สวัสดีค่ะเรามีนามว่าซาร่า การเดินทางครั้งนี้เรียกว่าเราเข็ดจนวันตายก็ว่าได้ ทุกๆปีใหม่เรากับแฟนจะไปเที่ยวทุกปี และปีนั้นซาร่าก็เลือกไปเชียงรายค่ะ พอถึงวันเดินทางเราก็บินไปกับแฟน ลืมบอกค่ะว่าทริปนี้ให้แฟนวางแผนทั้งทริป พอบินมาถึงเชียงราย ก็รับรถที่เช่าไว้ปกติ แฟนซาร่าก็พาไปเที่ยว วัดดังสวยมากๆค่ะ เราก็ชอบมาก ถ่ายรูปจนเพลิน แฟนก็บอก ตัวๆเราต้องรีบเดินทางเข้าที่พักแล้ว ความดื้อของเรา ก็ไม่กลับสักที จนๆรู้ตัวอีกที4โมงเย็นละ หิวๆเลยหาก๋วยเตี๋ยวกิน ก็5โมงเย็นพอดี ด้วยความหนาวฟ้าครึ้มมาก ก็ได้ขับรถไปที่พัก เราก็เปิดMaps แต่ทุกคน ไม่มีสัญญาณ ใจเริ่มไม่ดีแล้วคะเพราะแฟนซาร่าพึ่งบอกว่า เราจะไปพักบนดอย ห๊ะปาเข้าไป6โมงเย็นแล้ว เราก็คิดว่าพักไม่ไกลจากวัด แฟนก็เลยขับไปเรื่อยๆ ซาร่าก็ดูMaps สัญญาณห่วยมาก แบตก็จะหมด อากาศก็อึมครึม มืดเร็วมาก เราอยากร้องไห้มาก ฮือๆ แต่ต้องฮึบ ผ่านร้านของชำเล็กๆ จอดถามลุุงบอกว่าไปอีกเส้นทางเถอะ ทางนี้มันเปลี่ยวและน่ากลัวเดี๋ยวเอ็งจะยิ่งหลง เอาละค่ะเราก็ทำตามลุง ขับต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งห่างตัวเมือง ยิ่มมืด ยิ่ง ไม่มีรถผ่าน และก็มีรถซาร่ากับแฟนแค่คันเดียว บีบหัวใจมาก เรากลัวมาก แฟนซาร่าก็บอกว่า นอนเลยตัวเดี๋ยวถึงเค้าปลุก เราก็บอกไม่เป็นไรอยู่ด้วยกัน ปาเข้าไป3ทุ่มเริ่มผ่านวัด แบบไม่มีรถผ่านจริงๆ เราก็เริ่มดูMapsผิด แฟนเราก็หาที่จอดและเอามือถือจากเราไปดูเอง จนล่วงเลยไป5ทุ่ม ขับไปเรื่อยๆ ซาร่ายกมือและพูดว่า เจ้าป่าเจ้าเขาเจ้าข๋า ช่วยปกปักรักษาคุ้มครองลูกกับแฟน รถลูก ให้ลูกถึงที่พักทั้งขาไปและขากลับ โดยปลอดภัยลูกมาดี ทันดันนั้น ขุนพระ เงาดำวิ่งตัดหน้ารูัสึกเหมือนเป็นหมาเป้นสัตว์สักอย่าง ใจเราหล่นเลยทุกคนร้องไห้เลยเรากลัวมากๆ ดีที่แฟนเรามีสติ ดีมาก ขับต่อไปอีกนิด รถเกิดอุบัติเหตชนกับมอเตอร์ไซค์ คนนอนนิ่งจมกองเลือด อยู่เลนขวา แต่รถยนต์อยู่เกือบกลางถนน มีไฟจากมือคนโบกแว๊บๆ คือถ้าขับเร็วเราว่าชนเพราะมันมืดมากๆมืดชนิดแบบ ไฟจากมือคนที่โบกมองแทบจะไม่เห็น ขนาดรถต้องเปิดไฟสูงอยู่แล้วขณะขับ ยังมองไม่เห็นละก็ขับต่อไป เข้าเส้นทางลัดอีก ซึ่งเส้นทางนี้ มีแต่ รถ6ล้อ10ล้อ ส่วนมากรถยนต์รถมอไซค์ชาวบ้านผ่านนานๆครั้ง ไฟข้างทางไม่มีเลยสักดวง ขับต่อไป รถ10ล้อก็บีบแตรและตบไฟสูง ทุกคันที่ผ่านรถของเรา คือซาร่าก็ไม่เข้าใจเพราะอะไร ซาร่าพูดกับแฟนว่าหรือ เราเปิดไฟสูงอ๋อ แต่รถยนต์ที่ผ่านนานๆครั้งทุกคันก็เปิดไฟสูงกันหมด รถ6ล้อ10 บีบแตรยาว และกระพริบไฟใส่รถ เราทำไม งงมาก ฮือเมื่อไหร่เราจะถึง ขับไปเรื่อยๆ เริ่มขึ้นดอยลูกที่1ลูกที่2 ขออภัยถ้าเรียกผิด ฮิฮิ คือขึ้นลงขึ้นลงอยู่แบบนี้ โอ้ย ดอยคือ ไม่มีอะไรกั้นด้านข้างเลย คือ ถ้าขับพลาด คือ ตกดอย ตาย อย่างเดียว อ้อต้องบอกว่าเจ้าของที่พักดีมากๆค่ะ โทรหาเราอยู่เรื่อย เขาบอกไม่ต้องครับผมจะรอ จนกว่าคุณจะถึง สุดท้ายซาร่ากับแฟนก็ถึงจุดหมายค่ะ ตอนตี2 โอ้ยนี่เป็นทริปที่เกือบตายจริง เข็ดจนตายไม่เอาอีกแล้วเลิกดื้อ ????‍??’?☺️????ปล.ขอบคุณนะคะเพื่อนๆทุกคนที่อ่านจนจบ ซาร่าทำผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยจ้า ฝากติดตามเรื่องต่อไปนะคะ เราจะมาเล่าเรื่องสัมผัสที่6ของซาร่าเองคะ

รุ่งเช้าแสงแดดอ่อนๆหมอกลอยกระทบหน้าโครตแสนจะโรแมนติกเลยทู้กคนนนข๋ารู้สึกเหมือนฮันนีมูนกับที่รักเลย อากาศดีมาก ขับรถไปเรื่อยๆแวะช็อปบนดอย จิบชาอุ่นๆอาหารพื้นเมืองโครตอร่อย พออิ่มเราก็เดินมาที่รถ ถือขนมที่ซื้อจากร้านอาหารละก็ถือกระเป๋าด้วยพอเปิดประตูรถด้วยมือข้างเดียวได้ ใครเป็นเหมือนซาร่าบ้าง เราจะยืนงงเพราะเราไม่รู้จะเอาสิ่งของอันไหนตั้งก่อนดี ทีนี้ทำไงละ ซาร่าก็เลยเอากระเป๋าตั้งบนหลังคารถค่ะคุณข๋า ละก็เอาขนมเนี่ย วางๆๆๆ เสร็จละก็ปิดประตูรถ ละแฟนก็ขับออกไปเลย 555ผ่านบ้านไหนร้านไหน เขาก็โหวกเหวกอู้กำเมืองใส่ดิฉัน ดิฉันก็โบกมือทักทายกลับ ปั้ทโธะ พอจอดรถเท่านั้นหล่ะ พุทธโธ ธัมโม สังโฆ คุณน้าเดินมา อินู๋ กระเป๋าอยู่บนหลังคารถ ฮ่าๆก็นึกว่าทักทาย เราซะอีก ละที่พีคกว่านั้น ขึ้นเนินเขาคะคุณ กระเป๋าบ่ตกเน้อ น้าอู้กำเมืองบอก ว่าละมันบ่ต้กด้วยหน๋า เราก็ฟังออกเน้อ แต่พูดบ่ได้ เปิ่นจริงๆ ละก็เที่ยว ชมวิวไปเรื่อยๆคะคุณข๋า จนๆเกือบลืมย้ายที่พักอีกละ ทีนี้เริ่มค่ำ ผจญภัยกันอีก ต้องบอกก่อนรถที่ซาร่ากับแฟนเช่าเนี่ย มันมีที่ตัดหมอกแต่แฟนกดไม่เป็นหาไม่เจอ ทำไงละทีนี้ maps ก็ต้องดู หมอกหนามาก ซาร่าก็เลย เปิดกระจกฝั่งเราเนี่ยแหลาะ โผล่หัวออกไปดูทางอยู่อย่างนั้นอ่ะ เราก็ผลุบๆโผล่ เสียงคอฟาดต้นไม้มาก เราก็บอกแฟน ค่อยๆซ้าย ค่อยๆขวา โอ้ยยยยย จนถึงที่พัก ก็กินหม่าล่า ก่อนราตรีสวัสดิ์ ก่อนวันรุ่งขึ้นเดินทางกลับจบทริปอันแสนพิเศษแสนระทึกแสนอันตรายและที่สำคัญทำให้รู้ว่าเรายังมีกันอยู่ตรงนี่ งู้ยแอบหวานบ้ายบายเจียงฮายจ้าวทริปนั้นไม่มีวันลืม ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนด้วยที่อ่านจนจบเป็นกำลังใจให้กันด้วยจ้า ยังๆขอเล่าต่อ อีกหน่อย สรุป ขับไปสนามบินไม่มันจ้าวววว ตกเครื่องเรียบร้อย โอ้ย มีตั๋วกลับอีกทีอีกตั้ง2วัน ก็ต้องยอมอยู่เจียงฮายกันต่อไป และคิดถึงแมวลูกรักที่บ้าน เหมือนใจอิแม่นั้นจิขาด ใครเป็นทาสแมวจะเข้าใจ เกินปุยมุ้ยเจียงฮายจ๋า