ความทรงจำยังไม่กลับมาเต็มที่ ทั้งๆ ที่กำลังลืมตาอยู่แต่ไม่อาจมองเห็นสิ่งรอบข้างได้

มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากับแน่

สักพักดวงตาเริ่มปรับแสงในที่มืดเริ่มมองเห็น แต่เปลือกตาที่ค่อยเบิกกว้างต้องหุบลงอย่างลวดเร็ว

เอามือขึ้นมาบดบังสว่าง ความรู้สึกเหมือนตอนเพิ่งตื่นและเปิดโทรศัพท์อย่างไม่ได้ทันตั้งตัว

แสงสีฟ้านั่นมาจาก กล่องรูปทรงสีเหลียมผืนผ้ามีตัวอักเขียนเป็นสีแดง

จะตายอย่างโดดเดียว หรือ ทำภารกิจ10อย่างแล้วมีชีวิตอยู่ต่อไป

และข้อความต่อไปก็ปรากฏตามมา

เจ้าจะเลือกอะไร?

ถ้าตอบว่าตายอย่างโดดเดียวเรื่องนี้ก็จะจบไว อืม... ก็ต้องเลือกอีกข้อ

แต่ว่า... เรายังจำไม่เห็นจะได้ว่าตายยังไง เลย นี่หว่า ถ้าถามเจ้ากล่องสี่เหลียมมันจะตอบไหมน่า

ลอง หน่อย ก็แล้วกัน

"เอ่อ คือว่าขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"

"ได้"เสียงเรียบเหมือนหุ่นยนต์เอไอตอบกลับ

"ผมจำไม่ได้สักกะนิดว่าตอนเองตายได้ยังไง?"

"เข้า ใจ แล้ว ระบบจะส่งภาพสุดท้ายก่อนจะตายเข้าไปในสมอง"

...

วันนี้เป็นวันที่จะไปสมัครสอบเข้ามหาวิทลัย เพราะเตรียมตัวสอบสมองเลยเพลียนิดๆ แต่ก็ยังสามารถปะครองร่างของตัวเองได้

ขณะที่หันมองไฟสัญญาณเป็นรอบที่สาม

โอ้ ข้ามได้สักที

ช่วงเวลาพริบตาเดียวที่ย่างก้าวเท้าเหยียบทางม้าลาย รถได้พุ่งชนร่างอย่างจัง

อืม... ตายได้รันทนแท้ๆ

เอ่อ...ช่างมันปะไร สอบก็ไม่น่าจะผ่านอยู่แล้ว

ฮะ ฮะ

เอาเป็นว่าเลือกภารกิจไว้เล่นให้สนุกหน่อยดีกว่า

"ฉันเลือกภารกิจ"

"เชิญกดที่ตัวอักษร"

ตรงนี้ เหรอ

จึก!

"ท่านเลือกได้ดีมาก ต่อไปจะทำการแนะแนวรายละเอียดหลังจากนี้"

เหมือนหุ่นยนต์เลขาเลย แต่ฟังมากก็รู้สึกหงุดหงิดแหละ

ขณะที่กำลังคิดอะไรในหัวสถานที่ก็เปลี่ยนไป กลายเป็นทุ่งโลงเขียวขจี เบื่องหน้าพบศาลาสีขาวกับคนที่นั่งอยู่ในนั้น

"มาดืมชาด้วยกันก่อนซิ"

ขาขยับไปอย่างไม่ได้คิดพอรู้สึกตัวก็นั่งดืมชากับคนๆ นี้ไปแล้ว

"คุณคือพระเจ้าเหรอ"

"ทำไมถึงถามแบบนั้นกันล่ะ"

"ก็เพราะมันต้องเป็นแบบนั้นแน่"

"...ช่างเรื่องที่ว่าฉันเป็นใคร เวลานี้นายได้ตายไปแล้วและเลือกที่จะทำภารกิจ"

"อืม ใช่"

"เพราะฉะนั้นจะบอกกฏการเล่นให้เข้าใจง่ายๆ

ภารกิจจะมีอยู่สิบภารกิจก็คือนายต้องไปจะลุยสิบโลก

ถ้าทำภารกิจสำเร็จจะไดรับแต้มคะแนนที่เรียกว่า เอมิเอน

3.จะสามารถเอาแต้มไปแลกของได้แต่ขออุบไว้ก่อนว่ามันคืออะไร

4.ถ้าผ่านภารกิจหนึ่งก็จะได้แต้มคูณสอง

5.นายจะมีตัวเอไอหรือที่รู้จักกัน่า ระบบ ก็คือเสียงที่ค่อยตอบคำถามนายตอนมาที่นี้

และข้อ สุดท้าย

6.ถ้าผ่านภารกิจทั้งหมดแล้ว นายสามารถเลือกได้ว่าจะเป็นอะไร"

"ขอคำอธิบายข้อ6"

"ก็ตามนั้นแหละเดี๋ยวจบนายก็จะรู้เอง เอ้า ไปได้แล้ว!"

เสียงดีดนิ้วดังขึ้น

สถานที่ไม่รู้จักก็ปรากฏ

ทำไมไม่ให้เปิดถามคำถามเลยน่า ยังไม่รู้ เรื่องอะไรเลย

ตอนนี้เริ่มแล้วเหรอ

"ได้เริ่มภารกิจแล้วค่ะ"

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นในหัว เมื่องหันมองคนที่เดินผ่านไปมาก็พอจะรู้ได้ว่า ว่ามีเพียงเราคนเดียวที่สามารถได้ยิน

พอจะรู้ไหมว่าเราอยู่ที่ไหน

"อยู่ในโลกอนิเมะค่ะ เราอยู่ในประเทศที่มีชื่อว่าญี่ปุ่นค่ะ"

ก็พอจะมองออกอยู่หรอก แต่...

ฉันไม่เก่งภาษาญี่ปุ่นนะ ฟังก็ ไม่ออก

"งั้นลองฟังเด็นม.ปลายสองคนที่กำลังพูดคุยอยู่ตอนนี้เบื้องหน้าคุณค่ะ"

...

ฟัง...ออก

สุดยอด เกินไปแล้ว

จริงสิ ว่าแต่ว่าฉันอยู่ในอนิเมะเรื่องไหนล่ะ

"เนื่องจากเป็นกฏไม่สามารถตอบได้"

งั้นเหรอ

งั้นลองเดินดูรอบๆ ก่อน ก็แล้วกัน

เอามือทั้งสองข้างปะสานไว้หลังท้ายทอยเดินเล่นไปอย่างไร้จุดหมายหันมองบ้านเมืองและผู้คนที่นี้

เป็นประเทศสงบสุขน่าจะเป็นอนิเมะชีวิตประจำวันอะไรพวกนี้ หรือไม่งั้นก็เลิฟคอมเมดี้

อือ...

...ฝีท้าวหยุดชะงัก ชุดนักเรียน.ปลายที่เพิงเดินสวนกันเมื่อตะกี้

ผมหันไปมองให้แน่ใจอีกครั้ง

สีเขียวมิ้น ไม่ผิดแน่ จะต้อง เป็นเรื่อง

"ใช่แล้วค่ะตอนนี้คุณกำลังอยู่ในเรื่อง Saiki kusuo psi nan หรือ ไซคิหนุ่มพลังจิตอลเวงนั่นเองค่ะ"

ไหนพอรู้แล้วคอยเฉลยล่ะ

"ไม่สามารถ ตอบคำถาม ได้ค่ะ"

น่าหงุดหงิดชะมัด ว่าแต่ภารกิจที่ฉันต้องทำคืออะไรล่ะ

"มีอยู่ 2อย่างที่คุณต้องทำ

1.เป็นเพื่อนกับตัวเอกของเรื่องนี้

2.ทำให้เขารู้ให้ได้ว่าคุณเป็นสิ่งแปลกปลอมของโลกนี้"

อืม...

จะพูดว่าสิ่งแปลกปลอมมันก็เกินไปหน่อยนะ

"งั้นประหลาด หรือส่วนเกิน ดีไหม ค่ะ"

เอา อย่างเดิม ก็ได้

เฮ้อ...

ให้ไปเป็นเพื่อนของพระเอกที่รักความธรรดามากที่สุดในโลกเนี่ยนะ

ระหว่างที่ยืนขมวดคิ้วคิดอยู่นั้น

เสียงร้องวิ่งเล่นสนุกสนานของเด็กดังขึ้นถี่และเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย

พอรู้ตัวก็โดนเด็กวิ่งเข้าใสอย่างจัง เสมอกำลังรอยตัวอยู่ในอวกาศศูนย์เสียแรงโน้มถ่วงไปอย่างไงอย่างงั้น

จะทรงตัวก็ไม่ทันแล้ว

ตุบ!

"เอ๊ะ! นี่ เรา..."

"ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคุณพี่ครับ"

น้ำเสียงใหญ่เข้มดังขึ้น เขาช่วยพยุงร่างให้ และหันไปกล่าวตักเตือนเด็กอย่างอ่อนโอน

ไม่ผิดแน่

ทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์ส่วนสูงที่เกินกว่าเด็กม.ปลาย

"เร็นโดคุง"

"เอ๊ะ! นี่พี่รู้จักชื่อของผมตัวเหรอ" เขาทำหน้าซื่อนิ้วชี้ตัวเอง

เจอหมอนี่คนแรกเลยแหะ

เอาแผนนี้ก็แล้วกัน

"พอดีกว่าพี่เป็นคนรู้จักของ ไซคิ คุซุโอ น่ะเขาเล่าเรื่องให้ฟังเยอะเลย"

"โอ้ จริงดิ เจ๋งสุดยอดไปเลยพี่เป็นคนรู้จักของเพื่อนยากผม เพราะงั้นพี่ก็ต้องเป็นเพื่อนผม"

"หะ! อือ...เอางั้นก็ได้"

"ฮ่าๆ งั้นเพื่อนยากเราไปกินราเมงกันเถอะ" เร็นโดโอบใหล่

ฮะ ฮะ อะไรกัรเจ้าหมอนี่สักจะเข้าใจความรู้สึกของไซคิแล้ว

แต่ก็ช่างมันเถอะถ้าอยู่กับหมอนี้คงได้เจอไซคิแน่ไม่นานก็เร็วนี่แหละ

"ว่าแต่ฉันไม่มีตังนะ"

"ไม่เป็นไรผมเลี้ยงเอง"

ณ ร้านราเมง

ป้าย ปิด

"โอ้ ปิด"

"เสียใจ ด้วยนะ" ถึงตอนแรกจะไม่อยากกินแต่ตอนนี้ก็รู้หิวยังไงก็ไม่รู้แฮะ

นี่เธอยังอยู่รึเปล่า

"ค่ะ"

ฉัน หิว

"ก็ไปหาของทานค่ะ"

ไม่ช่วยแนะนำอะไรเลยรึไร

"เดี๋ยวก็ได้กินแล้วค่ะ"

อ้อ เหรอ เดี๋ยว นี่มันกี่นาที

"อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ สิคะ"

กวนจริง

ทำให้อยากเจอหน้าเลยล่ะ

"แล้วเอาไงดีล่ะเพื่อนยาก"

เร็นโดถามขึ้นมาอย่างลอยๆ ผมไม่ทันได้พูดกลับเสียงของบุคคลปริศนาดังขึ้น

"อ้าวเร็นโดนายก็มากินราเมงเหมือนกันเหรอ แล้วอีกคนเป็นใคร"

"อเรน คุโบยาสึ"

"ทำไมรู้จักชื่อฉันด้วยล่ะ"

เจออีกคนแล้วคร่าวนี้เป็นนักเลงหัวไม้แฮะ

"อ้อ คุณคนนี้ก็คือคนรู้จักของไซคิน่ะ"

"เห็นว่าได้ฟังเรื่องพวกเรามาจากไซคิ"

"ว่าแต่ ชื่อ..."

ทั้งสองหันมองผมเป็นตาเดียว

ต้องบอกชื่อสินะ แต่ไม่เคยคิดเลยชื่อเลยล่ะจะบอกเป็นชื่อไทยมันก็

ฉัน ชื่อ รามรงเดช

มันก็ไม่ใช่ไหม

"งั้นเอาชื่อนี่ไหมคะ ไซ..."

"ไซโซ ฉันชื่อไซโซ"

แบบนี้มันไม่เหมื่อนไอตัวร้ายที่มันมีหลายตาไปหน่อยเหรอเธอ

"แบบนี้ดีแล้วค่ะ"

ทำไมล่ะ เฮ้อ

เอาเถอะเดี๋ยวเปลี่ยนตอนไปโลกอื่น

"ฮืม... ไซโซ ชื่อเท่ดีนะ" อเรน พูด

"ไม่หรอก" เป็นชื่อที่แย่มากต่างหาก

"นี่ช่วยพาฉันไปหาไซคิได้ไหม"

"พี่ไม่รู้จักบ้านไซคิงั้นเหรอทั้งๆ ที่เป็น คนรู้จัก น่าสงสัย"

"ฉันไม่ได้อยู่ที่นี้น่ะพอดีจะมาเยี่ยมไซคิ สักหน่อยแล้วเกิดหลงทาง"

"งั้นเหรอ อืมแบบนี้นี่เอง"

"เพื่อนยากกำลังลำบากเราต้องช่วย เพราะไปบ้านไซคิกันเถอะ" เร็นโดอย่างกะตือรือล้น

หากลองคิดดูแล้วไซคิมันอาจจะรู้ได้ว่าเร็นโดกับอเลนจะมาก็อาจจะหนีไปก่อนก็ได้งั้นก็ห้ามให้สองคนนี้ไปเด็ดขาด

"ไม่เป็นไร เขียนแผนที่ให้ฉันก็พอ พวกนายจะไปหาไรกินใช่ไหมล่ะ ฉันไปคนเดียวได้"

"แน่นะ" อเรน พูด

"อืม"

"อะนี่แผนที่ ระวังหลงทางด้วยล่ะ"

"บาย เพื่อนยาก"เร็นโดพูด

"อือ! ล่า ก่อนนะ" ผมโบกมือลาและเดินตามแผนที่นั้นไป

ถึงแล้ว

หน้าบ้านไซคิไม่เคยคิดว่าจะมาทำอะไรแบบนี้เลยเจ๋งจริงๆ จะกดกริ่งแล้วนะ

จะกด จริงๆ แล้วนะ

เวลาที่นิ้วจิ้มจะเข้าไปที่กริ่งมือหยุดชะงัด มีอีกมือบีดแขนผมเอาไหวแน่น

ไง ไซคิ

'ทำไมต้องโกหกว่าเป็นคนรู้จักฉันด้วย'

ช่างก่อนเถอะเดี๋ยวอธิบายให้ฟังเข้าไปในบ้านก่อน

หนิอย่าทำหน้าหน้ากลัวแบบนั้นสิ ฉันเอาเจลลี่กาแฟมาฝากด้วยนะ

'ฮืม...ก็ได้ เข้าไปข้างในซะ'