สวัสดีครับผมชื่อทีผมอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่3ผมมีพี่ชายอยู่หนึ่งเขาชื่อพีเขาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่5เมื่อก่อนเราไม่ค่อยสนิทกันหรอกครับแต่ช่วงนี้พี่ทำตัวเปลี่ยนไป...เอ๊ะ!!!หรือพี่ผมจะมีความรักกันนะซึ่งผมก็คาดการไม่ได้หรอกครับว่ามันเป็นเรื่องจริงรึป่าว อ๋อ!!ผมลืมแนะนำเพื่อนสนิทของผมไปเลยเพื่อนสนิทผมชื่อซันเขาเป็นคนน่ารักมากเลยล่ะครับแต่...ก็โหดไม่แพ้กันเขาเป็นคนเงียบๆกับคนที่ไม่สนิทแต่ถ้าเขาสนิทล่ะก็....จะเขาจะทำตัวน่ารักมากเลยครับ

....:ทีลูกตื่นรึยังจ๊ะ

โอ้วววเสียงนี้มันเสียงแม่ผมนี่น่า

ที:ครับๆทีตื่นแล้วครับแม่

แม่:ถ้าตื่นแล้วก็ไปปลุกพี่เราหน่อยนะเจ้านั้นน่าจะขี้เซาอีกตามเคย

ผมนึกในใจทำไมต้องเป็นผมอีกแล้วล่ะแม่ก็รู้อยู่ว่าผมปลุกพี่ของผมทีไหร่มีปัญหากันตลอดแล้วผมก็ไม่อยากนึกภาพตอนที่ผมไปปลุกพี่เลยจริงๆ

แม่:ที!!!ได้ยินแม่มั้ย

ที:ครับๆได้ยินครับผมเดี๋ยวผมจะไปปลุกคุณชายเองครับคุณแม่สุดสวยไม่ต้องห่วง

ผมพูดเพื่อให้แม่หยุดว่าผมซักทีพร้อมกับเดินไปที่ห้องของพี่

ที:พี่พี!!!ตื่นสักทีเถอะจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมือไหร่ไอ้พี่พีตื่นเถอะไม่ไปโรงเรียนอ่อจะนอนหรือว่าจะตายว่ะห่ะ

ไม่ต้องสงสัยหรอกครับผมปลุกพี่แบบนี้ทุกเช้าอยู่แล้วผมบ่นว่าพี่พร้อมกับดึงผ้าห่มที่คลุมตัวพี่ออกแต่จังหวะที่ผมเผลอไปนั้นก็มีมือมาดึงแขนผมไปให้นั่งลงบนเตียงผมล้มตัวลงไปในอ้อมกอดของใครบางคนก่อนที่เขาจะหอมแก้มผม

.....:อรุณสวัสดิ์~(^⁠‿⁠^)

ที:พ...พี่ทำอะไรของพี่เนี่ยมาหอมแก้มผมทำไม?

ใช่แล้วล่ะครับคนที่หอมแก้มผมคือพี่ชายของผมเอง

พี:พี่ทำอะไรพี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

ที:อ๊ากกกกพี่ออกไปเลยนะ

พี:แต่นี้มันห้องพี่นะครับ

ที:เอ่อว่ะ...งั้นผมออกไปแล้วพี่ก็แต่งตัวเร็วๆล่ะ

พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องพี่ชายของผมกลับห้องตัวเองไปเอากระเป๋านักเรียนของผมแล้วเดินลงไปหาแม่ด้านล่าง

ที:มีไรกินมั่งครับแม่

ผมถามพร้อมกับหอมแก้มแม่ไปหนึ่งทีซึ่งทำให้พ่อที่นั่งอยู่ด้านหน้าของแม่ถึงกับหึงเลยล่ะครับ

แม่:เอิ่มมม(⁠●⁠_⁠_⁠●⁠)

ผมหันไปหาพ่อแล้วพูดว่า

ที:อ้าว...พ่อยังไม่ไปทำงานอีกหรอครับ?

พ่อ:ยังหรอกว่าแต่วันนี้ทำตัวแปลกๆนะเรา(-_-+)

ที:แปลกหรอครับปกตินะครับ

แม่:เอาล่ะอย่าพึ่งเถียงกันสิ

พี:อรุณสวัสดิ์ครับพ่อแม่<⁠(⁠￣⁠︶⁠￣⁠)⁠>

พี่ของผมเดินลงมาพร้อมกับรอยยิ้มกวนทีนนิดๆผมนี่อยากจะเตะปากเขาให้ล่วงเลยแล้วทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้ามาพร้อมกับพูดว่า

.....:นายครับรถพร้อมแล้วจะไปเลยกันมั้ยครับ

ผมมองหน้าพี่พีก่อนที่จะหันไปบอกพี่คิน

ที:เอารถออกเลยก็ได้ครับผมจะไปแล้วล่ะครับ

คิน:โอเครครับนายน้อย

ผมนั่งกินข้าวเช้าของผมสักพักผมก็เดินไปเอากระเป๋านักเรียนของผมตรงไปที่รถที่พี่คินเตรียมไว้ให้พี่ผมตามมาติดๆ

คิน:จะไปโรงเรียนกันก่อนหรือจะแวะที่ไหนก่อนไหมครับนาย

พี:ไม่ล่ะไปโรงเรียนเลยล่ะกัน

พอถึงโรงเรียนพี่ผมก็ลงรถอย่างกับดาราแหนะเพราะพอพี่ผมลงจากรถก็มีสาวๆรุมกรี๊ดพี่ผมกันเต็มเลย....เห้อ~น่าเบื่อซะจริงคนพวกนี้ผมนั่งมัดเชือกรองเท้าสักแป๊ปแล้วจับกระเป๋านักเรียนและลงจากรถตาของผมมองพี่ด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะเดินจากไปทันใดนั้นเสียงคุ้นๆก็ดังขึ้น

...:ทีทางนี้มาสายนะไม่เหมือนทุกทีเลย

ผมหันไปทางต้นเสียงก็พบกับ"ซัน"เพื่อนสนิทของผมยืนโบกมือให้กับผมอยู่ผมรีบเดินไปหาซันด้วยความคิดถึงเพราะตั้งแต่ที่เราปิดเทอมต่างคนต่างมีภาระที่ต้องทำกันทั้งนั้น

ที:ขอโทษนะพอดีพี่ฉันมันขี้เซาปลุกกว่าจะตื่น

ซัน:เอ่อๆเอากระเป๋าไปเก็บก่อนเถอะ

ผมไม่พูดอะไรแล้วเดินขึ้นห้องไปเก็บกระเป๋าของผมแล้วก็ลงมานั่งตรงโต๊ะไม้หินอ่อนที่ซันจองให้ผมมองไปรอบๆที่นั่งของผมผมก็เหลือบไปเห็นพี่ของผมที่มองผมอยู่ผมทำเป็นไม่สนใจแต่มันไม่ง่ายเลยแห่ะแล้วผมก็เอาหน้าฟุบโต๊ะ

ซัน:นายเป็นอะไรทำไหมฟุบโต๊ะอย่างนั้นล่ะง่วงหรอ?

ที:ป่าวหรอกแค่เบื่อๆนิดหน่อยนะ

ผมพูดพร้อมกับหลับตาลงอย่างช้าๆแล้วทันใดนั้นก็มีมือๆหนึ่งมาลูบหัวผมเบาๆผมสะดุ้งโหยงเมื่อมือหนาของใครบางคนจากที่ลูบหัวผมก็เลื่อน

ตำแหน่งช้าๆไปที่ต้นคอของผมมือนั้นมันเย็นยะเยือกอยากกับคนตายแหน่ะผมหันไปมองในทันทีว่ามือคู่นั้นมันมาจากไหนผมก็พบว่ามันมาจากพี่ของผมเอง

ที:พ...พี่มาทำอะไรแล้วจะทำอะไรกับคอของผมแล้วทำไมมือพี่เย็นจัง

พี่ผมรีบหันหน้าหนีผมในทันทีแล้วพูดว่า

พี:ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องมาสนใจพี่หรอกหน่า

ผมมองหน้าพี่ด้วยความสงสัยพร้อมกับคิดในใจว่าพี่ผมไปทำอะไรมานะทำไมถึงได้มือเย็นขนาดนี้ผมยังคงจงหน้าพี่ผมอยู่อย่างนั้นผมว่ามันแปลกๆนะเหมือนพี่ถูกราชาน้ำแข็งแช่แข็งมาเลยผมเลยเลิกมองพี่แล้วหันไปมอง"พี่เมฆ"เพื่อนสนิทของพี่ผมแทนผมมองเขาด้วยสายตาที่อยากได้คำตอบเป็นเวลานานพอสมควร

เมฆ:ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากหรอกก็แค่มันเข้าไปในห้องแอร์นานเกินไปนิดหน่อย

ที:ห่ะห้องแอร์ห้องไหน?

เมฆ:ห้องปกครองครับน้องที

ที:ห่ะ!!!ห้องปกครองพีพี่ไปทำอะไรที่นั้น

พี:ไม่มีอะไรหรอกน่าชั่งมันเถอะครับ

พี่ไม่ยอมบอกผมผมถามพี่ก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะตอบได้นะพี่ไม่บอกผมถามเองก็ได้...หึ...พี่บังคับให้ผมต้องทำแบบนี้เองนะผมลุกเดินไปที่ห้องปกครองผมเดินเขาไปหาครูเบสซึ่งเป็นครูปกครองของโรงเรียนแล้วผมก็ถามว่าพี่ผมทำไหมถึงโดนเข้าห้องปกครองครูได้ตอบกับผมมาว่า..

ครูปกครอง:ก็พี่เธอมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันไงครูเลยต้องทำแบบนี้

ห...ห่ะทะเลาะวิวาทงั้นหรอพี่ผมไม่ใช่คนแบบนี้นี่หน่ามันไม่จริงอ่ะผมอึ้งเมื่อได้ยินคำตอบครูจังหวะนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ

ที:ร...เรื่องจริงหรอ....ค...ครับ?

ครูปกครอง:ครูจะโกหกเธอไปเพื่ออะไร

พอผมได้ยินดังนั้นผมรีบวิ่งไปหาพี่ผมทันทีแล้วคนที่พี่มีเรื่องเขาเป็นใครล่ะเนี่ยผมวิ่งมาหยุดตรงหน้าพี่ชายของผม

ที:แฮ๊ก...แฮ๊ก....พ..พี่ไป..มี...เรื่องกับใคร

พี:ไม่ต้องรู้หรอก

ทำไมกันนะเวลามีเรื่องเดือดร้อนพี่จะชอบเก็บเอาไว้คนเดียวอ่ะผมนี่ไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆพี่ทำให้ผมเป็นห่วงพี่มากเลยนะเนี่ยผมไม่อยากจะเสียพี่ไปนะ"ไอ้พี่บ้า"บ้าที่สุดเลย

ผมยืนอยู่ตรงหน้าพี่สักพักก่อนที่จะเดินไปหาซันซึ่งตอนนี้ซันกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

ที:ทำอะไรอยู่น่ะ

ผมเดินเข้าไปทักซันที่ตอนนี้กำลังนั่งทำอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์สงสัยใช่มั้ยล่ะครับว่าทำไหมผมเดิยมาแบบนั้นไม่เป็นห่วงพี่หรอ?...หึ...ผมก็เป็นห่วงพี่นะครับใครจะไม่เป็นห่วงพี่ตัวเองล่ะครับแต่ที่ผมเดินออกมาดื้อๆแบบนั้นก็เพราะว่าผมไม่อยากเห็นสายตาที่เจ็บปวดของพี่ผมต่างหากล่ะครับผมคิดไปก็หยุดแอบหันไปมองพี่ผมไม่ได้เลยพี่จะเจ็บมากมั้ยนะแล้วพี่ไปมีเรื่องกับเขาได้ยังไงกันผมก็แอบสงสัยนะครับว่าพี่ทำแบบนั้นไปเพราะอะไรกันแน่

ที:ผมขอโทษที่ผมปกป้องพี่ไม่ได้

ผมพูดเบาๆกับตัวเองสลับกับที่ผมมองไปที่พี่ตอนนี้พี่อยู่กับพี่เมฆเพื่อนสนิทพี่ผมมองรอยยิ้มของพี่ผมคิดในใจทำไมพี่ไม่เปิดเผยความรู้สึกมาให้ผมรู้บ้างนะแล้วผมก็แอบยิ้มแห้งๆให้ซันเห็น

ซัน:ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคุยคนเดียวและตอนนี้ยิ้มคนเดียวอีกมึงเห็นผีหรอ(⁠‘⁠◉⁠⌓⁠◉⁠’⁠)

ผมหันมามองเพื่อนผมพร้อมถอนหายใจ

ที:เห้อ...มึงบ้าป่ะ

กริ๊งงง~กริ๊งงง~กริ๊งงง~

ยังไม่ทันที่เราจะได้เถียงกันเสียงกริ่งโรงเรียนก็ดังขึ้นพวกเรารีบไปเข้าแถวกันเลยหยุดทะเลาะไปก่อนแต่อย่าพึ่งสงสัยว่าทำไหมผมถึงยอมง่ายขนาดนี้เพราะสงครามสงครามพึ่งจะเริ่มขึ้นเองครับผมมองเพื่อนของผมพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์พอเข้าแถวเสร็จเราก็แยกย้ายเข้าห้องเรียนกันตามปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คือ.....ผมกับซันยังไงล่ะครับอย่าตกใจไปครับว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงทำให้เราทะเลาะกันแบบนี้ได้คือ...พวกผมก็เป็นแบบนี้แหละครับผมยอมรับว่าผมกับมันโคตรบ้าบอเลยเวลาอยู่ด้วยกันอ่ะครับฮ่ะ...ฮ่า...ฮ่า

ที:เรียนไรว่ะเนี่ยไม่อยากเรียนเลย

ผมหันไปถามซันพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย

ซัน:เรียนคณิตศาสตร์...แล้วนายคิดว่าเราอยากเรียนหรอแต่ทำไงได้ทุกคนก็ต้องเรียนเพื่อการศึกษาของตัวเองทั้งนั้นแหละ

ผมฟังที่ซันบอกพร้อมกับมองบน

ที:โดดไม่ได้หรอว่ะ

ซัน:ได้ก็ผีล่ะครับ

พูดจบพวกผมก็เดินไปนั่งที่ของตัวเองอยู่ดูดีๆสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นพี่ชายของผมเดินผ่านหน้าห้องผมไปทำไมพี่ผมดูมีออร่าจังเลยนะ...เอ๊ะ!!!ผมคิดอะไรของผมอยู่เนี่ยผมรีบสลัดความคิดของผมออกจากหัวในทันที

ซัน:เห้ย!!ที

ผมสะดุ้งเมื่อเพื่อนสนิทของผมเรียกผมด้วยเสียงที่ดังสนั่น

ที:อ...อะไรแล้วนายจะเสียงดังทำไมเนี่ย

ผมหันไปมองเพื่อนของผม

ซัน:เราว่าเราลืมของอ่ะพาเราไปเอาหน่อยดิ

ผมหันไปมองมันก่อนจะพูดว่า

ที:แค่นี้เนี่ยนะแล้วจะเสียงดังทำไมเนี่ย

ซัน:ก็ของชิ้นนั้นสำคัญอ่ะดิ

ผมส่ายหน้าให้เพื่อนผมในทันทีก่อนจะพามันไปหาของสำคัญของมัน

ที:ไหนล่ะของสำคัญของนายอ่ะ

ผมหันไปถามซันซันมองหาซักพักก่อนจะบอกว่า

ซัน:นั้นไงๆ

ผมหันไปทางที่ซันชี้ผมก็เห็นกระดาษบทความอะไรสักอย่างหนึ่งด้วยความสงสัยผมเลยถามซันไปว่า...

ที:นั้นมันกระดาษอะไรของนายน่ะ

ผมได้ยิบมันมาอ่านด้วยความอยากรู้ของผม

ในบทความเขียนว่า...

«สวัสดีซันจำเราได้รึป่าวเราเพื่อนสมัยเรียนของนายไงไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยเนอะแต่ก็ยังดีที่เรารู้จักบ้านนายฮ่า..ฮ่า...ตอนนี้ก็มีเพื่อนใหม่แล้วสิท่าสงสัยลืมเพื่อนคนนี้แล้วล่ะสิแต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะว่านายนะ"น่ารำคาญแบบสุดๆไปเลยล่ะ"ยังไงก็ขอให้อยู่กับเพื่อนคนนั้นอย่างมีความสุขล่ะ

.....จากคิวซิน»

ที!!!....น...นี่มัน...นี่มันอะไรกัน