"ฮูหยิน มืดค่ำแล้ว ประเดี๋ยวจะโดนน้ำค้างเอาได้ รีบเข้านอนเถิดเจ้าค่ะ"หญิงสาวรับใช้มองเจ้านายของตนด้วยแววตาสงสารจับใจ
ฮูหยินที่ถูกเอ่ยถึง คือบุรุษผู้หนึ่งที่มีใบหน้างดงามรูปร่างของเขาเพรียวบางดูอรชรไม่ต่างกับสตรี นั่นก็เป็นเพราะบุรุษผู้นี้เกิดมามีความสามารถพิเศษ
ลู่ซือ เดิมทีเขาคือบุตรชายคนเล็กของจวนแม่ทัพทิศบูรพา ถึงจะมีความสามารถพิเศษที่หายากยิ่งในหมู่คนทั่วไป แต่ลู่ซือก็ไม่ได้ภาคภูมิใจเลยสักนิด เพราะนั่นมันหมายความว่า ในอนาคต อย่างไรก็มิอาจจับดาบควงกระบี่ควบม้ากรำศึกออกรบดั่งพี่ชายได้
อีกทั้งยังไม่อาจทำหลายสิ่งหลายอย่างได้ตามอย่างที่ใจคิด ต้องถูกเลี้ยงดูเยี่ยงสตรีในห้องหอ สตรีที่ยังไม่ออกเรือนร่ำเรียนสิ่งใด ลู่ซือก็ต้องร่ำเรียนสิ่งนั้น เพื่อเตรียมพร้อมจะแต่งงานออกไปเป็นภรรยาแก่ใครสักคน
ใบหน้าของลู่ซือเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและขมขื่นในมือเรียวงามถือกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้เขาดูกระดาษแผ่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งวัน เจ็บปวดใจเสียจนพูดสิ่งใดไม่ออก
"ท่ายเป๋ยชิวหรงจะรับอนุ"
ลู่ซือเงยหน้ามองพระจันทร์กลมโต ริมฝีปากเหยียดยิ้มให้แก่ตัวเอง ภรรยาที่ถูกสามีชังหน้าและมิอาจได้รับความรักต้องรู้สึกเช่นไร ในวันนี้เขารู้ซึ้งแล้วจริงๆ
"อีกสามเดือนต้องจัดพิธี ข้าคงวุ่นวายมากเลยทีเดียว" ลู่ซือหมุนกายกลับเข้าไปภายในตำหนัก หวนเฝ้าคิดถึงอนาคตในภายภาคหน้าที่แสนหม่นหมอง
เป๋ยชิวหรง บุรุษผู้นี้คือสามีของเขา ทว่าหลับได้เอ่ยเรียกว่ามีเพียงแค่ในใจ แต่งงานกันมาแล้วสามปี ไม่มีสิ่งใดแตกต่างจากวันแรกที่ตบแต่งเข้ามาเลยสักนิด เขาไม่ได้รับความโปรดปราน ตลอดมาล้วนถูกมองว่าไร้ตัวตน แต่เรื่องนี้ก็ใช่ว่าเขาจะผิดเสียทีเดียว
ลู่ซือพยายามแล้ว เขาทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่กิริยามารยาทหรือสิ่งที่ควรกระทำในฐานะภรรยาล้วนไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทว่าสามีผู้นี้ก็ยังชิงชังเขามากอยู่ดี
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
