...นิธาร...

...เมื่อนิธารหลงไหลกาลข้ามทาง...

...อันส่องดาวเรืองแสงสว่างไสว...

...เมื่อข้ามพบแสงดุจอันพาไป...

...แหวนอุไรนำพาให้เจอกัน...

...----------------...

นิธารเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง คณะศิลปศาสตร์ วันนี้นิธารได้ไปศึกษาสำรวจเกี่ยวกับโบราณวัตถุพร้อมกับเพื่อนๆร่วมคณะ

หลังจากไปสำรวจนิธารก็ได้ไปร้านแห่งหนึ่งที่ชอบสะสมและขาย ของโบราณเต็มหน้าร้าน

ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่นิธารไปศึกษา เกี่ยวกับโบราณวัตถุมากนัก นิธารเกิดความสนใจ จึงเข้าไปทันที

หลังจากที่เขาไป คุณลุงก็เอ่ยปากขึ้นมาทันที

ลุง:มาแล้วหรอ...คุณ...นิ...ธาร

นิธาร:คุณลุงรู้จักผมด้วยหรอ

ลุง:เปล่า แต่มีคนฝากของมา

นิธาร:ใคร!?หรือครับคุณลุง

ลุง:คนสำคัญ

นิธาร:คนสำคัญ นิใครครับ ลุงพอมีชื่อเขาไหม

ลุง:เปล่า ไม่มีหรอก เขาให้แค่กล่องใบนี้มา ฉันไม่เคยเปิดหรอกนะ ว่าข้างในมีอะไรบ้าง แต่เจ้าของกล่องสั่งมา ให้เปิดตอนนี้คุณเข้าห่อนอน เท่านั้น!!

นิธาร:ลุงแน่ใจได้อย่างไรว่าเป็นของผม

ลุง:สัญชาตญาณฉันบอกมา อืม...ตอนนี้ฉันกำลังจะปิดร้านแล้ว กรุณาคุณออกจากร้านกันได้แล้ว

นิธาร:ครับ

ลุง:ไม่ต้องถามอะไรให้มากความ เอาเป็นว่า...คุณไปเปิดดูตามที่ผมได้พูดไปซะ...ดี...กว่า

หลังจากที่นิธารออกจากร้าน นิธารได้ดูนาฬิกาปรากฏว่า นิธารเข้าไปร้านนั้นเป็นเวลา6ชั่วโมง ซึ่งนิธารก็แปลกใจเป็นอย่างมา พูดไม่กี่ประโยคทำไมถึงเวลาไปเยอะขนาดนี้ กลับถึงบ้านนิธารได้แต่นั่งคิด แล้วมองที่กล่องใบนั้น จู่ๆพ่อก็มาถามเรื่องการเรียน

พ่อ:เรียนวันนี้เป็นไงบ้างลูก

นิธาร:สบายมากพ่อ วันนี้แค่ไปดูโบราณวัตถุ

พ่อ:อ่อ น่าสนุกดี แต่...ทำไมหน้าตาของลูก ดูมึนๆซึมๆจังลูก มีอะไรจะปรึกษาพ่อไหม บอกพ่อมาได้เลยน่ะ

นิธาร:ไม่มีอะไรครับพ่อ ผมแค่เพลียนิดนอน

พ่อ:งั้นลูกก็ควรพักให้เยอะๆน่ะ พ่อไปก่อนแหล่ะ พ่อต้องไปทำงานต่อ

นิธาร:ดูแลสุขภาพด้วยครับ พักผ่อนให้เยอะน่ะคร้าบ...รักพ่อครับ

พ่อ:พ่อก็รักลูกมาก... มา! ให้พ่อหอมสักทีสิ โต ขึ้น เยอะ แล้วเนี่ย

นิธาร:คร้าบพ่อ

พ่อ:ไปก่อนน่ะ

นิธาร:ครับ บ้าย...

หลังจากที่คุณพ่อออกไปแล้วนิธารได้เอากล่องมาเปิดดู ข้างในมีแต่สมุดบันทึกเล่มเดียว

นิธารเอามาเปิดอ่านดู ถึงกลับตกใจ บันทึกนี้เมื่อ รัตนโกสินทร์ศก 78

นิธาร:นิอยู่ในช่วง รัชกาลที่4 เลยว่ะเนี่ย

หลังจากนั้นนิธารได้อ่านหนังสือ สรุปใจความสำคัญ พบว่าสมุดเล่มนี้เล่าถึงความรักชายรักชายที่ถูกกีดขวางในเรื่องความรัก

นิธาร:สมัยนั้นมีชายรักชายด้วยเหรอว่ะ แปลกดีแฮ่ก

หลังจากที่นิธารอ่านหนังสือจบกำลังจะเข้านอน จู่ๆแหวนก็หล่นออกมาจากในสมุด

นิธาร:อะไรว่ะ เมื่อกี้ไม่เห็นมีอะไรอยู่ในสมุดเลย ก็อ่านจบทุกหน้าแล้วนิ แต่ทำไม...แหวนวงนี้หล่นมาจากไหน

หลังจากที่นิธารได้คิดอยู่ชั่วครู่ก็ได้วางแหวนตั้งไว้บนสมุดแล้วเข้าไปนอน

วันนี้มานิธารรีบไป หาร้านคุณลุงคนเดิมพอ ไปถึงกลับไม่เจอ ร้านคุณลุงพบ แต่ลานว่าง ถามคนบริเวณแถวนั้นกลับไม่มีใครรู้จัก และไม่เคยเห็นสักคน นิธารแปลกใจ ทั้งๆที่เมื่อวาทเขาพึ่งเข้าไปในร้าน แต่กลับมาวันนี้ดันไม่เจออะไรเลย

หลังจากนั้นยิธารได้ทานอาหารเย็นที่ร้านแห่งหนึ่งกับกลุ่มเพื่อน แล้วเล่าเรื่องราวที่นิธารพบตั้งแต่เมื่อความถึงวันนี้ ให้ทุกคนฟัง

ฝ้าย:มึงแน่ใจน่ะ ว่าไปถูกทาง

นิธาร:แน่ใจสิว่ะ เพราะกูจำทาง จำสถานที่ได้ แต่ดันไม่เจออะไรเลย ถามคนแถวนั้น ก็ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย

เจมส์:อ๋อ กูก็งงว่ะ ตั้งแต่เมื่อวาทมึงเขาไปในร้านนั้นตั้ง6ชั่วโมง โดยที่มึงไม่รู้ตัว วันนี้มึงกลับไม่เจอร้านนั้น อ๋อ มันแปลกดีจริง

ฝ้าย:แล้วสมุดเล่มนั้นมึงได้เอามาไหมว่ะ

นิธาร:เอามา นี้ไงอยู่ในแฟ้ม

ฝ้าย:โห้!ของยุคไหนว่ะเนี่ย

นิธาร:รัชกาลที่4

เจมส์:โห้ ร.4 เลยเหรอว่ะ

นิธาร:มันมีแหวนติดมาด้วย แต่กูลืมเอามาง่ะ

ฝ้าย:อุ้ย! กูอยากเห็นแหวนวงนั้นว่ะ

เจมส์:กูก็อยากเห็น

นิธาร:อืม นั้พรุ่งนี้กูจะเอามาให้ดู นั้นกูไปแหละ ขอสมุดคืนด้วย พรุ่งนี้เจอกันมหาลัย

เจมส์:เคร

ฝ้าย:บาย...

พอกลับถึงบ้านนิธารได้เห็นแหวนวงนั้นตั้งอยู่บนเตียง นิธารเห็นจึงเอามามองดูใกล้ๆ จนพบว่าข้างในแหวนมีรอยแกะสลักอยู่ว่า"นิธาร+เตเพีย" นิธารแปลกใจ จึงลองสวมใส่ดูปรากฏว่าใส่ได้ พอดีกับนิ้วมือ

พอจะถอดออกกลับถอดไม่ได้ นิธารพยายามหาทุกวิถีให้แหวนออกจากมือแต่ ทำเท่าไรก็ไม่ออก นิธารจึงต้องเข้าไปนอนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเอาออกใหม่

ตอนเช้าที่สดใส นิธารตื่นขึ้นมาถึงกลับงงใหญ่ คิดว่าตัวเองคงฝันไป จึงเดินมาจากห้องนอน พอเดินลงมาก็มีป้าคนหนึ่งมาถาม

ป้าหล่อง:วันนี้คุณพฤกษ์จะรับประทานข้าวเช้าไหมเจ้าค่ะ

นิธาร:ใครชื่อพฤกษ์

ป้าหล่อง:ก็คุณพฤกษ์นี้ไงเจ้าค่ะ

นิธาร:ผมไม่ได้ชื่อพฤกษ์ป้า

ป้าหล่อง:ถ้าคุณพฤกษ์ไม่ใช่ชื่อคุณพฤกษ์แล้วคุณพฤกษ์จะชื่ออะไรเหรอเจ้าค่ะ

นิธาร:ผมชื่อนิธาร

ป้าหล่อง:นี่คุณพฤกษ์เปลี่ยนชื่อใหม่แล้วเหรอเจ้าค่ะ

นิธาร:อืม ต่อไปนี้ผมจะชื่อนิธาร

ป้าหล่อง:คะ คุณ...นิ อะไรแล้วเจ้าค่ะ

นิธาร:นิธารครับ นิธาร

ป้าหล่อง:อ้อๆ นิ ทาน

นิธาร:ไม่ใช่ครับป้า ผมชื่อนิธาร

ป้าหล่อง:เจ้าค่ะ ตกลงคุณนิทานจะรับประทานข้าวเช้าไหมเจ้าค่ะ

นิธาร:กิน

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จนิธารก็ลองถามป้าหล่องเรื่องศักราชสมัยนี้

นิธาร:ป้า

ป้าหล่อง:เจ้าค่ะ

นิธาร:ผมมีเรื่องจะมาถามหน่อย ยุคนี้ใช้ศักราชแบบไหน

ป้าหล่อง:อ้อ...ค่ามิรู้ได้เจ้าค่ะ

นิธาร:อ้าว...อุสาตั้งความหวัง

นิธารอยากทดสอบว่านี้ใช้ความฝันไหมจึงกัดแขนตัวเองไปหลายครั้งแต่ก็เจ็บทุกครั้ง

ทำให้นิธารเชื่อว่าหลงมาในอดีตจริงๆ

นิธาร:ป้านี้รัชกาลที่เท่าไรง่ะ

ป้าหล่อน:พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เจ้าค่ะ คุณนิ...ทานถามทำไมเหรอเจ้าค่ะ

นิธาร:เปล่า ครับป้า

สีหน้าของนิธารเริ่มจะร้องไห้ไม่คิดว่าตนจะย้อนอดีตมาไกลขนาดนี้

ในขณะที่นิธารกำลังลุกออกจากโต๊ะกินข้าวนั้น วิไลคู่หมั้นของคุณพฤกษ์มา พร้อมกระเช้าผลไม้มากมาย

วิไล:ค่าได้ข่าวมาว่าคุณพี่พฤกษ์หายดีแล้ว จึงจะเข้ามาเยี่ยมเพื่อดูอาการสักหน่อยหนึ่ง ตอนนี้หัวของ คุณพี่พฤกษ์หายดีแล้วรือ

นิธาร:อ๋อ!ครับ หายดีแล้ว

วิไล:ถ้าคุณพี่พฤกษ์หายดีแล้ว วันนี้คุณพี่พฤกษ์ว่างหรือไมเจ้าค่ะ

นิธาร:ว่างดิ! งื้อ ไม่ว่าง! ไม่ว่าง!

วิไล:เสียดาย วิไลว่าจะชวนคุณพี่พฤกษ์ไปเดินตลาดหน่อย

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของนิธารจึงเปลี่ยนคำพูดกะทันหัน

นิธาร: ไป ไป

วิไล:เห็นเมื่อกี้คุณพี่พฤกษ์บอกว่าไม่

นิธาร:ไม่ อะไร! ไปกันเถอะเดี๋ยวตลาดปิด ไป ไป

พอถึงตลาดนิธารได้วิ่งไปหยิบนี้ดูหยิบนั้นดู วิไลสงสัยจึงถาม

วิไล:คุณพี่พฤกษ์ทำเหมือนไม่เคยมา มาก่อน

นิธาร:ก็ไม่เคยมาอ่ะดิ

วิไล:อะไรนะ;!เมื่อกี้คุณพี่พฤกษ์พูดว่า...

นิธาร: เอ่อ...พูดว่าผมไม่มานานแล้วหน่า!

วิไล:เจ้าค่ะ

นิธาร:นี่!มาดูตรงนี้กัน ขนมอะไรว่ะ

วิไล:ขนมที่ห่อหุ้มด้วยใบตอง เรียกว่าจ่ามงกุฎ เจ้าค่ะคุณพี่พฤกษ์

นิธาร:อร่อยดีนะ

วิไล:ปกติคุณพี่พฤกษ์ไม่ชอบจ่ามงกุฎน่ะเจ้าค่ะ แต่ทำไม...วันนี้...

นิธาร:เจ้านี้ทำอร่อย ฉันชอบ

วิไล:อ๋อ!เจ้าค่ะ

ในขณะที่ทั้งคู่จับจ่ายซื้อของอยู่นั้น คุณเพียรออกเวรราชกาลมาพอดี จึงได้เจอ(นิธารต่อจากนี้จะเรียกเป็นคุณพฤกษ์แทน เพื่อเรียบง่ายในการอ่าน)กับวิไวกำลังยืนมองขนมร้านหนึ่ง ความสะเพร่าของคุณพฤกษ์ทำให้สะดุจกับก้อนหินหัวเกือบจะชนเสา เหลี่ยมถนนโชคดีคุณเพียรเข้ามารับไว้ได้ทันจึงทำให้ทั้งสองได้มองหน้ากันอยาชั่วครู่หนึ่ง

คุณพฤกษ์:หล่อจัง

คุณเพียร:คุณพฤกษ์เป็นอะไรมากไหมขอรับ

คุณพฤกษ์:ไม่ เป็นอะไร ครับ ไปกันเถอะวิไล

คุณเพียร:นี่คุณพฤกษ์จำกระผมไม่ได้แล้วรือ

วิไล:นี่คุณพี่เพียร พี่ชายของวิไลเอง จำไม่ได้เหรอเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:อ๋อ!

คุณเพียร:นี่คุณพฤกษ์หัวเสือม ถึงจำอะไรไม่ได้เลยรือ

คุณพฤกษ์:ครับ! งั้นผมขอกลับบ้านก่อนน่ะครับ

วิไล:เดี่ยววิไลไปส่งเจ้าค่ะ

คุณเพียร:ให้ค่าไปส่งด้วยเถิด ขากลับค่าได้เดินกลับพร้อมกับวิไล

วิไล:คุณพี่ไม่มีราชกาลต่อเหรอเจ้าค่ะ

คุณเพียร:ไม่มี ค่าจบงานเจียมนี้

วิไล:เจ้าค่ะ;!

พอกลับถึงบ้านคุณพฤกษ์ตะวันก็เริ่มตกแล้วคุณเพียรจึงชวนให้วิไล กลับบ้านกันก่อนจะค่ำมืด มองทางไม่เห็น

คุณเพียร:คุณพฤกษ์ค่าต้องขอตัวลาก่อน ตะวันใกล้จะมืดค่ำแล้ว ค่ายังสับสนภาษาที่คุณพฤกษ์ใช้ยิ่งนัก บางคำค่าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย หากค่ามีเวลาว่าง ค่าค่อยมาหาใหม่น่ะขอรับ

คุณพฤกษ์:ครับ

หลังจากที่คุณเพียรกับวิไลเดินกลับไปคุณพฤกษ์รีบเดิน ขึ้นไปบนห้องทันที นึกถึงวินาทีที่คุณเพียรช่วยพยุงตัวไม่ให้ชนกับเหลี่ยมเสา จู๋จู๋คุณพฤกษ์ก็นึกขึ้นได้

คุณพฤกษ์:ไม่! ไม่! ไม่! ฉันไม่ชอบผู้ชาย ฉันไม่ชอบผู้ชาย ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ใจเย็นสิว่ะเต้นแรงอยู่ได้

ป้าจวนที่ไก้ยินเสียงดัง ด้วยความเป็นห่วงจึงเคาะประตูถาม

ป้าจวน:คุณพฤกษ์เป็นอะไรมั้ยเจ้าค่ะ มีอะไรให้ค่าเจ้าช่วยหรือไหมเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:ฉันไม่ได้เป็น ลงไปเถอะ

ป้าจวน:สัมรับอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:เดี่ยวผมลงไป

ป้าจวน:เจ้าค่ะ

ในที่คุณเพียรรับประทานอาหารอยู่นั้นป้าหล่องได้บอกข่าวกับ คุณพฤกษ์ไปว่า

ป้าหล่อง:วันพรุ่ง เจ้าคุณพ่อของคุณนิ นิอะไรแล้วหวา

คุณพฤกษ์:นิธาร

ป้าหล่อง:อ๋อ นิ...ทาน

คุณพฤกษ์:โอ้ย...ป้า เรียกผมพฤกษ์เหมือนเดิมเถอะ

ป้าหล่อง:เจ้าค่ะคุณพฤกษ์ วันพรุ่งเจ้าคุณพ่อของคุณพฤกษ์ จะมาบ้านคุณพฤกษ์ ท่านได้กล่าวกับบ่าวเอาไว้ พรุ่งนี้ให้คุณพฤกษ์อยู่บ้านช่วงเช้าก่อน ท่านจะมีเรื่องสำคัญจะกล่าวกับคุณพฤกษ์

คุณพฤกษ์:เรื่องอะไรเหรอป้า

ป้าหล่อง:ภาวนี้ค่าก็มิรู้ได้เหมือนกันเจ้าค่ะเอาเป็นว่าหลังจากคุณพฤกษ์กินข้าวเสร็จแล้ว ให้ไปอาบน้ำ แต่งตัว เข้าห่อนอนได้เลยเจ้าค่ะ

เช้าวันต่อมาพวกบ่าวภายในบ้านได้เตรียมสำรับอาหารเต็มโต๊ะไปหมด เตรียมต้อนรับเจ้าคุณพ่อของคุณพฤกษ์

คุณพฤกษ์:คุณพ่อมายัง

ป้าจวน:อีกไม่นานแล้วเจ้าค่ะ

แดง:ป้าจวน ป้าจวน คุณบดินทร์ มาถึงแล้ว

ป้าจวน:เจ้าคุณพ่อมาถึงแล้วเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:ไหน

ป้าจวน:หน้ารั้วบ้านเจ้าค่ะ

พอคุณพฤกษ์เดินไปต้อนรับเจ้าคุณพ่อ สิ่งที่ไม่คาดคิด เจ้าคุณพ่อในอดีต ใบหน้าเหมือนกับพ่อให้โลกปัจจุบันมาก คุณพฤกษ์ทำได้แค่ยิ้มดีใจ ที่ได้เห็นหน้าคุณในอดีต