จากใจผู้เขียน เสน่หาเทวาราช

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แต่งขึ้นตามจินตนาการทั้งสิ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

กริ๊ง กริ๊ง!!!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นข้างตัวของชายหนุ่มคนหนึ่ง

"โทรมาทำไมแต่เช้าโว้ย!"ชายหนุ่มเกรี้ยวกราด แต่ก็ต้องจำใจหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดรับสาย

"ที่รัก ตื่นรึยังครับ เดี๋ยวสายเอานะ"เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมาผ่านสายทางโทรศัพท์ และใช่นั่งคือแฟนของชาย หนุ่มคนนั้น

ชายหนุ่มคนที่พูดถึงนั่นหน่ะ คือผมเอง อ๋อ! ลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อ ต้นน้ำ แล้วคนที่โทรมาปลุกผมเมื่อกี้หน่ะ ชื่อ เซย์ แฟนผมเองครับ ผมกับเซย์คบกันมาได้2ปีกว่าๆแล้ว ถือว่าเป็น2ปีที่มีความสุขมาก แตความสุขของผมของอยู่ได้อีกไม่ถึง2วันแล้วสิ เพราะแฟนชองผมจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ4ปีแหน่ะ หวังว่าเวลาจะไม่ทำให้ใจคนเราเปลี่ยนไปหรอกเนอะ

"ตื่นแล้วครับๆ"ผมเอ่ยพร้อมเสียงงัวเงียออกมา

"ผมปลุกเธอรึเปล่าครับ?"เขาถามย้ำกลับมา

"เปล่าๆๆ ไม่ได้ปลุก ผมตื่นนานแล้ว"ผมโกหกหน้าตายเพราะกลัวเสียฟอร์มทั้งๆที่เสียงผมออกอาการซะขนาดนั้น

"ฮ่าๆๆๆ ครับๆ แล้วไหนว่าจะมาทำเข้าช้าวให้ผมทานครับ นี่7:30แล้วนะครับ ผมจะไปเรียนสายเอานะฮ่าๆๆ"เซย์พูดอย่างติดตลก

"ห๊า??"ผมตอบกลับไปด้วยเสียงมึนงง ผมไผสัญญาตอนไหน จำไม่เห็นได้เลยสักนิด

"ว่ายังไงครับตัวเล็ก จะเบี้ยวสัญญากันรึยังไง?"เค้าตอบกลับมาด้วยเสียงอ้อน แหวะ นี่มันเสียงอ้อนตรงไหนกันเสียงนี่มันล่อกันมากกว่า

"ไม่เบี้ยวครับ 30นาทีถึง"ผมตอบไปลวกๆพร้อมกับกดวางสายไปทันที

30นาทีต่อมา

ก๊อกๆๆ "พี่เซย์ครับผมถึงแล้ว"

แกร็ก!

"มาตรงเวลาดีนะเรา มานี่มาเข้าบ้านมาก่อน"พี่เซย์มีบ้านส่วนตัวขนาดเล็กๆ2ชั้น เป็นบ้านของคุณพ่อเขา แต่ตอนนี้คุณพ่อยกให้พี่เซย์แล้ว พี่เซย์เป็นพวกลูกคนรวย พี่เซย์เป็นพวกคุณหนูไฮโซที่ถึงขั้นที่ว่าชี้นิ้วสั่งอยากได้อ่ะไรก็ให้ได้ พี่เซย์อยู่บ้านหลังนี้ตัวคนเดียว เพราะพ่อไว้ใจพี่เขาว่าจะไม่โดดเรียนหรือไปมั่วสุมที่ไหน

พ่อของพี่เซย์เป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้าและส่งออกสินค้าทางการเกษตร พี่เซย์เป็นลูกชายคนเดียวที่จะได้บริหารธุรกิจต่อจากพ่อ และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้พี่เขาต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเพื่อศึกษานำความรู้มาบริหารธุรกิจต่อจากพ่อนั่นเอง แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมยอมคบกับเขาเพราะเงินหรอกนะ ผมคบกับเขาเพราะรักมากกว่า

ผมก้าวเข้าไปในบ้านของแฟนหนุ่ม ลมเย็นปะทะตัวผมเข้าจังๆ ที่บ้านพี่เซย์เปิดแอร์เย็นฉ่ำทั้งบ้าน ผมสั่นด้วยความหนาวจนขยับตัวไปไหนไม่ถูก

พรึ่บ!

พี่เซย์สวบกอดผมจากด้านหลัง

"หนาวมั้ย? อยากให้พี่กอดรึเปล่า"

นี่ผมโดนล่อเข้ากรงเสือชัดๆ!!

"พ..พ..พี่เซย์ปล่อยผมนะ!"ผมพยายามผละร่างออกไป แต่เหมือนจะไม่เป็นผล เพราะพี่เซย์ตัวใหญ่กว่าผมมาก

ฟอดด

เสียงหอมแก้มฟอดใหญ่จากร่างหนาที่ดูเหมือนจะเอ็นดูผมเต็มที

"พ..พี่เซย์ครับ ผมยังไม่18นะ ผม17อยู่เลย"ผมพูดด้วยเสียงสั่น เด็กมอ5คนนึงต้องมาเจออ่ะไรแบบนี้แล้วงั้นหรอ

"แล้วยังไง"พี่เซย์ตอบน้ำเสียงนิ่งกลับมา

"ปล่อยผมนะ!! พี่จะทำอ่ะไร!!"ผมเบ่งเสียงเล็กๆกลับไปหวังให้อีกฝ่ายได้หยุดฉะงัดบ้าง

"ฮ่าๆพี่ไม่ทำอ่ะไรเราหรอกคนดี"เขาผละกอดก่อนที่จะจับผมหมุนตัวไปหาเขา แล้วย่อลงให้ส่วนสูงเราเท่ากัน ผมเห็นหน้าชัดๆแบบนี้ของพี่เซย์แล้วใจจะวาย คนบ้าอ่ะไรหล่อคมขนาดนี้กันนะ?

มาเถอะครับ ไหนๆผู้ชวนมาบ้านเพราะอยากทานข้าวฝีมือผมสักที จะให้พลาดได้ยังไงกัน นายต้นน้ำจะเปิดสกิลแม่ศรีเรือนให้ดูเอง

"พี่เซย์อยากทานอ่ะไรครับ"ผมถามพร้อมกับบิดข้อมือไปพรางๆ

"ไข่ดาว"แฟนหนุ่มตอบมาห้วนๆ

ไข่ดาว??? ผมแบกสังขารมาถึงที่นี่เพื่อทำไข่ดาวหรอ

"พี่ว่ายังไงนะ ไข่ดาว พี่ปลุกผมตั้งแต่เช้าเพื่อให้ผมมาทำไข่ดาว?"ผมถามย้ำไปอีกรอบ

"ใช่ครับ ไข่ดาว"เค้าตอบมาห้วนๆแบบเดิม

ผมหัวเสียมากปลุกผมให้มาทำไข่ดาว ไอ้เสือบ้า นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นแฟนจะสับทิ้งแล้วนะ

"พี่แน่ใจมั้ยครับว่าจะทานแค่ไข่ดาว"ผมกดเสียงต่ำพร้มกับมองจิกพี่เซย์ไปทีหนึ่ง

"ไส้กรอกทอดด้วยก็ได้ครับ"

อยากจะสับ สับๆๆๆๆๆๆๆ ให้ละเอียดไปเลย แหมน่าหมั่นไส้นักนะพ่อคุณ อยากชวนผมเข้าบ้านก็บอกดีๆสิ

15นาทีต่อมา

ผมวางจานไข่ดาวไส้กรอกลงบนโต๊ะที่มีพี่เซย์นั่งรออยู่

"ทานมั้ย"เค้าถามผม ผมได้แต่นิ่งเงียบ ตอนนี้ผมนั่งลงข้างๆร่างหนา กอดออกแล้วชักสีหน้าไม่พอใจให้เค้ารู้ว่าผมงอน

"หน้าบูดเชียว คนเก่ง"เค้าพูดเหมือนไม่ทีอ่ะไรเกิดขึ้นเลย ชิ น่าโมโหจริงๆ พี่เซย์เอามือยีหัวผมเบาๆก่อนที่จะทานเข้าจานนั้นจนหมด

ไปๆมาๆก็น่าชื่นใจเหมือนกันนะเนี่ย

2วันถัดมา

ถึงวันที่พี่เซย์ต้องขึ้นเครื่องไปเรียนต่อแล้ว ผมใจหาจริงยวาบที่คนรักต้องห่างไกลจากอ้อมอก ทั้งๆที่เคยกอดเคยหอมกันทุกวัน อีกตั้ง4ปีแหนะ ผมจะขาดใจตายซะก่อนมั้ย

"พี่เซย์ครับ พี่จะไปแล้วจริงๆหรอครับ"น้ำตาผมคลอเบ้าแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้

"ครับ พี่ต้องไปจริงๆ"

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่น้ำตาจะหยดไหลลงมาตามกรอบหน้า พี่เซย์เห็นน้ำตาของผมก็ยืนมือขึ้นมาเช็ดให้

"ไม่ร้อนนะคนเก่ง ไม่ร้องๆ"

"อย่าปลอบสิครับ"ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม น้ำตาไหลไม่หยุดเลยทีนี้ หลังจากนั้นพี่เซย์ก็ต้องไปแล้วจริงๆ ผมยังทำใจไม่เคยได้เลย จำได้แค่ว่ายืนร้องอยู่ตรงนั้นหลายนาที เกือบๆชั่วโมงเลยด้วยซ้ำแหละ ตาผมบวมเป่ง ทั้งหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

และผมกลัวว่าสิ่งที่ผมคิด การที่พี่เซย์หมดรักผม มันจะเป็นเรื่องจริง นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมคิดหนักกว่าเดิมไปอีก ในหัวก็คิดว่าจะชิงบอกเลิกก่อนดีไหม อีก4ปีข้างหน้าผมคงจะลืมได้พอดี แต่อีกใจนึงก็รักมาก รักยิ่งกว่าสิ่งไหนๆในโลกเลย ทำใจยากมากเลยครับทีนี้ ต้นเอาไงดีนะ

นานเท่าไหร่ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่มีพี่เค้าอยู่ด้วยไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมถึงรักพี่เค้าขนาดนั้น ผมตัดสินใจผิดไปรึเปล่าที่ไม่บอกเลิกพี่เซย์

งานช่วงนี้ก็หนัก ทั้งงานที่บ้านและโรงเรียน ไหนจะงานที่ไอ้พวกเพื่อนๆโยนให้อีก สภาพผมเองก็โทรมขึ้นทุกวันๆ จำได้ว่าผมเคยสดใสกว่านี้นะ ทำไมตอนนี้ผมถึงได้กลายเป็นแบบนี้หล่ะ

แต่ก็ยังมีเพื่อนที่คอยซัพพอร์ตผมอยู่เสมอ และยังช่วยปลอบผมด้วย

รึเปล่า

ผมว่าพวกมันเนี่ยตัวซ้ำเติมเลยแหละ โดยเฉพาะไอ้โด้ไอ้ปากหมา แถมไอ้โด้เนี่ยยังชอบโยนงานให้ผมทำ ไอ้ตัวดี

"ไอ้ต้น"เสียงของกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งดังขึ้น

ใช่ครับนั่นกลุ่มของพวกไอ้ไปร์ท ผมไม่ชอบขี้หน้ามันเลย มันชอบแกล้งผมประจำ

สถานการณ์ในห้องตอนนี้เต็บไปด้วยความเงียบสงัด พวกแก๊งค์ไอ้ไปร์ทมันมา4-5คนนู่นแหนะ ผมคนเดียวจะสู้พวกมันได้ไง

"การบ้าน พวกกูขอลอกหน่อย"พวกมักเบ่งเสียงใส่ผม

น่ากลัวชะมัด

"ถ้าผมบอกว่าไม่"ผมสวนขึ้นมา โมโหไอ้พวกนิสัยแย่นี่มาก

ไอ้พวกน่ารำคาญนี่ ต้องเจอเพื่อนๆผมซะละ แต่ว่าตอนนี้เพื่อนผมอยู่ไหน?

"ยังไงจะให้หรือไม่ให้"ไปร์ทบีบปากผมแรงมาก เอาซะผมพูดอู้อี้แทบไม่รู้เรื่อง

"ม..ม..ไม่"ผมพยายามจะพูดทั้งๆที่โดนบีบปากอยู่อย่างนั้น

ไอ้พวกคนบ้า ต้องการอ่ะไรจากผมกันแน่

พลั่ก!!

นั่นไง นั่นไง!! ไอ้ใสเด็กเงียบของกลุ่มผมนั่นแหละ พลักไอ้ไปร์ทออกไป

"ไอ้พวกเชี่ย มึงทำไรเพื่อนกู"ไอ้โด้ถาม ดูจากอาการก็รู้ว่าหัวร้อนแค่ไหน ถ้าชกได้คงชกไปแล้ว

"ไม่ๆมันไม่ได้ทำอ่ะไร"ผมเอ่ยขึ้นเพื่อให้เพื่อนผมไม่ต้องไปต่อยเค้า แต่ดูทรงละไม่น่าได้ ไอ้โด้ไอ้ห้าวด๋องๆทำท่าจะต่อยเค้าอย่างเดียวเลย

"ไอ้โด้พอก่อน"

"พอเหี้ยไร บีบปากมึงขนาดนั้น ไอ้ฉิบหาย"ไอ้โด้ดูทรงละคงจะโกรธจริงจัง

"อ้าวๆๆๆๆๆ ไปไหนละหล่ะ"ไอ้ไปร์ทมันวิ่งหนีไปแล้ว ไอ้โด้ทำท่าจะวิ่งไปตาม แต่ไอ้ใสจับไว้ทัน

ไอ้พวกนี้นี่ น่าตบชะมัด

"เป็นไรป่าว"ใสถาม

"อ่านแอแบบนี้ เป็นแน่กูว่า"โด้แทรก

"ไอ้ปากหมา"

"กูหมายถึง ให้เข้มเเข็ง จะได้ไม่ต้องโดนแกล้ง"โด้สวนขึ้นมา

"กูไม่กล้า"ผมสวนขึ้น ผมไม่กล้าจริงๆ พวกมันแรงเยอะจะตาย