"ขอโทษด้วยครับ การแสดงของคุณยังไม่ถึงเกณฑ์ที่ทางเรากำหนดไว้ หากทางเรามีการออดิชั่นครั้งหน้า เราจะติดต่อกับคุณเป็นคนแรก"
..."ครับ"...
มันก็แค่ข้ออ้างปฏิเสธทางอ้อมเท่านั้น เขาทราบดี ร่างสูงมองไปที่เศษเหรียญในมืออย่างเหนื่อยใจ
..."คงต้องไปลองออดิชั่นที่อื่นไม่งั้นอดตายแน่"...
แต่ไม่ว่าคิง จะไปออดิชั่นที่ไหน ก็ไม่มีใครรับเขาเข้าเล่นละครหรือภาพยนตร์ซักเรื่อง ทั้งที่มีความสามารถและหน้าตาทองคำระดับพระเอก
จนเขามั่นใจแล้วจริงๆ เขาคงจะถูกกีดกันจากคนเส้นใหญ่สินะ
ก่อนหน้านี้ตอนที่เรียนจบการแสดงใหม่ๆ เขาได้รับเอกสารให้ไปแสดงละครเรื่องหนึ่ง แต่เพราะหน้าตาและความสามารถที่เด่นเกินพระเอกของเรื่อง มันทำให้เขาถูกใส่ร้ายต่างๆนาๆ
ผู้กำกับและโปรติวเซอร์คนอื่นที่ได้ยินเกี่ยวกับข่าวลือด้านลบของเขาจึงไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับเขาเท่าไหร่
ได้เล่นละครไม่ถึงหนึ่งเรื่องเขาก็ถูกกีดกันจากวงการการแสดงทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
...ตึ่ง ตึ่ง...
เสียงข้อความโทรศัพท์ทำให้ร่างสูงหลุดจากภวังค์ ข้อความจากเพื่อนเก่านัดกันไปที่ผับไพล์ ผับชื่อดังของเมือง แน่นอนว่าชวนเขาไปด้วย
ร่างสูงก้มมองหน้าท้องแปดแพ็กของตัวเอง ไม่นานเสียงท้องก็ร้องออกมาด้วยความหิว
แม้จะไม่อยากไป แต่อย่างน้อยก็คิดซะว่าทำเพื่อปากท้องก็แล้วกัน
ร่างสูงเดินไปหยิบเสื้อตัวที่คิดว่าดูดีที่สุด ก่อนจะมองกระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อย
ใบหน้าในกระจก หล่อเหลาอย่างหาได้ยาก คิ้วโค้งเข้มดั่งธนู ดวงตาสีแอปริคอท จมูกโด่งได้รูปไร้ซึ่งการศัลยกรรม ผิวขาวออกน้ำผึ้ง ใบหน้าเรียวแต่กรามขึ้นสันนูนตามวัย ร่างกายหนาเอวสอบ เห็นกล้ามได้ชัดเพราะใส่เสื้อยืดสีขาวคอกลมธรรมดา
ใครที่ไม่รู้จักจะไม่ทราบเลยว่าคนคนนี้กำลังตกงาน ถึงขนาดต้องอดมื้อกินมื้อเพื่อประทังชีวิตอยู่
เมื่อเห็นว่าตัวเองแต่งตัวใช้ได้ ก็รีบเดินลงไปขอยืมรถจักรยานของคุณลุงยามก่อนจะขี่ไปยังผับที่นัดหมาย
......ติดตามชมตอนต่อไป......
กว่าจะมาถึงผับไพล์ ก็กินเวลาไปนานพอสมควร เขารีบเข้าไปข้างใน อาจจะเป็นเพราะหน้าตาหล่อเหลาของเขา พนักงานจึงต้อนรับเป็นอย่างดี
พนักงานหญิง นำทางคิงไปยังห้องวีไอพี ในขณะเดียวกันก็แอบลอบมองใบหน้าหล่อเหลาไปด้วย
"ห้องนี้ค่ะ คุณชาย"
"ขอบคุณครับ"
พนักงายิ้มแก้มปริเมื่อได้รับคำตอบกลับจากชายรูปงามที่เธอรู้สึกสนใจตั้งแต่ที่พบเขาหน้าประตูทางเข้า
ยังไม่ทันจะได้ขอเบอร์โทรศัพท์ร่างสูงก็รีบก้าวเข้าไปในห้องซะก่อน
พนักงานหญิงถอนหายใจอย่างเสียดาย เธอไม่หน้าหนาพอจะเข้าไปขอเบอร์คุณชายเมื่อกี้ข้างในห้องแขกหรอก เธอจึงจำใจต้องเดินออกไปอย่างช่วยไม่ได้
..."ขอโทษที่มาสาย"...
..."มาแล้วหรอ มานั่งนี่ๆ"...
..."คิง!"...
เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่มือเรียวจะเกี่ยวเข้ากับลำแขนหนา
หน้าอกอวบอิ่มแนบชิดเข้ากับแขนของร่างสูงอย่างบดเบียด
ร่างสูงคิ้วขมวดก่อนจะใช้มือดันไหล่หญิงสาวออกไป
..."กิ๊ฟ ปล่อยเเขนเราก่อน"...
..."ทำไมหล่ะ ตอนประถมเรายังทำได้เลย"...
"แต่ตอนนี้เราโตแล้ว เธอเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ถ้าเขามาเห็นจะเข้าใจเราผิด"
..."โถ่ ไม่เห็นเป็นไรเลย"...
"พวกนายเลิกเถียงกันได้แล้ว ยายกิ๊ฟปล่อยไอ้คิงมันก่อน เดี๋ยวมันจะอยากกลับบ้านก่อน"
..."ก็ได้"...
แม้จะพูดแบบนั้น แต่สายตากลับไม่ลดละความพยายามแม้แต่น้อย
คิง เลือกไปนั่งข้างเพื่อนผู้ชายอีกคนที่นั่งมองเขาอย่างเงียบๆแทน
..."คิงฉันพูดตรงตรงตอนนี้.... แกตกงานอยู่ใช่ไหม?"...
..."......อืม"...
"ฉันมีข้อเสนอ แกอยากลองเป็นเด็กที่ผับฉันไหม? หน้าตาอย่างแกต้องมีคนสนใจอยู่แล้ว แกอยากลองเปิดประสบการณ์ดูบ้างป่าว"
..."ภูมิ! แกพูดบ้าอะไร"...
..."ก็แค่เสนอเอง"...
"ฉันไม่มีทางขายศักดิ์ศรีตัวเองเด็ดขาดแม้จะอดตายก็ตาม"
ร่างสูงพูดอย่างโมโห ก่อนจะลุกออกไปทั้งที่ยังนั่งได้ไม่ถึงห้านาที
"ภูมิทำไมนายพูดอย่างนั้น อย่างน้อยก็บอกไปว่าให้มาเป็นผู้ชายของฉันจะดีกว่า"
..."หุบปากไปเลยยายกิ๊ฟ"...
ร่างสูงเดินออกมาได้ไม่นาน ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนมาจับมือของเขาไว้
"คือว่าผมสนใจคุณมาก ยินดีมาต่อกันไหมครับ สุดหล่อ"
คนตรงหน้าเป็นผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่ง รูปร่างผอมเพรียวผิวขาวตามฉบับผู้ดี
...เมื่อได้ยินคำพูดดังนั้นร่างสูงก็ขมวดคิ้ว...
..."ผมขอปฏิเสธ ขอตัวก่อน"...
..."ผมให้คุณสิบล้าน สิบล้านต่อเดือน!"...
ร่างสูงไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ แม้จะได้รับข้อเสนอจำนวนเงินมากมายก็ตาม
......ติดตามชมตอนต่อไป......
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
