"แก้แค้นให้ปู่ด้วยนะริน ฆ่ามันแล้วเอาหัวไอ้ชั่วนั่นมาฝังข้างหลุมศพปู่"

ชายชรากล่าวอย่างหนักแน่น สายตาจับจ้องไปที่ดวงตาของหญิงสาว น้ำเสียงที่พูดเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น เพียงแต่เวลานี้เห็นทีตนคงไม่มีชีวิตรอด จึงฝากฝังลูกศิษย์ที่รักดังหลานแท้ๆ ให้จัดการสิ่งคาใจแทน หญิงสาวไม่อาจร้องไห้ออกมา ทำได้เพียงจับมือคนตรงหน้า เพราะคนตรงหน้าเกลียดความอ่อนแอเป็นที่สุด หากตนร้องไห้ออกมา เขาต้องไม่พอใจแน่                                                                                                          

ชายชราคิดใจใน เขาต้องมาตายก่อน โดยที่ยังไม่ได้ล้างแค้นแทนต้นตระกูลของตน หากเป็นเช่นนั้น คงต้องยืมมือคนอื่นทำแทน คนที่ตนไว้ใจที่สุดเห็นจะมีแต่ ริน ธิดา ลูกศิษย์อันเป็นที่รักเพียงหนึ่งเดียว                                                                                                      

  "สัญญากับปู่ ว่าหลานจะแก้แค้นให้ปู่ แคร่ก!"                                                                    

ก่อนจะสิ้นใจ คำถามสุดท้ายที่สามารถทำให้ชายชราหลับตาสนิทคือการตอบให้คำมั่นสัญญาจากคนตรงหน้า  สาวน้อยกำมือชายชราแน่นกว่าเดิม ก่อนเอ่ยปากรับคำสัญญาอย่างหนักแน่น                                                                                                                                   

"หลานขอสัญญา ว่าหลานจะแก้แค้นให้อย่างสาสม คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วง"                                 

 ชายชรายิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนสิ้นใจบนเตียงนอน มือที่กำอยู่ ตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรง หญิงสาวข่มใจไม่ให้ร้องไห้ แต่น้ำตากลับเอ่อล้นออกมาเป็นสาย เธอทำได้เพียงนั่งมองร่างไร้วิญญาณของคนตรงหน้าพรางปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ตาเริ่มแดงก่ำ ในสมองว่างเปล่าไร้ความคิด                                                        

"ตายแล้วหรอ"                                                                                                                    

เสียงชายวัยกลางคนพูดตะโกนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว รินหันหลังมอง ก่อนจะหยิบปืนพกคู่ใจที่เสียบไว้ข้างหลังกางเกงออกมา รินยกปืนขึ้นมาจ่อหัวคนตรงหน้า มือขวาเป็นมือด้านที่รินถนัดที่สุด ถึงจะอยู่ไกล2เมตรแต่เธอไม่เคยเล็งพลาด เพราะเธอคือสายสืบที่เก่งที่สุดในค่าย    ลองจากชายที่อยู่ตรงหน้า ถึงเป็นเช่นนั้น

รินก็เป็นศิษย์รักของอาจารย์เพียงคนเดียว   ท่านรักและเอ็นดูเด็กคนนี้ตั้งแต่เธออายุ9ขวบ                               

ตอนเจอริน สภาพเธอดูไม่ได้เลย ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เสื้อผ้าเก่าสกปรกขาดลุ่ย แต่ถึงเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่ร้องไห้ การแสดงท่าทางของเธอนั้น พร้อมตอบโต้กลับคนที่มาทำร้ายเธอตลอดเวลา แขนที่ง้างออกโดยสัญชาตญาณ มือที่กำแน่นพร้อมพุ่งไปข้างหน้า ช่างน่าหลงใหลและมีเสน่ห์   ชายชรารู้ทันทีว่าเด็กคนนี้ต้องไปได้ดีในเส้นทางสายสืบ และเขาก็ชอบคนที่แข็งแกร่งทั้งจิตใจและร่างกายเสียด้วย ยิ่งเป็นผู้หญิงยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่เด็กหญิงชะงักเมื่อเห็นรอยยิ้มของชายชรา                                                                                                   

   "เป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะเนี้ยเด็กน้อย"                                                                                      

 ชายชราก้มหัวลง แล้วมองหน้าสาวน้อยด้วยความเอ็นดู เด็กน้อยง้างแขนลงอย่างช้าๆมือที่กำอยู่เริ่มคายออก                                                                                                                                                            

              "ไม่มี ตายแล้ว"                                                                                                                                       

เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย เหมือนคนไร้ความรู้สึก แต่หารู้ไม่ว่า ใจข้างในได้แตกสลายไปแล้ว 

เด็กน้อยกำพร้าพ่อแม่ โดนรังแกจากชาวบ้าน เพียงเพราะกำพร้า ไร้หัวนอนปลายเท้า ใจของเด็กน้อยพังแล้วพังเล่า   จนได้มาเจอคนที่ให้ชีวิตใหม่แก่เธอ คนที่มีบุญคุณ คนที่เธอไว้ใจที่สุด และเป็นคนที่เธอนับถือที่สุด               

การสั่งเสียของอาจารย์ รินต้องทำให้สำเร็จ แม้จะแลกอะไรก็ตาม อาจาย์เล่าให้เธอฟังทุกครั้งที่เจอกัน ว่าเขาเกลียดคนที่ชื่อ วริศ วัชรวิศว์ เป็นที่สุด ถ้าเกิดไม่ได้แก้แค้น เขาคงตายตาไม่หลับ แต่ตอนนี้อาจาย์คงฆ่ามันไม่ได้แล้วละ ตอนนี้ฉันต้องลงมือแทน บุญคุณครั้งนี้ รินจะตอบแทนโดยการเอาหัวมันกลับมาให้ปู่เอง

"ไอ้แก่ ตายได้ก็ดี กูรอมานานละ อยู่ไปก็สอนอะไรไม่ได้แล้ว แก่ซะขนาดนั้น สู้ให้กูเป็นแทนยังจะดีกว่า"

ริน ลั่นไกปืน ยิงเฉี่ยวไปที่ใบหน้าข้างขวาของคนตรงหน้า ก่อนรินจะลดปืนลง ใบหน้าชายวัยกลางคนเกิดแผลยาวขนาดเล็กไม่ลึกมากนัก เลือดค่อยๆไหลลงมาถึงคอ  ชายวัยกลางคนปล่อยให้เลือดไหล แล้วแสยะยิ้มน่ารังเกียจ สายตาจับจ้องไปที่รินอย่างดูแคลน                                                                                                                                                   

"อะไรของมึง พูดความจริงหน่อยทำเป็นรับไม่ได้  ร้องไห้สิ มึงเป็นผู้หญิงนิ ใช่ป้ะ เป็นผู้หญิงก็ต้องร้องไห้เพราะผู้หญิงมันอ่อนแอ จะมาแข็งแกร่งเทียบเท่าผู้ชายได้ยังไง ห้ะ Women!"                                                                  

รินสบตาชายตรงหน้า ก่อนแสยะยิ้มกลับ เขาคงคิดว่าเธอจะโกรธด้วยคำพูดแบบนั้น หารู้ไม่ว่า รินชอบการดูถูกดูแคลน เพราะมันทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ตอนเด็กก็โดนมาแล้วจะโดนอีกก็คงด้านไปหมดแล้วละ 

ชายตรงหน้าเริ่มหุบยิ้ม คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน  ในใจคิดว่ามันต้องบ้าแน่ๆ พูดถึงขนาดนี้ยังจะยิ้มได้อีก

"ไอ้เหี้ยธร มึงคงแปลกใจใช่ไหม ว่าทำไมกูถึงดูไม่โกรธ กูเจอคนอย่างมึงมาก็เยอะ พูดจาดูถูกเหยียดหยามคนอื่น เพื่อให้ตัวเองดูดี กูจะบอกอะไรให้นะ คนอย่างมึง ดูถูกใครเขาไม่ได้หรอก เขาต่างหากที่จะดูถูกมึง กูเป็นผู้หญิงก็จริง แต่แม่มึงก็เป็นผู้หญิง หรือมึงเกิดมาจากรูของพ่อมึง?"                                                                   

"หุบปาก! อีกะหรี่ ที่มึงพูดจาข้ามหัวกูอย่างงี้ได้ เพราะมึงเย็ดกับไอ้แก่มันแล้วใช่ไหม อีเวรนี่ ร้ายนักนะ หัวสูงจริงๆ"                                                                                                                                                           

  "สมงสมองไปหมดแล้วนะ ต้องเหี้ยขนาดไหนถึงคิดเรื่องพวกนี้ได้ ถ้ากูเป็นกะหรี่จริง แล้วมันทำไม เป็น กะหรี่ไม่ได้ไปฆ่าใครตายสักหน่อย คำแบบนี้มันไม่ทำให้กูรู้สึกแย่หรอกนะ ถ้ามึงจะเข้ามาพูดเรื่องไร้สาระเชิญมึงออกไปเถอะ กูเหนื่อยที่ต้องคุยกับคนแบบนี้ มันเสียเวลา"                                                                 

                   "กูจะอยู่นี่ มึงจะทำไม อีกำพร้า"                                                                                                             

"งั้นมึงก็อยู่ไป"                                                                                                               

หญิงสาวหยิยมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง  ก่อนกดเบอร์หาคนที่คุ้นเคย

"โอม มึงเอาศพอาจาย์ไปจัดการที แล้วพรุ่งนี้เรียกทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าห้องใหญ่ด้วย พอดีวันนี้กูติดภาระกิจนิดหน่อย ฝากด้วยนะ"                                                                                                                                           

"เออได้ แต่มึงมีภาระกิจอะไรวะ งานที่สืบเรื่องการซื้อขายของเดร่อนก็เสร็จแล้วนิ"   

คนในสายถามอย่างสงสัย เพราะภาระกิจสุดท้ายของพวกเราก็ทำเสร็จหมดแล้ว เขาไม่เห็นรู้ ว่ามีอีกภาระกิจ เพราะปกติ เวลามีภาระกิจหรือเรื่องต่างๆในชีวิต พวกเขาสองคนจะเล่าให้กันฟังทุกเรื่อง ไม่ว่าเรื่องดีหรือร้าย

"งานพิเศษ ที่กูต้องทำคนเดียว"                                                                                 

"แล้วมันเป็นงานอะไรอะ มึงบอก..."                                                                                         

  รินกดวางสายขณะที่คนในสายยังพูดไม่จบประโยค รินจำเป็นต้องทำเพราะเรื่องนี้ไม่สามารถบอกใครได้ แม้กระทั่งเพื่อนสนิท                                                                                                                                    

หญิงสาวไม่รอช้าในการเริ่มทำภาระกิจ เธอเดินเข้าไปในโรงรถประจำตำแหน่ง เธออยู่ตำแหน่งที่สองประจำค่าย รินรีบขึ้นรถเบนซ์สีดำประจำตัวเธอ ในรถมีจอสำรวจGPSที่สามารถติดตามรถทุกคันได้ เพียงบอกชื่อของคนที่อยากหาและรายละเอียดส่วนตัวของเจ้าของรถ ค่ายสายสืบที่รินอยู่เป็นค่ายระดับประเทศ ซึ่งไม่แปลกเลย ที่รถทุกคันจะโดนติดตาม ทางค่ายแม้จะมีประชากรน้อย แต่กลับเป็นค่ายที่มีอิทธิพลที่สุดของประเทศ บริษัทดังๆทั้งหลายหรือขนาดเล็กก็ตาม ทั้งหมดยอมที่จะร่วมมือกับค่ายResplendentอย่างเต็มใจ เพื่อผลประโยชน์ร่วมกันของทุกฝ่าย

"บอกโค้ด"

         "Spy No.2 L402 ช่วยหาการคลื่นที่ของ วริศ วัชรวิศว์ ลูกเจ้าของธุระกิจมืดที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียใต้ที"

          "ตรวจสอบการเดินทาง ตอนนี้ไม่มีการเคลื่อนที่"                                                                                      "เปิดทางไปที่ร้านเฮียเจ๋ง โค้ดj44 ใช้เส้นทางที่ไปถึงเร็วที่สุด"                                                                    

           "รับทราบ เปิดแมพแล้ว"                                                                                                                                      เฮียเจ๋งเป็นคนที่สนิทกับรินที่สุดเช่นกัน เฮียเขาเสียลูกสาวไปเมื่อ10ปีที่แล้ว ตอนนี้ก็คนอายุ19ปี รุ่นเดียวกับริน เขารักรินเหมือนลูกแท้ๆ ตอนที่เขารู้จักรินก็คือตอนที่รินทำภาระกิจครั้งแรก ตอนนั้นรินอายุแค่10ขวบ                                                                                                                                                 

ภาระกิจแรกที่รินทำก็คือวิธีแทรกแซง เป็นการฝึกแทรกแซงเข้าไปในแหล่งของศัตรูโดยห้ามให้คนอื่นจับได้เป็นอันขาด ไม่ฉะนั้นจะโดนลงโทษโดยการขังในห้องที่มืดสนิท ไร้เสียงรบกวนขั้นสุด คนที่เข้าไปในนั้นอาจกลายเป็นบ้าจากอาการหลอนไปเองได้โดยไม่รู้ตัว แต่ภาระกิจแรกรินทำพลาด  รินยอมที่รับการลงโทษโดยไม่ต่อรอง                                                                                                                                                             

แต่เฮียเจ๋งแกไม่ยอม เฮียเถียงจนสุดใจ เฮียแกจะต่อรองกับอาจารย์ให้ได้ ตอนนั้นเฮียเพิ่งเสียลูกสาวครบ1ปีเต็มพอดี                                                                                                                                                              

"ขออย่าทำโทษรินเลย ไอ้สิงค์เอ็งก็รู้รินเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเอง คนเราครั้งแรกก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่งั้นจะเอาครูมาสอนทำไมเล่า ถ้าเก่งก็คงไม่มีครูหรอก น่าเถอะนะ พอๆๆ ห้ามลงโทษนะ ไม่งั้นข้าไม่รับงานแล้ว ยกเลิกไปเลยๆ จะเอายังไง" ถึงรินจะยอมรับบทลงโทษ แต่เฮียเจ๋งแกไม่ยอมปล่อยให้รินโดนทำร้ายแน่นอน

"ถึงที่หมายแล้ว"     

"Turn off"

                   "ระบบปิดการทำงาน"                       

  หญิงสาวเปิดประตูลงรถอย่างเร่งรีบ   รินเดินลงมาเพียงไม่กี่ก้าว ชายชราก็ตะโกนอย่างดีใจ พร้อมก้าวเท้าเร็วเพื่อมาหาร่างเล็กตรงหน้าประตูร้าน ชายชรายิ้มจนปากแทบฉีก มองจากที่ไกลๆ ยังรู้เลยว่าแกมีความสุข

"หนูรินๆ! เฮียคิดถึง เป็นยังไงบ้าง"   

รินยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะเข้าไปกอดเฮียแก   

"รินก็คิดถึงเฮียค่ะ  ตอนนี้รินก็ยังทำงานที่เดิม ยังไม่มีแพลนอะไรเป็นพิเศษค่ะ"

เฮียเจ๋งขมวดคิ้วเอามือแตะไหล่รินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกลุ้มใจ

เร"เจ้ารินเอ๋ย เฮียบอกแล้วใช่ไหม ว่าให้ออกมา งานสายสืบมันเป็นงานอันตราย ตอนนี้หนูรินก็อายุ19ปีเอง

ไม่อยากใช้ชีวิตวัยรุ่นรึไง"                                                                                                                       

"อยากสิคะ แต่ที่รินยังอยู่ก็เพราะอยากตอบแทนบุญคุณคุณปู่ อีกอย่างกลัวโอมมันเหงาด้วย"

"เห้อ พูดไปก็แค่นั้น"

สีหน้าชายตรงหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างรวดเร็ว 

"เข้าเรื่องเลยดีกว่า มาหาที่นี่ต้องการให้เฮียช่วยอะไร"

"ช่วยพารินเขาไปบ้านคนๆหนึ่งที บ้านที่ไม่ใช่ศูนย์ของมัน บ้านที่มีครอบครัวคนที่รักของมันอยู่"

"เป็นภาระกิจจากทางการใช่ไหม รินก็รู้ว่าเฮียไม่รับงานนอกเหนือจากค่าย รินจะทำอะไร"

"ริน...บอกไม่ได้หรอกค่ะ รินขอโทษนะคะ แต่รินต้องทำภาระกิจนี้จริงๆ เฮียช่วยรินด้วยนะ รินขอร้อง"

"ก็ถ้ารินอยากให้เฮียช่วย รินก็บอกเฮียมาสิ ว่าให้ช่วยเรื่องอะไร ถ้าไม่บอกข้อมูลเฮียก็ช่วยอะไรไม่ได้"

"เห้อ เฮีย หนูขอละเรื่องมันยาวแล้วรินอธิบายอะไรเยอะไม่ได้"