ในเวลาที่ประชาชนกำลังสู้รบกันเพื่อแย่งชิงรูปวาดที่เจ้าหญิงโซฟีได้วาดขึ้นอยู่ก็ได้รับข่าวมาว่ามีคนได้ซื้อภาพวาดของเจ้าหญิงโซฟีไปแล้วประชาชนส่วนใหญ่โมโหและออกมาด่าผู้ประกาศข่าวว่า"พวกเรายอมฆ่ากันเพื่อรูปนั้นแต่คนๆนั้นกลับได้ไปง่ายๆแบบนี้มันแฟร์หรือ"พอผู้ประกาศข่าวได้ยินก็เดินมาบอกว่าคนนั้นเสียเงินตั้ง 500,000 แต่พวกเจ้าไม่เสียเลยสักบาทมีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องพอประชาชนได้ยินก็เริ่มทำร้ายผู้ประกาศข่าวด้วยความโมโหที่ผู้ประกาศข่าวพูดดูถูกขณะที่ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันอยู่นั้นกลับไม่มีใครรู้ว่ารูปภาพนั้นใครคือคนซื้อไปผู้ที่ซื้อนั่นก็คือเจ้าชายมิคซึ่งในเวลานี้เจ้าชายกำลังทรงพระทัยกับผลงานการวาดภาพของเจ้าหญิงโซฟีอยู่ด้วยลูกสมุนได้ขอเข้าเฝ้าและรายงานในสิ่งที่ผู้ประกาศข่าวและประชาชนทำลงไปเจ้าชายมิกได้เอาเรื่องนี้ไปทูลให้พระราชินีได้รับรู้"มนุษย์โง่แค่รูปเดียวต้องฆ่ากันตายเลยหรืออย่างไร"พระราชินีทรงกล่าวไว้ด้วยความโมโหแต่พระราชินีทรงไม่รู้ว่าเจ้าหญิงโซฟีได้แอบฟังอยู่เจ้าหญิงโซฟีทรงเป็นห่วงประชาชนเลยต้มยาเตรียมอาหารแล้วรีบหนีออกจากวังพอเจอประชาชนกลุ่มหนึ่งเจ้าหญิงเลยถามอาการพอประชาชนพูดเจ้าหญิงก็ทรงเจ็บปวดใจที่มารดาใจร้ายกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันขณะนั้นเจ้าหญิงโซฟีได้ทำความสะอาดบาดแผลให้แก่ประชาชนและแจกจ่ายอาหารและแล้วเจ้าหญิงก็ได้พูดขึ้นว่า"รีบออกจากพื้นที่นี้โดยเร็วที่สุด"หลังพูดเสร็จเจ้าหญิงทรงรีบวิ่งกับวังเพราะกลัวเสด็จแม่จะรับรู้แต่ในขณะนั้นเอง

"โอ๊ย!!"

"เสียงใครน่ะ"

"ช่วยด้วยเจ้าค่ะหม่อมฉันโดนทหารทุบขา"

"เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าเอง"

"ท่านคือศิลปินช่างภาพคนนั้นสินะ"

"ใช่"

"และข้าก็คือเจ้าหญิงโซฟีด้วย"

หลังเจ้าหญิงทำแผลให้ประชาชนเสร็จก็รีบวิ่งเข้าวังแต่เหมือนพระราชินีหรือมารดาของเจ้าหญิงโซฟีจะทรงนั่งอยู่แล้วรีบปาผ้าต้มยาที่เจ้าหญิงได้ต้มเอาไว้ก่อนหน้าใส่เจ้าหญิงมันทำให้เจ้าหญิงโซฟีตกใจแล้วกลัวมากมารดาที่พูดขึ้นเสียงใส่เจ้าหญิงว่า"เลิกยุ่งกับหน้าที่ของหม่อมฉันได้แล้วนะเพคะเจ้าหญิงโซฟีตราบใดที่หม่อมฉันยังนั่งอยู่บนบัลลังก์หม่อมฉันมีสิทธิ์อำนาจสูงกว่าท่าน!"มันทำให้เจ้าหญิงโซฟีทรงจุกที่มารดารได้พูดในสิ่งที่มารดาต้องการจะพูดกับนาง

"พระราชินีทรงโปรดฟังหม่อมฉันทนไม่ได้ที่ต้องเห็นประชาชนรับทุกข์เช่นนี้โปรดให้อภัยหม่อมฉันด้วย"

"ข้าเห็นแก่หน้าเจ้าและก็เห็นแก่ว่าเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของข้าๆจะให้อภัยเจ้าแต่ต่อไปเจ้าเลิกยุ่งกับหน้าที่ของข้าเจ้าคงเข้าใจแล้วสินะ"

"เพคะ"

เจ้าหญิงโซฟีเปรียบเสมือนประชาชนไม่มีสิทธิ์พูดเจ้าหญิงโซฟีเปรียบเสมือนกับเด็กคนนึงที่เพิ่งเกิดต้องอยู่แต่กลับมารดาและบิดาแต่ถึงอย่างไรเสียเจ้าหญิงโซฟีก็มีความสุขที่นางได้ทำความดีไม่เป็นทุกข์ให้ใคร

จากนั้นเจ้าหญิงก็ได้เดินออกไปเพื่อกับตำหนักของนางก่อนนางจะถึงตำหนักนางก็ได้เห็นเจ้าชายมิคอยู่กับบิดาของนางนางเดินเข้าตำหนักของบิดาบิดาของนางก็ได้เอ่ยขึ้นว่า

"เจ้าชายท่านดูสิเจ้าหญิงทรงมาหาแล้วหนา"

"หม่อมฉันมาหากษัตริย์เจ้าค่ะ"

"เสียดายเหลือเกินเจ้าหญิงของข้ามิได้มาหาข้า"

"หรือจริงๆแล้วเจ้าหญิงทรงมิได้มีใจให้ข้าหนา"

"พูดเป็นเล่นเจ้าชายลูกสาวของข้ามีสิทธิ์เลือกด้วยหรือว่าจะชอบไม่ชอบ"

"นั่นสิเจ้าคะ"

"หม่อมฉันก็มาหาทั้งคู่นั่นแหละเจ้าค่ะ"

เจ้าหญิงทรงยิ้มก่อนที่มารดาจะเดินเข้ามาเมื่อกษัตริย์เห็นราชินีเดินเข้ามากษัตริย์ก็ได้วีนใส่พระราชินีว่าบัลลังก์ใหญ่นั้นข้าก็มอบให้เจ้าแล้วเจ้าจะมาเยาะเย้ยบัลลังก์น้อยของข้าเพื่ออะไร!

"ข้าเดินเข้ามาเงียบๆยังมิได้พูดอันใดเจ้าจะร้อนตัวทำไมหรือ"

เจ้าหญิงเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเดินจากไป

"เจ้าเด็กไร้มารยาท!"

"ก็เพราะต้องมีมารดาอย่างเจ้า"

"ก็มีบิดาอย่างเจ้าเหมือนกัน"

เจ้าหญิงทรงเดินเข้าพระตำหนักและเดินแอบไปร้องไห้

"ชีวิตของข้าถูกลิขิตขึ้นมาแล้วจริงๆ"

เจ้าหญิงทรงร้องไห้และสลบไปเจ้าหญิงทรงได้ฝันเป็นฝันที่โศกเศร้ามาก

ฝันของเจ้าหญิงโซฟีก็คือ

"เจ้าชายท่านมานั่งทำอันใดตรงนี้?"

"โซฟีเจ้ากำลังเศร้าเหมือนข้าเจ้าคงเข้าใจอารมณ์นี้ดี"

"สรุปแล้วท่านเป็นอันใดหรือ"

"ทุกคนฆ่ากันเพื่อแย่งบัลลังก์"

"ชีวิตข้าเกิดมาต้องสืบทอดบัลลังก์อย่างเดียว"

"เจ้ากับข้าก็ไม่ได้ต่างอะไรกันข้าต้องเกิดมาไร้อิสระบิดาและมารดาเห็นบัลลังก์ดีกว่าบุตรตั้งแต่เกิดมาข้าถูกสอนให้เกิดมาแย่งบัลลังก์กับสามีซึ่งมันเป็นสิ่งที่ข้าไม่ได้ต้องการแต่ถ้าหากข้าไม่ทำมารดาของข้าเคยบอกไว้ว่าบรรพบุรุษจะต้องลงโทษคนที่ไม่ยอมทำตามกฎ"

"เจ้าจะต้องแย่งชิงบัลลังก์กับข้าหรือ"

"ถ้าหากเจ้าได้บัลลังก์ไปข้ายอมตายเสียจะดีกว่า"

ก่อนที่เจ้าหญิงจะทรงได้ยินเสียงลูกสมุนของนางร้องขอชีวิตเจ้าหญิงทรงสะดุ้งตื่นขึ้นมาและเห็นเหล่าทหารจำนวนมากเข้ามาค้นห้องของนางๆงงมากจึงเดินออกจากห้องนั้นและเห็นว่าคนที่สั่งคือมารดา

"โอ้!"

"คุณพระในที่สุดเจ้าก็ไม่ได้เป็นอันใด"

"เกิดอันใดขึ้นหรือเจ้าคะพระราชินี"

"นี่ก็สามชั่วยามแล้วข้าเห็นเจ้าหายไปผิดปกติเลยให้ทหารเข้ามาค้นดูเผื่อเกิดอันตรายขึ้นกับเจ้าแต่เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

ก่อนที่พระราชินีจะเรียกทหารกลับและนางก็เดินกลับไปอย่างเงียบๆ

"เหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้เสด็จแม่และฝูงทหารเดินเข้ามาในห้องข้าได้เพลิดเพลินเช่นนี้"

เจ้าหญิงทรงถามลูกสมุนของนางด้วยความสงสัย

"หม่อมฉันต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกพวกนั้นไปว่าท่านหลับแล้วให้อภัยหม่อมฉันด้วย"

"ไม่เป็นไร"

เวลาผ่านไปข้ามวันเจ้าชายก็ได้เดินเข้ามาถามเจ้าหญิงว่าเขาจะต้องกลับวังหลวงแล้วเจ้าหญิงจะไปกับเขาหรือไม่เจ้าหญิงตอบไปด้วยเสียงนิ่มๆว่าหม่อมฉันไม่ไปเจ้าค่ะวันถัดมาเจ้าชายได้ทรงขึ้นม้าขาวและกลับตำหนักวังหลวงของเขาเมื่อพระราชินีได้รับรู้ข่าวว่าเจ้าหญิงไม่ได้ทรงตามเจ้าชายไปก็รีบเดินมาตำหนักของเจ้าหญิงโซฟีอย่างรีบร้อนเจ้าหญิงก็เดินออกมาต้อนรับแล้วเอ่ยขึ้นว่า

"วันนี้หม่อมฉันยังไม่ได้ทำอันใดผิดเหตุใดพระราชินีถึงเดินมาตั้งไกลล่ะเจ้าคะ"

"เป็นเจ้าหญิงก็ไม่ยอมรับมีวังใหญ่ให้อยู่ก็ไม่ชอบจะอยู่"

"พระราชินีทรงพูดอันใดหรือเจ้าคะ?"

"เหตุใดเจ้าถึงมิยอมตามเจ้าชายไป!"

เจ้าหญิงตอบอย่างนิ่มๆไปว่า

"ตำหนักของหม่อมฉันก็มีเหตุใดหม่อมฉันถึงต้องตามว่าที่สามีไปด้วยหรือเจ้าคะ"

พระราชินีทรงโกรธแต่ทำอันใดไม่ได้ก็เลยเดินกับตำหนักไปด้วยความโกรธ และเจ้าหญิงก็ทรงนั่งวาดภาพตอนที่นางได้ช่วยเหลือประชาชนอย่างมีความสุข

หลังเจ้าหญิงโซฟีวาดภาพเสร็จก็คิดที่จะขายแต่นางคิดถึงเรื่องวันนั้นเลยเลือกที่จะเก็บไว้แทน

"ข้าจะไม่ขายเจ้าแน่"

เจ้าหญิงพูดขึ้นเพื่อเตือนสติตัวเองและเจ้าหญิงบอกลูกสมุนว่า

"ห้ามยุ่งกับรูปนั้นนะ!"

ลูกสมุนก็พูดขึ้นว่า

"เจ้าค่ะ"

เวลาผ่านไปสามชั่วยามเจ้าหญิงได้รับจดหมายจากวังใหญ่(บ้านเจ้าหญิงโซฟี)ว่า

"เจ้าหญิงโซฟีเนื่องจากจะมีการเตรียมพิธีสมรสและพิธีส่งเจ้าหญิงสู่บัลลังก์พวกเหล่านางในเลยขอส่งจดหมายมาบอกว่าเสียงอาจจะดังรบกวนการนอนของเจ้าหญิงพระราชินีเลยมีรับสั่งให้ส่งตัวเจ้าหญิงเข้าวังหลวงพรุ่งนี้เช้า"

จดหมายนั้นทำให้เจ้าหญิงโกรธสุดขีดเพราะพระนางมิได้อยากได้บัลลังก์เลยแต่เช่นนั้นนางก็เริ่มวาดนางตอนเด็กเพื่อระบายความโกรธการวาดภาพโดยใช้สมาธิทำให้ใจร่มได้และงานอดิเรกของนางคือการวาดภาพ...วันเวลาก็ผ่านไปจนได้เวลาส่งตัวเจ้าหญิงเข้าวังหลวง...บนม้าเจ้าหญิงดูมีความสุขมากเพราะตั้งแต่นางเกิดนางก็ได้นามว่าเจ้าหญิงไร้อิสระมาโดยตลอดประชาชนแห่ต้อนรับก่อนถึงวังหลวงคนที่นางเคยช่วยเอาไว้ก็หอบข้าวของเงินทองมากองไว้ตรงหน้าม้าจนม้าไม่กล้าเดินต่อ

"ท่านศิลปินข้าติดหนี้บุญคุณท่านไว้วันนี้ข้าขอคืนเป็นเงินเป็นทองได้หรือไม่?"

"ได้สิถ้าทำให้เจ้าสบายใจ"

เสียงแสนอบอุ่นของเจ้าหญิงดังไปทั่วทั้งเมืองทั้งที่เจ้าหญิงพูดเสียงเบามากคนแห่มาล้อมรอบวงเจ้าหญิงและขอให้เจ้าหญิงวาดภาพพวกเขาที่กำลังนั่งล้อมวงและตรงกลางคือเจ้าหญิงพอสิ่งที่ประชาชนพูดทำให้เจ้าหญิงถึงกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้เพราะพระนางไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อนนางคิดว่าถ้าสมมุติว่านางได้เกิดเป็นลูกคนธรรมดาชีวิตของนางจะเป็นเช่นไรที่ผ่านมานางไม่เคยคิดว่าการที่เกิดเป็นเจ้าหญิงและชีวิตจะสุขสบายเลยแบบนี้เขาเรียกว่าตรีหน้าว่าไร้อิสระชัดๆเสด็จพ่อและเสด็จแม่ต่างคนก็ไม่มีใครเคยสนใจหัวใจของนางมีแต่คนต้องการจะเป็นใหญ่เป็นโตในบัลลังก์เดียว

"ได้สิและข้าสัญญาว่าข้าจะเก็บรูปนั้นเอาไว้ให้ดี"

เจ้าหญิงตกลงที่จะวาดรูปนั้นหลังจากที่นางได้กลับวังใหญ่จากนั้นนางก็รีบออกเดินทางเข้าวังหลวงก่อนที่มันจะค่ำสาก่อนหลังเจ้าหญิงถึงวังหลวงเจ้าชายก็มายืนต้อนรับนาง

"ท่านพี่"

"วันนั้นข้าถามเจ้าแล้วเจ้าบอกว่าเจ้ามิได้อยากมาเหตุใดวันนี้เจ้าถึงมาหรือ?"

"เป็นคำสั่งของพระราชินีเจ้าค่ะ"

เจ้าหญิงมักจะเรียกมารดาของตนว่าเสด็จแม่ตราบใดที่อยู่กับคนรู้จักแต่ถ้าอยู่กับมารดาของนางนางจะเรียกท่านว่าพระราชินีหรือจะอยู่กับพระสวามีนางก็ต้องเรียกมารดาของนางว่าพระราชินีเช่นเดียวกันหลังจากที่นางได้ครองบัลลังก์แม้แต่บิดาของนางก็ต้องอยู่ใต้ล่างเท้าของนางเพราะหากนางได้เป็นพระราชินีแล้วไม่มีใครสามารถทำอะไรนางได้แม้กระทั่งมารดาของนาง

"โซฟียิ่งโตยิ่งสวย"

เสียงนี้ทำให้เจ้าหญิงโซฟีนึกถึงอดีตราชินีเมื่อ 5 ศตวรรษก่อนพระราชินีอลิฟฟินเทีย(พระราชินีที่เข้าบัลลังก์อย่างถูกต้องแต่โดนมารดาของเจ้าหญิงโซฟีหลอกลวงกษัตริย์กษัตริย์คือบิดาแท้ๆของเจ้าหญิงโซฟีและเจ้าชายมิคเพียงแค่มารดาของเจ้าหญิงโซฟีโกหกเพื่อทำให้พระราชินีอลิฟฟินเทียต้องถูกลดระดับมาเป็นนางในในวังหลวงแต่เพราะว่านางต่อสู้กับอุปสรรคมาโดยตลอดทำให้ตอนนี้นางกลายเป็นนายหญิงของวังหลวงมารดาแท้ๆของเจ้าชายหลังจากพระราชินีอลิฟฟินเทียถูกลดระดับเป็นนางในแล้วพระราชาก็เริ่มตาสว่างให้เห็นธาตุแท้พระราชินีคิมมี(มารดาแท้ๆของเจ้าหญิงโซฟี)นางหวังบัลลังก์นางยอมหลอกลวงกษัตริย์เพื่อที่จะได้มาเป็นพระราชินีและนางกับกษัตริย์ก็แย่งชิงบัลลังก์กันแต่กษัตริย์ก็ยอมพ่ายแพ้เพราะว่าตอนที่พวกเขาทั้งสองแย่งชิงบัลลังก์กันคือเวลาที่พระราชินีคิมมีกำลังทรงพระครรภ์เจ้าหญิงโซฟีได้พระราชากลัวจะต้องสูญเสียก็เลยยอมแพ้และอยู่บัลลังก์น้อยแทน

"เจ้าหญิง!"

"เจ้าจะเรียกข้าว่านายหญิงที่นี่ก็ได้ข้ามิได้เกิดเป็นเจ้าหญิงเช่นเจ้า"

"นายหญิง"

เจ้าหญิงพูดไปทั้งน้ำตาเจ้าชายก็วิ่งมากอดเจ้าหญิงเพราะเจ้าชายเข้าใจดีถึงความรู้สึกของเจ้าหญิงในตอนนี้เวลาผ่านไปเจ้าหญิงได้ทรงหลับอยู่ในห้องพระองค์ทรงมัวแต่หายคิดถึงเรื่องสืบทอดบัลลังก์มิได้เลยทำให้ทั้งคืนนางต้องนอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืนและไม่ค่อยมีแรง