ชีวิตม.ปลายของใครหลายๆคนคือการที่ได้มีคนรักและใช้ชีวิตด้วยกันอย่างสนุกสนานถึงจะต้องทะเลาะกันบ้างเข้าใจผิดกันบ้างและสุดท้ายก็ต้องเลิกกันแต่สำหรับผม ความรักน่ะมันรู้สึกแบบไหนหรอ ถ้าคบกันมันจะมีความสุขงั้นหรอ? คนอย่างผมน่ะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอกแต่เอาเป็นว่าเรามาแนะนำตัวกันก่อนจะดีกว่า
ผมมีชื่อว่า อิคาวะ ไค ฮะฮะทุกๆคนคงคิดว่าผมคือลูกครึ่งใช่ไหมล่ะ แต่ไม่ผมไม่ใช่ลูกครึ่ง พ่อแม่ของผมนั้นชอบตั้งชื่อให้มันดูแตกต่างจากคนอื่นๆ
ฟังดูตลกใช่ไหมล่ะเอาเป็นว่าเรามาดูชีวิตในโรงเรียนของผมกันเถอะ
.
.
"เฮ้อออ"ผมถอนใจเฮือกใหญ่
"ทำไมบนโลกนี้ถึงต้องมีการบ้านด้วยเนี่ย"ผมบ่นออกมา ถึงตอนอยู่โรงเรียนผมจะดูไม่ตั้งใจเรียนแต่เกรดผมออกมาสวยเลยแหละ พาอกับแม่ชอบคิดว่า"ลูกของเรามีพรสวรรค์จริงๆ"
ในตัวของผมนั้นคิดว่าการมาอยู่โรงเรียนนั้นเสียเวลาสุดๆเพราะว่าไม่ว่าครูจะสอนอะไรผมก็มักจะรู้ก่อนอยู่แล้วแต่ความรู้สึกนั้นอยู่ๆก็ได้เปลี่ยนไป
ครืดดดด[เสียงเปิดประตู]
"วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ย้ายมาจากญี่ปุ่นนะ"ครูพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มที่ดูปลอม ให้ตายสิผมเกลียดสีหน้านั้นจริงๆ
"แนะนำตัวเลยจ้ะ"
"มิยะ ครับ"เด็กหนุ่มตรงหน้ามีลักษณะที่เด่นชัดคือผมสีขาวปลายมิ้นท์ดวงตาสีฟ้าราวกับทะเลรวมกับสีหน้านิ่งเฉย ตอนนั้นผมอึ้งไปเลยแหละ
"ถ้างั้นให้เขานั่งตรงหลังห้องนะ"ครูพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะ
[คร้าบบ/ค่าาา]เพื่อนในห้อง
"น่ารักดีนะ"
"หล่อมากกว่า"
"กรี้ดดด หันมามองด้วยแก"
[เสียงเพื่อนผู้หญิงซุบซิบคุยกัน]
"อะไรจะขนาดนั้นกันเนอะคิง"เพื่อนของผมพูดออกมา ใช่แล้วทุกๆคนต่างเรียกผมว่าคิงเพราะไม่ว่าผมจะทำอะไรก็มักจะเพอร์เฟคแถมด้วยความหน้าตาดีของผมเข้าไปอีก
"อืม"ถึงผมจะตอบไปแบบนั้นแต่ในใจผมยังสับสนว่าทำไมผมถึงรู้สึกอยากสนิทกับหมอนั่นจัง
"นี่!!นายได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า"
อ้อใช่ เพื่อนของผมมีชื่อว่า โคจิ หมอนี่ก็ลูกครึ่งญี่ปุ่นเหมือนกันแต่ว่าด้วยอารมณ์หงุดหงิดของหมอนี่เลยทำให้ใครหลายคนรู้สึกกว่าเขาน่ากลัว
และแล้วเวลาก็ยาวนานจนถึงพักเที่ยง
.
.
.
"คิง วันนี้กินไรดี"เพื่อนของผมก็ชวนไปกินข้าวตามปกติ แต่ว่านะผมอยากจะชวนมิยะไปกินข้าวด้วยจัง
"เอาสิ"ผมตอบกลับไปแต่ในใจของผมยังสับสนอยู่ว่าจะชวนดีไหม เอาวะลองๆดูหน่อย
"เอ่อนายไปกินข้าวกับผมไหม"ผมบอกชวนไปแต่ว่า.. เขากลับนิ่งอยู่สักพักจนเพื่อนของผมเรียก
"คิงงงง! มาเร็วๆสิเดี๋ยวทิ้งเอาหรอก"
ผมเหม่ออยู่สักพัก
จนเพื่อนของผมมาลากผมไป
"เป็นอะไรของนายน่ะ!"เพื่อนของผมเรียกสติของผมกลับมา
"เปล่า"ทำไมกัน ทำไมหมอนั่นไม่ตอบผมล่ะ
ทั้งๆที่ผมแพรวพราวขนาดนี้แต่กลับเมินกันเนี่ยนะ
.
.
.
ระหว่างที่ผมกำลังกินข้าวกับเพื่อนอยู่นั้น อยู่ๆมิยะก็เดินผ่านมาพอดีผมกับเขาสบตากันแต่ผมกลับหลบตาก่อนซะงั้นพอรู้ตัวอีกทีผมก็ใจเต้น อยู่ผมก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้าจนเพื่อนผมทักว่า
"นายเป็นอะไรรึเปล่าหน้าแดงเชียว"เพื่อนของผมทำหน้างุนงง
"อ๊ะ!!สงสัยวันนี้อากาศร้อนน่ะ"ผมโกหก
"จะบ้าหรอนี่หน้าหนาวนะ"
ชิบละโกหกไม่เนียนเลยเรา
"หรือว่าไม่สบายน่ะ"เพื่อนของผมดูห่วงๆเล็กน้อย
ทำเอาผมซึ้งเลยล่ะ แต่ผมก็เลี่ยงคำถามนั้นและพาเพื่อนไปซื้อของหวานกินต่อ
.
.
.
[คาบเรียนทำขนม]
"เอาล่ะเด็กๆวันนี้ครูจะให้จับคู่ทำอาหารนะ"
ผมกับเพื่อนพอได้ยินแบบนั้นก็ส่งสายตากันแต่ว่า
"ครูจะให้สุ่ม"
ม่ายยยย ดับฝันเลยเราผมยิ่งทำอาหารไม่เป็นอยู่ถ้าไม่ได้คู่กับเพื่อนผมที่เปิดร้านอาหารแล้วผมจะคู่กับใคร ในห้องเราที่ทำอาหารเป็นก็หายากด้วย
[หลังจากนั้นครูก็จับคู่ให้]
ผมได้คู่กับมิยะล่ะ
ว่าแต่ว่ามิยะทำอาหารเป็นไหมนะ ผมเหลือบมองอยู่ เผลอสบตากันอีกแล้ว ตอนนี้หน้าผมก็เริ่มแดง
เก็บอาการไว้สิเรา นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ยรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วนะนี่ผมเขินมิยะอยู่หรอ
"นายทำอาหารเป็นไหม"ผมทำเป็นถามๆไป อต่ก็อีกตามเคยมิยะเงียบไปสักพัก แต่คราวนี้เขาตอบผม
"ก็พอทำได้...นายล่ะ"แย่ล่ะเขากลับถามกลับจนได้
"มะ..ไม่เป็น"ผมตอบโดยการเลี่ยงมองหน้า
มิยะก็ไม่ได้ตอบอะไร จนครูให้ทำอาหารแข่งกับเพื่อนคนอื่นๆ แย่ล่ะผมต้องแพ้โคจิแน่ๆฮือออ
(╥﹏╥)
มิยะเริ่มลงมือทำอาหารผมก็ทำได้แต่ยืนดูและหยิบของให้ ถึงเห็นแบบนี้ผมก็เก่งอย่างอื่นเยอะนะ
"นายจะทำเมนูอะไรหรอ"
"สปาเก็ตตี้"
"ว้าววว ผมชอบกินมากเลยล่ะ"ตอนเด็กๆแม่ของผมเคยทำให้กิน ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจจนลืมไปว่า
ตอนนี้ผมกำลังกอดมิยะอยู่ เพราะปกติแม่ของผมทำให้กินแล้วผมจะกอดดูแม่ทำอาหาร
"นี่ๆดู2คนนั้นสิ"
"กรี้ดดดเขากอดกันอ่ะ"
"ถูกใจสาววายมากค่าา"
[เสียงผู้หญิงคุยกัน]
"อ๊ะ!! ผมขอโทษ"ผมรับถอยออกมาและรีบขอโทษอย่างไว
"อืม หยิบเกลือมาหน่อย"
"ได้สิ"ผมยื่นเกลือไปให้
"นี่มันน้ำตาล"
"อ๊ะ!! จริงหรอเดี๋ยวผมไปเอามาให้ใหม่"ขายหน้าสุดๆเลย
.
.
.
[ทั้ง2ทำอาหารจนเสร็จ]
แน่นอนเมนูของโคจิคือสเต็กหมู
ครูตัดสินว่าของผมอร่อยกว่าที่โคจิทำ
ผมดีใจจนไปกอดมิยะเลยล่ะ
.
.
.
[ตอนเย็น]
ในบ้านของคิง
"ลูกมากินข้าว"แม่ของผมเรียก
"วันนี้ผมสนุกมากเลยล่ะครับ"ผมพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"จริงสิครับแม่ เวลาชอบใครเนี่ยมันรู้สึกยังไงหรอครับ"
"ลองไปถามพ่อดูสิ"แม่ของผมดูอารมณ์ดีเมื่อเห็นผมสนุกกับการไปโรงเรียน
หลังจากกินกับข้าวเสร็จผมก็ไปหาพ่อที่ห้องนั่งเล่น
"มีอะไรหรอ"พ่อผมถาม
"พ่อรู้สึกยังไงกับแม่หรอ"ผมถามกลับไปตรงๆ
พ่อเงียบสักพักจนพูดว่า
"คงจะรักมั้งก็แม่ทั้งเก่งทั้งน่ารักนี่"
"แล้วรักเนี่ยมันเป็นยังไงหรอครับ"ผมถามไปอีกรอบ
"ลองไปถามพี่เขาดูสิช่วงนี้พี่เขากำลังมีความรักอยู่"
อะไรเนี่ยความรักนี่มันอธิบายยากหรอ?
ก๊อก ก๊อก[เสียงเคาะประตู]
เอาจริงๆผมไม่อยากไปถามพี่เท่าไหร่หรอกพี่ของผมน่ะเป็นคนที่ชอบแกล้ง
"มีอะไร หาได้ยากนะเนี่ยที่นายจะเคาะประตู"พี่ของผมพูดแซวขึ้นมาทันที
พี่ของผมมีหน้าตาดีอยู่ ผมสีดำสนิท นัยตาสีเขียว
"พ่อบอกให้มาถามพี่"
"เรื่องอะไรล่ะ"พี่ถามผมกลับ
"ความรักหรือชอบเนี่ยมันรู้สึกยังไง"
"อุ๊บ! ฮ่าๆๆ"พี่หัวเราะเยาะผม ฮึ่ยผมก็ไม่ได้อยากมาถามพี่หรอก
"นี่นายกำลังมีความรักงั้นหรอ เอาจริงดิ"พอพูดจบพี่ของผมก็หัวเราะต่อ
"เอาดีๆ"
"คงจะรู้สึกผูกพันธ์กับคนคนนั้น แบบว่าเวลาอยู่ใกล้แล้วจะทำตัวไม่ถูกบางทีก็ เขินอาย หน้าแดง"
หรือว่าผมจะชอบมิยะหรอ มะ..ไม่มีทางผมไปชอบผู้ชายได้ยังไง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
