เมื่อก้าวเข้ามาในร้านสะดวกซื้อแห่งนี้สิ่งแรกที่รู้สึก

'มันจะเย็นเกินไปแล้ว เปิดแอร์แรงไปหรือเปล่า?!'

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองช่องแอร์ที่เป่ารดหัว

'บรือ!!หนาว!!'

ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบของเมื่อเงยหน้าก็นิ่งงันตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

หญิงสาวออฟฟิศที่หน้าตาเหมือนแฟนเก่า ไม่ใช่ซิ ต้องบอกว่าเมียเก่า เพราะเราเคยมีอะไรกันแล้ว และยังตกลงแต่งงานด้วยกันเมื่อ6ปีก่อน แต่เธอก็หายไปก่อนวันงานหนึ่งอาทิตย์ ตั้งแต่นั้น ผมก็ไม่เคยพบเธออีกเลย

ช่วงนั้นเป็นข่าวดังอยู่พักหนึ่งก็เงียบไป เวลานั้นผมเหมือนคนเสียสติกว่าจะทำใจได้อยู่หลายปี

'แอะ!เดี๋ยว! เธอกำลังจะออกไปแล้ว ทำไงดี!!!ทำไงดี!!! ต้องตามไปก่อนค่อยว่ากัน'

จากนั้นเขาก็วางของไว้ที่เดิมแล้วรีบก้าวยาวๆเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วตามหลังเธอไป

แต่เพราะความรีบร้อนทำให้ความเร็วในการก้าวนั้นหยุดไม่ทันเมื่อหญิงสาวคนนั้นเดินออกไปไม่กี่ก้าวแล้วหยุดเดินหันกลับมาเหมือนพึ่งนึกอะไรบางอย่างได้

คนทั้งสองจึงชนเข้าอย่างจัง

"โอ๊ย!ขอโทษค่ะ"

"ขอโทษครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

ชายหนุ่มคว้าแขนของเธอไว้ก่อนที่จะล้มลงไป

พวกเขาต่างมองหน้ากันแล้วนิ่งกันไปก่อนจะได้สติยืนตั้งหลักกัน

"เออ คุณทำงานอยู่แถวนี้หรือค่ะ"

เสียงหวานกล่าวออกมาอย่างเกรงใจ

"ไม่ครับ คอนโดผมอยู่แถวนี้ พอดีผมรีบเกินไปหน่อยทำให้ชนคุณ คุณ..."

"ชื่อ พลอยจริญค่ะเรียกพลอยเฉยๆก็ได้"

"พิพัฒน์ครับ เรียกเอ้ได้ครับ คุณพลอยอยู่แถวนี้เหมือนกันหรือครับ"

หญิงสาวส่ายหน้า ยิ้มให้

"แวะมาหาเพื่อนแถวนี้ค่ะ นี่ก็กำลังหาอยู่ว่าคอนโดอยู่ตึกไหน"

"คอนโดk&cหรือเปล่าครับ"

เอ้ตาเป็นประกายอย่างคาดหวัง

"ใช่ค่ะ"

"โอ้ว!!บังเอิญจัง ผมก็อยู่คอนโดนี้"

"เอ๋!!จริงหรือคะ"

"ครับ ผมพาคุณไปติดต่อประชาสัมพันธ์ให้คนลงมารับคุณได้นะครับ"

พลอยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกล่าวออกมา

"ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณฉันคงหาอีกนาน"

"555ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว"

ทั้งสองเดินเคียงกันไปเรื่อยๆต่างแลกเปลี่ยนพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆอย่างลื่นไหลจนทั้งสองเดินเข้าประตูอัตโนมัติใต้คอนโด ตรงไปยังบริเวณประชาสัมพันธ์

"ขอโทษค่ะช่วยติดต่อห้องเบอร์B0310ให้หน่อยได้ไหมค่ะ"

"บอกว่าพลอยมาถึงแล้วค่ะให้ลงมารับด้วย"

"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

เพียงครู่เดียวโอเปอร์เรเตอร์สาวก็หันมาบอกว่าไม่มีคนรับสาย เจ้าของห้องน่าจะไม่อยู่

"หาไม่อยู่...ขอบคุณนะคะ"

จากนั้นเธอก็เดินมานั่งที่ตรงโซฟารับรองพร้อมคว้ามือถือมากดหาเพื่อนทันที โดยมีเอ้เดินมานั่งอยู่เคียงข้าง

เธอขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเพื่อนไม่รับสาย พอกดวางเสียงไลน์ก็เข้ามาทันที

อ่านข้อความจบเธอก็ถอนใจยาว

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ยัยเมย์เพื่อนฉันน่ะซิคะ ไลน์มาบอกว่ายังติดประชุมอยู่เลยให้ฉันไปหาอะไรทำฆ่าเวลาก่อนสัก4-5ชั่วโมง"

"พลอยไปรอบนห้องผมก่อนก็ได้ครับอีกนานกว่าเพื่อนคุณมาเดี๋ยวเราซื้ออาหารขึ้นไปทานกันรอเวลาไปเรื่อยก็ได้"

"จะไม่รบกวนคุณไปหรือ คุณกลับจากทำงานมาเหนื่อยๆ"

"ไม่เหนื่อยหรอก เอาน่า ถือว่าฉลองการพบเพื่อนใหม่ไปเถอะ แถวนี้มีของกินอร่อยๆเยอะได้ลองแล้วคุณจะติดใจ"

"เอาอย่างงั้นก็ได้ เราไปฉลองกัน"

จากนั้นทั้งคู่ก็พากันตะเวนซื้อของกินมากมายหอบหิ้วกันขึ้นไปยังห้องชั้น19

"โห!!! ห้องสวยจังค่ะ วิวดีมาก"

พลอยกล่าวแล้ววางของลงบนโต๊ะกลางห้องรับแขก

เธอเดินไปหยุดที่กำแพงกระจกสองด้านที่มองเห็นทิวทัศน์ไกลสุดลูกหูลูกตา ตึกรามบ้านช่องดูเล็กไปถนัดตา

"คุณชอบไหม"

"ชอบค่ะ วิวห้องเพื่อนพลอยไม่ได้เป็นแบบนี้"

"คุณมาบ่อยๆได้เลยผมต้อนรับเสมอ"

"ได้หรือ ไม่ปฎิเสธคำชวนน้าาา5555"

พลอยหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ส่วนเอ้ก็จัดการอาหารที่ซื้อมาใส่จาน ส่วนเบียร์ก็แช่เย็นไว้ก่อน อาหารพร้อมคนพร้อมปาร์ตี้เล็กๆจึงเกิดขึ้น

ผ่านไป1ชั่วโมงเบียร์หมดไป10กว่ากระป๋อง ร่างหนุ่มสาวที่นั่งเคียงกันในตอนแรกเปลี่ยนเป็นนั่งซ้อนกัน

ก้นงอนนั่งอยู่บนตักของเอ้โดยไม่รู้ว่ากระโปรงและกางเกงในตัวสวยหลุดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่ต่างอะไรกับเอ้ที่ไม่มีอะไรติดตัวเช่นเดียวกัน

ทั้งคู่กอดจูบกันนัวเนียมาเป็นเวลานานแล้ว

จากนั้นเอ้ก็อุ้มร่างหญิงสาวขึ้นไปวางบนเตียงแล้วขึ้นตามไปนาบร่างกายให้ประสานกัน

"อืม เจ็บ!!"

พลอยดิ้นรนถอยหนีแต่เอัยังคงตามไม่ลดละ จนไปติดหัวเตียงเขาจึงถาโถมหนักหน่วงรวดเร็วและดุดัน

เสียงและกลิ่นคาวอบอวนเนินนาน มันดังๆหยุดๆอยู่หลายครั้งฟ้ายามบ่ายด้านนอกก็กลายเป็นกลางคืนเป็นที่เรียบร้อย