ในค่ำคืนที่ฝนตกฉันกำลังเดินกลับบ้าน แต่ฉันกำลังเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะถูกทำร้าย จึงทำให้ฉันได้ตัดสินใจเข้าไปช่วย จนทำให้เขารอดได้ฉันจึงพาเขาไปโรงพยาบาล จนเขาฟื้นขึ้นมาฉันจึงถามชื่อของเขา

หลี่หมิว: สวัสดีค่ะฉันชื่อหลี่หมิวเป็นคนที่ช่วยคุณในคืนก่อน คุณชื่ออะไรหรอคะ

ชายอนนัม: เออ..ผมชื่อชายอนนัมครับ คุณเป็นคนช่วยผมจริงๆหรอ

หลี่หมิว:ใช่ค่ะ คุณไม่เป็นไรมากใช่ไหมคะ

ชายอนนัม:ใช่ครับ ขอบคุณคุณมากครับที่ช่วยผมไว้

หลี่หมิว:ไม่เป็นไรคะ เออ..คุณมีคนมารับไหมคะคุณหมอให้กลับบ้านได้นะคะ

ชายอนนัม :ออมีครับเดี่ยวผมโทรหาก็น่าจะได้แล้วละครับ

ชายอนนัม:อันนี้เบอร์ผม ถ้ามีอะไรติดต่อผมได้นะครับ ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่คุณช่วยผมไหวนะครับ

หลี่หมิว:ขอบคุณมากค่ะ เออ...ฉันมีธุระไปก่อนนะคะไว้เจอกันไหมค่ะ

หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยติดต่อเขาไปเลยเนื่องจากฉันไม่มีอะไรที่จะต้องติดต่อเขาจน..

เลขา:นี้ท่านผมว่าท่านต้องหาบอดีการ์ดมาป้องกันท่านแล้วนะครับ พวกนั้นมันจะทำร้ายท่านอยู่นะครับ

ชายอนนัม: ฉันรู้ ฉันหาคนที่จะเป็นบอดีการ์ดให้ฉันได้แล้วละ แต่นายไปสืบมาว่าเธอคือใคร

เลขา:ได้ครับท่าน

วันต่อมา☀️

เลขา:ท่านครับเจอแล้วครับว่าเธออยู่ที่ไหนทำอะไรครับ เธอเป็นครูสอนศิลปะการต่อสู้ครับ แล้วเธออยู่ที่ย่านฮงแดครับ

ชายอนนัม:ดีมาก นายรีบติดต่อเธอให้กลับฉัน

เลขา:ครับท่าน

หลี่หมิว:เอาละทุกคนกลับบ้านกันได้แล้วถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว

เด็กๆ:ครับ เย้ๆๆ กลับบ้านกัน ขอบคุณครับ

หลี่หมิว:จะ กลับกันดีๆละ

หลี่หมิว:เฮ้อ.. วันนี้อากาศดีจังรีบกลับบ้านดีกว่า

หลี่หมิว:นี้พวกนายเป็นใครเข้ามาได้อย่างไง!!

แม่:ออ เขาบอกว่ามาหาลูกนะ

หลี่หมิว:มาหาหนูงั้นหรอ พวกนายมีอะไรกัน

เลขา:ใจเย็นก่อนนะครับพอดีผมมาจากบริษัทcjนะครับ

หลี่หมิว:บริษัทcj มีอะไรงั้นหรอ

เลขา:คือท่านประธานอยากให้คุณไปเป็นบอดีการ์ดนะครับ

หลี่หมิว:ท่านประท่านงั้นหรอใครกัน

เลขา:ท่านประท่านชายอนนัมนะครับ

หลี่หมิว:ออเค้าคือประธานcjกรุ๊ปงั้นหรอ

เลขา:ใช่ครับ

เมื่อฉันได้รู้ว่าคนที่ฉันช่วยเป็นนักธุรกิจอันดับ1ในตอนนี้มาขอให้ฉันไปเป็นบอดีการ์ดฉันจึงตอบตกลงไป

หลี่หมิว:ทำไมเขาถึงอยากให้ฉันไปเป็นบอดีการ์ดละ

เลขา:ผมคิดว่าเขาน่าจะ.....

ชายอนนัม:ผมเห็นว่าฝีมือของคุณไม่ธรรมดาไงละ

หลี่หมิว:อะ! คุณ แต่ว่าฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้นนี้

ชายอนนัม:ผมแค่ต้องการคุณ ถ้าคุณไม่เป็นก็แล้วแต่คุณนะ

หลี่หมิว:ฉันจะรู้ได้ไงว่าฉันจะได้อะไรบาง

ชายอนนัม:ก็..งั้นคุณอ่านรายละเอียดก่อนคุณค่อยตอบผมก็ได้

หลี่หมิว:งั้นก็ได้

แม่:แม่ว่าลูกอย่าทำอะไรที่อันตรายไปเลยนะ

หลี่หมิว: ได้ฉันจะตกลง

หลี่หมิว:ถ้าเราไม่รับงานนี้เราคงไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านนะแม่

แม่:อืม..ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจลูกเถอะ แต่ระวังตัวด้วยละแม่เป็นห่วง

หลี่หมิว:ถือว่าฉันตกลงแล้วนะค่ะ

ชายอนนัม:ตามนั้นครับ งั้น..คุณไปเตรียมตัวเถอะครับ

หลี่หมิว:ให้ฉันเตรียมตัวอะไรคะ

ชายอนนัม:ก็คุณเป็นบอดีการ์ดของผมแล้วคุณก็ต้องไปอยู่บ้านผมสิ

แม่:อะ..ไรนะ คุณจะให้ลูกฉันไปอยู่บ้านคุณหรอ

ชายอนนัม:ใช่ครับ

แม่:แต่ว่า..

หลี่หมิว:ไม่เป็นไรนะแม่หนูดูแลตัวเองได้

แม่:งั้นลูกต้องดูแลตัวเองนะ

หลี่หมิว:ค่ะแม่

(ไปเก็บของ)

หลี่หมิว:เสร็จแล้วคะ

ชายอนนัม:งั้นก็ไปกันเถอะครับ

หลี่หมิว:แม่หนูไปก่อนนะ

(กอด)

แม่:ดูแลตัวเองด้วยละ

หลี่หมิว:ค่ะแม่ บาย~

(ออกเดินทาง)

ชายอนนัม:ถึงบ้านแล้วนะ นี้ห้องคุณ

หลี่หมิว:เออ..ขอบคุณค่ะ

ชายอนนัม:ไม่เป็นไร คุณก็ทำตัวตามสบาย แต่ผมมีกฏโดยคุณห้ามใกล้ผมเกินไป

หลี่หมิว:ฉันก็ไม่ได้ใกล้คุณอยู่แล้วนิคะ

ชายอนนัม:ดี คุณจะได้รู้ไง ผมขอตัวก่อน

เลขา:ท่านจะไม่บอกว่าท่านเป็นโรคอะไรงั้นหรอท่าน

ชายอนนัม:ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอ

เลขา:ครับท่าน แต่ถ้าเธอใกล้ท่านจะทำยังไงละครับ

ชายอนนัม:ให้เขาใส่ถุงมือแล้วกัน

เลขา:ถุงมือหรอครับ

ชายอนนัม:ใช่ ส่วนคนพวกนั้นที่ต้องการให้ฉันช่วยธุรกิจที่ไม่ดีฉันคงต้องป้องกันตัวเองไม่ไหวเลยต้องการเธอไงละ

เลขา:จริงด้วยครับ

ชายอนนัม:ส่วนเรื่องพวกนั้นห้ามบอกใครเด็ดขาดโอเครไหม

เลขา:ครับท่าน

ความลับของผมคือ...เมื่อ10ปีก่อนครอบครัวของผมกำลังจะไปเที่ยวกัน แต่ในระหว่างทางได้เกิดอุบัติเหตุ ทำให้ครอบครัวของผมเสียชีวิต เหลือรอดแค่ผม ทำให้ผมได้อยู่กับปู่และย่าจนตอนนี้ แต่ความลับที่จริง คือการที่ผมเกิดอุบัติเหตุตอนนั้นทำให้ผมเป็นโรคกลัวการสัมผัสเพราะจากตอนนั้นทำให้ผมกลัวการสัมผัสคนมากเมื่อคนมาสัมผัสผมจะทำให้ผมไข้สูงขึ้นและเป็นลม จนผมต้องใส่เสื้อหนาและยาว เพื่อป้องกันการสัมผัส แต่ความลับนี้มีอยู่คนหนึ่งทีาโดนผมแล้วไม่เป็นไร คือหลี่หมิวเธอคือคนแรกที่โดนผมได้ทำให้ผมสงสัยว่าเธอโดนผมแล้วทำไมถึงไม่เป็นอะไร แต่ตอนที่ผมโดนทำร้ายคนร้ายไม่โดนตัวผม ทำให้ผมไม่เป็นอะไรเพราะตอนนั้นผมใส่เสื้อแขนยาวป้องการ การสัมผัสอยู่แล้วแต่พอเธอเข้ามาช่วยผมทำให้เธอโดนตัวผม แต่ผมกลับไม่เป็นไรผมจึงอยากได้เธอมาเป็นบอดีการ์ดให้กลับผม

เลขา:ท่านครับพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงตอนเย็นของ บริษัทMBครับ

ชายอนนัม:ได้ งั้นวันนี้ฉันจะพาเธอไปซื้อชุดแล้วกัน

เลขา:ครับ

ตอนเย็น🕕

ชายอนนัม:หลี่หมิว เธอขึ้นรถ

หลี่หมิว:หะ! ให้..ฉันไปไหนคะ

ชายอนนัม: รีบขึ้นมาเถอะน่า

หลี่หมิว:ออ...ได้คะ

ถึงห้าง🏢

ชายอนนัม:วันนี้ฉันพาเธอมาซื้อของ

หลี่หมิว:ของ...ของอะไรคะ

ชายอนนัม:ฉันพาเธอมาซื้อเสื้อผ้านะ

ร้านเสื้อUT

ชายอนนัม:เธอไปลองเสื้อเถอะ

หลี่หมิว:ออ..ได้คะ

ชายอนนัม:อืม...งั้นเอาหมดเลยครับ

หลี่หมิว:หะ...แต่ฉันใส่ชุดแบบนี้คงป้องกันคุณไม่ได้นะคะ

ชายอนนัม:พรุ่งนี้มีงานตอนเย็น คุณใส่ชุดพวกนี้มาแล้วกัน

หลี่หมิว:ได้คะ

(เย็นวันงาน)

ชายอนนัม:หลี่หมิว! เธอแต่งตัวเสร็จหรือยัง

หลี่หมิว:เออ..เสร็จแล้วค่ะ

หลี่หมิวกำลังเดินลงมา เมื่อชายอนนัมมอง เธอสวยจนทำให้ชายอนนัมมองจนไม่ละสายตา

ชายอนนัม:งั้นเราไปกันได้แล้ว

หลี่หมิว:คะ

ถึงงานบริษัทMB

หลี่หมิว:คุณให้ฉันแต่งตัวแบบนี้ฉันไม่ถนัดเลยคะ ว่าแต่ฉันจะต่อสู้ยังไงละคะ

ชายอนนัม:วันนี้ผมไม่ได้ให้คุณมาต่อสู้ แต่ผมมาให้คุณมาเป็นคู่ปลอมๆของผมในวันนี้ต่างหาก

หลี่หมิว:คะ!

ชายอนนัม:วันนี้ปู่ผมจะมาด้วยเลยให้คุณมาเล่น้ป็นคู่ผมก่อน

(ก่อนหน้านั้น2วันที่แล้ว)

ที่บริษัทCJกรุ๊ป

ปู่:เมื่อไรแก่จะมีแฟนซักที ฉันจับคู่ให้แก แกก็นี้คู่นัดตลอด จะให้ฉันทำ(พูดยังไม่จบ)

ชายอนนัม:ผมมีแฟนแล้ว

ปู่:หะ!แกไม่เคยบอกฉัน

ชายอนนัม:ผมแค่อยากมีความเป็นส่วนตัว

ปู่:งั้นวันงานบริษัทMBแกพาแฟนแกมาด้วย

ชายอนนัม:ครับ