บทที่1

สวัดดีค่ะฉันชื่อ ชิงชิง ฉันเป็นนักเขียนนิยายอันอับต้นๆของประเทศ ฉันอายุ20ปี สูง157 ติ่งๆๆ มาเเล้วค่า พี่เมฆพี่กลับมาเมื่อไร พี่กลับมาได้2-3วันเเล้วกลับมาไม่เคยบอกเข้ามาในบ่านก่อนสิ พี่เอาขนมมาฝากด้วยน้า ขนมอะไรอีกขนมที่น้องชอบไง อ๋อ ขอบคุณที่ซื้อมาฝากค่าพี่สุดหล่อ อืมพี่ต้องกลับเเล้วพี่มานานไม่ได้ อืมพี่กลับไปเถอะ ไปเเล้วน่ะ ค้าบ

3ทุ่ม เเล้วหรอเนี่ย ยังคิดเนื้อเรื่องตอนต่อไปไม่ออกเลย//5ทุ่ทเห้อคิดไม่ออกสักที่//ตี2 เห้อคิดไม่ออกสักที่//ชิงชิงเพ้อหลับ จิบๆๆ อื้ออ เช้าเเล้วหรอเนี่ย เอะที่นี้ที่ไหนกัน องค์หญิง องค์หญิง ตื่นได้เเล้วเพคะ เจ้า เจ้า เจ้าเป็นใคร องค์หญิงจำหม่อมฉันไม่หรอหรือเพค่ะ หม่อมฉันเองเพคะ หว่าคนเอ๋อร์

ชื่อหว่านเอ๋อร์ ห๊ะ ฉันชื่อชิงเสวี่ยนใช่ไหม ใช่เพคะห๊ะนี้ฉันหลุดเขามาในนิยายที่ตัวเองเเต่งงั้นหรอ//ตกใจ ไม่จริงน่าสน ฉันฝันเเน่ๆ ลองหยิกเเก้ม//โอ้ยยเจ็บ ฉันไม่ได้ฝันงั้นหรอ องค์หญิงเป็นไรไปเพคะ ข้าไม่ได้เป็นไร เจ้าพาข้าออกไปเดินเล่นได้หรือไหม ได้เพค่ะ เเต่องค์หญิงต้องเเต่งตัวก่อนน่ะเพค่ะ อืม โห้นี้คือเมืองหลวงหรอนี้

หว่านเอ๋อร์เจ้าพาข้าไปเดินเล่นข้างนอกได้หรือไม

ได้เพค่ะ

โห้ ข้างนอกก็สวย องค์ชายนั้นองค์หญิงชิงเสวี่ยนนิพ่ะย่ะค่ะ ทำไมนางมาอยู่นี้ได้ องค์หญิงระวังรถม้านะเพคะ อะ ขอบคุณ คุณชายที่ช่วย เอ่อ องค์หญิงเพคะนั่นคือ องค์ชายเเคว้นโจวเพค่ะ ห๊ะ ไป๋หลีงั้นหรอ//ตกใจ คุณชายข้าขอตัวก่อนน่ะเจ้าค่ะ ไป๋หลีคือพระเอกเราจะเข้าไปยุ่งไม่ได้ถ้าเข้าไปยุ่งขืนได้ตายกันพอดี

บทที่2

องค์หญิงทำไม่ท่านไม่ทักทายองค์ชายไป๋หลีละเพค่ะเห็นปกตท่านทักทายองค์ชายบ่อย อันนั้นมันเมื่อก่อนเเต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเจ้าไป๋หลีอะไรนั้น เจ้าค่ะ เห้อคิดถึงพี่เมฆจังไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ เเละก็ทำไมฉันต้องทะลุมายังนิยายที่ตัวเองเเต่งด้วยน่ะเเถมยังเป็นยัยองค์หญิงผู้ถูกฆ่าล้างทั้งเเคว้นอีกเเต่ไม่เป็นไรฉันจะเปลี่ยนเเปลงบทนี้เอง

หว่านเอ๋อร์ เพคะองค์หญิงเจ้ารู้จักสือเยว่ไหมรู้จักเพคะ ดี เจ้าพาข้าไปหาเขาได้หารือไม เเต่ว่าองค์หญิงท่านใกล้จะเเต่งงานไปบ้านคุณชายมันไม่เหมะนะเพค่ะ ห๊ะ ฉันจะเเต่งงานเเล้วเนี่ยน่ะใช่เพคะฉันไม่ได้เขียนไวนิ ฉันจะเเต่งงานกับใคร องค์หญิงทรงจำไม่ได้หรือเพคะ ใช่ข้าจำไม่ได้ องค์หญิงท่านกำลังจะเเต่งานกับไป๋หลีไงเพคะ ห๊ะ

งั้นเจ้าพาข้าไปหาไป๋หลี ได้เพคะ //จวนไป๋หลี

ไป๋หลี ไป๋หลี //ประตูจวนเปิด องค์หญิงชิงเสวี่ยนท่านมาทำไม่รึ ข้ามาหาไป๋หลี องค์ชายไม่อยู่ขอรับ ไม่อยู่หรือไม่อยากเจอกันเเน่ เจ้ารึป่าวที่ไม่อยากเจอข้าที่ตลาดเจ้ายัฃเดินหนีข้าอยู่เลย ก็ตอนนั้นไม่อยากเเต่ตอนนี้ยากไงเพค่ะ//ทำหน้าล้อเลียน เจ้า!! หลีเฟิ่งให้นางเข้ามาเถอะ ขอรับ

บทที่3

ขอบคุณเพคะที่ให้เข้าจวน เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไร ข้ามาด้วยเรื่องเเต่งงาน ข้าอยากยกเลิกการเเต่งงานนี้ ห๊ะไม่ได้ข้าไม่ยกเลิก ทำไม่ละในเมื่อเราทั้งสองต่างไม่ยินยอมก็เพราะว่าข้ามาเเต่งงานเพระจะเป็นมิตรกับเควินเจ้าถ้าข้าไม่เเต่งก็เท่ากับว่าเราจะเป็นศัตรูกัน ก็ได้ข้าไม่ยกเลิกเเต่ข้ามีข้อเเม่ ขอเเม้อะไร เราจะเเต่งงานกัน4ปี เเละจะหย่ากันเเบบเงียบๆๆ ได้ข้าตกลง

ในเมื่อตกลงกันเเล้วงั้นข้าขอตัวกลับก่อนน่ะเพคะ

อืม องค์หญิงคุยเรื่องอะไรกันหรือเพค่ะ เห็นนิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาคั้งเเต่ในจวนองค์ชายตั้งนานเเล้วข้าไปบอกเจ้าหรอก โอ้ยย!! เกิดอะไรขึ้น องค์หญิงมีคนมาขวางรถม้าพ่ะย่ะค่ะ ใครกันกล้าบังอาจมาขวางรถม้าองค์หญิง เดียวก่อนหว่างเอ๋อร์ ข้าจะลงไปคุยเอง เเต่ว่าองค์หญิงมันไม่ปลอดภัย เชื่อข้า เพค่ะ

เจ้า คือองค์หญิงสิน่ะ ใช่ข้าเอง คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้าออกจารถม้า ปกติเห็นไม่กล้าเจอใครนิทำไมถึงกล้าเจอเเล้วละ ข้าอยากเจอหรือไม่อยากเจอมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย เเละอีกอย่างหนึ่งหลีเหย่เป็นคนส่งเจ้ามาสิน่ะ ท่านรู้ได้อย่างไร ข้าเดาเอ้าคนที่กล้าเป็นศัตรูกับข้ามีเพียงนางคนเดียวเท่านั่น

เเละทีีนางส่งพวกเจ้ามาก็คงเพราะเรื่องที่ไป๋หลีจะเเต่งงานกับข้าสิน่ะ หึท่านรู้หมดทุกอย่างเเล้วงั้นรึ จะว่ารู้ทุกอย่างก็ได้

บทที่4

ในเมื่อท่านรู้เเล้วงั้นข้าจะไปพูดมากอีก ลุย

องค์หญิงหลบไปพ่ะย่ะค่ะ //ถูกพลัก อะๆๆ //ฟึบบห๊ะ สือเยว่ เจ้ารู้ได้ไงว่าข้าอยู่นี้ ฆ่าให้หมดอย่าให้รอดเเม้เเต่คนเดียว//ขอรับ เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม อืมข้าไม่เป็นไรปล่อยข้าเถอะอืม คุณชายศพจะจัดการยังไงขอรับเอาไปโยนทิ้งที่ ทะเลสาบสะ

ขอรับ ขอบคุณมากที่มาช่วย อืมเป็นเพื่อนกันต้องช่วยเหลือกันอยู่เเล้ว

งั้นเดียวข้าจะไปส่งเจ้า ไม่เป็นไรข้ากลับเองได้

เเต่ว่า เชื่อข้า ก็ได้ข้าไปละ องค์หญิงท่านไม่เป็นไรนะเพค่ะ ข้าไม่เป็นไร รับกลับกันเถอะ เห้อ วันนี้เป็นวันที่ซวยที่สุดเเต่ทำไมถึงไม่เหมือนที่ฉันเขียนเลยน่ะ ?