"มันไม่จริงใช่มั้ยคะพ่อ"
พ่อของเธอหยุดนิ่งก่อนจะตอบลูกสาว
"มันคือเรื่องจริงตอนนี้พ่อกำลังจะล้มละลาย"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่คะหนูไม่เคยรู้เลยว่าบ้านเราเจอเรื่องแย่ขนาดนี้"
"ตั้งแต่ปีที่แล้ว..มีทางเดี๋ยวลูกจะต้องแต่งงานกับลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อทุกอย่างมันจะดีขึ้น"
"แต่หนูไม่ได้รักเขา"
"พ่อรู้...แต่ลูกต้องทำเพื่อครอบครัวของเรา"
"หนูไม่..."
"ถ้าไม่ยอมก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่ออีก"
พูดจบพ่อของเธอก็เดินจากไป..เธอทรุดตัว
ลงนั่งกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมา
"นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไร"เธอพูดตัดพอในใจ
{ย้อนกลับไป}
เธอชื่อนิสาเป็นลูกคนเดี๋ยวของตระกูล
เธอมีพ่อที่เอาแต่บ้าทำงานไม่เคยมีเวลาให้เธอเลยส่วนแม่เธอได้เสียไปตั้งแต่เธอายุได้3ขวบด้วยโรคมะเร็งในสมอง
{กลับมาปัจจุบัน}
ไม่รู้เวลานานเท่าไหร่ที่เธอนั่งร้องไห้
"คุณหนูคะ"
"มีอะไรคะป้า"
เธอพูดก่อนปาดน้ำตา
"ไปทานข้าวเถอะคะคุณหนู"
"หนูยังไม่หิวคะป้า"
"คุณหนูทานอะไรบ้างเถอะนะคะเดี๋ยวคุณหนูจะไม่สบายเอาได้"
"แต่หนูทานอะไรไม่ลงจริงๆหนูขออยู่เงียบๆคนเดี๋ยวสักพักนะคะป้า"
หญิงวัยกลางคนได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
เพราะสงสารหญิงสาวจริงๆที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
รุ่งอรุณเช้าวันใหม่ร่างบางลืมตาขึ้นมอง
ทุกสิ่งรอบกายช้าๆ
"นี่ฉันจะต้องจากที่นี่ไปจริงเหรอ"เธอคิดในใจก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวออกจากห้อง
"รับอะไรดีคะคุณหนู"
"เช้านี่มีอะไรบ้างคะป้า"
"มีข้าวต้มกุ้งของโปรดคุณหนูด้วยคะ"
"ค่ะ" เธอตอบก่อนจะยิ้มบางๆ
..ในระหว่างที่นิสากำลังท่านข้าวเช้าอยู่
พ่อของเธอก็เดินลงมาจากชั้นบนพอดี
ก่อนจะตรงมานั่งทีโต๊ะกับเธอ
"ตกลงลูกจะยอมแต่งงานมั้ย"
"ตกลงค่ะ"
นิสาตอบก่อนจะตักข้ามต้มใส่ปากแล้วกลืนลงคออย่างน้อยใจในโชคชะตา
"พ่อดีใจมากที่ลูกคิดได้แบบนี้"
"ขอตัวก่อนนะคะหนูอิ่มแล้วค่ะ"
นิสาพูดพร้อมกับลุกขึ้นกำลังจะเดินออกจากบ้านไป
"ลูกจะไปใหน"
"พอดีหนูนัดกับเพื่อนหนะคะ"
เธอหันมาตอบก่อนยิ้มเจื่อนๆแล้วเดินออกไป
ณ.ร้านอาหารแห่งนึง
"ฉันอยู่ทางนี่"
วิมลวรรณเอ่ยทักหญิงสาวที่ผึ่งเดินเข้ามา
ก่อนนิสาจะเดินตรงมานั่งลงที่โต๊ะ
"ไปอยู่นิวยอร์กมานานเป็นยังไงบ้าง"
วิมลวรรณเอ่ยถามนิสา
"ก็ดี.."
"ดูจากสีหน้าแกแล้วฉันว่าไม่ใช่อย่างนั้นนะ"
"พอดีที่บ้านมีเรื่องเครียดๆนิดหน่อยหนะ"
"มีอะไรแกปรึกษาฉันได้นะ"
"อืม..." นิสาตอบก่อนยิ้มบางๆ
"มาๆสั่งอาหารกันดีกว่าอยากกินอะไร
สั่งได้เต็มที่เลย..มื้อนี่ฉันเสียงเอง"
"หืม...ใจดีจะจังนะ"
"ก็เลี้ยงฉลองตอนรับการกลับมาของแกไง
ไม่ได้เจอกันตั้งนานคิดถึง"
"จ้า...งั้นฉันไม่แกลงใจแล้วนะ"
ในระหว่างที่สาวสองกำลังเพลิดเพลิน
กับการสั่งอาหารอยู่นั้น
"สวัสดีดีครับ..ใช่คุณนิสามั้ยครับ"
นิสาหันไปมองยังต้นเสียง
"ใช่..มีอะไรรึป่าวค่ะ"
"ผมวัฒน์ไงพี่รหัสของคุณ"
"อ๊าว..พี่วัตน์ไม่เจอกันนานน้องจำพี่แทบไม่ได้เลย"
"ว่าแล้วต้องจำพี่ไม่ได้"
"นั่งก่อนคะพี่วัฒน์"
ก่อนนิสาจะหันไปเอ่ยกันวิมลวรรณ
"นี่พี่รหัสเราเองมล"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
วิมลวรรณเอ่ยทักทายชายอยู่ที่นั่งตรงข้าม
"เช่นกันครับ" วิวัฒน์เอ่ยตอบกลับ
"สบายดีนะคะพี่" นิสาเอ่ยถามวิวัฒน์
"ครับแล้วน้องนิสาล่ะ"
"สบายดีคะ" นิสาตอบพร้อมรอยยิ้ม
"มื้อนี้ผมขออนุญาตเป็นเจ้ามือนะครับ"
ชายหนุ่มพูดก่อนหยิบเมนูสั่งอาหาร
...ตอนนี้อาหารก็กำลังทยอยมาเสริฟ
"ไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้นะครับไม่ต้องแกลงใจ"
หญิงสาวทั้งสองต่างส่งยิ้มให้ชายหนุ่มด้วยความเกลงใจ
ทุกคนท่านอาหารกันอย่างอร่อยพร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
"ขอบคุณมากๆนะคะพี่วัฒน์สำหรับอาหารมื้อนี้"
"ขอบคุณเช่นกันนะคะคุณวัฒน์"
"ไม่เป็นไรครับ"
ทั้งสามต่างพูดคุยกันนิหน่อยก่อนจะ
ขอตัวแยกย้ายกันกลับ
กรี๊งงงงงง..เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนนิสาจะกดรับ
"มีอะไรคะพ่อ"
"ตอนนี้ลูกอยู่ใหน"
"หนูกำลังจะขับรถกลับบ้านค่ะ"
"ลูกเเวะมาหาพ่อที่ร้านกาแฟxxก่อนสิ"
"มีอะไรค่ะพ่อ"
"อย่าถามเยอะรีบมาเถอะ"
พูดจบพ่อของเธอก็กดตัดสายทิ้ง
เธอถอนใจอย่างเบื่อหน่ายเคยมีสักครั้งมั้ย
ที่พ่อเธอโทรมาแล้วจะเป็นห่วงเธอจริงๆสักครั้งนึง
ตอนนี้เธอได้ขับรถมาถึงร้านกาแฟเรียบร้อยแล้วก่อนจะลงจากรถแล้วเดินตรงไปในร้าน
"สวัสดีคะ" พนักงานเอ่ยตอนรับเธอก่อนเธอจะส่งยิ้มบางๆให้แล้วเดินตรงไปที่โต๊ะที่พ่อเธอนั่งอยู่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
