"นี่!! นี่เธอจะทำอะไร!? "

"ฉัน! ฉัน! ฉันร้อนมากเลย! ช่วยฉันหน่อยสิ!"

"ลู่ชิงชิง!! นี้เธอรู้ตัวรึเปล่า ว่ากำลังขอให้ฉันทำอะไร!?"

"หลิงเยว่! ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันร้อนมากเลย ร้อนเหมือนกำลังจะขาดใจเลย" ทันทีที่พูดจบเธอก็ผลักผู้ชายตรงหน้าเธอลงไปบนเตียงทันที ก่อนจะขึ้นไปคร่อมร่างผู้ชายคนนั้นและจูบเขาและมือที่อยู่ไม่สุขก็ลูบไปทั่วร่างกายของเขา

" นี่!! อื้อ!! " ชายเจ้าของเสียงไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร เธอก็ใช้ลิ้นสอดใส่เข้ามาในปากของเขาทันที ก่อนจะใช้มือไปปลดกระดุมเสื้อของเขา เขาเองก็อยากจะห้ามปรามเธอนะ แต่เพราะว่าเขารักเธอมากกว่าจะปฏิเสธเธอ หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโต จมูกที่ได้รูป ริมฝีปากที่อวบอิ่ม ทุกอย่างที่เป็นเธอทำให้เขาไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้เลย 

"อ่าาาา!! เจ็บ!! " หญิงสาวร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เพราะฝ่ายชายเริ่มเป็นฝ่ายรุกเธอบ้าง เค้าจูบเธอด้วยความหื่นกระหายและเผลอกัดเข้าไปที่ใบหูของหญิงสาว 

"ลู่ชิงชิง! ฉันจะถามเธออีกครั้ง! เธอยืนยันจะทำแบบนี้จริงๆใช่มั้ย" ลู่ชิงชิงไม่ตอบอะไร แต่กลับจูบเจ้าของเสียงอย่างรุนแรง

"หลิงเยว่! ถ้าหากว่า...พ่อกับแม่เราไม่ได้แต่งงานกัน ทุกอย่างมันจะดีกว่านี้รึเปล่า?" เธอลืมตามองชายตรงหน้าเธอ เขาชะงักไปสักพัก 

" ไม่รู้สิ! แต่มันก็คงจะดีกว่านี้ ถ้าแม่เธอไม่ได้ แย้งพ่อฉันไปจากแม่ของฉัน" พูดจบหลิงเยว่ก็พลิกตัวและผลักเธอลงไปบนเตียง หลิงเยว่จูบไปที่ปากของเธอจากนั้นก็ไล่ไปที่ต้นคอ หัวไหล่ หลิงเยว่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของลู่ชิงชิงอยู่ครู่นึง ก่อนจะถอดชุดของเธอออก เธอหลับตาปี๋กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น จนชายหนุ่มต้องเอ่ยปากบอกเธอ

"ทำตัวสบายๆ ไม่ต้องเกร็ง ฉันจะทำเบาๆ" หลังจากที่ถอดชุดของลู่ชิงชิงเสร็จ เขาใช้นิ้วของเขานำทางไปก่อนแต่แค่แตะร่างกายของเธอก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาแอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมวันนี้ลู่ชิงชิงดูแปลกไป แต่เขาก็ไม่หยุดทำ เขาเอานิ้วแหย่เข้าแหย่ออก ลู่ชิงชิงเองก็ร้องครวญครางทั้งหวาดเสียวทั้งเจ็บ นั้นยิ่งทำให้เธอยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่

" ลู่ชิงชิง ไม่ต้องเกร็ง ฉันจะเอาใส่เข้าไปแล้วนะ! เธอโอเคใช่มั้ย?" ลู่ชิงชิงค่อยๆพยักหน้าตอบ แต่ร่างกายของเธอก็เกร็งไปหมด จนหลิงเยว่หลุดยิ้มออกมา หลิงเยว่จับมังกรของเขาพยายามที่จะสอดใส่เข้าไปในร่างกายของลู่ชิงชิง แต่เพราะเธอเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไม่เคยผ่านชายใด และหลิงเยว่เองก็กลัวจะทำเธอเจ็บ 

"ชิงชิง! ถ้าเธอเกร็งอยู่แบบนี้มันจะเจ็บมากนะ หายใจเข้าลึกๆ ทำตัวสบายๆ "

ลู่ชิงชิงเองก็ทำตามคำสอนของหลิงเยว่เธอหายใจเข้าออก อยู่อย่างนั้นสักพักนึง หลิงเยว่จึงลองเอานิ้วกลางและนิ้วชี้เข้าไปในร่างของเธอ

ทันทีที่ทำเช่นนั้นลู่ชิงชิงก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ เธอเกร็งขึ้นมาอีก ปากทางเข้าขมิบเข้าหากันรักนิ้วของเขาไว้แน่น มือของเธอจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่ 

หลิงเยว่พยายามลูบไล้บนตัวเธอ ลู่ชิงชิงเองก็คงจะรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่กำลังเข้าไปในตัวเธอ

"อ่ะ!! โอ๊ยยยย!! เจ็บ! "

" ครั้งแรกก็ต้องเจ็บอยู่แล้วสิ! เธอก็อย่าเกร็งสิจะได้ไม่เจ็บ "  หลิงเยว่รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของเธอจากร่างกายที่สั่นเทาของเธอ พอเธอเจ็บเธอก็เริ่มเกร็งและร่างกายที่ตอบสนองโดยอัตโนมัติของเธอ ปากทางเข้าของเธอขมิบรักมังกรของเขา หลิงเยว่รู้สึกดีมาก 

"ชิงชิง ตอนนี้อาจจะเจ็บมากกว่าเดิมสักนิดนะ". พูดจบหลิงเยว่ก็เริ่มทำเร็วขึ้น

"อ๊าาาา!! อ๊าาาาาา!! อ๊าาาาา!! เจ็บมากเลย" 

"เดี๋ยวถ้าทำไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็จะเจ็บน้อยลง" 

"อ๊าาาาา!! " น้ำตาของลู่ชิงชิงไหลออกมาเล็กน้อยด้วยความเจ็บ หลิงเยว่เห็นแบบนั้น จึงก้มลงไปที่แก้มของเธอ พร้อมกับเลียน้ำตาของเธอ

จากนั้นหลิงเยว่ก็พยายามลูบไล้บนร่างกายของเธอ เพื่อให้เธอผ่อนคลาย แต่เธอก็เจ็บมากจริงๆ เพราะนี้เป็นครั้งแรกของเธอ 

หลิงเยว่เอามังกรของเขาออก ลู่ชิงชิงที่ตอนแรกสั่นเทาเพราะความเจ็บปวดก็ค่อยๆผ่อนคลายขึ้น เขาจึงก้มลงไปเลียที่ให้เธอ

มันหวิวๆ เสียดลึกที่หน้าท้อง ความรู้สึกวาบหวิวค่อยๆ กระจายไปทั่วร่าง เธอสะบัดหน้าจิกผ้าปูที่นอนจนแทบจะขาด ขยับสะโพกตอบรับกับลิ้นของเขา

จากนั้นหลิงเยว่จึงเอามังกรของเขาสอดใส่เข้าไปในโพรงเนื้ออ่อนนุ่ม ร่างกายของเธอเริ่มตอบรับสิ่งแปลกปลอมนี้ ขยับสะโพกสอดรับกับการมุดเข้ามุดออกของสิ่งแปลกปลอมนี้ จนกระทั่ง...........

" อ๊าาาาาา!! " สมองของเธอโล่ง เนื้อตัวเบาหวิว ร่างกายกระตุกเบาๆ 

หลิงเยว่นอนลงข้างๆลู่ชิงชิง ก่อนที่จะมองไปที่นาฬิกาข้อมือของเขา 

"ห้าทุ่มครึ่ง! สองชั่วโมงเลยเหรอเนี่ย ลู่ชิงชิง....! หลับไปแล้วสินะ "  เขานอนหันหน้าไปหาเธอก่อนจะเอามือปาดเส้นผมของเธอออกจากหน้า 

"วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอกันแน่นะ ที่เธอทำแบบนี้เพราะรักฉัน หรือแค่เมากันแน่" หลิงเยว่พูดจบก็ก้มลงไปจูบที่แก้มของเธอ เขามองดูหน้าเธออยู่สักพักก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า

รุ่งเช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านสีขาวบางๆ ทำให้ลู่ชิงชิงเริ่มรู้สึกตัวเธอขยับตัวไปมาและรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดไปทั่วร่างกายของเธอ

ลู่ชิงชิงเธอลืมตาขึ้นมาและมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่เต็มตาเท่าไหร่นัก ก่อนที่สายตาของเธอจะเหลือบมองไปเห็น ผู้ชายที่เปลือยกายอยู่บนเตียงนอน เผยให้เห็นร่างกายกำยำผิวขาวผ่องยิ่งสะท้อนกับแสงแดดยามเช้าแบบนี้ช่างดูหน้าหลงไหล เธอจึงคิดว่าเธอฝันอยู่ด้วยซ้ำ "นี้ฉันฝันอยู่เหรอเนี้ย" 

ลู่ชิงชิงมองเขาอย่างพิจารณาอยู่อย่างนั้นสักพัก พอเธอมองไปเห็นหน้าของชายที่นอนอยู่บนเตียงดีๆแล้วเธอก็เกิดความสงสัยขึ้นมา "ทำไมผู้ชายคนนี้...เหมือนกับหลิงเยว่เลยล่ะ"

แต่พอลู่ชิงชิงมองเขาดีแล้วเธอก็ตกใจรีบลุกขึ้นมาทันที "หลิงเยว่!"

ลู่ชิงชิงตกใจมากจนพูดออกมาเสียงดัง แต่หลิงเยว่เองก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย ลู่ชิงชิงครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามะนเกิดอะไรขึ้นกันแน้ แต่พอเธอรวบรวมสติได้เธอก็รีบหยิบเสื้อผ้า กระเป๋าแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที "เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน้ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย "

ลู่ชิงชิงมองดูตัวเองในกระจกอย่างพินิจพิจารณาแต่เธอก็นึกไม่ออก แต่เธอกลับมาสังเกตตัวเองที่มีแต่รอยช้ำจากการจูบเต็มตัวเธอไปหมด เธอขมวดคิ้วทันที "นี้ฉันมีอะไรกับพี่ชายตัวเองเหรอ!? ลู่ชิงชิง! เธอมันบ้าไปแล้ว เธอทำอะไรลงไปเนี้ย! ถ้าแม่กับคุณลุงรู้เข้าจะทำยังไง ไม่ได้ๆ ฉันต้องรีบกลับไปก่อนที่หลิงเยว่จะตื่น"

ลู่ชิงชิงเริ่มตั้งสติขึ้นมาได้อีกครั้ง เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำ เธอชะเง้อมองไปที่เตียงก็เห็นว่าหลิงเยว่ยังนอนอยู่ เธอเลยค่อยๆย่องออกมาจากห้องน้ำอย่างช้าๆ ก่อนจะหยิบเสื้อสูทของหลิงเยว่มาใส่เพื่อปกปิดรอยจูบบนร่างกายของเธอ แต่เธอก็ไม่กล้าล่ะสายตาจากหลิงเยว่เลย พอเธอรู้สึกว่าปลอดภัยเธอจึงไปหยิบรองเท้าก่อนจะรีบเปิดประตูห้องแล้วออกมาจากห้อง

เมื่อลู่ชิงชิงกลับมาถึงบ้านก็พบว่าแม่ของเธอและพ่อของหลิงเยว่กลับมาแล้ว เธอเดินแอบๆเพื่อไม่ให้ทั้งสองคนมองเห็น เพราะเธอไม่อยากมานั่งตอบคำถามของพวกเขา แต่ก็ไม่เป็นดั่งที่เธอคิดเอาไว้เพราะแม่ของเธอกละบเห็นเธอเข้า "ชิงชิง! ทำไมกลับมาสายขนาดนี้ นีืลูกดื่มมาเหรอ? แล้วนี้เสื้อใคร"

"เสื้อเพื่อนนะคะ พอดีหนูดื่มหนักไปหน่อยเลยพักที่โรงแรม หนูขอตัวก่อนนะคะ" ลู่ชิงชิงไม่ฟังที่แม่เธอำจะพูดต่อ เธอรีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที

อีกด้านนึงที่โรงแรม หลิงเยว่ที่กำลังงัวเงียอยู่ก็ใช้มือคลำหาลู่ชิงชิงแต่กลับไม่เจอเธอ เขาลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆก็ไม่เห็นเธอก่อนที่เขาจะลุกเข้าไปดูในห้องน้ำก็ไม่เจอแม้แต่เงาของลู่ชิงชิง เขามองออกมาตรงเตียงเสื้อผ้าเธอก็ไม่อยู่ "กลับไปแล้วสินะ หึ! คงไม่ได้ลืมเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ สงสัยวันนี้คงต้องกลับบ้านบ้างแล้ว" 

หลิงเยว่รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถกลับมาที่บ้านของเขา แต่หลิงเยว่ก็ชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป พอเปิดประตูเข้ามา ก็เห็นพอของเขาที่นั่งดูทีวีอยู่ เขากะว่าจะไม่ทักทายใครเลยแล้วจะเดินเข้าห้องไป แต่พ่อของเขาเห็นเข้าพอดี "รู้จักกลับบ้านกลับช่องแล้วสินะ" 

หลิงเยว่ไม่พูดอะไรแล้วเดินขึ้นห้องไป "ไอ้ลูกคนนี้นิ! ฉันพูดกับแก แกไม่ได้ยินรึไง!" แม่ของลู่ชิงชิงเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินมาปลอบใจพ่อของหลิงเยว่ "อย่าโกรธเลยนะคะ แต่คุณเองก็ควรจะพูดดีๆกับลูกสิคะ "

ลู่ชิงชิงเองพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็จะรีบไปร้านขายยาทันที แต่เหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงหลิงเยว่ปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป ลู่ชิงชิงค่อยๆเปิดประตูแล้วชะเง้อมองออกไปก็ไม่เห็นหลิงเยว่แล้วเธอค่อยๆเดินออกมาจากห้องแล้วปิดประตูอย่างช้าๆ ก่อนจะรีบเดินลงบันไดแล้วออกจากบ้านไปทันที เธอเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไม่นานก็ถึงร้านขายยา "เออออ...เอา เอายาคุมฉุกเฉินค่ะ" 

"ยาคุมฉุกเฉินนะครับ ได้ครับรอสักครู่นะครับ"

พอเภสัชยื้นยามาให้เธอก็รีบจ่ายเงินแล้วเดินออกมาทันที พอเธอกลับมาถึงบ้านก็รีบขึ้นห้องไปเพราะกลัวว่าจะเจอหลิงเยว่เข้า พอเข้าห้องมาได้ลู่ชิงชิงก็รีบล็อกห้องทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วอ่านวิธีกินยาคุมฉุกเฉินจากในอินเทอร์เน็ต เธอจึงกินตามที่ในเนตบอก ก่อนจะเอายาเม็ดที่เหลือไปซ้อน

​

ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นลู่ชิงชิงที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนก็รีบลุกขึ้นไปที่ประตูทันที "ใครคะ!"  แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับขงจากคนที่อยู่ข้างนอกเลย ลู่ชิงชิงคิดว่าคงเป็นแม่ของเธอที่มาเคาะประตูเรียกเธอลงไปกินข้าว เธอจึงค่อยๆเปิดประตูช้าแต่คนที่อยู่หลังประตูพอเห็นว่าคนในห้องะปิดประตูแล้วเขาจึงผลักประตูเข้าไปในห้องทันที

"ทำอะไรของนายเนี้ย!" ลู่ชิงชิงตกใจมากแต่ก็กลัวว่าแม่ของเธอจะได้ยิน "ทำไมตื่นแล้วถึงไม่ปลุกฉัน? ทำไมหนีกลับมาก่อน?" ลู่ชิงชิงมองหลิงเยว่อยู่พักนึงก่อนจะผลักเขาออกให้ห่างจากเธอ "หลิงเยว่เรื่องนี้เราค่อยคุยกันนะ ตอนนี้แม่กับคุณลุงก็อยู่ที่บ้าน ถ้าพวกเขามาเห็นหรือได้ยินคงไม่ดีแน้"  หลิงเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาลู่ชิงชิง  แต่ลู่ชิงชิงเองพอเห็นว่าหลิงเยว่ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักเธอจึงค่อยๆคอยหลังออกจากเขา

"เธอกลัวฉันเหรอ!? หรือเพราะเรื่องเมื่อคืน ทำไม? ฉันทำอะไรผิดไปรึไง เมื่อคืนเธอเป็นคนเริ่มก่อนเองแท้ๆ อย่าบอกน่ะ...ว่าเธอจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้?" ลู่ชิงชิงแสดงสีหน้าสับสนอย่าชัดเจน เธอไม่เข้าใจว่าเมื่อคืนทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนั้นกับพี่ชายตัวเองไปได้ ถึงจะไม่ใช่พี่แท้ๆก็เถอะ แต่แม่ของเธอและพ่อของเขาก็แต่งานจดทะเบียนกันตามกฎหมายเพราะฉะนั้นเขาและเธอก็คือพี่น้องกัน 

" ฉัน...ฉัน...ฉันว่าเราอย่าพึ่งคุยเรื่องนี้ตอนนี้เลยนะ เอาไว้คุยกันว่าอื่นเถอะ ถ้าพวกท่านมาได้ยินเขา มันจะเป็นเรื่องเอาได้นะ ฉันว่าตอนนี้นายออกไปก่อนเถอะ ถ้าพวกท่านไม่อยู่เราค่อยมาคุยกันก็ได้ "   หลิงเยว่มองหน้าลู่ชิงชิงเขามองเห็นสีหน้าที่กังวลใจของเธอไม่ชัดเจน หลิงเยว่ไม่อยากทำให้เธออึดอัด เขาจึงลูบหัวเธอเบาๆ ลู่ชิงชิงเองก็ตกใจเล็กน้อยที่หลิงเยว่มาลูบหัวเธอแบบนี้ หลิงเยว่เห็นลู่ชิงชิงดูตกใจเขาเองก็เอามือออกทันที ก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินกลับห้องไป

พอหลิงเยว่ออกไปลู่ชิงชิงก็กังวลใจมาเหนียนก เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ ไม่รู้ว่าจะบอกแม่ของเธอยังไง เธอเลยคิดที่จะโทรไปปรึกษาเพื่อนสนิทของเธอ ลู่ชิงชิงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงทันทีแล้วเธอรอสายไม่นานนักปลายสายก็รับโทรศัพท์ของเธออย่างรวดเร็ว  "ฮัลโหล...ชิงชิง"  ลู่ชิงชิงลังเลที่จะพูดนิดๆเพราะเธอกลัวว่าถ้าพูดไปแล้วเพื่อนจะมองเธอไม่ดี แต่ถงเหนียนคือเพื่อนที่เธอคบมาจะ20ปีแล้ว เธออยากพูดและปรึกษาใครสักคนเธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา "ฮัลโหล ถงเหนียนคือว่าฉันมีอะไรจะ...จะปรึกษาแกหน่อย แกสะดวกคุยรึเปล่า"  ถงเหนียนงุนงงนิดหน่อยปกติจะเป็นเธอที่เวลามีเรื่องแล้วจะโทรหาลู่ชิงชิง แต่ครั้งนี้ลู่ชิงชิงกลับเป็นฝ่ายโทรมาปรึกษานั้นแสดงว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน้ๆ "มีอะไรรึเปล่า น้ำเสียงแกดูไม่ดีเลย ให้ฉันไปหาแกมั้ย?" จู่ๆลู่ชิงชิงก็นึกอะไรขึ้นมาได้พอดี "ถงเหนียน แกอยู่บ้านหรืออพาร์ทเมนท์เหรอ?" ถงเหนียนสงสัยนิดๆว่าลู่ชิงชิงถามทำไมเพราะเธอนั้นอยู่ที่บ้าน แต่ก็กลัวว่าลู่ชิงชิงจะมีเรื่องด่วนเธอเลยตอบไปว่าอยู่อพาร์ทเมนท์  "พอดีฉันอยู่อพาร์ทเมนท์อ่ะแก แกมีอะไรรึเปล่า จะมาหาฉันมั้ยหรือให้ฉันไปหาแกดี" ลู่ชิงชิงเองตอนนี้ก็ยังไม่อยากเจอหน้าหลิงเยว่เธอเลยตัดสินใจจะไปพักอยู่อพาร์ทเมนท์ของถงเหนียนสักพัก "ฉันไปหาแกแล้วกัน ฉันขอไปค้างที่นั้นสัก2-3วันได้มั้ย"  ถงเหนียนรีบจงตอบกลับไปทันที "ได้สิ! แกจะมาพักกี่วันก็ได้ "  ลู่ชิงชิงยิ้มออกมาทันทีเพราะเธอดีใจที่จะได้ไม่ต้องอยู่แบบอึดอัดใจแบบนี้ "งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบออกไปนะ"

ลู่ชิงชิงวางสายโทรศัพท์แล้วรีบไปหยิบกระเป๋าสะพายมาทันทีแล้วรีบเก็บเสื้อผ้าและของจำเป็นใส่กระเป๋า พอเธอเก็บของเสร็จแล้วก็ค่อยๆเปิดประตูห้องแล้วมองไปที่ทางเดินว่าหลิงเยว่อยู่รึเปล่า เมื่อเธอเห็นว่าไม่มีคนอยู่เธอค่อยเดินออกมาจากห้องอย่างเบาๆ ก่อนจะรีบเดินลงบันไดลงไปแต่ก็ดั้นไปเจอแม่เธอเข้าพอดี "เออออ...แม่คะ พอดีหนูจะไปค้างบ้านถงเหนียนนะคะ เดี๋ยว2-3วันหนูจะกลับ" แม่ของเธอทำสีหน้าไม่พอใจ "ตอนนี้แกเรียนจบแล้ว แล้วเรื่องงานที่บริษัทล่ะ พอเรียนจบก็เอาแต่เที่ยวเล่น ตอนนี้แกโตแล้วนะ ถ้าไม่ไปเรียนต่อก็มาทำงานที่บริษัท" ไม่ทันที่อ้ายชิงจะพูดจบ ลู่ชิงชิงก็พูดตัดบทซะก่อน "แม่คะ หนูไปก่อนแล้วกันนะคะ เรื่องอื่นรอหนูกลับมาค่อยพูดกันนะคะ" ลู่ชิงชิงพูดจบก็รีบเดินออกไปจากบ้านทันที 

หลิงเยว่เองในระหว่างที่ได้ยินสองแม่ลูกทะเลาะกันเขาก็รีบออกมาจากห้องทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะลู่ชิงชิงได้ออกจากบ้านไปก่อนแล้ว หลิงเยว่ตัดสินใจว่าจะตามลู่ชิงชิงออกไป แต่ว่าเขาถูกพ่อของเขาเรียกเอาไว้ซะก่อน "หลิงเยว่! นั้นแกจะออกไปไหนอีก มานี้! มาคุยกับฉันหน่อย" หลิงเยว่ทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยากขัด เขาเดินไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆตัวที่พ่อเขานั่งอยู่ "พ่อมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมา ผมมีธุระ"

"แกเนี้ยนะมีธุระ! ตอนนี้แกเรียนจบมาแล้ว ฉันอยากให้แกเข้าไปทำงานที่บริษัท ในฐานะรองประธานฉันจะให้ชิงชิงเป็นผู้ช่วยแก แต่แกห้ามมารักแกน้องเด็ดขาด ถ้าแกรังแกน้องเหมือนเมื่อก่อนฉันจะให้แกไปอยู่กับแม่แก" หลิงเยว่ไม่พอใจที่พอของเขาพูดถึงแม่ของเขา หลิงเยว่ลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ " งานในบริษัทผมจะไปทำ แต่พ่อไม่มีสิทธิ์มาเอ่ยถึงแม่!" หลิงเยว่พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปทันที เขาเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่งในรถก่อนจะสงบสติอารมณ์ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาลู่ชิงชิง แต่ลู่ชิงชิงกลับปิดเครื่อง "อะไรของเธอเนี่ย ทำไมต้องปิดเครื่องด้วย" เขาพยายามกดโทรไปหาเธอหลายครั้ง จนเขาตัดใจโทรไปหาเพื่อนๆของลู่ชิงชิง แต่ทุกคนกลับตอบว่าไม่ได้คุยกับเธอเลย หลิงเยว่เขาดูไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เขาเลยกลับไปที่อพาร์ทเมนท์ของตัวเอง 

ลู่ชิงชิงได้มาหน้าห้องของถงเหนียนเธอเคาะประตูเรียกถงเหนียนอยู่สักพัก พอถงเหนียนเปิดประตูห้องลู่ชิงชิงก็โผลเข้ากอดถงเหนียนทันที ถงเหนียนตกใจมากปกติลู่ชิงชิงไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนี้เลย ต่อให้ทะเลาะกับที่บ้านหนักแค่ไหนเธอก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ถงเหนียนรีบพาลู่ชิงชิงเข้ามาในห้องแล้วพอเธอไปนั่งที่โซฟา "แกเป็นอะไรรึเปล่าชิงชิง แกมีเรื่องอะไรบอกฉันได้นะ" ลู่ชิงชิงกอดถงเหนียนเอาไว้แน่นเธอร้องไห้ออกมาน้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีว่าว่าจะหยุดง่ายๆถงเหนียนทำได้แค่กอดและปลอบใจเธอ เวลาล่วงเลยไปจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ลู่ชิงชิงก็ค่อยสงบลงบ้างแล้ว ลู่ชิงชิงเลยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นระหว่างเธอและหลิงเยว่ "อะไรน่ะ!! " ถงเหนียนอุทานออกมาด้วยความตกลงแต่ก็เข้าใจ ที่ลู่ชิงชิงเสียใจไม่ใช่เพราะสูญเสียความบริสุทธิ์ไปเพราะเธอก็ไม่ได้โทษใครเพราะลู่ชิงชิงเองเธอก็มีส่วนผิดที่ดื่มมากจนเกินไป แต่ที่เธอเสียใจเป็นเพราะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพี่ชายเธอ ถึงจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆแต่คุณลุงก็มีพระคุณต่อเธอ ความรู้สึกของลู่ชิงชิงตอนนี้เหมือนเธอกำลังหักหลังความรักและความเชื่อใจต่อผู้มีพระคุณ "ชิงชิง แกไปเรียนต่อกับฉันที่ฝรั่งเศสดีมั้ย หนีเรื่องราวพวกนี้ไปสักพัก" ลู่ชิงชิงคิดอยู่สักพักนึง แต่นี้ก็เป็นทางออกที่ดี 

"ได้สิ ฉันก็อยากไปเรียนต่อเหมือนกัน" 

"ไปวันไหนดีแก " ถงเหนียนคิดว่าการลู่ชิงชิงออกไปจากสถานการณ์นี้อาจจะดีกับเธอมากกว่า

" อาทิตย์หน้า ฉันได้ทุนที่โน้น ตอนแรกฉันกะว่าจะไม่ไปเพราะอาการป่วยของแม่ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว "

"ได้! ถ้างั้นฉันจะไปพร้อมแก" พวกเขาทั้งสองคนยิ้มให้กัน ถงเหนียนก็นั่งปลอบใจเธอต่อ