เมื่อผมเด็กนักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งที่กำลังซื้อลูกชิ้นอยู่ข้างถนนทะลุมิติมาอยู่ในร่างกระรอกป่าบ้าบ่อขอผมกินลูกชิ้นก่อนได้ไหม
...ก่อนหน้านั้น...
.
.
.
.
.
"เฮ้อวันนี้กว่าจะเลิกเรียนเกินไปรึเปล่าเนี่ย จัดตารางเรียนมาทำไหมถ้าจะสอนเกินเวลาขนาดนี้ไม่รู้ร้านลูกชิ้นร้านเจ๊บี๋บี้ปิดยัง ถ้าปิดแล้วนะจะด่าไปยังอาทิตย์หน้าเลย อุตส่าห์เก็บตังค์รอกินทุกวันอึขอเถอะอย่าพึ่งปิดเลยนะ"ร่างบางมีนามว่านก เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาที่ทุกวันต้องกินลูกชิ้นร้านของเจ๊บี๋บี้ ถ้าไม่ได้กินก็บ่นแม่งทั้งวัน(ก็คนมันชอบกินนิ)
ร่างบางเดินไปตามทางเพื่อไปร้านลูกชิ้นค้าประจำ ที่ขนาดหลับตายังสามารถไปถูกเก่งจริงๆ
"เจ๊บี๋บี้คร้าบบบ~ ลูกสุดที่รักของป้ามาซื้อลูกชิ้นสุดอร่อยแล้ว"ทำตาหวาน
"หึทำมาเป็นปากหวานนะ อยากได้ของแถมอีกละสิ อะอะเอาไปเจ๊สวยและใจดีเลยให้ต่างหากไม่ใช่เพราะพูดปากหวานหรอกนะ" เมื่อเจ๊พูดเสร็จก็หยิบจับลูกชิ้นใส่เข้ามาเพิ่มจากที่สั่งไว้
"เจ๊น่ารักที่สุดสวยแล้วยังใจดี ขอบคุณครับ"นกรีบยืนมือไปหยิบถุงใส่ลูกชิ้นอย่างไร ถึงมือจะถือของที่ต้องการแล้วก็ยังไม่หยุดเลิกชมเจ๊บี๋
"พอๆเจ๊รู้อยู่แล้วไม่ต้องมาชมเยอะ รีบๆกลับบ้านไปสะ กรรมคลังกลางคืนมันอันตราย"
"ครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมมาใหม่น้า"
"เออ ระวังตัวด้วย"หลังจากที่ยืนฟังเจ๊บี๋ส่ง นกก็รีบหันหลังกลับ เพื่อจะข้ามถนนกลับไปหอ
"ไอนกระวัง!!!"
เอี๊ยด!! ตุ้ม!!
อืม..ทำไมมันปวดตัวอย่างนี้นะ แล้วนี่แสงอะไรอีกแสบตาชะมัด เอ๊ะเดี๋ยวนะเราว่าเราจับได้ว่ากำลังซื้อลูกชิ้นอยู่ ลูกชิ้น ลูกชิ้น!!!! ทันทีที่นึกขึ้นได้ร่างบางก็รีบลืมตาขึ้นมองซ้ายมองขวาเพื่อหาถุงลูกชิ้นที่ตัวเองซื้อมา
"ไม่มี ไม่มี!!ไปอยู่ไหนลูกชิ้นของนกอยู่ไหน เชี้ย!!ทำไมมือกูมีขนงอกออกมาด้วย แล้วเล็บทำไมมันขาก็มีขน แล้วหางมันมาจากไหนเนี่ยเป็นแบบนี้ ไม่นะ"นกกระวนกระวายใจ ตื่นตกใจทำตัวไม่ถูกหันซ้ายแลขวาเห็นอ่างน้ำจึงรีบวิ่งไปส่องดู
"กริ๊ด!!!!ม่ายยยยยยยยย"
อันนี้รูปน้องอ้างอิงนะคะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
