"หนูไม่ไป!! คุณอย่ามาบังคับหนูนะ!!" เสียงของหญิงสาวที่กำลังทะเลาะกับใครสักคนในบ้านเสียงดังลั่น

"มึงต้องไปกับกู อีโฟร์!!" เสียงตอบกลับดุดันอย่างรุนแรง จากหญิงสาวอีกคน

หญิงสาวทั้งสองคนที่ทะเลาะกันอยู่นานก็เงียบลง เพราะเธอยอมไปกับเขาแต่โดยดี เธอคิดว่า ถ้ายังทะเลาะกันอยู่อย่างนี้ คงไม่มีใครช่วยได้ เธอจึงตัดสินใจยอมไป เพราะจะได้ไปหาคนช่วยข้างหน้า

เมื่อถึงโรงพยาบาล หญิงสาวผู้ที่เป็นแม่เลี้ยงของเธอก็ให้เข้าไปตรวจร่างกายเพราะพรุ่งนี้ เธอจะต้องไปหาไอ้เสี่ยหื่นกาม อายุก็มากแล้ว ยังจะทำตัวเป็น เฒ่าหัวงู อีกนะนั่น

"สวัสดีครับ"เสียงของหมอหนุ่มทักทายสองคนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"สวัสดีคะ พอดีพาลูกสาวมาตรวจสุขภาพภายในนะคะ"แม่เลี้ยงพูดอย่างมีความสุข พร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"งั้น...ขอเชิญคุณแม่ออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ"

"อ๋อ..ได้คะ ห้ามเล่าอะไรให้หมอฟังนะอีโฟร์"แม่เลี้ยงเดินออกไปพร้อมกระซิบข้างหูเธอ

เมื่อแม่เลี้ยงเดินออกไป หมอกฤษดาก็ให้เธอไปนั่งที่เตียงเพื่อตรวจภายในอย่างที่แม่เลี้ยงของเธอบอก

"ผู้หญิงคนนั้น.....เขาไม่ใช่แม่หนู"เธอพูดไปพร้อมกับน้ำตาที่ตอนนี้ไหลอาบแก้มของเธอ จนทำให้หมอกฤษดาถึงกับตกใจเมื่อเธอพูดอย่างนั้นออกมา

"ถ้าไม่ใช่แม่ลูก แล้วมาด้วยกันทำไม"หมอกฤษดาถามอย่าง งงๆ ถ้าไม่ใช่แม่ลูกกัน แล้วจะมาด้วยกันทำไม แล้วผู้หญิงคนนั้นจะเรียกเธอว่าลูกทำไม

"เค้าเป็นแม่เลี้ยงหนูคะ ตอนที่หนูอายุแค่ห้าขวบ พ่อกับแม่ก็พาไปอยู่สถานสงเคราะห์เพราะฐานะครอบครัวตอนนั้นยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนี้ก็มารับเลี้ยงหนูคะ ตอนแรกหนูก็ดีใจหลงคิดว่าเขาคงจะเลี้ยงดูอย่างดี แต่สิ่งที่หนูคิดไว้ก็ต้องสลาย เพราะหนูได้ยินเขาคุยกับไอ้เสี่ยหื่นกาม ว่าเขาจะขายหนูให้เสี่ยคนนั้นคะ"เธอเล่าให้เขาฟังพร้อมน้ำตาที่ไหลมาตลอดการเล่าเรื่องที่เธอเจอมา

"คุณช่วยหนูด้วยนะคะ หนูไม่เหลือใครแล้วจริงๆ"น้ำตาเธอไหลหนักก็ว่าเดิม

"ถ้าฉันช่วย ฉันจะได้อะไร"หมอกฤษดาถามอย่างใจเย็น เพราะตอนนี้ เขารู้สึกหวั่นไหวกับเธอมากกว่าคนไข้คนอื่นๆ

"หนูทำได้หมดคะ ถ้าคุณให้ทำ"เธอตอบอย่างไม่ลังเลใจ

"ก็ได้ เห้ย!!"เสียงตะโกนของเขาทำให้แม่เลี้ยงของเธอตกใจ และทำให้เธอคิดว่า ถ้าแม่เลี้ยงเข้ามาเขาจะบอกเรื่องนี้ให้กับแม่เลี้ยงเธอฟัง

เธอตัวสั่นเพราะไม่รู้ว่าหมอคนนี้คิดอะไรอยู่ หลังจากสิ้นเสียงตะโกนแม่เลี้ยงของเธอก็เข้ามาด้วยความร้อนรน

"ม...มะ..มีอะไรรึป่าวคะคุณหมอ"

"คุณจะขายเด็กนี้ให้ผมหรอห๊ะ!!"กฤษดาพูดด้วยความโมโห

"ฉันไม่ได้ขายให้คุณนะคะ อีโฟร์มันขายของมันเอง ฉันไม่รู้เรื่องนะคะ อีโฟร์ อีร่าน"แม่เลี้ยงพูดจบพร้อมรีบเดินออกไปอย่างรนราน

...****************...

เป็นการแต่งนิยายแบบนี้ครั้งแรกนะคะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ[เพิ่งจะตอนแรกอย่าเพิ่งหายกันนะคะ]

หลังจากแม่เลี้ยงของเธอเดินออกไปแล้ว เขาก็เดินไปหานันทยาหรือโฟร์ พร้อมทั้งดึงเธอเข้ามากอดจึงช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

"ไม่เป็นอะไรนะ"กฤษดาถามคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นอะไรคะ"เธอยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอและเขาสบตากัน สายตาที่เขามองเธอมันมีความหมายซ่อนอยู่

"แล้ววันนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนละ"เขาถามด้วยเสียงที่นุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน

"หนู.......ไม่มีที่ไปแล้วคะ"เธอตอบอย่างเกรงใจเพราะเธออยากขอไปอาศัยอยู่กับเขาสักสอวคืนสามคืนแล้วจะไปหาห้องเช่าอยู่

"งั้น....ช่วงนี้เธอไปอยู่กันฉันก่อนแล้วกัน ฉันอยู่บ้านคนเดียวด้วย มีเธอไปอยู่อีกคนฉันจะได้ไม่เหงา"เขาตอบอย่างเต็มใจเพราะตอนนี้เขาคิดเรื่องอย่างว่ากับเธอเข้าแล้ว

แล้วมึงไม่เคยคิดเรื่องอย่างว่ากับใครบ้างละ

เสียงในหัวของเขาตีกัน

"ไปขึ้นรถกันเถอะ"เขาบอกเธอพร้อมทั้งจูงมือเธอไปที่รถของเขา เขาเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปนั่ง แล้วเขาก็ขึ้นรถเหมือนกัน

เมื่อถึงบ้านหมอกิต ทั้งสองคนก็พากันเข้าบ้านทันที ด้วยความเหนื่อยล้า

"แล้วก่อนมากินอะไรมารึยัง"กิตถามอย่างใจเย็น [เย็นไว้ไอ้กิตเย็นไว้ มึงอย่าเพิ่งรีบรุกน้องเขายังเด็กอยู่] ขณะที่ถามกฤษดาทะเลาะกับตัวเอง

"ยังคะ"นันทยาตอบด้วยความเกรงใจ

"ในครัวมีของอยู่ทำกินเอานะ กินเสร็จแล้วก็ตามขึ้นมานะ"หลังกฤษดาพูดจบก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ยังไม่ทันที่นันทนาจะพูดเขาก็เดินขึ้นไปเสียแล้ว

ผ่านไปพักใหญ่ๆ นันทนาก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง เดินเข้าห้องที่เห็นว่ากฤษดานั่งอยู่

"มาแล้วหรอ"กฤษดาถามพร้อมปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างช้าๆ เธอเดินเข้าไปหาเขาเว้นระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกลมาก

"มานั่งนี่สิ"เขาพูดพร้อมใช้มือตบลงตรงที่นอน เธอเดินเข้าไปนั่งอย่างที่เขาบอก

"คุณมีอะไรคะ"นันทยาถามเขาด้วยความสงสัย

"อายุเท่าไหร่แล้วละหื้ม??"เขาถามเพราะอยากรู้จักเธอ เพราะตอนนี้เค้าไม่รู้แม้กระทั่งชื่อจริงหรือชื่อเล่นเธอ เขาก็ไม่รู้

"ปีนี้อายุสิบหกปีคะ"เมื่อกิตได้ยินเขาก็อึ้งไปสักพัก

"อื้อ..."เขากลับมามีสติและตอบเธออย่างเย็นชา[เด็กเกินไปรึป่าววะ คงไม่หรอก เราเองก็เพิ่งยี่สิบเอ็ดเองนะ]เขาเริ่มคิดกับตัวเองอีกครั้ง

"เธอชื่ออะไร"

"ชื่อนันทยาคะ"

"ชื่อเล่นละ"เขาถามอย่างใจเย็นแม้ในใจคิดเรื่องอย่างว่าตลอด

"โฟร์คะ"

"เคยรึยัง"เขาถามเพราะจะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ

เธอส่ายหน้า และเข้าใจสิ่งที่เขาสื่อมา ถึงเธอจะอายุเพียงสิบหกปี เธอก็ไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าเขาสื่อถึงอะไรหรอกนะ

"คุณถามทำไมหรอคะ"เธอถาม เพราะกลัวว่าเขาจะคิดทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ และใช่ เขาคิดจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ

"ป่าว...ฉันแค่...เอิ่ม..."เขาพูดติดๆขัดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ทันที่เขาจะพูดต่อ เขาก็ดึงเธอมาจูบเสียแล้ว

"อื้อ..."เสียงนี้ทำให้รู้ได้เลยว่าเขารู้สึกดีแค่ไหน

...****************...

ตอนที่สองแล้วนะคะทุกคน ขออภัยในความที่เรื่องเหมือนคนอื่นนะคะ ไม่ได้มีเจตนาคะ เราจะพยายามเปลี่ยนเนื้อหานะคะ