สวัสดีทุกคน ฉันมีชื่อว่า'ไวเรน'

ฉันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น เป็นสิ่งที่หายากที่หมื่นๆปีถึงจะพบเจอครั้งนึง

ด้วยความที่มันค่อนข้างเป็นไปไม่ได้อย่างมาก มีตำนานมายาวนานแต่ไม่เคยมีใครพบเห็น

จึงถูกเรียกว่า'สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง'

นั่นก็ต่อเมื่ออยู่ในโลกแห่งนี้อะนะ

แต่ก่อน ฉันเป็นเพียงมนุษย์ ปกติ ธรรมดา

เป็นเด็กนักเรียนมัธยมทั่วไป ติดการ์ตูน ติดนิยาย อยู่ในโลกที่ชื่อว่า'ดาวโลก' รู้จักดาวพุธ ดาวพฤหัส ดาวอังคาร และดวงอาทิตย์

ทั้งที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ดีๆ เหตุสุดวิสัยดันเกิดขึ้นกับฉัน เมื่อฉันต้องเข้ามาอยู่ในโลกที่ไม่รู้จัก

แต่พอยิ่งใช้ชีวิตอยู่ก็เริ่มรู้สึกตัวว่า พวกเขามองไม่เห็นฉัน.. ทำไมกัน?

และในตอนนั่นเองความรู้สึกที่เหมือนหัวแทบจะระเบิดมันก็ปะทุขึ้นมา มันเจ็บปวดมาก มากเสียจนแทบบ้า

เสียงกรี๊ดร้องเพราะความเจ็บปวดดังออกมา

แต่กลับไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครมองเห็น ไม่มีใครช่วยได้เลย

"อา...."

ในที่สุด ความทรงจำก็กลับมาแล้ว มันมาพร้อมความรู้ ความทรงจำที่แปลกใหม่

มันแปลกมาก ทั้งที่เหมือนไม่ใช่ความทรงจำของฉัน แต่มันก็คือความทรงจำของฉัน...

เอาหละ ฉันขอแนะนำตัวใหม่อีกทีนะ

ฉันคือ'ไวเรน'

ฉันเป็น'สิ่งมีชีวิต ที่ไม่มีอยู่จริง'

และฉัน มี'คนคนนึง' ที่ตามหาอยู่

ในโลกแห่งนี้ .. โลกแห่ง'หอคอยเทพเจ้า'

เราจะมีเพียงคนเดียวในการเกิดแต่ละครั้ง ไม่สิ เรียกว่าคนได้ไหมนะ สิ่งแบบเราเรียกว่าคนได้หรอ?

แม้นจะมีเพียง1เดียว แต่เราสามารถที่จะสร้างตัวเราอีกคนได้ด้วยพลังบริสุทธ์ที่ถูกกลั่นออกมา ทั้งทางเลือด ทั้งเวลา

เราไม่สามารถถูกทำให้ตายได้ ไม่มีใครสัมผัสเราได้ จะมีแต่เพียง'เจ้าของ'คนเดียวเท่านั้นที่จะมองเห็นหรือสัมผัสเราได้

โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเรา ฟังดูดีใช่ไหมหละ วิเศษใช่ไหม?

คนอื่นไม่สามารถทำร้ายเราได้ก็จริง แต่ฉันไม่ได้บอกหนิว่าเราจะไม่ตาย

เรามีอายุขัย ที่สั้น แสนสั้นมากกว่าคนบนโลกของพวกเธอ เราสามารถมองอายุขัยของเราเป็นตัวเลข ตัวหนังสือได้ แม้แต่การนับเป็นวินาทีก็ยังได้

แต่เราก็สามารถเติมอายุขัยได้เช่นกัน

จะเติมได้ก็ต่อเมื่อทำสัญญากับผู้เป็น'เจ้าของ'แล้วเท่านั้น

*นอกเรื่อง*

-คนที่จะเข้าใจเรื่องนี้ต้องเป็นคนที่เคยดูเมะ หรืออ่านเว็บตูนผ่านๆมาแล้ว*-*

ชื่อเรื่อง 'ทาวเวอร์ออฟก๊อดหอคอยเทพเจ้า'

เรื่องนี้แต่งขึ้นเพราะความทรงจำวัยเด็ก'เช่นเคย'ทั้งเก็บไปฝันเป็นเรื่องเป็นราวอีกแล้ว!!

แต่คราวนี้มันเป็นเรื่องเป็นราวมาก เสียจนเราอยากส่งต่อความรู้สึกให้ผู้อ่าน ได้เอ็นจอยไปกับเรื่องราวของเรา เราขอแต่งเป็นเรื่องสั้นนะ เนื่องจากมันนานมากแล้วจริงๆ(จำบ่ได้ ไปบ่เป็น เข้าใจกันเด้อT^T)

แต่ถ้าใครค้างคา สามารถนำไปเติมแต่งต่อเองได้นะ ให้ยืมแบบเรื่องได้

เอาหละ คร่าวๆสำหรับเรื่องนี้ซักหน่อย ก่อนจะไปดูบทความต่อไปโดยที่ยังไม่เข้าใจอะไรเลย

'หอคอยเทพเจ้า'จะมีด่านและผู้คุมด่านแต่ละด่าน ต้องเจอกับความโหดร้ายเพื่อไปถึงจุดสูงสุดของหอคอย ว่ากันว่าผู้ที่ถูกเลือกเท่านั้นจะสามารถไปที่นั่นได้ และเมื่อไปถึงไม่ว่าจะต้องการอะไรจะได้สมใจปรารถนา

ตัวละครหลักๆ

'พัมที่25' เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ที่ต้องการตามหา'ราเชล'ผู้ซึ่งเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของเขา เขาเข้าสู่หอคอยในฐานะ'สิ่งผิดปกติ' เขามีจิตใจที่ดีงามและได้อาวุธ(แบล็คมาร์ช)จาก'ยูริจาฮาด'

'คูน อาเกโร่ อักเนส' ฉลาด วางแผนเก่ง เขามีภูมิหลังที่ค่อนข้างเศร้าเกี่ยวกับครอบครัว จนได้มาเจอกับพัมและเจ้าเข้ เขาก็เปรียบเสมือนคนคอยซัพพอร์ตเพื่อนดีๆนี่เอง

'เร็ค เวรธไรเซอร์' หรือ'เจ้าเข้'ปรับขนาดตัวได้ ค่อนข้างติ๊งต๊องไปบ้างบางที

'วังนัม' มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา เป็นมิตรกับพวกพัม

.by viren.(พูดกับคูนต่อหน้าทุกคน)

'คูน' นายหนะไม่เคยห่วงใครนอกจาก'พัม'อยู่แล้ว

ถ้าจะเป็นห่วงกันขนาดนี้นะ

นายก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย แต่ทุกวันนี้ฉันกลับเป็นเหมือนส่วนเกินส่วนไม่จำเป็นฉันรู้สึกอย่างนั้นทั้งๆที่ฉันพยายามจะเข้าใจแล้ว

พยายามเข้าใจมิตรภาพที่เหนียวแน่นของพวกนายแล้วแต่..ฉันคงจะแตกต่างจากพวกนายเกินไป

ฉันคงจะเห็นแก่ตัวเกินไป ฉันมันเป็นอย่างที่นายพูดฉันมันก็เป็นแค่ 'ตัวอิจฉา' ดีๆนี่เอง.

.by khun.(พูดกับไวเรน)

'ไวเรน'เธอรู้อยู่แล้วใช่ไหม?

ว่าพวก'เจ้าเข้'จะโดนทำร้าย จะโดนเอาตัวไป..

แต่เธอเลือกที่จะไม่บอกพวกฉันใช่ไหม?

เธอเลือกที่จะปิดบังเพราะเธอโกรธเรื่องเมื่อ'ตอนนั้น' เธอยังเป็นเพื่อนพวกเราอยู่ไหม?

เธอยังเห็นพวกเราเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า!!

สุดท้ายเธอก็เป็นแค่'สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง'เท่านั้น

'ไวเรน'จำไว้นะถ้าเกิดมีใครตายขึ้นมาจริงๆละก็เธอจะเป็นศัตรูของฉันทันที.

.by viren. (พูดตัดพ้อกับตัวเอง)

อะไรกัน..ทั้งที่จะบอกไม่บอกก็ไม่มีใครตายแท้ๆ

ทั้งที่พวกนายช่วยทุกคนได้อยู่แล้วแท้ๆ

ทั้งที่ฉันต่างหากล่ะ..ที่ใกล้จะตายก่อนพวกชั่วพวกนั้นอีก!!

ทั้งที่พวกนายไม่รู้อะไรเลย

ทำไมกันฉันจะเห็นแก่ตัวบ้างไม่ได้หรือไง?

ไม่มีใครตายกันหรอกทำไมกัน..ทำไม..ต้องว่ากันขนาดนั้นด้วย.

.by viren2.(พูดกับเฮาฉิน)

'เฮาฉิน'ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม?

ให้ระวังบ้าง ฉันรู้ว่านายเก่งกาจและบาดแผลแค่นี้ไม่คณามือนาย

แต่อย่าทำให้ตัวเองเจ็บเรื่อยๆแบบนี้สิ อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงสิ.

.by Hao Qin.(พูดกับไวเรน2)

'ไวเรน' ข้าาถามเจ้าอย่างสิ..ตอนนั้นทั้งที่เจ้าสามารถหนีไปได้

แต่ทำไมจะไม่ทำ?

เจ้ากลับมาดูข้าทำไม?

เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ตายง่ายๆหรอก

แต่เจ้าก็มา..

ครั้งนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าไปไหนอีกแล้วนะ'ไวเรน' .

.by viren.(พูดกับไวเรน2)

นี่เธอช่วยฉันไว้ทำไม?

ทำไมไม่ฆ่าฉันซะ ฉันจะฆ่าเธอนะ!!

(งั้นฉันถามเธอกลับบ้าง ทำไมเธอไม่ฆ่าฉันล่ะ

ตอนนั้นเธอทิ้งฉันไว้ที่นี่ทำไม?ทั้งที่เธอก็ฆ่าฉันได้แท้ๆ)

นั่นเพราะ ...

(เหตุผลนั้นก็เหมือนกัน อีกอย่างเธอคือผู้สร้างฉันดังนั้นเธอก็คือผู้ฆ่าฉันเช่นกัน).

.by Hao Qin.(พูดต่อหน้า'พวกคูน')

"อะไรกันพวกเจ้ามาตามหานางรึ'ไวเรน'น่ะ"

เขาจับมือเธอเดินออกมา

"นางไม่ไปกับเจ้า เพราะนางจะอยู่กับข้า"

เขาดึงนางเข้ามาจูบต่อหน้า'คูน'

"เพราะนางคือคนรักของข้าไม่มีใครสามารถแย่งนางไปจากข้าได้!!"

'คูน'ยืนมองด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก.

.viren2.

!!ฟิ้ว ...เพล้ง!!

//😲

'พัม'นายนี่เก่งมากเลยนะหลบ'มีด'ที่มองไม่เห็นของฉันได้ด้วย

สมแล้วที่เป็นพระเอกของฉัน

(..คุณไวเรน เมื่อกี้คุณพึ่ง!?...)

นายหมายถึงขว้างมีดหรอ?

อะไรกัน..แค่ขว้างมีดเองนะ

(แต่'คุณไวเรน'แตะต้องสิ่งของไม่ได้นี่ครับ..)

นายจะไปรู้อะไร..นายรู้อะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง?

รู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้าง!!

('คุณไวเรน'หมายความว่าไงครับ?

'คุณไวเรน'ไม่ใช่'คุณไวเรน'งั้นหรอ..)

ฉันคือ'ไวเรน' แต่ฉันเป็นส่วนหนึ่งของ'เธอ'เท่านั้น

เธอสร้างฉันขึ้นมา

อะไรกัน..'ยัยนั่น'ไม่ได้บอกนายเลยหรอ?

เฮ้อ..น่าสงสารนางจัง

อืม..ตอนนี้อย่างน้อยฉันก็มีอายุขัยอีกตั้ง 50 ปี

งั้นฉันจะบอกนายให้ก็ได้!!

'สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีอยู่จริง'ที่พวกนายเรียกกันน่ะ

น่าทึ่ง ตรงที่รู้ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น หรือเกิดขึ้นแล้วในอดีต

แต่พวกเรามีอายุไม่แน่นอน ถ้าไม่เจอคนที่คอยให้ชีวิต

เพียงได้'จูบ' ได้'สัมผัส' ได้'อยู่ใกล้'

ก็จะได้รับชีวิตมาอย่างอัตโนมัติ ถึงจะน้อยแต่ก็ดีกว่าตายนะ

(อะไรกัน..นั่นมันบ้ามากเลย..)

ใช่ไหมล่ะ แต่มันคือความจริง และอีกอย่างการที่เธอบอกสิ่งที่จะเกิดขึ้นหรือ ช่วยชีวิตใคร

ทั้งที่เขาจะตาย

มันก็คือการฆ่าตัวตายดีๆนี่เอง

ชีวิตเราจะสั้นลงอย่างมาก..

แม้แต่เปิดเผยความจริงนี้ ให้คนฟังเธอก็จะตายได้เช่นกัน

นั่นคือเหตุผลที่เธอเลือกจะไม่บอกใคร

เพราะชีวิตเธอตอนนี้สั้นมาก..

อาจจะซัก อืม.. 10 วันมั้ง.

(อะไรนะครับ!? ...10วัน?)

'ไวเรน'เธอคงเลือกแล้วล่ะ ที่จะใช้ชีวิต 10 วันที่เหลือ

ให้มีความสุขที่สุด ดีกว่าอยู่ใกล้'ผู้ให้ชีวิต'

แค่เพิ่มชีวิต แต่กลับเหมือนได้'ตายทั้งเป็น'

เป็นฉัน ฉันก็คงจะเลือกเช่นเดียวกับเธอ.

.by viren.(ตัดพ้อกับตัวเอง)

นี่ฉัน ใกล้จะตายจริงๆแล้วหรอเนี่ย

มันจะน่ากลัวแค่ไหนกันนะ

เฮ้อ..ไม่อยากตายเลยแฮะ

แล้ว..ตอนนี้'คูน'จะทำอะไรอยู่นะ...ยัยไวเรนเอ้ยแม้แต่นาทีสุดท้ายของชีวิต ก็ยังนึกถึงเค้าเนอะ

แต่ก็นะ ถึงจะเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจำ

แต่ก็เป็นความทรงจำที่แสนพิเศษ ของครั้งหนึ่งในชีวิต

คิดถึงจัง อยากเจอพวกนายอีกครั้ง แต่..ตายตรงนี้แล้วหายไป

แบบ'สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง'คงเหมาะสุดแล้วล่ะ

5..4..3 ..2..1 ตัวเลขฉัน...เอ๊ะ!? ทำไมมันไม่ลดแล้วหละ? .

.by viren.(พูดกับคูน)

"อ๊ะ...คูน ปล่อย! ฉันยังสร้างฉันอีกคนไม่เสร็จเลยนะ

ถ้าไม่คิดจะให้ชีวิตเพิ่มก็อย่ามากวนสิ"

(ใครบอกว่าฉันจะไม่ให้เธอล่ะ)

'คูน'ดึง'ไวเรน'เข้ามาจูบ ไวเรนตกใจเบิกตาโพลง

คูนค่อยๆผละหน้าออกมามองเธอ เขาแอบยิ้มเมื่อเห็นเธอดูตกใจขนาดนั้น

แต่ต่อมากลับเป็นเขาที่ตกใจยิ่งกว่าเมื่อ'ไวเรน'เป็นฝ่ายจูบคืนบ้าง

ทั้งสองต่างค่อยๆสัมผัสกันและกันอย่างลึกซึ้งจากอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและดูดดื่ม

'แกร๊ก'เสียงเปิดประตูเข้ามา

"เห้!! เจ้าเต่าฟ้า เห็นกล้วยข้ามะ"

แทบจะทันทีที่ทั้งสองคนผละออกจากกันไปคนละมุม

"อ้าว'ยัยเต่าล่องหน'ก็อยู่ด้วยหรอ"

เจ้าเข้ เดินไปหยิบกล้วยและกำลังเดินออกไป

"พวกเจ้าดูหน้าแดงๆนะเป็นไรกัน"

'ตึ้ง' เจ้าเข้วางระเบิดก้อนใหญ่ไว้แล้วก็ไปเลย..

"งะ...งั้นฉันไปสร้างฉันอีกคนก่อนนะ ขอบใจนะสำหรับ..ชีวิตเมื่อกี้".

.by wang nam.

"นี่เธอ!! ยัยเด็กน้อย จะหนีไปไหนเนี่ย นี่รอเดี๋ยวสิ!!"

เขาคว้าแขนเธอไว้ เธอจึงหันหน้ามามอง

และในตอนนั้น เขาก็ตะลึงกับใบหน้าที่เห็น

ผมสีขาวปลายสีม่วง ดวงตาสีม่วงอ่อนประกายสีชมพู

ริมฝีปากนุ่มบาง

ใบหน้าเล็กเรียวได้รูป

น่ารักเสียจน หยุดมองไม่ได้เลย

เธอเป็นใครกัน? ไม่น่าเชื่อเจ้าหญิงจาฮาดแน่ๆ..

และในตอนนั้นเองเขาก็เห็นหญิงสาวขยับปากพูดบางอย่าง

"วัง..นัม.." .

.by every one.

หลังทานอาหารเสร็จ

คูน : "อร่อยจัง" วันนี้มีแต่อาหารที่ทุกคนชอบทั้งนั้น

วันนี้ไวเรนมาแปลกจัง..

แต่ทุกคนที่กินกลับดูไม่มีความสุขเลย..อะไรกัน?

เจ้าเข้ : "นี่ ยัยเต่าล่องหน ไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆหรอ.."

ทุกคนต่างก็มองไวเรน ด้วยสายตาละห้อย

พัฒ : "นั่นสิ'คุณไวเรน' เราลองคิดกันดูอีกสักตั้งดีไหม? ให้คุณคูนคิดด้วยก็ได้.."

คูน : "พวกนาย พูดเรื่องอะไรกันน่ะ?" งง

ทุกคนก็หยุดพูดและมองไวเรน

ไวเรน : "ฉันจะบอกเรื่องนี้กับคุณคูนเอง..ขอเวลานะ" .

.by khun.(พูดกับไวเรน)

'"ไวเรน' เธอบ้าไปแล้วหรือไง เธอเพิ่งผ่านความตายได้ 3 วันเองนะ อีกอย่างฉันก็กำลังเปลี่ยนตัวเองแล้วไง

มันยังเหลืออะไรอีก? อาหารวันสุดท้าย? งานเลี้ยงสุดท้าย? อะไรกัน..ฉันไม่ต้องการ!!

แถมพวกนั้นก็ยังรู้เรื่องทั้งหมดยกเว้นฉัน!?

"..อา..ฉันรู้ว่าถ้าบอกนายแล้วมันจะเป็นแบบนี้ไง..ฉันขอโทษ "

คูน มองไวเรนด้วยดวงตาที่ปริ่มนำ้ ก่อนจะคว้าเธอมากอด

"ไวเรน..เชื่อฉันมันต้องมีทางอื่นอีก มันต้องมีอีกแน่ๆ"

' ไวเรน 'ผละจากคูน เธอยิ้มเล็กน้อย

" ไม่มีทางอื่นแล้วคูน มันไม่มีแล้ว"

" ฉันไม่เชื่อ!! มันมีแน่ เพียงตอนนี้เธอ.."

" นายไม่ไปที่ชั้นเห็นความตายได้ไหมล่ะ!!

พวกนายทุกคนไม่ไปที่นั่นได้ไหม!!"

คูนถึงกับกลืนคำพูดลงไป

"มัน..เลวร้ายมากขนาดนั้นเลยหรอ.."

" พัม จะตาย ยูริจาฮาด เอ็นโดรซีย์ ทุกคน!!

และแม้แต่นาย..ก็จะตายด้วยเหมือนกัน"

คูน อึ้งดวงตาเริ่มแดงกล่ำ

ทำไมเขาถึงคิดไม่ออกเลย หาทางช่วยเธอไม่ได้เลย!!

"ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรถ้าพวกนายตายไป"

"ความทรงจำที่มีกับพวกนายมันมีค่ามากพอสำหรับ'สิ่งไม่มีอยู่จริง'อย่างฉัน ขอบคุณนะ

และลาก่อน"

เธอกำลังจะเดินหายไป คูนคว้าเธอเข้ามาจูบ..

เนิ่นนานมาก เธอผละเขาออกและจ้องตาสั่งให้ปล่อย แต่คูนก็คว้าเธอมากอดไว้

'พวกพัม'ดูพวกเขาผ่าน'ไลท์เฮ้าส์'ทุกคนต่างเสียใจที่เธอจะไป

เจ้าเข้ : ยัยเต่าล่องหน ฮึก .. ฮึก

พัม : คุณไวเรน..

คนอื่นๆ : ไวเรน.

คูนกอดไวเรน แน่นมากขึ้นอีก

เธอพยายามผลักคูนออกแต่ก็ยังไม่เป็นผล

" ไวเรน..ได้โปรด"

เธอร้องไห้ก่อนจะใช้พลังของตัวเองทำให้คูนแตะต้องเธอไม่ได้

"ลาก่อน ..คูน" เธอพูดและจากไปด้วยรอยยิ้ม

"คุณคูน!!" พัมวิ่งมาหาคูน เขายืนอยู่ข้างๆคูนที่ยังคงมองไปบนฟ้า

"อา..ไอ้น้ำบ้าๆนี่ ทำไมมันไม่ยอมหยุดไหลสักทีนะ" น้ำตาของคูน ที่ไม่อาจหยุดมันไว้ได้ ก็ไหลออกมาแทนความเจ็บปวด ที่อยู่ข้างใน

เขานึกถึงประโยคสุดท้ายก่อนที่เธอจะไป

"ฉันสร้างคนๆนึงโดยใช้เลือดของนาย นายจะเรียกตัวเองว่า'พ่อ'ก็ได้นะถ้าต้องการ เธอจะเป็นตัวแทนของฉัน ที่ดีกว่าฉันอย่างแน่นอน"

นี่คือคำพูดที่เธอพูดไว้ก่อนไป

"ฝากนาย ดูแลเธอด้วยนะคูน"

'end'