เย่หลินคือโอรสของฮองเฮาและจักรพรรดิแม่ของเย่หลินถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏเธอจึงถูกประหารโดนตัดหัวแต่ก่อนไม่ว่าเย่หลินจะแต่งตัวยังไงหรือแต่งหน้าหน้าเธอก็จะเป็นที่นิยมอยู่ตลอดเวลาแต่เมือเวลา

ร่วงเลยไป ....จักรพรรดิทรงไม่โปรดปรานในตัวเย่หลินเธอจึงโดนจักรพรรดิผู้ที่เป็นพ่อทอดทิ้งและน้อง

ชายต่างแม่ของเธอก็ได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิแทนที่

จะเป็นเธอที่เป็นสายเลือดสายตรง

————วันนี้เป็นวันฉลองชัยการกลับมาของแม่ทัพ

ที่นำชัยชนะมาสู้แคว้น....ที่นั่งของเธอนั่งอยู่ถัดจากจักรพรรดิโดยพระพันปีนั่งถัดอยู่ทางขวา......เย่หลินนั่งคุยกับจักรพรรดิอย่างออกรสออกชาติด้วยหน้าที่

มีความสุขเล็กน้อยแต่สีหน้าของเธอต้องเปลี่ยนไปเพราะคนที่เดินมาตามทางเดินที่ปูด้วยพรมเเดง

นั้นคือ..........หมิงเย่ชายผู้ที่รับใช้ฮองเฮาแม่ของเธอและเธอและเป็นคนที่ตัดหัวแม่ของเธอกระเด็นออกมา???เย่หลินเริ่มตาลายอาการที่เป็นของเธอได้กำเริบเธอหายใจไม่ออก.....สีหน้าของเธอเต็มไปด้วย

ความช็อกคนรอบข้างถามอาการของเธอเธอได้เเต่

นั่งช็อกอยู่อย่างงั้นจนเย่หลินได้สติ เธอรีบทูลลาองค์จักรพรรดิ์ และพระพันปี อย่างรีบร้อน จักรพรรดิดึงมือเธอไว้แล้วถามว่า ท่านพี่ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ เย่หลินตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่าไม่เป็นไร

ขอตัวไปพักผ่อนสักพักก็คงจะหายดี........เธอรีบเดินไปตามทางเดินและเดินไปหยุดอยู่ที่.......เรือนดอกไม่ที่เต็มไปด้วยแสงไฟของหิ่งหอย——————

————เย่หลิน ทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

มีคนเดินมาหาเธอแต่ด้วยว่าทีตรงนั้นมืดมากทำให้ไม่เห็นหน้าของชาย .....,ปริศนา,เย่หลินพุ่งเขาหาชายคนนั้นอย่างรีบร้อนเธอพูดกับชาย ปริศนาว่า'คืนนี้เจ้าช่วยอยู่กับข้าได้หรือไม่'ชายคนนั้นตอบว่า'ท่านจะไม่เสียใจที่หลังใช่หรือไม่'เย่หลินตอบอย่าง..... แผ่วเบาว่า'ท่านช่วยอยู่กับข้าได้หรือไม่'เย่หลินได้ใช้เวลาคืนนั้นรวมชายที่ไม่รู้จัก—————☀เย่หลินตื้นมาพร้อมความสดชื้นที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเธอยัง มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน.....เธอเรียกสาวใช้มาถามว่าเมื่อคืนใครเป็นคนมาส่งเธอ.........สาวใช้ตอบ

อย่างงงๆว่าก็ท่านฮั่นอู่ตี้ไงค่ะ......อะไรนะ💥

———'องค์หญิงท่านพูดเรื่องอะไรกันเมื่อคืนข้าเห็นท่านนอนสลบอยู่ในสวนแล้วท่านก็บอกว่าอย่าบอกใครเรื่องที่ข้าเห็น' ? เมื่อหมดเสียงของฮั่นอู่ตี้

เย่หลินแทบช็อกเพราะเธอพูดเรื่องเมือคืนให้คนอื่นฟังไปแล้ว

———เย่หลินรีบไล่ฮั่นอู่ตี้ออกไปด้วยความ งุนงงเขาพยามถามเย่หลินสิ่งที่ได้กลับมาคือ’‘ออกไปจากห้องของข้าถ้าเจ้าเอาเรื่องของข้าไปพูดเจ้าไม่รอดแน่น"

ฮั่นอู่ตี้ตอบรับด้วยน้ำเสียงพักดี“ดาบอย่างข้ามี ฐานะปกป้องอย่างเดียว ไม่มีสิทธิ์จะเอาความลับของเจ้านายไปพูด”..........หึเสียงของเย่หลินดังขึ้น"ดีถ้าเจ้าเอาเรื่องนี้ไปพูดดาบที่ไม่ดีก็คราวโยนเข้าเต่าหลอมเหล็ก"ฮั่นอู่ตี้ทำหน้างงๆแต่ก็เดินออกมา

———————คืนทานอาหารคำของผู้ที่ชนะสงคราม

"ท่านพี่ลองชิมอันนี้สิรสชาติไม่เลวเลย" ..."อืมรสชาติอร่อยมากเลยค่ะ ฝ่าบาท"เสียงพูดคุยของเย่หลินและองค์จักรพรรดิ.. "อะแฮ่มฝ่าบาทและองค์หญิงสำรวมกริยาด้วยค่ะ"เสียงขัดของพระพันปีหยางรูอี้.......

....... หยางรูอี้ไม่ชอบหน้าเย่หลินมาตั้งแต่ยังเป็นสนม

เอกเย่หลินขอโทษหยางรูอี้แบบไม่พอใจด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย หมิงเย่ แม่ทัพผู้ เก่งกาจเดินเข้ามาทำ การคารวะจักรพรรดิและพระพันปีหลวง........

หมิงเย่หันไปมองเย่หลินด้วยสายตาที่หม่นหมอง

เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา หมิงเย่

คารวะเย่หลินเเละเดินกลับไปนั่งที่เพื่อพูดคุยกับ

จักรพรรดิระหว่างพูดคุยพระพันปีหยางรูอี้ก็ค่อยดู

ถูกเย่หลินไม่หยุด........เย่หลินได้แต่นั่งฟังคำดูถูก

ที่สวยหรูของหยางรูอี้หมิงเย่ที่มองอยู่ก็ได้ เอ่ยว่า

......"ไม่เจอกันนานดูเหมือนความ สัมพันธ์ระหว่าง พระพันปีละองค์หญิงจะดีขึ้นไม่น้อย"พระพันปีได้ กล่าวว่า"ท่านแม่ทัพช่างสังเกตุจริง ข้าเองก็อยากจะสนิทกับเย่หลินให้มาก ให้อยู่เหมือนกับตอนที่แม่ของนางยังอยู่"เย่หลินได้ยินสิ่งที่หยางรูอี้กับหมิงเย่พูด

นางก็รู้สึกอยากจะอ้วกเต็มทีหมองเย่ลุกขึ้นจากโต๊ะทุกคนแปลกใจหมิงเย่พูดขึ้น"ดูเหมือนองค์หญิงจะอาการไม่ดีให้ข้าได้คุ้มครององค์หญิงกลับตำหนักด้วยเถอะฝ่าบาท"จักรพรรดิมองหน้าเย่หลินก็เห็น

ว่ามีอะไรแปลกไป จึงให้หมิงเย่คุมกันเย่หลินกลับตำหนักเดินไปได้ครึ่งทางเย่หลินก็บอกให้หยุด

....."ท่านกลับไปที่งานเลี้ยงเถอะข้ากลับเองได้"

หมิงเย่ พูดขึ้น"จะให้ว่าที่ภรรยาเดินกลับเองได้ยังไง?