“แกคิดจะอู้รึไงคุณกัวเข้าเรียกหาแก,รีบลุกเดี๋ยวนี้แกรู้ไหมฉันขาดรายได้ไปเท่าไหร่คิดว่าตัวเองเป็นลูกคุณหนูรึไงกันฮึ” ซ่งฉีแม่เล้าคุมซ่องโมโหยัยเด็กนี่เข้ามาไม่ทันไรก็ทำหล่อนขาดทุนแล้ว

“ฉินลี่อิง เธอเป็นยังไงบ้าง” อูน่าเพื่อนโสเภณีถามด้วยความเป็นห่วงฉินลี่อิงนอนป่วยมาสองอาทิตย์แล้วร่างกายผ่ายผอมจนหนังเกือบหุ้มกระดูกแม่เล้าไม่ยอมพาเธอไปรักษาค่ารักษา1หยวนนั่นแม่เล้าบอกสิ้นเปลืองเกินไป

“นี่แกลุกได้แล้วคุณกัวเขารอนานแล้วนะ” ซ่งฉีไม่ยอมง่ายอย่างไรเสียหล่อนก็รับเงินมาเเล้ว

“แม่ใหญ่ฉินลี่ไม่สบายให้เธอพักอีกหน่อยเถอะ” ตู้อันช่วยพูดยังไงเสียฉินลี่อิงก็เคยช่วยหล่อนหลายครั้งทั้งยังทำรายได้ให้ซ่องแห่งนี้ตั้งมากมาย ฉินลี่อิงมีใบหน้างดงามเสน่ห์เย้ายวนผู้ชายหลายคนจึงแวะเวียนมาใช้บริการเธออย่างไม่ขาดสายแต่บัดนี้ใบหน้านั้นซีดจางจนแทบไม่สีเลือดดูเปล่งปลั่งเหมือนเมื่อก่อนเเม่เล้าก็ใจร้ายเหลือเกินเธอทำเงินตั้งมากมายเเต่เงินจะหาหมอกับไม่พาเธอไปรักษา

“ได้ที่ไหนกันแกไม่รู้รึไงถ้าคุณกัวเกิดไม่พอใจขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น” คุณกัวที่ว่าคืออันธพาลครองเมืองชอบทำสิ่งผิดกฎหมายผู้อื่นแม้เเต่ตำรวจยังรับเงินจากเขาหากเขาไม่พอใจเกรงว่าหล่อนคงต้องกลับบ้านเก่าแน่

“แม่ใหญ่ช่วยพูดไม่ได้หรือ” อูน่าเอ่ยปากร้องขอไม่เต็มเสียงนักใช่ว่าหล่อนจะไม่เคยโดนฤทธิ์เดชของคุณกัวเสียเมื่อไหร่กัน

“ได้ที่ไหนแกอยากให้ฉันตายหรือยังไงกันห๊ะ!!” เธอต้องเสี่ยงทำไมในเมื่อเงินที่ไดเมาตั้งสองหยวนเเหน่ะหาเรื่องแท้ๆ พวกโง่นี่

“อือๆๆๆ… อึก” ฉินลี่เธอกัดริมฝีปากจนเลือดชิบทักครั้งที่เธออบริการคุณกัวเขาเป็นคนชอบความรุนแรงมักจะตีเธอฟาดด้วยเเส้ หยดน้ำตาเทียน ตบบ้าง บางครั้งเธอต้องขอร้องไม่ให้เขาเอามีดมากรีดตามร่างกาย ตามร่างกายเธอจึงมีเเต่รอยเขียวซ้ำบาดแผลเก่าและใหม่ไม่เคยหาย

“ทำไมวันนี้เธอไม่ร้องหล่ะ” เขามองหญิงใต้ร่างด้วยความสนสงสัยทุกทีเจ้าหล่อนจะกรีดร้องอย่างบ้าครั่งอ้อนวอนขอให้ปล่อยหล่อนไป ใบหน้าบวมซ้ำ สายตาอ้อนวอนหน้าสงสาร เสียงร้องของหล่อนที่เหมือนสัตว์บาดเจ็บ ด้วยเหตุผลนี้เขาจึงมาใช้บริการเจ้าหล่อนบ่อยๆ ด้วยถูกจริตท่าทางนั่น

ฉินฉิงลี่รู้สึกอ่อนเเรงแม้แต่เเรงที่หายใจยังแทบจะไม่มี ตอนนี้ร่างกายของเธอหนักอึ้งเหลือเกิน ตอนนี้เธอทรมาณเหลือเกินชีวิตนี้คงเป็นบทลงโทษจากสวรรค์กระมัง แม้เเต่ช่วงชีวิตสุดท้ายเธอก็ต้องทรมานไม่จบไม่สิ้น สติเธอใกล้หายไปทุทีเธอได้เเต่คิดว่าหากไปเกิดใหม่เเล้วเธอขอให้เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย พ่อเเม่รักลูกเท่ากันครอบครัวรักใคร่ปรองดอง พอคิดดังนี้รอยยิ้มแห่งความสุขก็ปรากฏ พลันน้ำตาก็ไหลเธอทำผิดอะไรนักหนาถึงได้เกิดมาเป็นเช่นนี้ แต่ไม่เป็นไรอีกเดี๋ยวเธอก็ได้เป็นอิสระเเล้ว และรอยยิ้มเย้ยหยันที่เธอยิ้มให้แก่โลกใบนี้ก่อนจากลาตลอดตลอดกาล…

หลังจากวันนี้คุณกัวก็กลายเป็นขาประจำอย่างเต็มตัวและคนที่คอยปรนนิบัติจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฉินลี่อิงผู้เลอโฉม

แม้ฉินลี่อินจะไม่เต็มใจนักเพราะทุกทีมักจะจบด้วยการถูกทุบตีจนสลบเหมือด หากเเต่หญิงสาวคนอื่นกลับยินดีนักนอกจากจะไม่ต้องเจ็บตัวบริการคุณกัวยังเห็นคนที่ตนหมั่นไส้ถูกตบตีไม่เว้นวันช่างสาแก่ใจนัก..

แค่กๆ

“ค่อยๆ ดื่มนะ” อูน่าค่อยๆ ประคองฉินลี่อินดื่นยา หลายวันมานี้จู่เธอก็เริ่มป่วยแผลพุพอง ตามร่างกายทั้งที่มีแผลอยู่เเล้วยิ่งน่าเกียดเข้าไปอีก

แต่ต่อให้ฉินลี่อินเป็นอย่างไรอูน่าก็ไม่รังเกียจที่จะคอยดูเเลเธออยู่ใกล้ๆ

“ลำบากเธอแล้วอูน่า” ฉินลี่อินรู้สึกเกรงใจเพื่อนคนนี้เหลือเกิน

“ไม่เป็นไร นี่ฉันซื้อขนมกุ้ยฮวามาให้ด้วยนะ”

“ขอบคุณนะอูน่า” ฉินลี่อิน กัดขนมกุ้ยฮวาคำเเรกที่ที่ได้ลิ้มรสให้ความรู้สึกคิดถึงมารดาที่จากไปนาน ความรู้สึกในวัยเด็กพานน้ำตาก็ไหลออกตาจนได้

“ลี่อิน เธอเป็นอะไรรึปล่าว” อูย่าถามอย่างตกใจ ที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็ร้องไห้ออกมาหรือเธอทำให้รู้สึกไม่สบายใจกัน

“ฉะ ฉันแค่คิดถึงแม่น่ะ”

“เฮ้ออ ลี่อิน” เธอสงสารลี่อินจริงๆ ทำไมคนที่มีประสบการณ์โหดร้ายขนาดนี้ทำไมถึงเป็นคนดีได้ขนาดนี้นะไม่ว่าจะโดนรังแกแค่ไหนเธอก็ยังยิ้มสู้อยู่ตลอดเธอดีเกินไปแล้ว

“แม่ใหญ่ ไม่ใช่ว่าหล่อนติดโรคหรอกนะ” ซ่งฉีคิดหนักหลายวันมานี้ฉินลี่อินจู่ๆ ก็ป่วยหนักหากป่วยธรรมดามีหรือหล่อนจะกังวลมากขนาดนี้ หากไม่ใช่ติดโรคซิฟิลิสแล้วแบบนี้จะทำอย่างไร…

“แม่ใหญ่ๆ” เสียงเด็กรับใช้เรียกสติเธอให้กลับคืนมา

“อะไรอีกล่ะ!!!” หล่อนตวาดเสียงดังวันๆ มีเเต่เรื่องปวดหัวจริงๆ

“คุณกัวน่ะสิแม่ใหญ่เขามา”

ซ่งฉีตกใจแน่นอนว่าเธอรู้ว่าคุณกัวมาทำไมแล้วหากฉินลี่อิน…

“ทำยังไงดีแม่ใหญ่”

“ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ” กัวซู่หานสงสัยตั้งเเต่เข้าห้องมาก็มืดจนมองไม่ไม่เห็น

แค่กๆ

“ลี่อินอยากให้คุณกัวตื่นเต้น” ลี่อินยิ้มหวานเอาใจหากครั้งนี้เธอทำไม่สำเร็จชีวิตที่ผ่านมาก็เป็นลูกหมาแล้ว

ซ่งฉีคิดว่าหากตัดไฟกัวซู่เหยียนจะได้ไม่เห็นสภาพน่าเกลียดของฉินลี่อินต่อให้เธอป่วยใกล้ตายเเค่ไหนสิ่งที่ซ่งฉีสนใจมากที่สุดก็ย่อมเป็นเงินมากกว่าผู้หญิงป่วยใกล้ตาย

“ดีๆ ฉันก็อยากรู้เเล้วสิว่ามันจะตื่นเต้นยังไง” กัวซู่เหยียนจัดการถอดเสื้อผ้าจนหมดขึ้นนอนรอบนเตียงครั้งนี้เขาจะให้หล่อนเป็นคนเริ่ม

ฉินลี่อินยิ้มเธอรู้ตอนนี้ว่าตัวเองเป็นอะไร วันนี้เธอจะใช้ความกล้าลงมือในสิ่งที่อยากทำทำในสิ่งที่เธอไม่เคยคิดจะทำมาก่อน การกระทำครั้งนี้จะเปลี่ยนเธอไปตลอดกาลแต่เธอก็เตรียมรับผลของมันไว้แล้วเธอไม่มีอะไรต้องเสียเเล้ว

“ลี่อินจะทำให้คุณกัวไม่มีทางลืมคืนนี้อย่างแน่นอน”

ฉินลี่อินงัดทักษะที่เธอเคยบริการลูกค้ายื้อกัวซู่เหยียนไว้ให้นานที่สุดแถมเธอยังกล่อมให้เค้าไม่ใส่เครื่องป้องกันระหว่างมีความสัมพันธ์กัน ต่อให้เค้าใช้ความรุนแรงเเค่ไหนก็พยายามอดทนไม่กรีดร้องออกมา

“อือๆๆๆ… อึก” ฉินลี่เธอกัดริมฝีปากจนเลือดชิบทักครั้งที่เธออบริการคุณกัวเขาเป็นคนชอบความรุนแรงมักจะตีเธอฟาดด้วยเเส้ หยดน้ำตาเทียน ตบบ้าง บางครั้งเธอต้องขอร้องไม่ให้เขาเอามีดมากรีดตามร่างกาย ตามร่างกายเธอจึงมีเเต่รอยเขียวซ้ำบาดแผลเก่าและใหม่ไม่เคยหาย

“ทำไมวันนี้เธอไม่ร้องหล่ะ” เขามองหญิงใต้ร่างด้วยความสนสงสัยทุกทีเจ้าหล่อนจะกรีดร้องอย่างบ้าครั่งอ้อนวอนขอให้ปล่อยหล่อนไป ใบหน้าบวมซ้ำ สายตาอ้อนวอนหน้าสงสาร เสียงร้องของหล่อนที่เหมือนสัตว์บาดเจ็บ ด้วยเหตุผลนี้เขาจึงมาใช้บริการเจ้าหล่อนบ่อยๆ ด้วยถูกจริตท่าทางนั่น

ฉินฉิงลี่รู้สึกอ่อนเเรงแม้แต่เเรงที่หายใจยังแทบจะไม่มี ตอนนี้ร่างกายของเธอหนักอึ้งเหลือเกิน ตอนนี้เธอทรมาณเหลือเกินชีวิตนี้คงเป็นบทลงโทษจากสวรรค์กระมัง แม้เเต่ช่วงชีวิตสุดท้ายเธอก็ต้องทรมานไม่จบไม่สิ้น สติเธอใกล้หายไปทุทีเธอได้เเต่คิดว่าหากไปเกิดใหม่เเล้วเธอขอให้เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย พ่อเเม่รักลูกเท่ากัน ครอบครัวรักใคร่ปรองดอง

พอคิดดังนี้รอยยิ้มแห่งความสุขก็ปรากฏ พลันน้ำตาก็ไหลเธอทำผิดอะไรนักหนาถึงได้เกิดมาเป็นเช่นนี้ แต่ไม่เป็นไรอีกเดี๋ยวเธอก็ได้เป็นอิสระเเล้ว และรอยยิ้มเย้ยหยันที่เธอยิ้มให้แก่โลกใบนี้ก่อนจากลาตลอดตลอดกาล…

ขอโทษนะอูน่าที่อยู่กับเธอไม่ได้เเล้ว

“แม่น้องฟื้นเเล้ว” เด็กชายที่อยู่ข้างๆ บอกมารดาตลอดเวลาเขาเอาเเต่เฝ้าเด็กหญิง หยางเจี่ยน รู้สึกกังวลทำไมสามวันเเล้วน้องยังไม่ตื่นนะจนวันนี้น้องก็ลืมตาแล้ว

“ไหนๆ อาเฟย!! ตื่นเเล้วจริงด้วย!!!” หยางหมิง ยินดีน้องสาวตื่นแล้วดีจริงแม่จะทำอาหารอร่อยๆ ให้ทานเเล้วตั้งเเต่น้องหลับไม่ตื่นก็กินอาหารไม่อร่อยแล้ว

เด็กชายฝาแฝดทั้งสองมุงดูน้องนอน เด็กหญิงดวงตาเปร่งประกาย ส่งเสียงเรียกเด็กหญิงอึงคนึง

เด็กหญิงกระพริบตาปริบๆ อย่างงงวยอะไรกัน เธอตายแล้วไม่ใช่หรือ แล้วเด็กผู้ชายตรงหน้าคือใคร

เอ๊ะ หรือว่าฝันไป?

“อาเฟย!!!” ยังคิดไม่ทันไรผู้หญิงคนนึงก็เข้ามาหา ใบหน้าที่มีเเต่น้ำตากระนั้นก็ยังคงความสวยไว้อยู่

เข้ามากอดด้วยความโล่งอก

“โถ ลูกแม่ในสุดลูกก็กลับมาหาแม่เเล้ว” เธอกอดปลอบลูกสาวเเน่นเธอคิดว่าลูกสาวจะจากเธอไปตลอดกาลเสียเเล้ว

ฉินลี่อินงงงวยเธอจำได้ว่ากัวซู่หยางกำลังทำร้ายเเล้วตัวเองทนไม่ไหวขาดใจตายไม่ใช่หรือแล้วเหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้

“อาเฟย เป็นไงบ้างลูกยังเจ็บตรงไหนไหม” ผู้หญิงที่ลี่อินคาดว่าน่าจะเป็นแม่หลังจากฟังจากสรรพนามที่เธอใช้เเล้ว จับเธอพลิกตัวไปมาเพื่อหาบาดแผล

“มะ ไม่” ฉินลี่อินตอบไม่เต็มเสียงนักเหตุการณ์ตรงหน้าเธอยังไม่เข้าใจว่านี้มันอะไรกัน

“แม่ๆ ผมเอาข้าวมาให้น้องนอนนานน่าจะหิวนะ” หยางเจี่ยนเห็นว่าน้องสาวนอนนานน่าจะหิวจึงไปหาอะไรมาให้น้องกินแต่อาหารไม่อร่อยน้องจะกินได้ไหมนะ

“ดีจริง เดี๋ยวแม่ป้อนนะ” เธอปาดน้ำตา จับช้อนตักข้าวต้นอุ่นใส่ปากลูกสาว

ฉินลี่อินกินอาหารเสร็จเธอก็ได้กินยา คร่าวๆที่เธอได้ข้อมูลบ้านนี้มีห้าคน พ่อชื่อหยางหลงอายุ45 แม่ชื่อจินลู่อายุ40ปี พี่ชายฝาแฝด หยางเจี่ยน-หยางหมิงอายุ14ปี ส่วนเธอลูกสาวคนเล็กหยางฉู่เฟยอายุ13ปี

ตามข้อมูลที่เธอรู้ร่างนี้ป่วยง่าย อากาศแปรปวนนิดหน่อยก็ล้มหมอนนอนเสื่อแล้ว นิสัยปกติไม่ค่อยพูดจา มีพี่เลี้ยงคนนึงชื่อหลินเจียที่คอยดูแลร่างนี้มาตั้งเเต่สองขวบเพราะพ่อเเม่ร่างนี้มีธุรกิจมากมายไม่มีเวลาเลี้ยงลูก ร่างนี้จึงติดพี่เลี้ยงสาวคนนี้นัก

ก๊อกๆ

“คุณหนูยังไม่พักผ่อนหรือคะ” เจียหลินเเวะเข้ามาดูคุณหนูตั้งเเต่ฟื้นขึ้นมาก็ยังไม่พูดกับเธอเลย

“คุณหนูจำที่พี่หลินบอกได้ไหม” เจียหลินห่มผ้าให้คุณหนูให้ร่างกายอบอุ่น

“…”

“คุณหนูพี่หลินรู้ว่าคุณหนูคิดถึงคุณผู้หญิงมากแต่อย่าลืมว่าก่อนหน้านี้คุณหญิงไม่สนใจคุณหนูเลยคุณหนูอย่าสนใจคุณผู้หญิงนักเลย” เจียหลินพูดเสียงอ่อนโยน

“คุณหนูพักผ่อนเถอะค่ะ” เจียหลินออกจากห้องไปแล้ว

“เหอะ บ้านนี่มันยังไงกันนะจะให้ฉันพักบ้างไม่ได้หรือยังไงกัน” ลี่อินพูดอย่างเหยียดหยามคิดว่าเธอเป็นเด็กอมมือรึไงต่อให้อยู่ร่างเด็กก็เถอะ

“มีอะไรสนุกๆ ให้ฉันทำอีกแล้วสินะ” อยู่ในร่างเด็กก็ดีไม่น้อยทำอะไรจะได้สะดวกๆ

“ซ่งฉี กัวซู่เหลียน ฉันกับพวกแกหนี้เเค้นก็ถือว่าหายกันแล้วกันนะ” เธอพึมพำนึกถึงแผนการที่ตัวเองไว้ก็หลุดยิ้มสาแก่ใจ

กัวซู่เหลียนติดโรคทางเพศเรื่องนี้เขาจะปล่อยซ่งฉีไปได้หรือป่านนี้หล่อนคงถูกสับเป็นหมื่นชิ้นเเล้วกระมัง กัวซู่เหลียนที่ติดโรคน่าเกลียดลูกน้องยังจะอยากรับใช้เขาได้อย่างไร

“หากสวรรค์มีตา ฉินจง หลี่ซุนเหยา หลี่เหยาเหยา ฉันไม่มีทางปล่อยพวกแกไปแน่ๆ”

ความแค้นนี้เธอจะตอบแทนอย่างสามสม

ต่อไปนี้เธอคือหยางฉู่เฟยไม่ใช่ฉินลี่อินผู้น่าสมเพชอีกต่อไปชีวิตต่อไปนี้เธอจะกำหนดมันเอง

—————————————————————-

โรคซิฟิลิส\=โรคลำยอง คือมันจะมีแผลพุพองตามร่างกาย