ณ เมืองแห่งหนึ่ง

ได้มีหญิงสาวนามว่า รันกะ เธอนั้นได้มีเพื่อนผู้ชายอีกคนหนึ่งมีนามว่า ไซกะ เธอและเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันช่วยเหลือกัน มีอยู่มาวันหนึ่ง เธอต้องจากเขาไปตอนอายุ7ขวบ เธอนั้นได้ไปเรียนต่อในเมืองหลวง เธอนั้นไป

โดยไม่บอกให้ ไซกะ รู้เลยแม้แต่นิดเดียว

12ปีผ่านไป

"เฮ้อเบื่ออะเข้าเมืองมาตั้ง12ปีละทำไรดีอุตส่าหนีมากรุงเทพแล้วแท้ๆทำไมยังน่าเบื่ออยู่เลยคิดว่าในเมืองน่าตื่นเต้นแล้วแท้ๆเฮ้อเบื่อ"หลังจากนั้นเธอก็ได้คิว่าจะทำอะไรดีแล้วเธอก็ได้คิดขึ้นมาว่าจะกลับต่างจังหวัดไปเยี่ยมบ้านและจะไปเจอเพื่อนเก่าของเธอที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานมากแล้ว เธอนั้นก็ได้ไปเก็บเสื้อผ้า หลังจากที่เธอนั้นเก็บเสื้อผ้าเสร็จเธอก็ได้ออกเดินทางไปบ้านเก่าของเธอ

6ชั่วโมงผ่านไป

"เฮ้อในที่สุดก็ถึงสักทีนอนไปนานมากแน่เลยถึงได้มาที่นี่เร็ว"เมื่อเธอได้มาถึงที่หน้าบ้านเก่าของเธอก็ได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาเธอและพูดว่า"เชิญทางนี้ครับ"เธอนั้นได้สงสัยเป็นอย่างมากหลังจากนั้นเขาได้บอกเธอว่า"ไม่ต้องสงสัยมากหรอกนะครับเดี๋ยวคุณก็รู้เองหละครับ"เธอก็อึ้งในคำพูดของเขาเป็นอย่างมากแต่เธอก็ไม่ได้กล่าวถามเขาเลยสักคำ

1วันผ่านไป

"ลองเข้าโรงเรียนเก่าดูดีมั้ยนะ"เธอนั้นได้นั่งคิดซักพักก็ได้คำตอบว่าเธอจะลองสมักเข้าโรงเรียนเก่าดูเผื่อได้เรียนที่นั่นต่อ หลังจากนั้นเธอก็ได้ไปที่โรงเรียนเก่าของเธอเมื่อสมัยประถม "สภาพดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยไม่ได้มานานมากแล้วนะ (เดิน) เอ๊ะนั่นผอ.โรงเรียนนี่พอดีเลย สวัสดีค่ะจำหนูได้มั้ยคะคนที่เรียนเก่งติดอันดับ1ค่ะ"ผอ.นั้นก็ได้จำเธอได้ทันทีและตอบเธอกลับว่า"จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้หละชีวิตเป็นยังไงลำบากมั้ยในกรุงเทพหนะ"เธอนั้นก็ได้ตอบกลับว่า"ชีวิตปกติดีค่ะว่าแต่ว่า ที่หนูมาที่นี่เพื่อมาขอเข้าเรียนเป็นเด็กโรงเรียนนี้เหมือนเดิมค่ะ"ผอ.นั้นได้บอกกลับว่า"ได้สิจ๊ะเดี๋ยวจัดการห้องเรียนให้นะ"แต่เธอกลับได้บอกว่า

"ไม่ค่ะหนูจะอยู่ห้อง2ค่ะหนูรักห้องตัวเองค่ะไม่ต้องการห้องอื่นมาแทนที่มันค่ะ"ผอ.นั้นถึงกับอึ้งในคำตอบของเธอแต่ก็ขัดอะไรไม่ได้เพราะเธอเป็นนักเรียนดีเด่นถ้าขาดไปจะไม่มีชื่อเสียงเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียวผอ.จึงต้องยอมใจให้เธออยู่ห้อง2ที่ไม่มีแม้แต่นักเรียนดีเด่นคนเดียวก็ตาม

ณ ห้องเรียน2

"สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคนวันนี้เรามีนักเรียนใหม่มาเรียนด้วยกันนะคะอย่าต่อยเธอหละไม่งั้นไล่ออกนะคะนี่คือกฏ"เธอนั้นได้แนะนำตัวว่า"สวัสดีค่ะเราชื่อรันกะเป็นนักเรียนย้ายมาจากกรุงเทพยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ"คนในห้องนั้นได้จ้องเธอราวกับจะพยามมีเรื่องกับเธอแต่มีใครคนหนึ่งมองเข้าไปในตาของเธอนั้นก็รู้ทันทีว่าเธอคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอนเขาเลยคิดว่าไม่ควรมีเรื่องกับเธอจะดีกว่าแต่เธอนั้นกลับรู้ได้ทันทีว่าเขาคือคนที่มีสายเลือดหายากมีแค่5คนเท่านั้นที่ยังสืบทอดสายเลือดนี้อยู่บนโลก"คนสืบทอดสายเลือดคนที่5แคมโบลคนสืบทอดสายเลือดคนที่4เฮนซิสเตคนสืบทอดสายเลือดคนที่3เมนบราโกลคนสืบทอดสายเลือดคนที่2คราวเบวและคนสืบทอดสายเลือดคนที่1ไซกะซานคริส"พวกเขาทั้ง5คนนั้นคือแวมไพร์แต่เธอกับรู้อีกว่าทั้ง5คนนี้ไม่ใช่แวมไพร์ธรรมดาที่โดนแสงแล้วตายแต่พลิกกลับกันเลยพวกเขาทั้ง5คนนั้นมีพลังที่แข็งแกร่งมากที่สุดสามารถฆ่าคนทั้งโลกได้พายใน4วินาทีเธอนั้นได้รู้ว่าคนทั้งห้องนั้นไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลยเพราะเขาคนนั้นคือคนที่จะมาปกป้องเธอตลอดชีวิตอย่างแน่นอนแต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นคือราชินีแวมไพร์ซึ่งมีอำนาจมากกว่าพวกเขาทั้ง5คนอีกและยังแข็งแกร่งมากกว่าพวกเขาทั้ง5คนนั้นอีกเช่นเคย

หลังเลิกเรียน

"นี่เเธอรู้มั้ยว่าทางเข้าห้องเก็บอาวุธของโรงเรียนอยู่ทางไหน?"เธอนั้นได้ถามคนที่อยู่มานานมากที่สุดของโรงเรียนว่าห้องเก็บอาวุธของโรงเรียนอยู่ทางไหนแต่ก็ไม่มีคนไหนตอบได้เลยแม้แต่คนเดียวแต่"ผมคิดว่าผมรู้นะ