"พี่คะ ทานอาหารเช้าก่อนไปทำงานหน่อยไหมคะ"

"ไม่ล่ะ เธอเลิกทำอะไรแบบนี้ซักทีเถอะ" ชายผู้เป็นสามีเดินออกไปโดยไม่หันมามอง จานอาหารที่เรียงอยู่โต๊ะเลยสักนิด

"อุตส่าห์ตั้งใจทำทุกวันแท้ๆ ทำไมไม่สนใจกันบ้างเลยนะ" หญิงสาวผู้เป็นภรรยาตัดพ้อและนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมตักอาหารมาทานเอง ด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความเสียใจและน้อยใจ

ฉันและคุณเมฆินทร์แต่งงานกันมาได้สักพักแล้ว ถึงจะเป็นการแต่งงานที่ฉันมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวก็ตาม ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว ป๊าของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน และเราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่จำความได้ ป๊าและม๊าของเราตกลงกันไว้ว่า โตไปแล้วจะให้แต่งงานกันเพราะเหตุผลทางธุรกิจที่จะทำให้บริษัทของทั้งสองฝ่ายพัฒนาได้มากขึ้น

แต่พอโตขึ้นพี่ฆินทร์ก็เปลี่ยนไปเขาเริ่มไม่สนใจฉัน จนมาถึงวันที่เราต้องแต่งงานกันจริงๆ

"รันรักพี่มาตั้งแต่ตอนนั้นเลยแท้ๆ" ร่างเล็กจนนึกถึงความหลังของเธอและสามีพร้อมทำความสะอาดบ้านไปเรื่อยๆ

"ครืน" เสียงรถหรูขับเข้ามาจอดในบ้าน ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากภวังค์

"เผลอหลับไปตอนไหนกันนะ" หลังได้สติร่างเล็กก็รีบไปต้อนรับสามีสุดที่รักกลับบ้าน

"เหนื่อยไหมคะ ให้ฉันช่วยถือของนะคะ"

"ไม่เป็นไร ถ้างานของฉันเสียหายขึ้นมาจะทำยังไง" ร่างใหญ่ตรงหน้าปฏิเสธเธอโดยที่ไม่เหลือบมองสักนิดเช่นเคย และเดินหายเข้าไปในห้องทำงาน

ทั้งที่เมื่อก่อนเคยสนิทกันมากแต่พอได้แต่งงานกันเขากลับคอยสร้างกำแพงมาปิดกั้นฉันจากเขาเรื่อยๆ

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูของมือเรียวเล็ก

"มีอะไร"

"พี่ฆินทร์อยากจะทานอะไรไหมค-"

"ฉันไปทานกับลูกค้าตอนคุยงานมาแล้ว" และเป็นอีกครั้งที่เขาปฏิเสธฉัน

"แต่กลับไม่เคยทานข้าวกับฉันเลยสักครั้ง" รันพูดเสียงเบาอยู่คนเดียวพร้อมกำลูกบิดประตูแน่น แต่ก็ทำได้แค่กลับไปอาบน้ำนอน

เวลาล่วงเลยไปจนเที่ยงคืน ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปยังห้องทำงานของสามีพร้อมผ้าห่มผืนใหญ่

แกร๊ก เสียงเปิดประตู เมื่อร่างเล็กเห็นสามีที่นอนหลับฟุบอยู่บนโต๊ะทำงาน

"ไม่กลัวป่วยบ้างหรือไงกัน"

ถึงปากจะบ่นแต่มือกลับห่มผ้าให้เขาอย่างอ่อนโยน

"ฝันดีนะคะ รันรักพี่ฆินทร์นะ"

"อ..อื้ม"

ชายหนุ่มร่างใหญ่ตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน แต่นี่คือเรื่องปกติของเขาไปซะแล้ว

เมฆินทร์เดินลงไปยังห้องทานอาหาร แต่วันนี้กลับไม่มีภรรยาและอาหารที่ปกติจะมีในทุกๆวัน และโดยปกติเขาจะปฏิเสธอาหารของเธอทุกวัน

ด้วยความสงสัยและไม่พอใจที่ภรรยาไม่ไม่ดูแลเรื่องอาหารจึงเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอ

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานเสียงเปิดประตูก็ตามมา

"ถึงจะเป็นวันหยุดก็ต้องทำไม่ใช่หรอ รับผิดชอบงานบ้านแค่นี้ไม่ได้ก็ออกไปอยู่ที่อื่นซะ" หลังเสียงบ่นจบลงหญิงสาวที่นอนกองอยู่บนเตียงก็ค่อยๆลุกขึ้นมา

"ขอโทษค่ะ ฉันจะรีบไปทำอาหารให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ" รันตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเคย แต่ท่าทางของเธอดูแปลกไป แต่ถึงอย่างนั้นเมฆินทร์ก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะสนใจเรื่องนี้เลย

หลังจากเมฆินทร์ไปโวยวายใส่เธอบนห้องไม่นาน เธอก็ทำอาหารเสร็จพร้อมทาน มาเสิร์ฟให้เขา

เมฆินทร์ค่อยๆตักอาหารขึ้นมาทาน

"นี่มันอะไร รสชาติแย่ขนาดนี้เธอเลิกทำอาหารไปเถอะ"เขาสบถออกมาต่อว่าภรรยาผู้เป็นคนทำอาหารให้เขาโดยไม่สนความรู้สึกของเธอ

"ข.. ขอโทษค่ะ"

"ฉันไม่กินแล้ว เอากาแฟไปให้ฉันบนห้องทำงานด้วย"เขาพูดจบก็เดินหายไป

ฉันไม่ใช่ขี้ข้าสักหน่อยทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยนะ ไม่เหมือนพี่เมฆินทร์ที่ฉันรู้จักเลยสักนิด รันได้แต่ติดในใจพร้อมชงกาแฟไปด้วย

หลังชงกาแฟ รันจึงยกขึ้นไปให้เมฆินทร์

เพล้ง!

เสียงแก้วกาแฟที่ตกกระทบกับพื้นจนแตกเป็นชิ้นๆ

เมฆินทร์ที่เสียสมาธิในการทำงานจึงออกมาต่อว่าภรรยา แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้ไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดๆออกมา

รันนั่งพิงราวบันไดพร้อมเลือดที่ออกมาจากมือ ขาและเข่า ที่โดนเศษแก้วบาดและจากการตกบันได เธอหันขึ้นไปมองเมฆินทร์ พร้อมเอ่ยคำพูดด้วยความรู้สึกผิด

"ขอโทษที่ฉันรบกวนพี่นะค-" เมฆินทร์เดินเข้ามาและอุ้มเธอขึ้น

"ถึงฉันจะไม่ชอบเธอ แต่ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดนั้นหรอกนะ"เขาพาเธอไปที่ห้องนอนของเขาเพื่อทำแผลให้เธอ

"ข..ขอบคุณนะคะ"

"เธอเดินยังไงให้ล้มแบบนี้ ไม่มีตาหรือไง"เมฆินทร์วางร่างเล็กลงบนเตียงของเข่อย่างอ่อยโอน แต่ปากกลับพูดเสียดสีใส่เธอไม่หยุด

เขาค่อยๆทำแผลที่มือให้ฉันอย่างเบามือ ถึงจะเป็นการทำแผลแต่นี่คือ

การจับมือกันครั้งแรกตั้งแต่แต่งงานกันมา

เมฆินทร์เลิกกระโปรงของรันขึ้นเพื่อทำแผลบริเวณขาอ่อนที่โดนเศษแก้วบาด

"อ๊ะ ตรงนี้ฉันทำเองได้ค่ะ"ฉันรีบจับมือของเขาไว้เพื่อให้หยุด นี่มันน่าอายชะมัด

"เธอเจ็บมืออยู่ไม่ใช่หรอ อยู่เฉยๆไปซะ"เขาสะบัดมือเธอออกและจับไปที่ขาของร่างเล็กและค่อยๆทำแผลอย่างอ่อนโยน

ฉันหน้าแดงด้วยความเขินอายถึงจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายนี่

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดเรื่องเรื่อยเปื่อยจู่ๆก็มีมือใหญ่ของใครสักคนมาวางบนหน้าผาก

"ตัวร้อนจริงๆด้วย คงต้องไปโรงพยาบาลแล้ว"

"ม..ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่นอนพักก็พอแล้ว"รู้สึกดีจริงๆที่เขาเป็นห่วงฉัน

"งั้นหรอ อย่ามาตายในบ้านฉันแล้วกัน"

ช็อตฟีลแสนล้านโวลต์ นึกว่าเป็นห่วงฉันซะอีก รันคิดพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ถ้างั้นก็ออกไปนอนซะสิ"เขาไล่ฉันออกไปอย่างกับว่าเป็นคนละคนกับเมื่อ10 นาทีก่อน

"ค..ค่ะ ฉันขอตัวนะคะ" รันลุกขึ้นยืนและเดินขากะเผลกไปที่หน้าประตู

แต่กลับมีร่างใหญ่มาอุ้มเธอขึ้น

"จะไปไหนของเธอ ฉันหมายถึงให้เธอนอนที่นี่"เขาพูดพลางเดินกลับไปที่เตียงและวางเธอลง

"เอ้านอนซะสิ"เมฆินทร์พูดเสียงแข็งผิดกับการกระทำ

ฉันล้มตัวนอนบนเตียงที่มีกลิ่นของเขาติดอยู่ นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตฉันเลย ที่ได้นอนในห้องของเขา

"ไม่กลัวฉันตายในห้องพี่หรอคะ"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงจะดีใจมากกว่า"เมฆินทร์ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเล็ก

รันพล็อตหลับไปบนเตียงใหญ่แสนนุ่มของเมฆินทร์

เมฆินทร์เห็นเช่นนั้นจึงจะเดินออกไปจากห้อง แต่มีมือเล็กไปจับชายเสื้อของเขาไว้อยู่

"พี่ชายโตขึ้นเยอะเลย เปลี่ยนไปมากเลยนะ แจ่บๆ"รันละเมอพูดออกมา

"ขอโทษทีนะ แต่ฉันจำเธอไม่ได้เลยสักนิด"

เมื่อ 5 ปีก่อนเมฆินทร์ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาสลบไป 7 วันและตื่นขึ้นมาด้วยความทรงจำหายไป

"พี่ฆินทร์ ฟื้นแล้วหรอคะ พี่รู้มั้ยว่ารันคิดถึงพี่มากแค่ไหน"สาวน้อยในชุดมัธยมปลาย กุมมือของเขาไว้พร้อมสะอื้น

"เธอ..เป็นใครหรอ ?"

ถึงเรื่องจะผ่านมานานแล้วแต่เขาก็ยังจำเธอไม่ได้

"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเรามาทำความรู้จักกันใหม่นะคะพี่"

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้แต่งานกับผู้หญิงที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักนิด

หลังจากการแต่งงานของเมฆินทร์และรัน เขาก็พยายามตีตัวออกห่างจากเธอ แต่เธอก็คอยทำทุกอย่างเพื่อเขาอยู่เสมอมา

"ฉันคงไม่มีวันรักเธอ ยกโทษให้ฉันด้วยนะ ที่ฉันทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้เธอมาจมปลักกับคนอย่างฉันที่ไม่ได้รักเธอเลยสักนิด"เขาเดินออกไปหลังพูดจบ