ในวันที่หิมะตกพายุกระหน่ำได้มีเสียงร้องของเด็กน้อยวัย 1 เดือนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลเต๋ามีชายวัยกลางคนและเด็ก 1 ขวบเดินออกมาหน้าประตูและได้พบกับเด็กหญิงวัย 1 เดือนผู้น่าสงสารโดนพ่อแม่ทิ้งเด็กชายตัวน้อยจึงกล่าวว่า"ท่านพ่อ"เด็กชายตัวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกล้าวขัดกับหน้าตาที่น่ารักจิ้มลิ้มแก้มกลมหน้าหยิกเหมือนซาลาเปา"รับเลี้ยงนางใว้"เด็กชายตัวน้อยพูดและเดินไปอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นแต่ก็อุ้มได้ไม่เท่าไหร่หรอกเด็กหญิงเคราะซ้ำก็ตามด้วยกรรมซัดเด็กชายตัวน้อยเมื่ออุ้มแล้วเด็กหญิงตกลงมาแต่เด็กหญิงก็ไม่ได้ร้องอะไรแต่เพียงแค่ลืมตามามองเด็กชายผู้หล่อเหลานั้น"ไม่ต้องแล้วเร็นเดี่ยวพ่ออุ้มเอง"ชายวัยกลางคนที่มีชื่อว่า เอ็นได้กล่าวกับลูกชายเมื่อเห็นว่าลูกชายมีทีท่าจะเข้าไปอุ้มเด็กหญิงอีกครั้ง"อะไรกันคะคุณ"หญิงสาวสวยงามเดินมาบอกชายวัยกลางคนซึ่งสาวคนนั้นคือแม่ของเร็นนั่นเอง"มีเด็กที่ไหนไม่รู้มาถูกทิ้งไว้น่ะ"เอ็นกล้าวกับภรรยา"เหรอคะน่าสงสารจัง"ภรรยาของเอ็นมองด้วยสายด้วยสายตาเศร้าสร้อย"มีอะไรรึคะท่านแม่"จุนพี่สาวของเร็นมาถาม"มีเด็กถูกทิ้งไว้น่ะ"เร็นพูด"เราจะรับเลี้ยงเด็กคนนั้นในฐานะคู่หมั้นของเร็น"เอ็นบอกทำเอาเร็นตกใจหันขวับมาทันทีจากนั้น เอ็นก็อุ้มเด็กหญิงเข้าบ้านพร้อมกับถามลูกๆว่า"เร็นลูกจะตั้งชื่อเด็กหญิงคนนี้ว่าอะไร"เอ็นถามเร็น"เร็นนิ่งไปชั่วครู่พร้อมกับบอกว่า"ไป๋ เซียน ไป๋"เร็นพูดจากนั้นเด็กสาวกินเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มให้กับเร็นทำให้เร็นตะลึงไปเล็กน้อย"ดูสิไป๋น่าจะชอบชื่อที่ให้แหละ"จุนพูด"งั้นก็ขอต้อนรับสู่ตระกูลเต๋านะเซียนไป๋"อ้าา"เด็กสาวขานรับอย่างเป็นสุขจากนั้นเธอค่อยๆเติบโตขึ้นและเป็นคู่หมั้นของเต๋า เร็นทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันแต่อาจจะมีทะเลาะกันบ้างเพราะเร็นมีนิสัยเย็นชาและเอาแต่ใจบางทีเร็นก็พลั้งมือทำร้ายไป๊แต่ก็ไม่ได้เกิดการหย่าร้างอะไรเพราะทั้งคู่เต็มไปด้วยความรักที่มีให้กัน

มีเด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งไม่ใช่สิผมม่วงได้กำลังจะทำร้ายหนุ่ม headphone แต่หนุ่ม headphoneใช้ดาบหรือแท่งเหล็กอะไรสักอย่างมารับไว้ได้ทันจากนั้นก็เริ่มการต่อสู้ที่ดุเดือดลืมบอกไปค่ะชายหนุ่มคนนั้นให้หนุ่มเหดโฟนนะค่ะมีชื่อว่าโยอาซากุระโยจากนั้นเด็กหนุ่มผมม่วงซึ่งก็คือเร็นก็จบลงด้วยการที่เร็นแพ้ราบคาบเลยจากนั้นก็น่าจะมีคนไปส่งทั้งคู่ที่โรงพยาบาลแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะเพราะว่าเขาไม่ได้บอกว่าใครพาไปส่งงั้นตัดไปตอนที่เร็นถึงบ้านเลยละกันเร็นได้เดินโซซัดโซเซกับเข้าไปในตึกจากนั้นก็ได้ยินเสียงทักพี่อ่อนหวานและคุ้นหู"เร็นไปทำอะไรมาคะ"เสียงของไป๋นั่นเอง"ไปทำอะไรมาคะไปหาเรื่องใครมาอีกแล้วใช่ไหมคะเฮ้อคุณเร็น"เสียงถอนหายใจยังเหนื่อยหน่ายของไป๋ดังขึ้น"ไปทำแผลค่ะ"เสียงของไป๋ยังคงเป็นห่วงเร็น"เออ"เร็นพูดอย่างหงุดหงิดจากนั้นเร็นจึงต้องไปนั่งนิ่งๆให้ไป๋ทำแผลให้"สรุปไปทำอะไรมาคะ"ไปยังคงถามด้วยความเป็นห่วง"หยุดจุ่นจ้านกับชีวิตฉันสักทีได้ไหม"เร็นตอบกลับอย่างหงุดหงิดทำเอาไป๋รู้สึกอารมณ์เสียเพราะเธอเองก็ไม่ชอบที่เร็นทำตัวแข็งกร้าวเหมือนหินแถมยังเย็นชาพูดจาทำร้ายจิตใจเธอ"เร็น"เธอพูดเสียงแผ่วพร้อมกับน้ำตา"ทำไมนายถึงชอบทำตัวเย็นชาใส่ฉันล่ะทั้งที่ฉันทำดีกับนายทุกอย่างแล้วแท้ๆ"น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาสดใสกลายเป็นแววตาที่เศร้าสร้อยเหมือนกับว่าไม่มีความสุขเลยในชีวิต"หุบปาก"น้ำตาที่ไหลออกมาค่อยๆฟูไหลออกมามากขึ้น"เปี๊ยะเปี๊ยะ"เร็นตบเธอทำให้เธอวิ่งเข้าห้องไปในทันทีจากนั้นตอนเช้าเธอกับเร็นจะไปโรงเรียนพร้อมกันทุกวันแต่วันนี้เธอทำกับข้าวแล้วไปก่อนทำให้เร็นหงุดหงิดเป็นอย่างมากจึงไม่ไปโรงเรียนตอนเย็นเมื่อเธอกลับมาเธอก็โดนเร็นทำร้ายอย่างรุนแรงมากมายเธอจึงวิ่งหนีเข้าห้องไปพร้อมล็อคประตูจากนั้นเธอก็อยู่ในนั้นจนถึงตอนเช้าเธอเดินไปขอโทษเร็นถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำผิดอะไร

"นี่ เร็นฉันขอโทษนะคะ"ไป๋พูดขึ้นด้วยท่าทีที่ดูเศร้ามาก"ชั้นก็ขอโทษด้วยแล้วกัน"เร็นกล่าวอย่างงัวเงียเพราะเร็นยังไม่ตื่นดีแล้วก็ยังไม่อยากตื่นเพราะวันนี้เป็นวันหยุด"เช้านี้จะทานอะไรคะ"ไป๋ถามเร็นจึงตอบว่า"อะไรก็ได้""ไม่มีเมนูอะไรก็ได้ค่ะ"ไป๋ตอบอย่างกวนๆ"ตามใจเธอแล้วกันว่าจะให้ชั้นกินอะไร"เร็นตอบอย่างรำคาญใจ"ค่าาาา"ไป๋ลากเสียงยาวจากนั้นจุนก็ตื่นแล้วมาบอกว่าเข้านี้ไปตลาดกันมั้ยไป๋จึงไปอย่างไม่ปฏิเสธขากนั้นทั้งสองคนจึงไปตลาดด้วยกันโดยทิ้งให้เร็นนอนอยู่บ้านไปเพราะเร็นคงไม่มาตลาดแน่ไป๋ก็ไเด้ซื้ออาหารเช้าให้เร็นกินจากนั้นก็ต่างคนต่างฝึกไป๋มีวิญานคู่ชีพเป็นวิญญานธรรมชาติไปก็จึงไปฝึกใช้พลังชาแมนวิญญาณชื่อว่า"อากาโนะ"ไป๋ได้ลองใช้การรวมร่างการโอเวอร์โซลส่วนสื่อกลางของไป๋คือพัดจีนที่สวยงามแต่มีใบมีดซ่อนอยู่พัดนั้นคมกริบไป๋มีความฝันที่จะเป็นชาแมนคิงเพื่อที่จะตามหาครอบครัวของตัวเองที่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก

พัดของไป๋ส่วนอากาโนะคือวิญญาณแห่งธรรมชาติใช้พลังจากดอกไม้และใบไม้ต้นไม้เอาง่ายๆก็คือไป๋ใช้พลังบุปผาไป๋ฝึกหนักอยู่ทุกวันแล้วก็ยังมาทำงานบ้านในฐานะคู่หมั้นของเร็นไป๋เป็นคนที่เรียนเก่งมากโดยเฉพาะพวกวิชาศิลปะดนตรีเครื่องดนตรีที่ไปใช้บ่อยเป็นพิเศษคือไวโอลินไปเล่นเครื่องดนตรีเป็นเกือบทุกชนิดเพราะแม่ของเร็นสอนซออู้ซอด้วงขิมพิณไป๋ก็เล่นเป็นทั้งหมดไป๋เป็นเด็กที่ใฝ่เรียนและใฝ่รู้เธอรู้เรื่องต้นไม้ซะส่วนใหญ่แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่งอะไรนักหนาเพราะว่าเหนือฟ้าก็ยังมีฟ้าแล้วเธอก็เก่งด้านการรักษาการชุบชีวิตและรู้เรื่องสมุนไพรดีเอาเป็นว่าเธอเก่งพอๆกับปรมาจารย์สมุนไพรเลยก็ว่าได้เพราะเธอไม่ได้มีแต่พรสวรรค์อย่างเดียวแต่เธอมีพรแสวงด้วยทำให้เธอจากที่ตอนแรกก็เก่งมากอยู่แล้วเมื่อเธอมีพรแสวงด้วยจึงทำให้เธอยิ่งเก่งเข้าไปใหญ่เธอนั้นรู้เรื่องมากมายไม่ว่าจะเป็นประวัติศาสตร์ของตระกูลเต๋าและประวัติศาสตร์ของตระกูลอื่นๆเช่นตระกูลอาซากุระ