วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลายของผมหรือก็คือวันปัจฉิมนิเทศนั่นแหละครับ สวัสดีครับผมชื่อขนม ก็อย่างที่บอกไปปีนี้ผมเรียนจบม. ปลายแล้วครับ ต่อจากนี้ก็จะเข้าสู่รั้วมหา'ลัย ผมตั้งใจศึกษาต่อที่คณะบริหารธุรกิจ ซึ่งเป็นคณะที่ผมสนใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว"ไอ้หนม"เสียงชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิทของขนมดังขึ้นพร้อมกับขนมที่หันไปตามเสียง"ห้ะ?ว่าไงแก้ม"เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมถามเพื่อนรักอย่างนึกสงสัย"รุ่นพี่เขาเรียกพวกเราไปเล่นดนตรีว่ะกูเลยมาตามมึง"
"แล้วพวกไอ้โซ่ล่ะ พวกมันอยู่ไหน"ผมถามถึงเพื่อนในกลุ่มอีกสี่คนก่อนจะได้รับคำตอบ"พวกมันไปรอที่เวทีแล้วเหลือมึงนี้แหละกูเลยมาตามเนี่ย"
ผมยิ้มเจื่อนก่อนจะดันตัวเพื่อนรักให้ออกเดินไปยังเวที"ไปเร็วๆ พูดมากอยู่ได้พวกมันรอนานแล้วมั้ง"หลังจากผมพูดจบไอ้แก้มมันก็ยิ้มอย่างเหนื่อยใจให้ผมก็จะสายหัวเอือมๆ"จร้าๆ" ผมและแก้มก็เดินไปหาพวกไอ้โซ่ที่เวที "อ้าวไอ้หนมไปไหนมาว่ะพวกกูหามึงตั้งนาน"เสียงเพื่อนโซ่ดังขึ้นพร้อมร่างหนาๆของมันที่เดินเข้ามาหาผม"ไปหาอะไรกินมาอ่ะ แล้วไอ้ซ่ง ไอ้เบล ไอ้ปอน อยู่ไหนอ่ะ"
"อยู่หลังเวทีอ่ะกำลังเตรียมของอยู่ มึงเองก็ไปซาวด์เช็คได้แล้ว" เพื่อนโซ่บอกก่อนจะดันหลังผมให้ขึ้นไปบนเวที นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้ขึ้นมาอยู่บนเวทีแบบนี้ แต่ก็ตื่นเต้นอยู่นิดหน่อยนะครับ เพราะคิดว่าจะเล่นที่นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็แอบใจหายอยู่เหมือนกัน"เทสเทส สวัสดีครับทุกคนจำขนมได้รึป่าวเอ่ย"เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มจนตาหยี"พี่ขนมมม~~~~ อร๊ายยย"เสียงผู้คนดังเจื้อยแจ้วร้องเรียกชื่อของพวกเขาดังระงมไปทั้งโดม "วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วที่พวกเราจะได้เล่นที่นี่นะครับ พวกเราขอขอบคุณทุกคนที่คอยสนับสนุนคอยติดตามและเพลงแรกที่พวกเราจะเล่นมีชื่อว่า *ถึงแม้*เชิญรับฟังได้เลยครับ"
**************
นานเท่าไร ที่เราไม่เจอกัน
เธอยังจำเรื่องราวได้ไหม
ตัวฉันยังจดจำทุกเรื่องราว
ตอนที่เรายังรักกัน
ช่อดอกไม้ที่ฉันให้ไว้
เธอยังเก็บมันอยู่ไหม
แม้ว่าเธอไม่อยู่ แต่ฉันยังรักเธออยู่
อยู่ในหัวใจของฉัน
แม้ว่าเธอไม่บอก แต่ฉันจะหาคำตอบ
ที่เราจบลงกันไปตอนนั้นถึงแม้ฉันอยากจะกอด แต่มันก็ทำไม่ได้หรอก
รอยจูบของเราในคืนนั้น เธอยังจำมันได้ไหม
หรือเธอลืมแล้วมันไปแล้ว
ช่อดอกไม้ที่ฉันให้ไว้
เธอยังเก็บมันอยู่ไหม
แม้ว่าเธอไม่อยู่ แต่ฉันยังรักเธออยู่
อยู่ในหัวใจของฉัน
แม้ว่าเธอไม่บอก แต่ฉันจะหาคำตอบ
ที่เราจบลงกันไปตอนนั้น
ถึงแม้ฉันอยากจะกอด แต่มันก็ทำไม่ได้หรอก
รอยจูบของเราในคืนนั้น เธอยังจำมันได้ไหม
หรือเธอลืมแล้วมันไปแล้ว
เธอยังจำมันได้ไหม
หรือเธอลืมแล้วมันไปแล้ว
เธอยังจำมันได้ไหม
หรือเธอลืมแล้วมันไปแล้ว
**************
พวกผมเล่นต่ออีก2-3เพลงก่อนที่จะลงจากเวทีและให้น้องๆขึ้นแสดงต่อ"ก็จบไปแล้วกับเพลงสุดท้าย ของคุณที่ฟังกันจนจบนะครับ ต่อไปพี่ขอมอบเวทีให้กับรุ่นน้องที่น่ารักของพี่ ขอเสียงปรบมือให้หน่อยครับ!"เมื่อผมพูดจบเสียงปรบมือก็ดังขึ้นก่อนที่ผมจะลงจากเวทีและมอบเวทีให้รุ่นน้องแสดงต่อ
"ขนม"เสียงนุ่มทุ้มของหญิงวัยกลางคนเรียกความสนใจของขนมได้เป็นอย่างดี"ม๊า!"ขนมยิ้มจนลักยิ้มขึ้นก่อนจะเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่"โตจนจะเข้ามหาลัยอยู่แล้วยังจะทำตัวเป็นเด็กไปอีก"คุณหญิงพิรัลญดา ศิลปการสกุล หรือคุณหญิงพิรันดร์เอ่ยขึ้นพร้อมลูบหัวลูกชายของตนอย่างเอ็นดู"สวัสดีครับม๊า"เพื่อนของผมยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มแย้มให้ม๊าตามปกติ"ไหว้พระเถอะลูก"ผู้เป็นแม่ยิ้มรับก่อนจะชวนลูกชายและเพื่อนลูกชายที่ก็เหมือนลูกตัวเองไปกินข้าวที่บ้าน "หนุ่มๆไปกินข้าวกันเถอะม๊าทำกับข้าวรอไว้เพียบเลย"ผู้เป็นแม่พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะโทรหาพี่คิมคนขับรถของม๊าให้มารับพวกเรา"โห~วันนี้ก็ต้องฝากท้องไว้กับบ้านศิลปการสกุลอีกแล้วสินะครับ"ซ่งพูดติดเล่นนิดตามสไตล์ของมันก่อนปอนจะพูดเสริม"มื้อนี้ก็ฝากท้องด้วยนะครับม๊า"พวกผมหกคนสนิทกันมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้ ครอบครัวของพวกผมก็รู้จักกันเป็นอย่างดี พอเขามหาลัยก็ดันสอบได้ที่เดียวกันอีก ดีใจนะครับที่ไม่ต้องหาเพื่อนใหม่ให้
ยากน่ะ
"ขึ้นรถเถอะเด็กๆ เดี๋ยวป๊าเขาจะรอนาน"เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปขึ้นรถ พวกผมทึ่เห็นอย่างนั้นก็ได้รีบพากันไปขึ้นรถตาม"ป๊ากลับมาแล้วหรอครับม๊า"ผมเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าแสนจะดีใจ ก็แหงสิป๊าผมเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงอย่างมาก บ้านศิลปการสกุล เป็นบ้านที่ทำธุรกิจหลายอย่างไม่มีใครไม่รู้จักนามสกุลนี้ อย่าว่าแต่บ้านของขนมเลยบ้านของเพื่อนๆเขาก็ใช่ย่อย ไม่ว่าจะหน้าตา หรือฐานะทางบ้าน พูดได้เลยว่ากลุ่มนี้มีแต่ลูกเศรษฐีทั้งนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่หยิ่งยโสกับกันพวกเขาเป็นคนที่ทำตัวเหมือนคนธรรมดาที่ถ้าคนอื่นรู้ก็คงไม่จะเชื่อ
รถขับเคลื่อนไปตามท้องถนนจนถึงบ้านจะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ใช่ถ้าจะให้ถูกคงเป็นคฤหาสน์หรือวังอะไรทำนองนั้นถึงจะถูก พอรถเคลื่อนเข้ามาให้ตัวคฤหาสน์เหล่าพ่อบ้านแม่บ้านก็ออกมาต้อนรับนายหญิงและนายน้อยของบ้าน"ยินดีต้อนรับกลับค่ะ/ครับ นายหญิงนายน้อย" ผมยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าบ้านมาพบผู้เป็นพ่อนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก"ป๊า!~คิดถึงจังเลยครับ"ผมเอ่ยก่อนโผเข้ากอดผู้เป็นพ่ออย่างคนึงหา"เห็นป๊าคนเดียวรึไง เฮียก็นั่งอยู่ตรงนี้นะ"ผู้เป็นพี่พูดด้วยความน้อยอกน้อยใจ แต่ขนมรู้ว่านั่นก็เป็นแค่ก็แหย่เล่นเท่านั้น"เขาก็เห็นเฮียแต่เขาคิดถึงป๊าไงเลยไม่ได้ทักเฮีย" เขาพูดก่อนจะยิ้มให้ผู้เป็นพี่"ป๊าสวัสดีดีครับเฮียสวัสดีครับ"เพื่อนของผมยกมือไหว้ก่อนที่ป๊าจะชวนพวกเราไปกินข้าว"เอ้อๆกินข้าวกันเถอะ ม๊าเขาทำกับข้าวไว้เยอะเลย"ผู้เป็นพ่อพูดก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร"วันนี้มีแต่ของโปรดพวกลูกๆทั้งนั้นเลยนะ ม๊าตั้งใจทำเป็นพิเศษเลย"
"ขอบคุณครับม๊า"พวกผมพูดก่อนจะยิ้มให้ผู้เป็นแม่
"ยินดีด้วยนะที่เรียนจบ แล้วจะเข้าคณะอะไรล่ะ"ผู้เป็นพ่อพูดก่อนจะยกน้ำดื่ม"พวกผมว่าจะไปเรียนบริหารกันครับป๊า แต่ไอ้โซ่กับไอ้ซ่งมันจะไปวิศวะครับ"เบลเอ่ยตอบพ่อเพื่อนก็จะกินข้าวต่อ"อื้มๆ มีอะไรไม่เข้าใจก็ถามป๊าได้นะ"ครับ ป๊าผมเขาเป็นคนเก่ง เก่งจริงๆนะครับ ไม่ว่าจะอะไรก็ทำได้ไปหมดทุกอย่าง แล้วผมก็ได้ส่วนนี้ของป๊ามาเต็มๆ ไม่ว่าอะไรผมก็ทำได้ทุกอย่าง แต่คงต้องยกเว้นไว้เรื่องนึงนะครับ เรื่องรักๆใคร่ๆผมไม่ถนัดเอาซะเลย
ผมไม่เคยมีแฟน คนคุยหรืออะไรทำนองนั้นเลยครับ แต่เรื่องนี้คงต้องยกให้เพื่อนๆของผมเลยครับ
############
...คุณหญิงพิรัลญดา ศิลปการสกุล พิรันดร์...
(พิ-รัน-ยะ-ดา) (สิน‑ละ‑ปะ‑กาน‑สะ‑กุน) (พิรัน)
คุณท่านสิทธ์ปวร ศิลปการสกุล พิชัย
(สิด-ปะ-วอน) (สิน‑ละ‑ปะ‑กาน‑สะ‑กุน) (พิชัย)
คุณชาย ธชากิตตน์ ศิลปการสกุล หมี
(ทะ-ชา-กิด )(สิน‑ละ‑ปะ‑กาน‑สะ‑กุน) (หมี)
นาย ดนัยภาคย์ ศิลปการสกุล ขนม
(ดะ-ใน-พาก) ( สิน‑ละ‑ปะ‑กาน‑สะ‑กุน) (ขนม)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
