กลุ่มควันไฟกลุ่มใหญ่ลอยมาจากทางริมทะเลสาบอันเป็นที่ตั้งของสำนักเต๋า'อวี้หลาน' ทำให้หญิงสาวรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิมเพื่อ กระโดดข้ามสิ่งกีดขวางราวกับพวกมันเป็นเพียงแค่เศษหินเล็กจ้อยร่อย ในใจได้แต่ภาวนาว่าจะไม่ใช่สิ่งที่เธอคิด
ได้โปรด ได้โปรดเถิด อย่าให้ข้าต้องสูญเสียผู้ใดไปอีกเลยหนา
ระหว่างทางที่เธอข้ามผ่าน มีกลุ่มคนนอนเรียงรายกันไม่เป็นระเบียบ โลหิตไหลนองกับพื้นชวนให้เธอใจเสีย รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก
จนกระทั่งถึงหน้าประตูสำหนักที่เคยเป็นที่น่าภูมิใจว่าช่างงดงามไม่แพ้สำนักใดใต้หล้า บัดนี้กลับกลายเป็นแค่ซากปรักหักพัง ภายในสำนักเต็มไปด้วยจอมยุทธที่สวมชุดสีดำไล่ฟาดฟันกลุ่มคนชุดสีขาวฟ้า บนพื้นเต็มไปด้วยร่างที่ไร้วิญญาณของศิษย์พี่และศิษย์น้องร่วมสำนัก ตำหนักเฟิ่งเซียนที่อยู่ของเจ้าสำนักแต่ละรุ่น บัดนี้ถูกไฟครอกจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม เสิ่นหลานเบิกตากว้าง ใจเต้นระรัวด้วยความกลัว
ไม่นะ มันผิดพลาดตั้งแต่เมื่อใดกัน
"ศิษย์น้องเจ้าสำนัก!!!"
ดาบสีขาวสว่างถูกชักออกจากฝักก่อนจะเข้าฟาดฟันกับเหล่าลัทธิมารทั้งหลาย แม้จะได้รับนามว่า ปรมาจารย์ดาบเงินแห่งอวี้หลาน แต่บัดนี้กลับไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ เข้าฟาดฟันด้วยจิตสังหารเต็มกำลัง แต่พวกบ้าที่ไม่กลัวแม้แต่คมดาบก็มีมากมายนัก ร่างกายบางเริ่มมีร่องรอยจากคมกระบี่อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ เลือดเริ่มไหลนองแต่ความเจ็บก็เหมือนทำให้ถูกจางหายไป สายตาของเสิ่นหลานมองไปรอบด้าน หาคนผู้หนึ่ง จนกระทั่งเธอพบเห็น แต่สิ่งที่เธอได้พบ ทำเอาใจหญิงสาวราวกับหยุดเต้น
ร่างของศิษย์น้องเจ้าสำนัก นอนแน่นิ่งกับพื้น กระบี่คู่ใจที่มักจะเห็นว่าเขาถือไปไหนมาไหนตลอดหักเป็นสองส่วน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่มักให้ความรู้สึกอ่อนโยนเสมอ ตอนนี้ไร้แววของชีวิต หญิงสาวอยากจะก้าวเท้าวิ่ง แต่ความเจ็บก็เหมือนหินก้อนใหญ่ที่กดทับร่างกายเอาไว้ ทำให้เธอล้มลงกระแทกกับพื้นเต็มแรง ทั้งที่ห่างกันไม่ถึงสิบก้าว แต่ก็ยังไม่มีปัญญาจะแตะต้องคนสำคัญของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายได้ สายตาของเสิ่นหลานเริ่มพร่ามัว ในใจคิด
มันผิดพลาดตั้งแต่เมื่อใดกัน เพราะศิษย์พี่หลิ่วอวี้เพ่ยออกไปรบกับพญามารหรือ ถึงแม้จะตัดหัวของเจ้ามารนั้นได้ แต่ศิษย์พี่เองก็ได้สละชีวิตของตนไปด้วย แต่ครานี้มันอะไรกัน เหตุใดจึงมาพรากคนสำคัญของข้าไปอีกแล้ว
เสิ่นหลานฝืนลืมตามองศิษย์น้องเวินเลี่ยงเฟิ่งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหลับตาลงอย่างสงบ
ท่านอาจารย์ ศิษย์วอนขอให้ท่านเมตตาพวกเขาทั้งหลาย ที่ไม่อาจปกป้องเกียรติของสำนักเราได้
ฉึก!
กระบี่เล่มนึงได้พุ่งเข้าที่อกซ้ายของเสิ่นหลาน โลหิตสีแดงย้อมริมฝีปากให้แดงฉาน
หากมีวาสนา ข้ามิต้องการให้สิ่งใดมาพรากพวกเขาไปจากข้าอีกแล้ว....
สุดท้ายเสิ่นหลานก็ปล่อยให้ความมืดมิดกลืนกินเธอไปทั้งอย่างนั้น
*หากมีโอกาสอีกครา ข้าหวังว่าเราสามพี่น้องจะได้ร่ำสุราด้วยกันอีก*หนหนา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
