ผมเป็นนักศึกษาจบใหม่

สดๆร้อนๆ

ยังไม่มีงานทำ

ได้แต่นอนเปื่อยอยู่บ้านไปวันๆ

เงินที่แม่ให้มาใช้ต่อเดือนก็จะหมดแล้ว

สงสัยเดือนนี้คงต้องพึ่งมาม่าอีกตามเคย

ใจจริงผมก็อยากหางานทำ

จะได้ไม่เปลื้องเงินพ่อแม่

แต่ถ้าให้หาตอนนี้

ก็คงไม่พ้นงานร้านสะดวกซื้อแน่นอน

รุ่งเช้าผมเลยติดต่อร้านสะดวกซื้อใกล้ๆบ้าน

ขาไปขากลับจะได้ไม่ลำบาก

แม่ผมก็เป็นห่วง

เลยไม่อยากให้ผมไปทำงานที่ไกลๆ

ทั้งๆที่ผมก็โตแล้ว

แต่แม่ก็ยังเป็นห่วงผมเหมือนเด็ก

จนบางครั้งผมก็รำคาญ

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ผมนอนรอให้ทางร้านติดต่อกลับมา

ในใจก็แอบคิด

ว่าถ้านานแบบนี้สงสัยคงจะไม่ได้ทำแล้วมั้ง

จนเวลาผ่านไปจนถึง 5 ทุ่ม

ทางร้านก็ได้ติดต่อเข้ามา

บอกว่าผมได้ทำงานกะดึก

ใจจริงผมอยากทำงานกะเช้ามากกว่า

เพราะผมไม่อยากทำงานกลางคืนเท่าไหร่

ผมเลยถามเรื่องค่าแรงกับเขาไป

กะเช้าได้แค่ 300 บาทต่อชั่วโมง

แต่กะดึกได้ 500 บาทต่อชั่วโมง

ผมเลยไม่ลังเล

ตอบตกลงในทันที

แต่ก่อนจะวางสาย

ผู้จัดการร้านก็บอกกฎของการเป็นพนักงานกะดึกให้ผมฟัง

กฎข้อที่ 1 เมื่อเข้างานแล้วห้ามออกจากร้านจนกว่าจะหมดรอบของคุณ

กฎข้อที่ 2 ระหว่างทำงานให้เช็คกล้องวงจรปิดหลังร้านทุกๆ 20 นาที

กฎข้อที่ 3 ถ้าเจอลูกค้าที่ยื่นออเดอร์ให้คุณห้ามพูดหรือห้ามส่งเสียงดังเด็ดขาด

กฎข้อที่ 4 ถ้าได้ยินเสียงแปลกๆจากหลังร้านห้ามออกไปดูจนกว่าเสียงนั้นจะหายไป

กฎข้อที่ 5 ถ้ามีโทรศัพท์โทรเข้ามาระหว่างทำงานห้ามรับเด็ดขาด

กฎข้อที่ 6 ทุกๆเที่ยงคืนไฟในร้านจะดับเองให้คุณนั่งหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ห้ามไปไหนจนกว่าไฟจะติด

กฎข้อที่ 7 ถ้ามีเสียงเคาะประตูหลังร้านให้เดินไปหยิบมาม่าปักทูป 1 ดอกแล้วเอาไปวางไว้หลังร้าน

กฏข้อที่ 8 ถ้ามีพัสดุมาส่งให้เซ็นรับแล้ววางไว้หน้าร้านจะมีคนไปรับมันเอง

กฎข้อที่ 9 ถ้ามีลูกค้าทำตัวแปลกๆมองมาที่คุณให้หลบตาเขาทันที ห้ามหันไปมอง จนกว่าเขาจะออกจากร้านไปเอง

กฎข้อที่ 10 เมื่อหมดรอบของคุณแล้วให้ล็อคประตูหลังร้านเช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยถึงจะกลับบ้านได้

พอพูดจบ

เขาก็บอกให้ผมปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

เพื่อความปลอดภัยต่อตัวผมเอง

แล้วไม่พูดต่อ

ก่อนจะวางสายไป

ในหัวผมตอนนี้สับสนมาก

ไม่คิดว่าแค่งานร้านสะดวกซื้อ

จะยุ่งยากขนาดนี้

แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาบ่นแล้ว

ถ้าบ่นต่อ

มีหวังโดนผู้จัดการเล่นงานแน่

ผมเลยรีบอาบน้ำ

แต่งตัว

เตรียมทุกอย่างให้พร้อม

ผมกำลังจะหยิบกุญแจรถ

แม่ผมก็ถามว่าจะให้ไปส่งมั้ย

ผมบอกว่าไม่เป็นไร

แม่ไปนอนเถอะ

แล้วผมก็ออกจากบ้านทันที

ระหว่างทางมันเงียบมาก

เหมือนกับไม่มีคนอยู่แถวนี้เลยสักคน

แต่เวลานี้ก็คงไม่มีใครออกมาเดินเล่นหรอกนะ

หลังจากนั้น

ผมก็รีบบิดมอเตอร์ไซค์คู่ใจของผมอย่างไว

พอถึงร้านสะดวกซื้อ

ก็มีพนักงานอีกคน

รอเปลี่ยนกะกับผมอยู่

สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดี

อย่างกับเจอผีมาอย่างงั้นแหละ

ผมยังไม่ทันทักทาย

เขาก็รีบเดินไปตอกบัตรหลังร้าน

แล้วรีบขับรถออกไปทันที

โดยไม่พูดกับผมสักคำ

แต่ผมก็ไม่ลืมทำตามกฎข้อแรก

เมื่อเข้างานแล้วห้ามออกจากร้านจนกว่าจะหมดรอบ

ในใจผมก็แอบคิด

ว่าทำมั้ยกฎในการทำงานมันแปลกๆ

แต่อยู่ๆ

ไฟในร้านก็ดับลง

ผมเลยนึกถึงกฎข้อที่ 6

ทุกๆเที่ยงคืนไฟในร้านจะดับเองให้คุณนั่งหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ห้ามไปไหนจนกว่าไฟจะติด

ในตอนนั้น

ผมทำอะไรไม่ถูก

ในใจก็แอบกลัว

ว่านี่จะเป็นแผนลักพาตัวของผู้จัดการรึป่าว

ผมคิดกับตัวเองได้สักพัก

ไฟในร้านก็ติดขึ้นอีกครั้ง

ผมโล่งอกมาก

เพราะสิ่งที่ผมคิดมันไม่ใช่ความจริง

ระหว่างนั้น

ก็มีลูกค้าเดินเข้ามา

แล้วยื่นออเดอร์ให้ผม

แต่ผมก็ไม่ลืมทำตามกฎข้อที่ 3

ถ้าเจอลูกค้าที่ยื่นออเดอร์ให้คุณห้ามพูดหรือห้ามส่งเสียงดังเด็ดขาด

ผมเดินไปหยิบของตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่ง

แล้วจู่ๆ

ก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามาที่มือถือผม

ลูกค้าคนนั้น

มองผมด้วยสายตาอาฆาต

ผมจึงรีบปิดเสียงโทรศัพท์

แล้วรีบเช็คบิลทันที

พอผมเช็คบินเสร็จ

เขาก็หยิบของไป

แล้วแสยะยิ้มให้ผม

ผมขนลุกมาก

คิดในใจว่าทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

บ่นกับตัวเองได้ไม่นาน

ก็มีลูกค้าคนนึงเดินเข้ามาในร้าน

ทางท่าแปลกๆ

แล้วสายตาของเขา

ก็จ้องมาที่ผม

ผมเลยนึกถึงกฎข้อนึง

กฎข้อที่ 9 ถ้ามีลูกค้าทำตัวแปลกๆมองมาที่คุณให้หลบตาเขาทันที ห้ามหันไปมอง จนกว่าเขาจะออกจากร้านไปเอง

ผมเลยรีบหลบตาเขาอย่างไว

แต่ก็มีเสียงเคาะประตูจากหลังร้านดังขึ้นมาพอดี

ผมเลยหันไปมอง

แต่พอผมหันกลับมา

ลูกค้าคนนั้นก็มายืนจ้องหน้าผม

อยู่หน้าเคาน์เตอร์แล้ว

ผมกลัวมาก

แล้วรีบหลบตาเขาทันที

แล้วอยู่ๆ

ลูกค้าคนนั้นก็เดินออกไปทางหลังร้าน

ทิ้งให้ผมสงสัยอยู่คนเดียว

ว่าเรื่องทั้งหมดนี่มันเกิดอะไรขึ้น

ผมคิดได้ไม่นาน

เสียงออดประตูก็ดังขึ้น

พอผมหันไปมอง

ก็พบว่าเป็นคนส่งของ

ผมเลยเซ็นรับพัสดุ

แล้วเอาไปวางไว้หน้าร้าน

ตามที่ในกฎบอก

สักพัก

ก็มีเสียงเคาะประตูจากหลังร้าน

ผมจำได้ว่ามีกฎข้อนึงบอกว่า

ถ้ามีเสียงเคาะประตูให้เอามาม่าปักทูป 1 ดอก

แล้วเอาไปวางไว้หน้าประตู

ระหว่างนั้น

ผมได้ยินเสียงแปลกๆ

ดังมาจากห้องเก็บสต๊อกสินค้า

ผมกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตู

แต่ผมมาคิดดูอีกที

ผมว่าผมไม่ควรยุ่งกับสิ่งที่นอกเหนือจากกฎ

น่าจะดีกว่า

ผมเลยวางของ

แล้วกลับไปที่เคาน์เตอร์

เวลาผ่านไปถึงตี 2

ตอนนั้นผมพึ่งเข้าห้องน้ำเสร็จ

จู่ๆ

ผมก็ได้ยินเสียงประตูหลังร้านเปิดออก

ผมเลยชะโงกหน้าไปดู

สิ่งที่ผมเห็น

คือร่างสูงใหญ่

กำลังยืนจ้องมองมาที่ผม

พร้อมกับแสยะยิ้มสยดสยองให้ผม

แล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆ

ผมในตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก

ได้แต่ยืนขาแข็ง

ภาวนาว่าผมจะไม่เป็นอะไร

แล้วไฟในร้านก็ดับลง

พร้อมกับมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมา

และเสียงผู้ชายพูดว่า

“บอกแล้วไงว่าให้ทำตามกฎ”

ผมก็รู้สึกชาไปทั้งตัว

ผมนึกคิด

ว่าผมก็ทำตามกฎทุกข้อนิ

แต่พอคิดดีๆ

ผมจำได้ว่า

มีกฎข้อนึงบอกว่า

ระหว่างทำงานให้เช็คกล้องวงจรปิดหลังร้านทุกๆ 20 นาที

แต่ตั้งแต่ผมเข้างาน

ผมไม่ได้หันไปดูเลย

แล้วอยู่ๆ

ไฟก็ติดขึ้น

ร่างสูงใหญ่นั้นก็หายไป

ผมจึงเปิดโทรศัพท์เพื่อดูเวลา

ตอนนี้เวลา 6 โมงเช้า

ซึ่งหมดรอบของผมพอดี

แต่ก่อนจะกลับบ้าน

ผมก็ได้ทำตามกฎข้อสุดท้าย

เมื่อหมดรอบของคุณแล้วให้ล็อคประตูหลังร้านเช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยถึงจะกลับบ้านได้

หลังจากที่ผมจัดการทุกอย่างเสร็จ

ระหว่างนั้น

ผู้จัดการก็มาที่ร้านพอดี

เขาดูสีหน้าเคร่งเครียด

แล้วบอกกับผมว่า

“เตือนแล้วใช่มั้ยว่าให้ทำตามกฎ”

พอผู้จัดการพูดจบ

ผมก็ขอลาออกในทันที

ไม่ทันที่เขาจะพูดต่อ

ผมก็ขึ้นรถ

แล้วรีบกลับบ้านทันที

พอถึงบ้าน

ผมก็แอบเสียดาย

อุสาเสี่ยงตายขนาดนั้น

แทนที่จะได้เงินทำขวัญสักบาท

แต่จู่ๆ

ก็มีข้อความเด้งขึ้นมา

”เงินโอนเข้า จาก 625XX92XX1 นาย ฉัตรชัย รัตน์ธานาราวงศ์ J-Bank 3,000 บาท สำเร็จแล้ว : ;”

อ้า...โอเค

แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ลืมบุญคุณของผม

..._Thank you for coming to read_...

...↓...

..._You can follow other works on my_ profile...

...↓...

...________________End________________...