ฉันคือเด็กผู้หญิงคนนึงชื่อว่าเจน

อายุ13 ปี เกิดวันที่ 9/มค/2552

ฐานะรวยมาก เพื่อนสนิทชื่อเเก้ว

อายุ12 ปี เกิดวันที่ 1/สค/2552

ฐานะรวย

ตอนป 6ฉันได้ประสบอุบัติเหตุรถชน

ฉันเลยไม่ได้ไปโรงเรียน ฉันกลัวเพื่อนจำฉันไม่ได้เพราะฉันหน้าตาไม่เหมือนเดิม และฉันก็เปลี่ยนไปเยอะมาก

ฉันไม่กล้าบอกใครเลยเรื่องที่ฉันหน้าตาเปลี่ยนไปยกเว้นครอบครัว

ทำให้ฉันต้องย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนใหม่เริ่มต้นเรียนใหม่หมดเลยแต่ฉันก็ไม่ท้อฉันสู้ไปกับมันถึงแม้บางครั้งฉันจะร้องไห้คนเดียวบ้างแอบอยู่คนเดียวบ้างแต่ฉันก็รับมันไหวแล้ว

ทุกวันนี้ฉันต้องกลัวว่าเพื่อนเก่าจะเห็นฉัน ฉันเลยไม่ได้ไปเที่ยวอยู่แต่บ้านอ่านแต่หนังสือเตรียมตรวจสอบอย่างเดียว

พอฉันสอบปลายภาคเสร็จฉันก็ต้อง

เตรียมตัวสอบขึ้นม. 1และหน้าตาของฉันไม่ตรงกับบัตรประชาชน

ฉันต้องถ่ายใหม่ยืนยันตัวตนใหม่ฉันแทบไม่มีที่เรียนเลยเพราะเขาเห็นบัตรประชาชนเก่าเขาคิดว่าฉันเป็นโจรฉันถึงกับร้องไห้ฉันกลัวว่าฉันไม่มีที่เรียนครอบครัวจะลำบากครอบครัวของฉันรวยมากฉันกลัวขายหน้ามากเลยตอนนี้ฉันเครียดมากๆและฉันก็กลัวมากด้วย

ฉันหาที่เรียนไปเรื่อยๆโรงเรียนนี้โรงเรียนนู้นโรงเรียนนั้นก็แทบจะไม่รับฉันเลยแถมบางโรงเรียนก็เต็มแล้ว

ฉันพยายามหาใน google แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม"ใช่แล้วฉันโดนปฏิเสธ"

ตอนนั้นมันกดดันมากเลย

เพราะป้าข้างบ้านก็มาอวดนู่นอวดนี่

ว่าหลานได้โรงเรียนแล้ว ฉันถึงกับเครียดเลย แล้วต่อมาฉันก็ร้องไห้(หนักมากด้วย)

สุดท้ายแม่ก็เข้ามาปลอบเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน

วันถัดมาฉันก็ไปหาโรงเรียนเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้แม่ไปด้วยสรุปฉันก็ไม่ได้เหมือนเดิมฉันท้อมากพอได้ที่เรียนฉันก็ขอทราบรายชื่อจากโรงเรียนเก่ามันดันมีรายชื่อเพื่อนฉันอีก

ผ่านไป 1 อาทิตย์ฉันก็ยังไม่มีที่เรียนเหมือนเดิมจนฉันได้เลื่อนโทรศัพท์ไปเจอโรงเรียนโรงเรียนหนึ่ง และฉันก็ลองสมัครดูแล้วฉันก็ได้เรียนต่อโรงเรียนนั้น.

(และวันเปิดเทอมก็มาถึง)

ฉันได้ไปโรงเรียนวันแรกที่โรงเรียนใหม่ฉันดีใจที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆไม่ต้องเจอเพื่อนเก่าที่มาทำให้กังวลใจ

ฉันได้เข้าไปในห้องฉันพบเพื่อนที่ไม่ซ้ำหน้าตาเลยมีทั้งคนที่สวย หล่อและ

น่ารัก ฉันถึงกับคิมีนัตโตะเลย

และฉันได้รู้จักเพื่อนใหม่และฉันก็ได้เจอเพื่อนที่รู้ใจที่ชื่อว่าแก้ว

ในห้องของฉันมีทั้งหมด 42 คนชั้นเลขที่ 41 เพื่อนสนิทชั้นเลขที่ 40

มันน่าตลกมากเลยที่เลขที่เราติดกัน

แต่ฉันยิ่งตกตะลึงมากกว่าเพราะหัวหน้าห้องเลขที่ 42 !แถมคุณครูให้นั่งเก้าอี้ตามเลขที่(ฉันจะบ้าตาย)

หัวหน้านั่งข้างขวาฉันเพื่อนสนิทฉันนั่งข้างซ้าย

พอเรียนจบคาบเช้าก็ได้ไปกินข้าวก็ได้พากันเดินทัวร์โรงเรียนไปกันเป็นกลุ่มแต่ 21 คนนี้เรียกว่ากลุ่มหรือเปล่า

ก็ได้รู้ว่าตึกนี้ม.ไหนอยู่บ้างเรียนเกี่ยวกับอะไรและเสียงกริ่งก็ดังขึ้น

ถูกต้องเราต้องรีบกลับขึ้นห้องนั่นเอง

ฉันกับเพื่อนวิ่งพากันขึ้นห้อง

(เวลา12:00)

เเบม:เกือบมาไม่ทันแล้วสิ

เเก้ว:จริง

เเอล:แล้วคุณครูที่จะมาสอนเราคนต่อไปคือใครล่ะ?

ผิง:คุณครูศศิกานต์

ฉัน:แล้วแกโหดไหมอ่ะ?

ผิง:กูไม่รู้

พู่กัน:ไม่โหดหรอกมั้ง

เเบม:ประเด็นมีมั้ง

แล้วก็ได้เข้าคาบสอนพอเรียนเสร็จก็ได้เรียนวิทย์ต่อ 2 คาบติด

สภาพพวกเราแทบจะตายอยู่แล้ว

แถมมีหนำซ้ำน้ำก็หิวข้าวก็อยากกิน

(เพราะกินไม่อิ่ม) อยากจะบ้าตาย

เเบม:เมื่อไหร่จะเลิกเรียน?

อัญชัน:ไปถามครูสิ

ฉัน:น่าจะ 15:10 นถ้าฉันจำไม่ผิด

เเบม:เออ เออ ใช่

(เวลา15:10)

พอเลิกเรียนก็ได้พากันไปคาเฟ่ที่อยู่ใกล้โรงเรียนซึ่งพวกเราอยู่ด้วยกันถึง 15:30 นแต่ฉันก็ได้กลับบ้านเป็นคนที่ 2เพราะแก้วกลับก่อนแล้ว

ฉันได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง

แม่ก็ยิ้มให้ฉันและฉันก็ยิ้มให้แม่

แม่:มีเพื่อนนิสัยแบบนี้ดีแล้ว

ฉัน(เขิน@3##5_#37892665)

จากนั้นก็ทำการบ้าน ทำการบ้านเสร็จก็ทำงานบ้านแล้วก็รีดผ้าจัดกระเป๋า

กินข้าวอาบน้ำดูหนังเล่นเกม

และแม่ก็ได้ส่งฉันขึ้นห้อง

อาทิตย์ถัดมาวันนั้นเป็นวันพุธซึ่งเรียนคาบภาษาอังกฤษคุณครูให้นับ 1-4 ฉันได้เลข 1แล้วก็ไปอยู่ทีมที่ตัวเองไม่ได้นับเลขไว้ฉันได้อยู่กับสมาชิกใกล้เคียงแต่ไม่มีเพื่อนสนิทฉันและฉันก็มองไปเห็นผู้ชายคนนึงเขาใส่แว่นหล่อมากใส่แมสสีดำฉันถึงจะคิดว่าห้องนี้มีคนหล่อแล้วตอนแรกฉันคิดว่าห้องนี้ไม่มีคนหล่อเลยฉันตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันนั้นแล้วเขาก็ได้มากินข้าวกับฉันในวันถัดมาและฉันก็เอาใจใส่เขาฉันขอลอกการบ้านเขา ขอกินขนม

สารพัดเยอะแยะไปหมด ขอยืมเงินด้วยแหละ เวลาเขาขอเงินฉันก็จะให้

จนกระทั่งแก้วก็ได้บอกว่า

เเก้ว:เธอชอบกอล์ฟเหรอ

ฉัน:ไม่ได้ชอบ

และฉันก็ได้เริ่มเล่นกับกอล์ฟมากขึ้น

ฉันรู้แล้วฉันชอบเขาจะรักเขาแต่เขาจะรักฉันไม่ได้เพราะคนที่ชอบเขาที่ชอบเขาก็ได้ปรากฏมา ตอนที่ฉันให้ใจกับกอล์ฟไปหมดแล้วฉันหมดหวัง

ฉันรู้ตัวแล้วฉันรักเขาไม่ได้ฉันก็จะชอบเขาไปอย่างนี้นี่แหละกว่าจะครบ 3 ปีฉันอาจจะมีคนอื่นแล้วก็ได้ใครจะไปรู้หลังจากวันนั้นฉันก็ห่างจากกอล์ฟไปประมาณ 5 วันและฉันก็กลับไปหาเขาทำตัวตามปกติแต่เขากลับบอกว่าเธอแปลกไปถึงเงียบมากเกินไปฉันถึงกับช็อคว่าเขารู้ได้ไง

ฉันก็เลยทำตัวตามปกติเหมือนเดิมและฉันก็รู้แล้วว่ายังมีวิธีชนะใจเขาด้วยวิธีอื่นฉันก็เลยเริ่มอยู่กับเขาเริ่มช่วยเขาเริ่มทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่เพิ่มนิดหน่อยเริ่มเก็บแต้มฉันเริ่มเก็บแต้มก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นสมัยแย่งความจริงชอบไปจนเพื่อนหรอว่ากอล์ฟกับเจนรักกัน

ฉันยอมรับว่าฉันรักเขาแต่ฉันไม่รู้ว่าเขาจะรักฉันหรือเปล่าฉันเลยทำได้เพียงแค่รอเขารักฉันหมดใจ

ฉันใจจดใจจ่อกับสิ่งนี้มาก

จนฉัน ลืมตัวเองไป

เพื่อนก็ได้มายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน

ฉันทำอะไรผิดทำไมถึงต้องมายุ่งเรื่องของฉันฉันก็มีความเป็นส่วนตัวนะ?

ฉันไม่เข้าใจอ่ะถ้าไม่ไหวก็ออกไป

มีแต่บ่นว่าหลาน CEO คอนโดที่ฝรั่งเศสมีจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้

รู้จักป่าว friday วันเสาร์

มัธยมซอมบี้หนังญี่ปุ่น

ฉันไม่เข้าใจอ่ะ

ถ้าไม่ไหวก็ออกไปได้ป่ะทำไมต้องล้อกันเพื่อเงิน

ถ้าเห็นแก่เงินขนาดนั้นมึงก็ไปทำงานเลยไปไม่ใช่ว่าฉันไม่รำคาญนะฉันรำคาญมากๆและฉันก็หาเงินจากเขาไปเพราะเรื่องนี้ฉันกลัวทำให้เขาลำบากใจแต่เขาก็ยังเล่นกับฉันเหมือนเดิมให้เล่าการบ้านเหมือนเดิมฉันไม่รู้ฉันจะทำยังไงดีฉันไม่กล้าบอกครอบครัวฉันไม่กล้าทำอะไรเลยฉันทำได้เพียงร้องไห

.โปรดติดตามตอนต่อไป.