ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมีนักเรียนที่มีหน้ามีตาเข้ามาเรียนกันมีชายคนหนึ่งชื่อว่ามายเขามีผลการเรียนที่ดีมาตลอดเขาได้ทุนเข้ามาเรียนแห่งนี้

"เธอคือนายกริชศดีใช่ไม"ทันได้ที่มายเข้าห้องไปอาจารย์กนกพรได้ถามขึ้น"ใช่ครับผมกริชศดี กนกนัทครับ"มายได้แนะนำชื่อของเขาให้กับอาจารย์และเด็กในห้อง"เธอรู้ใช่ไมว่าโรงเรียนนี้มีแต่คนมีฐานะเขาเรียนกันเธอคงต้องตั้งใจเรียนหน่อยนะเด็กทุน"อาจารย์ได้พูดไปทางที่เหยียดมายก็คิดได้แต่ในใจไม่สามารถแสดงอารมณ์ออกมาได้เนื่องจากเขาต้องห้ามก่อเรื่องในโรงเรียนไม่งั้นเขาซวยแน่"เอาละกริชศดีเธอไปนั่งกับศัทจธรละกัน"ครูได้บอกให้มายไปนั่งกับกราฟเด็กหนุ่มหลังห้องที่ไม่สนใจเรียน"สวัสดีเรากริชศดีนายชื่อศัทจธรใช่ไม"มายได้ถามขึ้น"ใช่มีปัญหาหรอเด็กทุน"กราฟได้พูด มาย[จะตะคอกทำไมวะกุไม่ได้หูหนวกนะนะสั******] "ไม่มีปัญหาไรครูให้เรามานั่งด้วยนะมาเป็นเพื่อนกันนะอ้อเราชื่อมายนะ" มายได้แนะนำตัวเองให้กับกราฟ"กุกราฟและกุอยู่ในตระกูลลุสการญ์กุและกุไม่เป็นเพื่อนกับคนไม่มีฐานะ"กราฟได้พูดไปในเชิงเหยียดๆมายก็เข้าใจแล้วว่าไอ่หมอนี่มันร้าย"เอาละนักเรียนนั่งที่ได้แล้ว"เสียงครูอมรพันธ์ได้ดังขึ้นทุกคนได้นั่งที่ของตัวเองแต่มายนั่น"ตึก!!" "โอ๊ยย"เสียงมายได้ดังขึันพร้อมกับสายตาของทุกคนที่มองมาทางมายกราฟได้ยิ้มเยาะมาย"มึงทำไรของมึงหะกุดึงเก้าอี้กุออกทำไมหะ"มายได้ตะคอกใส่กราฟกราฟไม่พอใจอย่างมากที่มายตะคอกใส่เขาจึงเข้ามาหาเรื่อง"นี่นายศัจธรนั่งลงละขอโทษเพื่อนเดียวนี้!!"เสียงครูอมรพันธ์จากนั้นทุกคนก็เรียนกัน

พักเที่ยง

มายได้เดินเข้าโรงอาหารพร้อมกับบาสเพื่อนร่วมห้องของเขา"บาสนั่งใหนดี"เขาถามบาสเพราะเขายังไม่ชินกับสถานที่ต่างๆในโรงเรียน"นั่งตรงนั้นก็ได้"

"!!!!"

มายทำหน้าเครียดเพราะตรงที่บาสไปนั่งนั้นคือด้านหลังของกราฟคนที่มายพึ่งมีเรื่องกับเขาตอนเช้า

บางทีคนเราก็อัคติกับฐานะของแต่ละคนนะแต่มายก็มีความสุขแต่คนบางคนก็ชอบพูดจี้ใจดำเขาแล้วหาเรื่องตลอด

[เมื่อไม่นานนี้2-3ปีที่แล้วมายได้เสียพ่อไปเนื่องจากเกิดอุบัติเหตุตกที่สูงเนื่องจากทำงานก่อสร้างทำให้เสียชีวิตทันทีทุกคนในบ้านเศร้าเสียใจอยู่หลายอาทิตย์เนื่องจากพ่อของมายเป็นเสาหลักของบ้านช่วงนั้นครอบครัวของมายขาดรายได้หนักมากน้องของมายป่วยต้องกู้จากหลายที่จนเป็นหนี้หมดแต่แม่ของมายลองมาขายก๋วยเตี๋ยวจนหารายได้ใช้นี้จนเกือบหมดแต่เรื่องที่พ่อของเขาเสียยังวนเวียนอยู่ในหัวมายอยู่ตลอด3ปีให้หลังมายได้ทุนมาเรียนต่อที่โรงเรียนเอกชนชื่อดันในกรุงเทพ]

พักเที่ยง

หลังจากที่ทั้งสองคนไปนั้งด้านหลังกราฟกราฟก็ได้เดินมาที่โต๊ะของมารูปร่างอันสูงมีกล้ามของกราฟของเขาดูน่ากลัวจนบาสไมากล้าสบตาแต่มายกลับถามกราฟว่า"มาทำไมกุก็ไม่ได้ไปกวนมึงแล้วนิในห้องกุก็ไม่ได้ติดอะไร"มายได้ถามขึ้นดังทั่วโรงอาหารทุกคนหยุดทำทุกอย่างแล้วหันมามองทั้งสองคน"กุไม่จบแล้วจะทำไมกุยังเครียร์กับมึงไม่จบคิดหรอว่าที่กุขอโทษมึงกุอยากจะทำหรอ"จากนั้นกราฟก็ดึงคอเสื้อของมายขึ้นก่อนที่จะชกหน้ามายอย่างแรงทำให้มายกระเด็นลงไปนอนกับพื้นแล้วกราฟก็เตะซ้ำมาย"กรี๊ด!!!" "มีคนชกกันค่ะครู"เสียงของซิดได้ดังขึ้นจนครูอมรพันธ์ต้องรีบวิ่งกรูมาห้ามกราฟได้ทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินจากไปทุกคนตกใจอย่างมากในเหตุการครั้งนั้นมายต้องเข้ารับรักษาในโรงพยาบาลอย่างด่วนส่วนทางของกราฟนั้นได้เข้าห้องปกครอง"นี่แกก่อเรื่องอีกแล้วนะ"สีเสียงขอพ่อของกราฟดังขึ้น[สรเชษฐ์ ลุสการญ์]"ลูกของคุณสุรเชษฐ์ได้ชกนายกริชดี กนกนัทครับตอนนี้เข้ารักษาที่โรงพยาบาบxxxอยู่ครับ"หลังจากนั้นครูก็บอกพฤติกรรมของกราฟให้พ่อเขาทั้งหมด"ได้ครับผมจะสั้งสอนลูกผมให้ดีกว่านี้กลับบ้าน!!"

โรงพยาบาลxxx

ขณะที่ชายร่างผอมผิวสีขาวผมสีฟ้าอ่อนนอนอยู่บนเตียงเขาก็ได้ฝันถึงพ่อของเขา[นี่มายลูกยังมีแม่มีนองซาริมนะอย่ายอมแพ้ถึงพ่อๆไม่อยู่ก็ต้องสู้ต่อไปนะมายลูกยังมีคนที่รักรอลูกอยู่]ความฝันได้เลือนลางไป"พ่อ!!!พ่อ!!"มายได้ตกใจตื่นขึ้นมามองรอบค้างพบว่ามีแม่มารออยู่ข้างๆ"อิแม่ลูกขอสุมาเน้อลูกมะฮู้จะแยะจะใดละ"(แม่ผมขอโทษนะครับผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว)

หญิงสาววัยกลางคนนั่งอยู่ข้างๆก็ลืมตาขึ้นแล้วพูดขึ้นมากับมายพร้อมน้ำตา"ลูกบะต้องแยะหยังแล้วลูกเฮียนต่อหื้อจยละแม่จะส่งสูเขาสองคนเฮียนหื้อดีตี้สุด"(ลูกไม่ต้องทำอะไรแล้วเรียนต่อให้จบเพราะแม่จะส่งเองทั้งสองคนเรียนให้สูงกว่าที่แม่เรียนมา)"นี่ญาติคนไข้รึป่าวค่ะ"เสียงพยาบาลเอ่ยขึ้น"กะกะกะกราฟ"เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูคือกราฟและพ่อของเขามายยังสงสัยอย่างมากว่ากราฟมาได้อย่างไร"ไม่ต้องห่วงนะพวกเราจะมาขอโทษเรื่องที่ลูกเราได้ก่อใว้ขอ"เจ้ามานั่งตี้นี้ก่อนนะเจ้าเดียวจะเอาน้ำเมี่ยงมาหื้อนะเจ้า"คุณสรเชษฐ์งงกับคนที่แม่ของมายเพราะตัวเองฟังไม่ค่อยออก"ครับแม่ผมบอกว่ามานั่งที่โซฟาก่อนครับแม่จะเอาน้ำชามาให้" "อ้อขอบคุณครับ" คุณสรเชษฐ์ได้เข้าใจในการแปลของมายแล้วไปนั่งตรงโซฟา"นี่นายกับแม่นายเป็นคนเหนือหรอ" "ใช่ครับ" "เหอะบ้านนอก"สรเชษฐ์ได้พูดอย่างแผ่วเบาด้วยความรังเกียจ"อ้อเราต้องกลับแล้วหละพอดีมีงานต่อ"

ขอโทษครับพ่อขอโทษผมทำมันเสียหมดแล้วขอโทษครับ

ผมมันไม่มีเองเป็นเสาหลักของบ้านไม่ได้หรอกครับ