สวัสดีครับผมชื่อไป๋ตอนนี้ผมอายุ18ตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ม.6 เป็นปีสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่ในรั้วของโรงเรียน นึกถึงมันก็แอบใจหายเหมือนกันครับ ออแล้วก็ผมเรียนอยู่สายวิทย์—คณิต ซึ่งมันก็ค่อนข้างที่จะอยากลำบากมากเลยล่ะครับเพราะโรงเรียนของผมกว่าจะเรียนเสร็จก็ปาไปสะ6โมงเย็นแล้วกว่าจะได้กลับบ้านก็1ทุ่มพอดี เฮ้อ เหนื่อยเอาเรื่องเลยแต่ผมก็มีแผนเรียนต่อ

มหาลัยแล้วล่ะครับ ผมคิดว่าจะต่อคณะแพทยศาสตร์ซึ่งมันก็ไม่อยากไปสำหรับผมละมั้ง อันที่จริงตอนเด็กผมไม่เคยที่อยากเป็นหมอหรอกครับแต่ที่ผมอยากเป็นก็เพราะว่ามันดูเท่ครับ มันดูแบบคนที่เป็นหมอจะหล่อทุกคนเลยผมเลยคิดว่าถ้าผมเป็นหมอผมก็มีคนมาจีบผม เหตุผมผมอาจจะดูแปลกล่ะสิ ผมก็ยังคิดเลย5555

อันที่จริงคริบครัวของผมก็ไม่สนับสนุนให้ผมเรียนคณะแพทย์พวกเขาอยากให้ผมเรียนคณะบริหารเพื่อจะมารับช่วงต่อธุรกิน

ของพ่อ

ซึ่งมันไม่ใช่แนวทางของผมเลย ผมทะเลาะกับครอบครัวเลยย้ายออกไปอยู่กับคุณแม่ ถ้าถามว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่อยู่ด้วยกัน

ก็นั้นแหละครับพวกเขาอย่ากันตอนผมอายุ6ขวบผมก็เข้าใจพ่อผมบังคับให้ผมไปอยู่กับเขา ตอนแรกผมร้องไห้เพราะผมอยากอยู่กับแม่แต่หลังตอนที่ผมกับพวกเขาทะเลาะกันผมจึงได้มาอยู่กับแม่ แม่ผมเปิดร้านขายกะแต๋ว5555แฮ!! ก๋วยเตี๋ยวว โทษทีครับผมติดเล่นไปหน่อย ผมไปเรียนแล้วก็ไปช่วยแม่ช่วงเย็นแล้วผมก็อ่านหนังสือไปด้วยเวลาว่างหน่ะครับ ผมมีความสุขมากกว่าตอนที่อยู่กับพ่อมันเป็นความสุขที่ได้กลับมาเวลาอยู่กับแม่ผมอยากจะบอกแม่ว่าผมรักแม่มากน่ะครับผมมีความสุขที่ได้อยู่กับแม่และผมจะสอบให้ติดคณะแพทย์ให้แม่เอาผมไปอวดป้าข้างบ้านไปเลยผมเชื่อว่าแม่ต้องชนะครับ และผมมีป้าข้างบ้านด้วยลูกแกเป็นพนักงานบริษัทที่หนึ่ง เขามาอวดตลอดเลยว่าลูกเขาอ่ะหน่ะพาไปหาหมอคลีนิคหมอมืออาชีพ ผมบอกเลยแม่ผมจะเป็นหมอแล้วผมจะรักษาแม่โดยที่แม่ไม่ต้องไปหาหมอเลยครับเพราะผมจะเป็นคนรักษาแม่เองขอบคุณแม่น่ะครับ

ติ้ดด~~~~ เช้าอีกล่ะเฮ้อ

ม๊าไป๋ไปโรงเรียนก่อนน่ะม๊า แล้วนี่กินไรยัง ยังม๊าไป๋ว่าจะไปซื้อกินที่โรงเรียนเลย โอเค งั้นผมไปล่ะ ม๊า จ้า เอาจริงน่ะครับคือตอนนี้ผมอยู่ใน.6เทอม1 ตอนนี้ผมได้ยื่นเกรดเข้ามหาลัยแล้วไปสอบเข้าคณะรอบแรกแล้ว แต่ตั้งแต่.4จนตอนนี้ผมจะจบม.6ผมไม่เคยมีเพื่อนเลย ผมอิจฉาคนที่มีเพื่อนมากเลยไปไหนก็ไปด้วยกันกินข้าวด้วยกันมีความสุขด้วยกัน ในขณะที่ผมไม่มีเพื่อนถึงจะมีแต่เป็นแค่เพื่อนร่วมห้องเห้อ เวลามีความสุขก็ไม่รู้จะหันไปคุยกับใคร

คนมีเพื่อนไม่มีวันเข้าใจผมหรอก สาเหตุที่ผมไม่มีเพื่อนอาจจะเพราะว่าผม เอ่อ ค่อนข้างพูดน้อยถึงน้อยมาก ผมโดนเพื่อนในห้องบูลลี่ผมว่าเป็นเด็กแว่นขี้เหร่บางครั้งพวกเขาก็มาต่อยผมด้วย ผมยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลย บอกเลยว่าผมเจ็บมากกกกกกกก

แต่ถึงยังตอนนี้ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะผมคิดว่าผมมีความสุขดีผมมีรายได้จากการขายพวกเค้กออนไลน์ ตอนแรกก็ไม่มีคนซื้อเท่าไหร่แต่ตอนนี้เฉลี่ยรายได้ปีของผมที่หักค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเหลือเงินต่อปีต้อง10ล้านผม ผมเอาเงินพวกนี้ไปรักษาแม่ตอนนี้แม่ผมเป็นเนื้องอกในสมองแม่ไม่ยอมผ่าตัดผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเฮ้อ แต่ยังไงตอนนี้ผมก็รวยล่ะดีกว่าตอนอยู่กับพ่อที่ต้องคอยรักษามารยาทตลอดเวลาไม่มีเงินติดตัวถ้าจะซื้ออะไรก็ต้องไปขอ คิดว่าผมจะกล้าไปขอรึไง แค่หน้าผมเขาก็ไม่อยากมองล่ะ

อันที่จริงพ่อเขามีครอบครัวใหม่แล้วครับ ผู้หญิงที่เป็นแม่เลี้ยงผมเขาค่อนข้างที่จะนิสัย เอิ่มไม่น่ารักเขาชอบให้ผมอดข้าวแถมหาว่าผมทำร้ายลูกติดผู้หญิงคนนั้นอยู่บ่อยเลย ผมไม่ได้หวังสมบัติพ่ออยู่ล่ะก็เลยออกมาจากครอบครัวแบบนั้นแหละ ถ้าถามว่าแม่ผมทำงานอะไร คือ แม่ผมขายของก๋วยเตี๋ยวอยู่แต่เมื่อก่อนแม่เป็นลูกจ้างปลูกข้าวหน่ะครับตอนนี้ผมมีเงินพอที่จะดูแลตัวเองแล้วก็อยู่กับแม่แล้วหล่ะคระบ♡(> ਊ <)♡ตอนนี้ผมก็มีข่าวดีจะมาบอกทุกคนนั้นก็คือออ ผมสอบติดคณะแพทย์แล้วกรี้ดดดดดว้ายสาวออก( ˘ ³˘)♥