู่กลางโต๊ะเเทนที่เครื่องสำอางต่างๆ ที่หญิงสาวส่วนใหญ่พึงมี

"ไปซื้อเองเดะ ฉันทำพิธีอยู่ไม่เห็นเหรอ"

"พิธีบ้าบอน่ะสิ ไปเลยนะ ไม่งั้นจะอดข้าวเย็น เร็วๆเลย" เธอพูดก่อนจะหมุนตัวสะบัดผมยาวสีน้ำตาลอ่อนเดินจากไป

"เเกจะต้องโชคร้ายที่มาดูถูกพิธีของฉัน โอม..."

"หยุดเลยยายพริก เเกเเช่งฉันมาเป็นปีเเล้วเนี่ย เมื่อไหร่เเกจะเลิกบ้าเรื่องเเม่มดหมอผีซะที เเล้วนี่อะไร ยังจะนั่งท่องคาถาติ๊งต๊องต่ออยู่อีกเหรอ ลุกเดี๋ยวนี้นะ ไปซื้อของซะ เพราะฉันจะไม่เสียเวลามานั่งเเช่งเเกคืน" ร่างบางที่เกิดเปลี่ยนใจหมุนตัวกลับมาดูน้องสาวเเหวขึ้นก่อนจะคว้าตุ๊กตาบนหัวเตียงขว้างใส่เด็กสาวผู้สวมเสื้อโค้ตสีดำที่นั่งสวดงึมงำอยู่กลางห้องให้ลุกฮือขึ้นมาเพื่อหลบหลีก

"เเต่ฉันจะทำเลย นี่ๆ"

"อ๊าย! พี่พีช อย่าขว้างน้องยุกยิกของเค้านะ"

"ก็ไปสิ เร็วๆ ดับเทียนเหม็นๆนั้นด้วยนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องเเม่ว่าเเกจะเผาบ้าน" เมื่อเเผดเสียงเเหลมใส่ผู้เป็นน้องเสร็จเรียบร้อยเเล้วเธอก็หมุนตัวเดินกลับไปอีกรอบ ครั้งนี้เธอจากไปพร้อมปิดประตูห้องดังโครมทิ้งท้ายเสียด้วย

ฉันรีบเก็บน้องยุกยิก ตุ๊กตาหมาน้อยสุดหวงขึ้นมาลูบหัวก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม หลังจากที่นังพี่บ้าขว้างลงมานอนเเอ้งเเม้งอยู่กันพื้น

"โอม..."

"ยายพริก! "เสียงปีศาจพีชตวาดเเทรกขึ้นมาทำเอาฉันสะดุ้งตัวโยน จนทำเทียนหล่นลงไปในอ่างเเก้ว

"โอ้ว! ยายปีศาจเอ๊ย ให้ตายเถอะยุกยิก เอาไว้ฉันจะฝึกเวทมนต์ให้เเข็งเเกร่งกว่านี้เเล้วฉันจะเเก้เเค้นให้นะ ตอนนี้เเม่มดน้อยอย่างฉันยังสู้ฤทธิ์ยายปีศาจไม่ไหว"

ฉันเดินไปหยิบเงินเเละกระดาษโน้ตเล็กๆบนโต๊ะเครื่องเเป้งขึ้นมาอย่างจำใจ ทำไมฉันต้องเป็นคนไปซื้อด้วยนะ พี่พีชบ้า ตัวเองอยู่บ้านเฉยๆ นั่งเล่นเเต่คอมพิวเตอร์ทั้งวัน ทำไมไม่ไปว้า...เดือดร้อนถึงฉันที่กำลังทำพิธียุ่งๆอยู่ให้ต้องผละออกไปซื้อของเนี่ย เเม่เองก็ลำเอียง ใช้เเต่ฉัน เฮอะ! ลำเอียงขนาดไหนก็ดูชื่สิ

พี่ชื่อพีช ฝรั่งจ๋าเชียว น้องชื่อพริก โหย! อินเตอร์สุดๆ

เเอด:สนุกกันมั้ยฮะ เเอดตั้งใจเเต่งมากๆเลยนะ

**เดินมาจากบ้านถึงตลาดใช้เวลา 10 นาที ด้วยตลาดอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่า\*\*\*\*ไหร่นัก** ตลาดนี้เป็นตลาดสดที่ค่อนข้างใหญ่โต ภายในสะอาดจัดเป็นสัดส่วน พื้นไม่เปียกแฉะพร้อมเทด้วยซีเมนต์ ทำให้เดินเลือกดูของได้อย่างสบายใจ ฉันก้มดูโน๊ตที่แม่จดให้ก็พบแต่รายการผัก...ผัก...และผัก

"อะไรเนี่ย !" ฉันเผลออุทานลั่นทำไมมีแต่ผักล่ะ เเม่ต้องแกล้งฉันแน่เลย เห็นมั้ยแม่ลำเอียงขนาดไหน ก็รู้อยู่ว่าฉันไม่ชอบผัก

"อ่านไม่ออกหรอกพริก ให้ป้าอ่านให้มั้ย อยู่ป. 6 แล้วไม่ใช่หรอทำไมยังอ่านหนังสือไม่เป็นล่ะ มาป้าจะดูให้" แม่ค้าที่ผูกผ้ากันเปื้อนสีแดงแปร๊ดอยู่ใกล้ๆทำขึ้นทางกวักมือเรียก

"ไม่ใช่นะป้าพริกอยู่ม.5 แล้ว โถ่! เอาแครอท" ทำไมชอบมองว่าฉันเป็นเด็กประถมกันจังนะ สูงตั้ง 155 เซนต์ ดูยังไงก็เด็กมหาวิทยาลัย โถ่!

"อูย! โตเร็วจัง ดูเหมืนเมื่อวานยังหาวิ่งเล่นอยู่แถวนี้อยู่ไม่ใช่หรอ" คุณป้าแม่ค้าทัก มือก็หยิบแครอทชั่งกิโล ก่อนจะใส่ถุง เหอๆๆ เมื่อวานสมัยไหนแล้วล่ะนั่น

"เอาแครอทสดๆนะป้า เอาที่น้องมายด์เขาแจกมาให้น่ะ" ฉันแซวเล่นก่อนจะหยิบผักอื่นๆเพิ่มอีกเพื่อให้ป้าแม่ค้าใส่ถุงให้

จ่ายเงินและรีบรับผักพร้อมยิ้มอวดฟันหลอของป้าแม่ค้าใจดีมาก่อนจะเดินไปในตลาดเพื่อหาบล็อกเคอรี่อีก 1 อย่างตามที่แม่เขียนไว้ในโน๊ต

ด้วยมัวแต่สอดสายตามองหาผักที่เหลือจึงไม่ได้มองตรงไปข้างหน้าทำให้ปะทะเข้ากับร่างของบุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหน้าอย่างจัง

"ขอโทษค่ะ" ฉันกล่าวขอโทษส่งผู้ชายที่ฉันเดินชน เขาสูงมาก และไม่รู้ว่าฉันจะสูงเท่าไหล่เขามั้ย ผิวขาว และหน้าคมสันเกลี้ยงเกลานั้นถูกล้อมไปด้วยผมสีทองที่ตัดเป็นทรงยอดฮิต ด้านบนสไลด์สั้นชี้ตรงและยาวไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณท้ายทอยที่ไว้ทรงแล้วใส่ยาวเคลียลำคอ จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมสีน้ำผึ้งรับกับสีผมกำลังปลายตาดุมองมาที่ฉัน

"เดินยังไงให้ชนกับคนที่ยืนอยู่นิ่งๆ" ริมฝีปากได้รูปของคนตรงหน้ากำลังต่อว่าฉัน

"ก็เดินมาเรื่อยๆ" นายนั่นเเหละยืนยังไงให้ชนฉันได้

"แล้วชนคนอื่นเขาได้ยังไงล่ะ วังหน่อยสิ" เขาขึ้นเสียงเอ็ดกลับมา...แค่นี้ก็ต้องดุด้วย ตอนถูกฉันชนตัวยังยืนนิ่งเป็นเสาไฟ จะมาเดือดร้อนอะไรเนี่ย

"อะไรล่ะ ก็ขอโทษเเล้วไง เเล้วนี่...นายเหยียบกระดาษโน้ตของฉัน" ฉันชี้มือลงไปที่เท้าของเขา

เขาก้มลงมองตามนิ้วที่ชี้ลงพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉันเเละเเสยะยิ้มให้ ใช่เเล้ว เขาเเสยะยิ้มให้ ยิ้มเจ้าเล่ห์จากใบหน้าหล่อเหลา ก่อนจะงัดนิสัยชั่วร้ายออกมาจากท่าทางที่ดูดีการใช้เท้าเขี่ยกระดาษโน้ตมาทางฉัน

"เก็บไปสิยายเตี้ย!"

หา...เตี้ย...เตี้ย...เตี้ย...เตี้ย เสียงเอคโค่จากไอซาตานหัวฟักทองตรงหน้าดังกระหึ่มเซอร์ราวนด์ไปทั่วโสตประสาทของฉัน หน็อย! เเก ไอหัวฟักทอง

เเอด : คือเเอดจะบอกว่า เเอดขออัพเเต่นี้ก่อนนะคะ

ถามเเอดได้ทุกอย่างเลยนะคะ เเอดพร้อมตอบ ถึงตอนนี้มันจะไม่ดังก็เถอะ เเต่เเอดอยากให้ทุกคนรู้ว่าเเอดตั้งใจเเต่งมากๆเลยนะคะ เเอดตั้งใจเเต่งจริงๆนะ ขอให้ทุกคนสนุกกับนิยายของเเอดนะคะ เเอดเป็นมือใหม่ ยังไงก็ฝากเนี้อฝากตัวด้วยนะคะ

♧ตะลิงปลิง♧/S²