เด็กหนุ่มคนนึงที่อายุอยู่ในวัยรุ่นแต่นิสัยเค้านั้นช่างต่างกับผองเพื่อนของเค้าแบบสวนทางกันเลย แบบเด็กวัยรุ่นธรรมดาก็อาจจะชอบเตอะฟุตบอล ซิ่งรถ จีบสาว เข้าสังคมหรือแม้แต่ยาเสพติด เป็นซะแบบนี้คงไม่ใช่ทุกคนหรอก แต่สำหรับเค้านั้นหรอ..หึๆ

"เห้ออนี่เธอเรื่องราวพวกนี้เมื่อไหร่จะผ่านไปละเนี่ยน่าเบื่อจังเลย"

:เด็กหนุ่มเอ่ยถามผู้เป็นลูกศิษย์

"นั่นนะสิครับจารย์ผมก็เบื่อแล้วผมว่าเราปล่อยเรื่องราวพวกนี้ไปเถอะครับไหนๆก็ไม่ใช่ความจริงอยู่แล้ว"

"หรอผมก็ว่างั้นนะเบื่อพวกปล่อยข่าวลือเสียๆหายๆกับพวกเราจัง"

"จะทำไงได้หละจารย์ปล่อยๆมันไปเถอะเดี๋ยวก็เงียบเองเราเอาเรื่องที่จำเป็นก่อนดีกว่า"

"โอเคเลยความคิดดี งั้นเดี๋ยวมีไรก็มาปรึกษากันนะ"

:หลังจากคุยเสร็จเด็นหนุ่มได้ครุ่นคิดถึงปัญหาข้างต้นอยูพักหนึ่งก่อนจะไปทำกิจส่วนตัว..

(เรื่องราวปัญหา) ในขณะที่เด็กหนุ่มคนนี้ได้เรียนอยู่นั้นครูของเค้าก็สอนไปถึงบทความหนึ่ง "ว่าวไทย" เด็กหนุ่มดูสนใจกับสิ่งนี้ไม่น้อยจนครูได้คกลงกับทุกคนในห้องว่า จะทำว่าวแข่งกัน คนอื่นๆนั้นสนใจแค่ว่าทำให้เสร็จๆ แต่เด็กคนนี้ช่างแตกต่างเค้าเจาะลึกถึงแก่นของว่าว จนเป็นอันว่าเค้านั้นได้คะแนนดีสุดสำเร็จ คุณคิดว่าเค้าจะพอแค่นี้มั้ย?ไม่หรอก เค้ายังคงค้นหาไขว้คว้ากับเรื่องราวของรากเหง้าวัฒนธรรมว่าวไทยอย่างไม่หยุดยั้งจนที่สุด เค้าได้เริ่มก้าวแรกของการเข้าสู่วงการว่าว ใครจะรู้ว่าการที่คนในวงการพูดออกสื่อ ว่าว่าวไทยนั้นกำลังจะสูญหายคนไม่ค่อยสนใจสืบทอดจนสิ่งเหล่านี้กำลังเลือนหาย ใช่ครับเค้าก็หลงเชื่อและเค้าก็ยิ่งดิ้นรนต่อไปจนถึงวันที่ทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย สาเหตุที่คนไม่ค่อยจะสืบทอดน่ะหรอคงไม่ใช่เพราะอินเทอร์เน็ต ที่จริงคนเค้าสนใจอยู่แยอะแยะครับแต่พวกคนรุ่นแรกๆดันเห็นแก่ตัวจนลืมไปว่า"ว่าว"มันเป็นเพียงแค่การละเล่น เค้ากลับคิดจริงจังจะแย่งชิงเอาแต่ตำแหน่งอย่างเดียวนี่แหละคือเหตุผลที่ทำให้ผู้คนหันหลังให้วงการนี้นั่นสิอีกประเด็นคือ เด็กคนนี้ได้ร่วมกันกอดคอสร้างชื่อเสียงกับลูกศิษย์อร้าได้ไม่นานนักก็มีคนอิจฉาพวกเค้าเนื่องจากพวกเค้าได้ดีเกินหน้าเกินตา จึงกุเรื่องแย่งใส่คู่นี้ซึ่งทำให้คนในวงการเริ่มเกลียดพวกเค้า พอพวกเค้าทราบเรื่องพวกนี้อะไรจะเกิดหละ?ก็เสียในนะสิที่ผ่านมาตลอดเส้นทางเค้าสร้างชื่อเสียงของตนโดยการช่วยเหลือให้คำแนะนำคนในวงการ แต่มันกลับมีเรื่องราวแบบนี้เป็นใครใครก็น้อยใจ เค้าทั้งน้อยใจทั้งเสียใจมากจนถึงขั้นเลิกเล่นแล้วอำลาวงการไปพักนึงแต่ยังคงอยู่ในเบื้องหลังบ้างจนเรื่องราวทั้งหมดสงบลงโดยที่พวกเค้าไม่ได้อธิบายอะไรเลยคงเพราะออกจากวงการ....

หลังจากที่เค้าได้อำลาวงการไปพักนึงช่วงเวลานั้นเค้าก็ได้ไปตั้งตัวใหม่ และรวมถึงงานที่เพิ่มอีกนั่นคือ"การเป็นที่ปรึกษาของใครหลายๆคน" ทั้งนี้ทั้งนั้นเรท้องว่างก็มาก่อนและหนักกว่าเรื่องการเป็นที่ปรึกษาเล็กน้อย ตอนนี้เค้าก็กลับมาใหม่ในนาม THE SUN

รอบนี้คงไม่ใช่เค้าคนเดิมที่ดูอ่อนต่อโลก แต่เค้าในตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่หวาดระแวงไว้ก่อน รอบคอบและอาจดูรุนแรงแต่ก็..นั่นมันภายนอก....เค้าเริ่มต้นใหม่ในวงการนี้อีกครั้งจนจุดที่ทำให้เค้าไขว้เขวมันอยู่ต่อจากนี้

(ช่วงเวลาที่เลิกเล่นจากวงการ👇)

""เด็กหนุ่ม"เค้าเป็นคนที่มีรสนิยมชอบเพศเดียวกันแต่ไม่ชอบที่จะเป็นฝ่ายจีบหรือเข้าหาใครก่อน แต่ผมมักชอบการอยู่คนเดียวและผมก็มีสิ่งนึงที่เชื่อสุดใจว่า ผมไม่มีทางศรัทธาในรักยิ่งรักยิ่งเจ็บ จนกระทั่ง..

ตัวผมเองมีคนนึงเข้ามาในชีวิต ใช่ครับผมกับคนที่เข้ามาก็เป็นแฟนกันนั้นเพราะผมรักเค้าหรอเหอะ ไม่เลยผมตอบตกลงเค้าไปเพียงเพราะว่าผมรำคาญ และนี่แหละครับคือจุดเริ่มต้นของสิ่งที่เป็นทั้ง ปัญหา,ประสบการณ์,บทเรียน คู่ผมอาจไม่เหมือนคู่อื่นๆที่ดูแฮปปี้ ฝรักกันเอาใจใส่กันตัดมาที่คู่ผมเองแรกๆก็เหมือนเค้าคนนั้นจะดีมากแต่พักหลังที่ผมเริ่มรักเค้าเริ่มเห็นคุณค่าของอีกฝ่ายเค้ากลับทำกับผมเหมือนผมเป็นสิ่งของยังไงยังงั่้นแหละ ปล่อยประละเลย,ไม่ค่อยทักหา,ไม่เอาใจใส่,และที่สำคัญไม่เห็น"คุณค่าในตัวผม" เรื่องราวที่เกิดทั้งหมดนี้ผมพูดกับตัวเองเสมอว่าฝ

"เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเราต้องสู้" ถูกครับตลอดเวลานั้นผมให้กำลังใจตัวเองตลอด และช่วงนี้งานที่ปรึกษามันยิ่งหนักหน่วงขึ้นทุกวัน คนซึมเศร้าบ้างหละ,อกหักบ้างหละ,ไขว้เขวกับครอบครัว,ไขว้เขวกับการตัดสินใจบ้างหละ ทุกคนล้วนยื่นมือมาหาผม คิดหรอว่าผมปฏิเสธได้ ผมปฏิเสธใครไม่ได้เลยผมช่วยทุกทางสละแม้เวลาชีวิต เปรียบเหมือนฟองน้ำที่คอยดูดซับคราบความเศร้าหมองจากคนอื่นทั้งที่ตัวผมเองก็เศร้าหมองแทน มันทั้งเหนื่อยทั้งล้า หมดไฟในการทำความดีพอผมเอาความรู้สึกเหล่านี้ไปเล่ากับแฟนผมแทนที่จะได้กำลังใจมาบ้างผมกลับได้แต่ อืม,เอ่อ,อ่อ,ครับ หรือไม่ก็เค้าพาเปลี่ยนเรื่องคุยนี่สิภูมิใจมากปราบปลื้มมาก เค้าให้ในสิ่งที่คู่อื่นไม่ค่อยให้กันกับผมสิ่งนี่คือ (การไม่เอาใจใส่) ผมก็รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ผมมีในตัวเองอยู่แล้วก็เถอะแต่ก็ตามประสาคนมีคู่ สิ่งเหล่านี้มันกลับสำคัญมากไม่ใช่คำหวานที่โปรยปรายให้กันแต่มันคือการรับผิดชอบของทั้งคู่ แต่ผมก็ทำมันฝ่ายเดียว..ผมทนกับการเป็นแบบนี้มานานมันไร้ซึ่งคนที่จะเข้าใจผมเลย เล่าให้ใครฟังก็ไม่มีใครรับฟังมันทั้งเสียใจและน้อยใจ วันๆผมได้แต่เก็บรูปลักษณ์ความเศร้านั้นไว้ในในและรวบรวมความกล้าไปบอกเลิกเค้าคนนั้น สำเร็จครับผมตัดขาดความสัมพันธ์นี้สักทีแต่ทว่ามันไม่จบแค่นี้นะสิ ผมเล่าความรู้สึกที่ผมรู้สึกกับเค้าให้เค้ารับรู้แต่เหมือนเค้าจะไม่ยอมรับด้วยซ้ำ เค้ากลับมองว่าผมผิดเพียงผู้เดียวครั้งนึงเพื่อนเค้าแคปแชทที่เค้าคุยกัน เพื่อนเค้าบอกผมว่าเค้าอะรักผมมากรักจนพลีชีพได้เลย ครับ..ขอบคุณครับที่บอกแต่ทำไมเค้ากลับไปแสดงสิ่งเหล่านั้นกับเพื่อนเค้าหละ แทนที่จะแสดงกับผมให้ผมรู้ ถ้าเค้าดีจริงผมคงไม่ออกมาหรอกนะ ผู้คนฝั่งเค้าก็กลับมองผมเป็นคนเหี้ยไปเลย ตอนนี้ชีวิตผมมันมืดยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าทุกคนล้วนเกลียดผม ผมจมอยู่แต่กับความจาบัลย์ ใช่สิผมมันเลว เลวแต่ช่วยให้ทุกคนเจอเส้นทางขีวิตที่ดี เลวแต่ทำให้ทุกคนที่ผ่านมามีคุณภาพชีวิตที่ดีใช่ผมมันเลว..ช่วงนั้นผมดิ่งลงมากเลยทีเดียวแค่นี้ยังไม่พอ ผู้คนที่ผมเคยยื่นมือช่วยกลับมาซ้ำเติมผมอีก ทีนี้ยิ่งหนักเลยผมแทบไม่เหลืออะไรแล้วนอกจากปัญหาของคนที่ขอให้ช่วยและเพื่อนคนเดียวและคนสุดท้ายของผม...

"รักเป็นบาป" เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อติดตามอ่านตอนต่อไป

ปล.เนื้อเรื่องรักเป็นบาปแท้ๆไม่ได้อยู่กับแฟนเก่าคนนี้เนื้อเรื่องยังอีกยาวไกลโปรดให้กำลังใจผู้เขียนบ้างผมท้อละนะ

:"เห้อ...อีกแล้วหรอวะเนี่ย มันทำไมกันทำไมตัวกูตึงโชคร้ายตลอด ไปไหนก็มีแต่คนมาซ้ำเติมทำไม..กูไปซ้ำเติมใคมาหรอหรือสิ่งกูทำพลาดมันไม่น่าให้อภัย ทุกคนแม่ง!! ซ้ำเติมอยู่นั่น อยากรู้จังแม่งเคยเห็นใจใครมั้ย เคยปลอบใจใครบ้าง มีมั้ยชีวิตมีแต่ให้อะ เท่านี้ก็พอ กูแม่งทำอะไรๆใครก็ด่าก็ว่า ทั้งโดนเหยียดหยาม ดีก็ดีไม่ได้กูก็อาจไม่ใช่คนดีนักหรอกแต่ทำไมมันต้องทำกันแบบนี้กูก็มีความรู้สึกนะเว่ย!!

:ร่างของเด็กหนุ่มได้นั่งกอดเข่าของตนอยู่ตรงมุมห้องมืดๆของตนเพียงผู้เดียวพร้อมกับพูดกับตัวเองและนึกย้อนเรื่องที่ผ่านมาเมื่อตอนเย็นที่เค้าได้พลาดพลั้งทำผิดไป แต่ก็นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตด้วยซ้ำแต่คู่กรณีของเค้ากลับโวยวายแบบเอาเป็นเอาตายอย่างกับว่ากะจะให้เค้าไม่มีจุดยืนเลยยังไงยังงั้น แถ้มคนอื่นที่ผ่านมาเห็นกลับมาเข้าใจเค้าผิดอีกที่นี้เท่ากับว่าเค้าโดนซ้ำเติมแบบสุดๆ คู่กรณีของเค้าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกซะจากคนที่เค้ารักและเป็นมิตรมากันตลอดแต่มาวันนี้เค้าคนนั้นกลับดูเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนอย่างกับว่าเป็นคนแปลกหน้ามาเจอกันนี่แหละครับ จึงทำให้เค้าดิ่งสู่เหวลึกเลยก็ว่าได้...

:"แย่จังเลย..กูต้องทนโดนแบบนี้อีกกี่รอบทำไมไม่มีใครเห็นใจกูเลย ไม่ให้แม้อภัยกูมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ ถ้าลองคุยกับอิเจ้หละ?มันจะเข้าใจกูบ้างมั้ยนะคงต้องลอง..

:เด็กหนุ่มใจฟูขึ้นอีกครั้งเมื่อคิดได้ว่ามีเพื่อนรักของตนอยู่อีกคนนึงแต่ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันมาระยะนึงแล้วหลังจากนั้นเค้าก็ลองกดโทรไป

"เจ้ ทำอะไรอยู่"

"อ๋ออ กูอยู่กับเพื่อนหนะมึงมีอะไรหรือเปล่า"

"มีไม่เยอะหรอกกูแค่อยากจะลองปรึกษากับมึง"

"ได้ดิว่ามาเลย"

:เด็กหนุ่มเริ่มอธิบายสภาพชีวิตของตนให้เพื่อนเค้าฟังอย่างถี่ถ้วน แต่ก็ใช่ว่าจะเล่าแต่ด้านดีของตน เค้านั้นได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดทั้งที่ตัวเค้าเองได้ทำมาทั้งดีและเลว..จนกระทั่ง...

"เห้ยมึงเพ้อเจ้อเปล่าเนี่ย"

"อ้าวเจ้ทำไมพูดงี้อะ"

"ชีวิตมึงเนี่ยนะจะตกอัพขนาดนี้ เห้อ"

"นี่มึงไม่เชื่อกูเลยหรอเจ้"

"ใช่ มึงควรเลิกเพ้อเจ้อได้แล้วนะโตๆกันแล้ว"

"อือ.."

"งั้นกูไปก่อนนะมึงก็หัดเลิกเพ้อเจ้ได้ละ บาย"

....

:"เห้อ..นี่ก็อีกคน ขอร้อง..ขอสักคนที่เข้าใจตัวกูมันไม่มีเลยหรอเสียใจแทบจะบ้า ยังไม่พอทุกคนกลับทิ้งกูไปอีก กูเหลือตัวคนเดียวแล้วหรอวะเนี่ย...