วันที่1 มกราคม พ.ศ.2565

" วันนี้ฉันจะต้องเตรียมตัว...ใช่ไหมนะ วันที่7ใช่ไหมนะ" ฉันพูดทวนความทรงจำของตนเอง"เหมย จัดของเสร็จรึยังจ๊ะ "คุณแม่ถามฉัน.."กำลังจัดค่ะ"ฉันตอบคุณแม่ไปถึงฉันจะลืมว่าต้องจัดของอะไรไปก็เถอะนะ บางครั้งน่ะ ฉันก็เคยคิดว่าตนเองอาจจะเป็นโรคเกี่ยวกับความทรงจำ แต่ว่าตั้งแต่เกิดมาฉันก็ไม่ได้มีโรคอะไรง่ายขนาดนั้นนี่ เอาเถอะคิดซะว่า ต้องรีบจัดของตามที่คุณแม่สั่งก่อน ตอนที่ฉันจะทำอะไรฉันก็จะลืม [ข้อความ : ตอนนี้ฉันลืมว่าฉันจะพิมพ์อะไรต่อไปเพราะฉันลืมง่ายมาก]

เวลา 13นาฬิกา xx น.

"พอ..พ่อคะสวัสดีค่ะ" ฉันน่ะไม่สามารถเรียกพ่อเลี้ยงว่า พ่อได้เต็มปากสักครั้งเลย เหมือนตัวฉันจะไม่ยอมรับน่ะ แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อที่คอยเลี้ยงฉันมาอย่างดี(ล่ะมั้งนะ)

"วันนี้ล้างจานรึยัง"****พ่อ**** *ถามฉัน "ค่ะ ล้างจานเสร็จแล้วค่ะ" พ่อเดินไปที่ครัว เพื่อไปดูว่าฉันล้างจริงๆรึเปล่า หลังจากที่พ่อเดินไปตรวจแล้วฉันก็รีบจัดของต่อ...

เวลา 19 : xx น.

"เหมยลงมากินข้าว จะกินข้าวไหม?"ฉันได้ยินเสียงตะโกนของ* พ่อ *มาแว่วๆ ฉันเลยตะโกนตอบกลับไป "กินค่ะ" .........

หลังจากที่กินข้าวเสร็จฉันก็ถาม* พ่อ *ว่า

"แม่จะกลับมาตอนกี่ทุ่มคะ?"แน่นอนพ่อตอบมาว่า "ตอนเที่ยงคืน"ฉันรู้แล้วจึงจะเล่นโทรศัพท์ ....

เวลา 21:xx น.

ฉันคิดว่าเมื่อไรจะถึงวันที่7กันนะ ฉันอยากเจอคุณยาย [บางทีมาถึงตรงนี้คุณอาจจะรู้ หรือไม่รู้ไม่เป็นไร แต่ว่าเวลา ที่ฉันอยู่กับยายฉันมีอิสระมากกว่าอยู่กับแม่]

[บทสรุป : ฉันอยากมีอิสระ และอยากลองกักตัวอยู่แต่ในห้องบ้าง ฉันอยู่กับแรงกดดันของแม่ตลอด ฉันอยากมีอิสระในการเล่น]

ตัวอย่าง ตอนต่อไป วันที่2 ม.ค. 2565

ฉันน่ะเคยเห็นนะ ภาพหลอนน่ะ ฉันไม่กลัวเลย แค่ตอนยังเด็ก พวกคุณเคยเห็นบ้างไหมคะ | เพื่อนฉันขอโทษนะ แต่ฉันน่ะไม่บอกคำอธิษฐานของฉันหรอกนะ :) \[ฉันน่ะอยากให้พวกเธอหายไปนะเพื่อนที่โกหกเซียนของฉัน\] ทำไมฉันถึงอธิฐานไปแบบนั้นนะ คิดอีกที่น่ะ ฉันก็น่าเกลียดไม่ต่างจากพวกเขาหนิ

ฉันน่ะเคยร้องไห้....จากความเศร้าสักครั้งไหมนะ ฉันคงไม่เหมือนคนที่ อ่านเรื่องราวของ ฉันอยู่หรอกนะ ฉันรักนะผู้อ่าน*

ตอนเช้าวันถัดมา

"เหมยตื่นมากินข้าวเร็ว"เสียงคุณแม่เรียกปลุกฉันให้ตื่นเพื่อให้กินข้าวเช้า"อืม ....ตื่นแล้วค่ะ~"ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา [ฉันตื่นง่ายขขนาดนี้หรอ ความจริงไม่หรอก ต้องสัก1นาทีฉันถึงจะตื่น ] ฉันลุกออกจากที่นอน ก่อนที่ไปกินข้าว

เวลา 17 : ×× น.

ตอนนี้ฉันกำลังหาสีน้ำอยู่ เมื่อฉันหาเจอแล้ว แต่ฉันหาพู่กันไม่เจอ...ฉันเลยใช้ สำลีแทน [ฉันไม่ได้ถ่ายภาพรูปวาดไว้ เลยแปะใส่ให้ดูไม่ได้]

เวลา18 : ×× น.

ฉันนั่งวาดรูปให้เสร็จ แต่มันไม่เสร็จ หน้ากระดาษมันโล่งไป.....ฉันเลยลงไปกินข้าวเย็น [...ไม่ใช่มุกนะ แค่กินข้าวตอนเย็น เอิ่มมเอาไงดี ตามนั้นล่ะ]

วันตี้น่ะฉันก็จะพยายามนึกถึงอดีตอีกครั้งให้ได้ /ฉันน่ะเคยเห็นนะ ภาพหลอนน่ะ ฉันไม่กลัวเลย แค่ตอนยังเด็ก พวกคุณเคยเห็นบ้างไหมคะ / เพื่อนฉันขอโทษนะ แต่ฉันน่ะไม่บอกคำอธิษฐานของฉันหรอกนะ :) [ฉันน่ะอยากให้พวกเธอหายไปนะเพื่อนที่โกหกเซียนของฉัน] ทำไมฉันถึงอธิฐานไปแบบนั้นนะ คิดอีกที่น่ะ ฉันก็น่าเกลียดไม่ต่างจากพวกเขาหนิ

วันที่ 3 มกราคม เวลา 14 : ×× น.

วันนี้น่ะเป็นวันที่ฉันจนบันทึกแบบสรุป ย่อๆในแต่ละวัน ฉันเอาไว้..จำ ฉันน่ะ ลืมไปแล้วล่ะ ฉันลืมชื่อเพื่อนของฉันไปแล้ว

ฉันลืมเพราะมันไม่สำคัญ ฉันน่ะคิดโดยตลอดนะ แต่เพื่องเพื่อนที่ไม่นำคัญของฉัน

ฉันลืมไม่ได้ ....ฉันวกกับเรื่องเพื่อนได้ไงนะ

ฉันน่ะ ไม่เคยวางแพลนว่านิยายของฉันจะเป็นแบบไหนนะ ฉันแค่พิมพ์เล่าเรื่องมันไปเรื่อยๆเหมือนตอนนี้ไงล่ะ

วันที่ 4 มกราคม เวลา 05:××น.

วันนี้ฉันก็นอนแห้งๆในห้องนอนของฉันเช่นเคย ฉันไม่รู้จะทำอะไรต่อแล้ว ฉันเริ่มนึกถึงอดีตอีกครั้ง ฉันน่ะเคยร้องไห้....จากความเศร้าสักครั้งไหมนะ ฉันคงไม่เหมือนคนที่ แกล้งฉัน

{สรุป : ?? ตอนนี้ไม่มีสรุป โทษที}

ตัวอย่างบทต่อไป

ฉันน่ะคิดว่า ถ้าฉันตายไปก็ดีนะ แต่ก่อนหน้านั้นฉันขอมีความสุขก่อนที่จะตายนะ | คำที่ฉันเคยสาปแช่งเพื่อนของฉัน ฉันจำมันได้ดีทำไมกันนะ

แสงอรุณที่บ้านนอกแสนคุ้นเคยของฉัน

เหลืออีกสองบทจะจบแล้ว

[06:38แล้วนี้หว่าไปอาบน้ำไปโรงเรียนแปป]

ในวันที่5 ฉันไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากเล่นเกมกับเพื่อน (ฉันจำได้แค่นี้)

วันที่ 6 มกราคม

ในวันนี้แม่พาฉันไปเที่ยวที่เขาใหญ่แต่..ตอนนั้นฉันยังไม่มีโทรศัพท์อะนะ

โทรศัพท์ฉันพังก็เลยไม่มีใช้อะ

วันนั้นตอนเที่ยงแม่พาฉันไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็นข้าวเที่ยงแทนข้าว

วันที่ 7 มกราคม

วันนี้ฉันนอนพักในช่วงกลางวัน แต่ตอนกลางคืนเวลา19:**ฉันรีบอาบน้ำและกลับมานอนพัก

[ 00 : 36 น. ]

ฉันได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ของแม่ที่เลิกงานตอนเที่ยงคืนและเสียงฝีของเขาที่รีบวิ่งลงไปหาแม่เพื่อจะเอารถมอเตอร์ไซค์มาจอดในรั้วบ้าน

ฉันง่วงมากในตอนนั้นฉันจึงยังลุกจากที่นอนไม่ได้ แม่เลยขึ้นมาดูว่าฉันทำอะไรอยู่ก่อนที่พ่อกับแม่จะช่วยกันขนของ ของฉันขึ้นท้ายกระบะรถยนต์ พ่อและแม่พกเสื้อผ้าไปหนึ่งกระสอบ แม่ก็ไม่ได้อยู่นานหรอก

หลังจากขนของเสร็จก็ตี1พอดี และหลังจากที่ขึ้นรถไปฉันก็นอนทันที

เช้าวันถัดมาฉันไม่ได้บันทึกอะไรใว้ในวันนี้สักเท่าไรส่วนมากก็สิ่งที่ไม่ควรจะบรรยาย

และความคิดของฉัน •~•

บันทึกที่1 ช่วงเช้าเวลา 08:24 น.

ฉันน่ะคิดว่า ถ้าฉันตายไปก็ดีนะ และก่อนตายฉันอยากมีความสุขก่อนล่ะนะ

อายุ20 ฉันหวังอย่างนั้นนะ เป็นตามคำปราถนาของฉันได้รึเปล่า

บันทึกที่ 2 ช่วงบ่ายเวลา 14:13 น.

ตอนเที่ยงฉันได้กินอาหารฝีมือของตามันห่วยแตกมาก ตอนเด็กฉันก็กินข้าวฝีมือของยายเพราะตาทำอาหารไม่เป็น..ทำเป็นก็แค่ฝานแตงในเป็นเส้นและใส่น้ำปลาและกิน

และฉันก็ไปนอน ก่อนที่จะไปเที่ยวในตอนกลางคืน

บันทึกที่ 3 ช่วงมืดเวลา 20:13 น.

ื ฉันคิดว่าคนที่อ่านคงเคยคิดจะสาปแช่งเพื่อนครอบครัวหรือคนรักของตนกันบ้าง หรือบางคนอาจจะไม่ ส่วนฉันน่ะเคยคิดจะสาปแช่งเพื่อน ว่า ให้ตายไปเร็วๆ ฉันไม่ได้คิดอะไรเพราะฉันแค่อิจฉา ตัวพวกเขาที่ไม่เคยพูดความจริงกับฉันสักครั้ง

จบบันทึก

บันทึกในตอนนี้ดูสั้นแต่บันทัดต่อของแต่ละบันทึกมันดูรุนแรงกว่าเดิม มันไม่เหมาะสมที่จะลงเท่าไร แต่ฉันว่าหัวข้อของเรื่องใน novel toonมันเริ่มจะแปลกขึ้นทุกวันละนะ

เอาล่ะ ไว้เจอกันตอนจบ