ณ  ท้องพระโรงอาณาจักรแห่งหนึ่ง

"องค์รัชทายาทธิดารัตน์ทรงเสด็จกลับมาแล้วขอรับ!!!" เสียงของขันที่ เอ่ยขึ้นอย่างดังลั่นท้องพระโรง พร้อมกับร่างหญิงสาวผู้สง่างามและน่าเกรงขาม ก้าวผ่านประตูพร้อมเดินมายังท้องพระโรง  

ก่อนที่หญิงสาวจะคุกเข่าลงต่อหน้าบัลลังก์ของ กษัตริย์ แห่งเมือง คาราคัส พร้อมถวายหัวของศัตรู และเครื่องราชบรรณาการ แก่พระบิดา ของตน "พระบิดา ข้าธิดารัตน์ องค์รัชทายาท และแม่ทัพใหญ่แห่ง เมือง เหมันต์ ได้พิชิตเมืองของอสูร กัมปนาท และได้นำหัวของศัตรู และเครื่องราชบรรณาการ มาถวายเพคะ"

นางกล่าว ด้วยท่าทีสง่างามและน่าเกรงขาม "ลูกพ่อสมแล้วที่เจ้าเป็นถึงองค์รัชทายาท และแม่ทัพใหญ่ แห่งเมือง เหมันต์ ทั้งเก่งกาจและอาจหาญ สมกับตำแหน่งอนาคตราชินีแห่งเมือง เหมันต์ ในภายภาคหน้าเจ้าคงเป็นราชินีที่เก่งกาจมากแน่นอน" 

"นั่นสิพะยะค่ะ นอกจากทรงปรีชาสามารถในการศึกแล้วแล้วยังมีหน้าตาที่งดงาม ที่สุดในสามโลก อีกด้วย"เสนาบดีกล่าว ก่อนที่องค์ราชาหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ พรางตกเขาฉากใหญ่ " 

แต่แล้วบรรยากาศรื่นเริงก็หายไป หลังจากสนมเอก ได้กล่าวขึ้น"แต่หม่อมฉันคิดว่า องค์รัชทายาทธิดารัตน์ ไม่เหมาะสม แก่การเป็นราชินีนะเพค่ะ 

หม่อมฉันคิดว่า ลูกหญิงของน้อง 'โฉมชบา' เหมาะแก่การเป็นราชินีมากกว่าเพคะ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ออกจะสวยกว่า องค์รัชทายาทธิดารัตน์ แม้จะมีความสามารถในการออกรบ การปกครอง ไม่ปรีชาสามารถ เท่าองค์รัชทายาทธิดารัตน์ 

เอ๊ะ! หรืออาจจะเก่งกว่าก็ได้นะเพคะ องค์รัชทายาทธิดารัตน์อาจไม่มีความสามารถ ปรีชาสามารถ เท่ากับโฉมชบา อาจไม่เหมาะสมกับบัลลังก์ และตำแหน่งราชินีแห่งเมืองเหมันต์ อีกทั้งโฉมชบาก็เป็นเลิศในเรื่องรูปร่าง หน้าตาไม่สองรององค์รัชทายาทธิดารัตน์ แน่นอเพคะ"

หลังจากสนมเอกพิมพิลาไลย พูดจบ 

ตึง!!!

กระทืบเท้าขององค์กษัตริย์แห่งนครเมือง เหมันต์ ดังขึ้น พร้อมกับจอกน้ำจันทร์ รอยมาตกอยู่ตรงหน้าของสนมเอกอย่างพิมพิลาไลย ก่อนทุกคนในท้อง พระโรงจะสะดุ้งขึ้นพร้อมกับ ตกใจกับสิ่งที่องค์เหนือหัวทรงตรัสออกมา 

"อีพิมมึง!! ลูกกูออกจะสวยเเละมีความสามารถ แต่มึงกับ บอกว่าลูกกู มีความสามารถไม่สมกับบัลลังก์และตำแหน่งราชินี มึงใช้ กะไรคิด!! ส่วนโฉมชบาลูกหญิงมึง กูก็เห็นจะไม่เป็น อันใดเลย ดีแต่แต่งตัว นั่งชม้อยชม้ายชายตา ไม่มีความสามารถ ในการปกครอง ในการศึก ไม่เคยออกมาจากห้องบรรทมของตัวเอง มึงใช้กะไรคิด

ว่าลูกหญิงโฉมชบา ของมึงเหมาะสมกับตำแหน่ง ราชินีแห่งเมือง เหมันต์ มากกว่าองค์รัชทายาทธิดารัตน์ลูกของกู!!!!"

ตึง!! ตึง!!! ตึง!!!!

" อีธิดารัตน์ กูเกลียดมึงที่สุด!! อีหญิงแพศยายังมึงไม่ควรเกิดมา ด้วยถ้ามึงไม่เกิดมา โฉมชบาลูกหญิงของกู ก็คงได้เป็นองค์รัชทายาทเป็นแน่ รอพวกขุนนางวางแผนเสร็จก่อนเถอะเมื่อนั้น โฉมชบาลูกหญิง ของกูจะได้เป็นองค์รัชทายาท"

 ร่างบางของหญิงสาวสูงวัยกล่าวคำหยาบคายออกมาเสียงดัง พรางทุบตีบ่าวไพร่ " โอ๊ย!! พระสนมเจ้าคะ บ่าวเจ็บเจ้าค่ะ" "พระสนมเพคะอย่าทำอีสร้อยเลยนะเจ้าค่ะ โอ๊ย!!พระสนมอย่าจิกหัวบ่าวเจ้าคะ" 

"พวกมึง 2 ตัว หุบปากไปเลยอีสร้อย อีจัน มึงเป็นไพร่ รองตีนรองมือกู เพราะฉะนั้นพวกมึง 2 ตัวอยู่นิ่งๆ ให้กูตบตีเสีย" ว่าแล้วร่างบางก็ทุบตีบ่าวไพ่ ทั้งสองอย่างโกรธเคือง แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำทั้งหมดของหล่อนอยู่ในสายตาของใครผู้หนึ่ง

"อ่า~น้ำเย็นจัง ในที่สุดก็ได้ผ่อนเคลายแล้วสินะ ในราชสำนักวุ่นวายชะมัด"ว่าแล้วร่างบางก็ค่อยๆหย่อนตัวลงในอ่างน้ำ ขาเรียวขาวก้าวลงย่างระมัดระวัง ก่อนจะนั่งลง 

"เย็นสบายจัง พักนี้พวกขุนนางและสนมเอกอย่างพระนางพิมพิลาไลยมีท่าที่แปลกๆนะคิดจะก่อการกบฏรึป่าวนะ" ว่าแล้วร่างบางก็ทำท่า ครุ่นคิดก่อนจะหันไปเรียกสัตว์เลี้ยงคู่ใจ" เมฆา!"

ฟึบ! 

 นกฮูกตัวสีขาวตัวใหญ่พลางกางปีกบินมาหาสาวเจ้าในทันที " เมฆา ที่ข้าให้เจ้าไปสืบข่าวเรื่อง พระสนมพิมพ์พิลาไลยกับพวกขุนนางอำมาตย์ เป็นเช่นไรบ้าง" 

เจ้าของร่างงามถามขึ้น พลางเอามือลูบหัว อยากเอ็นดู " นายหญิง เป็นอย่างที่ท่านคิดจริงๆขอรับ พระสนมพิมพ์พิลาไลย และพวกขุนนางอำมาตย์ กำลังวางแผนจะก่อกบฏขอรับ พวกมันกำลังซ่อมสุมกำลังพลขอรับ"

 นกฮูกสีขาวตัวใหญ่พูดพลาง ก้มหัวให้นายหญิงขอมัน" เป็นอย่างที่ข้าคิดจริงๆสิหนา เฮ้ย~ เมฆาข้าเหนื่อยเหลือเกิน ข้าไม่เข้าใจ พระสนมเอกพิมพิลาไลยเลยจริงๆ เหตุใดพระสนมเอกอย่างพิมพิลาไลยจึงเข้าร่วมกับพวกขุนนางอำมาตย์หนา พระนางเป็นถึงพระสนมเอก มีอำนาจมากมาย แลสูงส่งกว่าสตรีทั่วไป มีความเพียบพร้อมมากกว่าสตรีคนอื่นๆ เหตุใดจึงมักใหญ่ใฝ่สูงเข้าร่วมกับพวกขุนนางอำมาตย์เล่า"

 ร่างระหง ว่าพรางเอามือควักน้ำขึ้นมาลูบเรียวแขนเสกา 

"นายหญิง ขอรับเป็นเพราะพระนางพิมพิลาไลย อยากให้ เจ้าหญิงโฉมชบาขึ้นเป็นองค์รัชทายาทแทนนายหญิงเป็นแน่ โดยเพราะเจ้าหญิงโฉมชบาไม่มีความสามารถที่จะขึ้นเป็นองค์รัชทายาทแทนนายหญิงของข้าได้จึงต้องการจะก่อกบฏ โค่นล้มอำนาจ ขอรับ นายหญิงของข้า"

อันนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของไรท์ ผลงานนี้ไรท์ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้บทละครเรื่องรามเกียรติ์เสียหาย และขออนุญาตเจ้าของรูปภาพ ณ ที่นี้ ฝากติดตามผลงานของไรท์ด้วยนะคะไรท์จะพัฒนาฝีมือการเขียนให้มากขึ้นกว่านี้ ◌⑅⃝●♡⋆♡LOVE♡⋆♡●⑅◌

ตึกๆๆๆ  " แห แห เหนื่อยชะมัด "   ร่างแบบบางของ องค์รัชทายาทหญิง สาวเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

' พระบิดาอยากเป็นกระไรเลยนะ ลูกกำลังไปช่วยนะเพคะ'

แล้วในที่สุดก็ถึงประตูห้องบรรทมของกษัตริย์แห่งเมืองเหมันต์ในที่สุด

"เเห แห ในที่สุดก็ถึงเสียที" ร่างเล็กว่าพรางเปิดประตู ห้องบรรทมของพระบิด 

" ส เสด็จ เสด็จพ่อ!! " องค์รัชทายาทหญิง ว่า พรางวิ่งถลาเข้าไปหาร่างของผู้เป็น  พ่อ 

" ธิดารัตน์ลูกพ่อ รีบหนีไปนะลูก อีพิมพิลาไลมันวางยาพ่อแลมันหนีไปเตรียมการ กับพวกเสนาอำมาตย์ เพื่อยึดครองบัลลังก์ที่กำลังจะเป็นของเจ้า "

ร่างหนาของกษัตริย์ว่าพรางขยับร่างของตัวเองไปใกล้กับร่างของบุตรสาว ก่อนจะเอามือหนึ่งขึ้นรูปหัวของนางอย่างเอ็นดูแลอาวรณ์

" รีบหนีไปหนาเจ้า อย่ามัวพีลีพิไล เดี๋ยวพวกมันจะตามเจ้าทัน หนีไปยังทางใต้ดินของปราสาท เจ้าจะเจอกับประตูทางออก"

ร่างหนาพูดพรางขยับไปหยิบของสิ่งหนึ่งมา มันคือสร้อยเพชร มรกตอันหนึ่ง ก่อนจะสวมให้ตัวบุตรสาว

" พ่อกะจะให้สิ่งนี้กับเจ้าตั้งนานแล้ว แต่มิมีโอกาส ได้พูดคุยกับเจ้าตามลำพัง"

 ร่างเล็กของหญิงสาวสวมกอดร่างของผู้เป็นพ่อ"ท่านพ่อเพค่ะ ฮึก..อือ..ท่านพ่อ."

 ร่างของผู้เป็นพ่อขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะสวมสร้อยคออันล้ำค่าให้กับลูกสาวที่ตนรักและหวงแหนอย่างทะนุถนอม

" รีบหนีไปนะลูก ก่อนที่พวกมันจะมา แคะ แคะ " ร่างหนาว่าพรางไอออกมาเป็นเลือด

ตึก! ตึก!! ตึก!!!  

" พวกมันอยู่ในนั้น!! เร็วเข้า!!! "

ตึง!!!! ตึง!!!!!

 เสียงของบางอย่างกำลังทุบประตูอยู่ มันทุบแรงขึ้น เรื่อย เรื่อย เสียจนน่าใจหาย ไม่นานประตูนี้ก็น่าจะพังลงอย่างแน่นอน 

" รีบหนีไปธิดารัตน์ ไม่ต้องห่วงพ่อ ไป!!"ร่างหนาผักร่างเล็กออกไปก่อนจะ

ตึง!! 

" รีบเข้าไปจับมันเร็ว" เสียงของทหารในหนึ่งกล่าวขึ้น

" ธิดารัตน์หนีไปมันเข้ามาแล้ว ไป!" ร่างหนาของผู้เป็นพ่อกล่าวก่อนจะผลักร่างเล็กออกไป พรางเอาตัวมาบังเอาไว้

" รีบไปเสียธิดารัตน์พ่อจะถ่วงเวลาเอาไว้ให้เจ้า"

"ท่านพ่อเพคะ ฮึก อือ.."

"ไป!!!" ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงดัง

" ลูกจะไม่หนีเพคะลูกจะไม่ทิ้งท่านของพ่อ" ร่างบางกล่าวก่อนจะชักดาบขึ้นมาเตรียมพร้อม เพื่อปกป้องตนและผู้เป็นพ่อ

" รีบหนีไปเถอะลูกพ่อ เจ้ายังมีโชคชะตาที่มิอาจกล่าวถึงรออยู่ข้างหน้า"

"แต่ท่านพ่อเพค่ะ"

"ไปซะ!! ถือว่าเป็นคำสั่งเสียจากพ่อไปซะ รีบหนีไปซะ แล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับโชคชะตาข้างหน้าของเจ้า ไป!!!!" 

" ท ท่าน ท่านพ่อ " ร่างบางผู้นำมาเสียง บางเบาราวกับขนนก

" ไป!!! "

" ฮึก อือ อือ ท่านพ่อ " ร่างบางมองหน้าพ่อของตนอย่างเต็มตาก่อนจะหันหลังพรางวิ่ง ไปยังทางใต้ดินของปราสาท

' รีบหนีไปซะลูกพ่อโชคชะตา ยังรอเจ้าอยู่ข้างหน้าจงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเสีย พวกเขากำลังรอเจ้าอยู่ จงเลือกทางของเจ้าซะ ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง'

"แห แห เหนื่อยเหลือเกิน ฮึก อือ อือ ท่านพ่อ ฮึก "

ตึกๆๆ

"เร็วเข้าจับมันเร็ว!!" เสียงฝีเท้าของทหารหลายนายกำลังวิ่งมา เสียงฝีเท้าของพวกมันเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆ

'  ใกล้จะถึงแล้วอีกนิดเดียว ' ร่างเล็กพูดกับตัวเองในใจก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าในการวิ่ง 

" เหนื่อยเหลือเกิน นั่นไงประตูทางออกในที่สุดก็ถึงสักที " 

ตึง!

' อ๊ะ ไม่นะ ทำไมถึงเป็นหน้าผาล่ะ ข้ากำลัง จะตายงั้นหรอไม่นะ '

ตู้ม!!

 เสียงของอะไรบางอย่างตกลงไปในทะเล 'ไม่นะข้ากำลังจะตายหรือ ไม่นะ' และแล้วสติของร่างบางก็หายไป

เสียงของอะไรบางอย่างตกลงไปในทะเล 'ไม่นะข้ากำลังจะตายหรือ ไม่นะ' และแล้วสติของร่างบางก็หายไป

"อืม~ ที่นี่ที่ไหนเนี่ยนี่ ข้ายังไม่ตายหรอกรึ ทำไมมีความรู้สึกแปลกๆนะ ได้กลิ่นอะไรเค็มๆด้วย"

ร่างบางพูดออกมาก่อนจะค่อยๆปรับสภาพตา ก่อนจะรู้ว่านางเองนั้นมิได้อยู่โลกหลังความตาย แต่นางมาอยู่บน เรือของใครก็ไม่รู้น่ะสิ!!

อันนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของไรท์ ผลงานนี้ไรท์ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้บทละครเรื่องรามเกียรติ์เสียหาย และขออนุญาตเจ้าของรูปภาพ ณ ที่นี้ ฝากติดตามผลงานของไรท์ด้วยนะคะไรท์จะพัฒนาฝีมือการเขียนให้มากขึ้นกว่านี้ ◌⑅⃝●♡⋆♡LOVE♡⋆♡●⑅◌