**  ความรักคืออะไร**

หวัดดีครับผมชื่อซอนยอน เด็กชายยที่โชคร้ายมากที่เกิดมาผมก็เสียดวงตาทั้ง2ข้างตั้งแต่เด็ก ผมทำอาชีพอะไรหรอก ผมเป็นนักวาดรูปแต่ถ้าจะถามผมว่าวาดได้ไงทั้ง ๆ ที่ตัวเองมองไม่เห็นแท้ๆ ผมก็ไม่รู้สิมันเหมือนมีมือที่2เข้ามาช่วยผมแต่ผมมองไม่เห็นเค้า เไรผมท้อหรือผมเหนื่อยแล้วเค้ามักจะมาหาผมเสมอทั้ง ๆ ที่...เราไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ มันคืออะไรกันแน่ความรู้สึกที่ว่าอบอุ่นและอ่อนโยนและทำเอาหัวใจผมเต้นแรงจนผมคิดว่าผมเป็นโรคหัวใจแล้วส่ะอีก5555 แต่ก็...ขอบคุณ....ขอบคุณนะครับที่เข้ามาในชีวิตผม ขอบคุณที่ข้าอยู่ข้างผมเมื่อผมอยู่อันตราย ขอบตุณที่....รับรักผมนะครับ

ขอบคุณ......เจ้าปีศาจน้อยของผม

20 ปีก่อน

** ณ  บ้านแห่งหนึ่ง**

บ้านหลังนีัเต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าและแม่น้ำที่กำลังใหลไปตามทาง สภาพของบ้านมีใบไม้ร่วงไปตามทางลมและดูภายนอกออกจะดูเก่าแต่กลับกันข้างในอย่างกับบ้านที่หรูกว่าที่เราเคยเจอมาก่อน ดูไปก็มีแต่ห้องหรูๆทั้งนั้นจนมาสะดุดที่ห้องๆหนึ่ง มันคือ.. ห้องใต้ดิน แต่กลับหรูกว่าที่เราพบเจอ ภายในนั้นมีแต่กระดาษวาดรูปกับรูปที่วาดออกมาด้วยสีน้ำและก็มีสีน้ำหกพื้น แล้วก็เข้าไปสรวจลึกเรื่อยๆจนมาเจอกับ... เด้กชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่นั้นเอง แต่ทุกคนลองสังเกตุดีๆ เค้าดูเหมือนคนตาบอดแต่ทำไมกัน ตาของกับเป็นสีดำอดแดง

                                                    ** ก็เพราะว่า... **

                                                        เค้าคือ........**

                                                     ** ผู้ถูกเลือก**

                                       **นี้มันคงเป็นกรรมที่ผมสะสมเอาตั้งชาติที่แล้ว**

ผมที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่นั้น อยู่ๆก็รู้สึกเสียวข้างกลังขึ้นมาพร้อมกับลมที่เย็นพัดเข้ามาจากหน้าต่าง แล้วผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินมา ผมจึงแอบเอามีดที่อยู่ข้างมาไว้กับตัวแล้วพอมันเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ผมที่กำลังจะหันไปพร้อมที่จะแท่งเต็มที่ แต่กลับไม่มีใครเลย ผมปัดมีดไปมาเพื่อที่จะรู้ว่ามีคนอยู่ไหม แต่กลับไม่มีอะไรเลย ผมจึงได้แต่แค่สงสัยเท่านั้น แล้วผมก็หันมาสนฝจผลงานของผมต่อ ผมเปลี่ยนจากมีดเป็นพู่กัน แล้วผมที่กำลังจะวาดก็มืออันแสนเย็นแต่ข้างในกับอบอุ่น

มาจับมือของผมและค่อยๆเอาหน้ามาใกล้ๆผม จนผมได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆและอบอุ่น จากนั้นเค้าก็พูดว่า...

“คุณวาดผิดแล้ว เดียวผมช่วยเติมนะครับ คุณซอนยอน”

ผมยังไม่จะพูดเลยแม้แต่นิดเค้าค่อยยกมือผม จนพู่กันชนกับกระดาษเข้า แล้วจากนั้น..........จากนั้น  จากความมืดกลับมีเสียงเด็กผู้ชาย อายุน่าจะประมาณ 9 ขวดกำลังหัวเราะอยู่นั้นก็มีเสียงเพิ่มมา2เสียงนั้นคือ ผู้หญิงกับผู้ชายกำลังร้องเพลงและผู้หญิงกำลังตบมือให้เข้ากับจังวะของเพลงที่ผู้ชายร้องออกมา พอผู้ชายคนนั้นร้องเพลงจบ ทุกคนบนรถต่างหัวเราะกันอย่างสนุก แล้วก็มีเสียงรถอีกคัน เสียงใหญ่ๆเหมือนรถคันนี้น่าจะใหญ่มากแล้วก็......

                                                                                         นามปากกา lonely fox.

                                                           ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับและขอขอบคุณสรับคำสนับสนุน