"คงเป็นอีกวันแล้วสินะ"

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น เธอรู้สึกเบื่อกับชีวิตที่ไร้สีสันแบบเธอ ในทุกๆวันเธอทำได้เพียงแค่ตอนเช้าล้างหน้ากินข้าวและไปทำงานชีวิตที่วนลูปแบบนี้เธอไม่ต้องการเลยสักนิด

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อเมย์นะคะ"

พนังงานใหม่เอ่ยปากขึ้นพร้อมยิ้มอย่างแจ่มใส รอยยิ้มของเธอนั้นสามารถดึงดูดคนในบริษัทได้มากมาย เพียงแค่วันเดียวที่เมย์ก้าวเข้ามาในบริษัทก็สามารถเป็นมิตรกับทุกคนที่นี้ได้ ยกเว้น"ยู"หญิงสาวที่เงียบขรึม

"นี่เมย์ เธอน่ะอย่าไปอยู่ใกล้กับคนที่ชื่อยูมากล่ะ ยัยนั้นน่ะเป็นคนสติไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่หรอกนะ"

"ยู?"

เธอได้แต่หันมองรอบๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นคนที่ชื่อยูเลยสักครั้ง แต่สายตาก็ไปหยุดกับผู้หญิงผมสั้น หน้าเรียว ตาเหยี่ยว แต่เธอไม่รู้สึกเลยว่าเธอเป็นคนสติไม่ดี หนำซ้ำเธอยังใจเต้นกับผู้หญิงคนนี้

"สวัสดีค่ะคุณ...."

"ยู"

"เมย์ได้ยินมาว่าคุณไม่ค่อยจะมีใครคบมากเท่าไร ทำไม..."

"อืม"

เมย์ยังเอ่ยคำถามไม่ทันหมดก็ได้คำตอบสั้นๆกลับ เธอนั่งคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมจ้องมองไปที่ใบหน้านั้น ยิ่งมองมากเท่าไรเธอก็ยิ่งชอบขึ้นมากทุกครั้ง

"เธออายุ?"

เมย์สลัดความคิดต่างๆออกไปทันทีที่ได้ยินคำถาม นี่เขาถามเธอหรอ? เป็นไปไม่ได้แน่ เพราะเธอไม่ชอบตั้งคำถามกับใครเลยสักครั้ง และก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่มีคนเขามาตั้งคำถามกับเธอ

"เอ่อ คะ? อ่อ ฉันอายุ22 ค่ะ"

"25"

ถึงแม้จะเป็นคำสั้นๆ แต่เมย์ก็พอเข้าใจอยู่บ้าง

"งั้นเมย์เรียกคุณว่าพี่ดีกว่าค่ะ"

เมย์คว้ามือไปหยิกที่แก้มของยู พร้อมรอยยิ้มบางๆของเธอ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่น่ะ เอามือออกมาน่ะยัยเมย์!!! เธอถกเถียงกับตัวเองพักใหญ่แล้วรีบเอามือออกมาทัน เธอมองไปที่ใบหน้าไร้สีสันนั้นเธอยิ่งหวาดกลัวเข้าไปใหญ่ กลัวว่าคนตรงหน้าที่จะไม่ชอบขี้หน้าอีก แต่กลับตรงข้ามกัน

"ทำไม?"

"เอ่อ เมยกลัวว่าพี่จะไม่ชอบ"

เธอก้มหน้าลง พร้อมรับความผิดต่างๆนาๆ แต่มือเรียวที่จับอยู่ชายคางของเธอยกใบหน้าของเธอขึ้น เธอจ้องมองไปที่ตาเหยี่ยวสองคู่นั้นเธอยิ่งรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้นทุกครั้ง

"ฉันไม่ว่า"

เพียงแค่คำตอบเดียวและใบหน้าไร้สีสันนั้นยิ่งทำให้เธอตกอยู่ในความคิดต่างๆนาๆ คนคนนี้มีเสน่ห์ขนาดนี้เลยหรอ? นี่ฉันชอบผู้ชายนะแต่คงไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกมั้งนะ....

"เอ่ออ...ทะ เที่ยงนี้พี่ไปทานข้าวกันเมย์.."

คนตรงหน้าเธอปัดมือออกจากหน้าใบหน้าของเธอ ปรายตาที่หน้าหวาดกลัวมองมาที่เธอก่อนหน้านี้ก็ยังดีๆอยู่นี่ทำไมตอนนี่ถึงกลายเป็นเสือที่รอกัดกินเนื้อไปล่ะ

"ออกไป!"

เธอสะดุ้ง เฮือก เกิดอะไรของกับรุ่นพี่คนนี้ เธอเป็นอะไรไป? ทำไมถึงดุร้ายยิ่งกว่าเสือแบบนี้ เธอได้แต่ยืนนิ่งๆสายตาสั่นระริก หยดเหงื่อออกตามร่างกายของ

"เฮ้อออ" ยูใช้มือกุมขมับของเธอ เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย และนี่ก็เป็นสาเหตุที่คนในบริษัทไม่ชอบขี้หน้าของเธอเพราะเพียงแค่อาการป่วยทางจิตนี่ แต่เธอเองก็ไม่เคยจะบอกใครปล่อยให้คนอื่นคิดไปตามความคิดของเขา

"พี่คะ.."

"อืม เที่ยงค่อยเจอกัน"

เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาเพียงเล็กน้อย เธอได้แต่เดืนกลับและมองมาที่เธอก่อนจะกลับไปทำงานบนโต๊ะของเธอ...

"พี่คะ" เสียงหวานเรียกตะโกนให้คนที่กำลังมุ้งหน้าอยู่ให้หันกลับมา

"เมย์กลับด้วยนะคะ" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากผู้หญิงใบหน้าไร้สีสัน มีเพียงแต่ความเงียบและเสียงฝีเท้าของคนทั้งสองคน และเมย์เองก็เป็นคนที่ทำลายความเงียบนั้น

"ว่าแต่พี่มีไลน์หรือว่าช่องทางการติดต่อมั้ยคะ?" เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานบนใบหน้าที่หากใครได้มองต่างก็ชื่นชมในความน่ารักและทะเล้นของเธอ

ยูไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เธอทำได้เพียงแค่ยืนมือถือไปให้คนตรงหน้า ยังโชคดีที่เธอมีโชเซียลมีเดียอยู่ แต่ว่าเพื่อนร่วมงานในบริษัทมีมากขนาดนั้นแต่ทำไมในมือถือของเธอถึงมแค่หน้างาน กับเพื่อนร่วมงานเพียงแค่2-3คนเองล่ะ เมย์ยังจำวันแรกที่เธอเข้ามาได้ผู้คนต่างมาขอเฟซขอไลน์เธอแต่ทำไมกับเธอคนนี้ถึงไม่มีแม้แต่นิดเดียวเลยล่ะ?

ุ

"อะ..เอ่ออ งั้นสักครู่นะคะ" เมย์รีบคว้ามือถือมาก่อนที่คนตรงหน้าเธอจะเปลี่ยนใจไปซะก่อน

"เดินไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว บ้านเธออยู่ตรงไหน?" ครั้งนี้ยูได้เป็นคนที่เอ่ยก่อนซึ่งนั้นก็ทำให้ร่างเล็กกว่าเผอยยิ้มออกมาก่อนที่จะละสายตาจากมือถือและรีบตอบคำถามนั้นทันที

"เหมือนกันเลยค่ะ!" เธอเผอยยิ้มกว้างขึ้นเพราะตั้งแต่เดินมาเธอก็เป็นคนทำลายความเงียบมาโดยตลอด ทั้งกระแฮ่มเสียง และชวนคุยเรื่องต่างๆ มันทำให้เธอเหมือนคนบ้าที่กำลังโดนเมินไปซะแล้ว

ยูมองหน้าร่างเล็กตรงหน้าก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา นี่คงเป็นครั้งที่2แล้วสินะที่มีคนมาทำให้เธอยิ้มได้ นอกจากน้องสาวที่เธอรอกลับมา วันแรกที่ยูเจอหน้าเมย์ครั้งแรกที่เธอเดินเข้ามาทักยูรู้สึกได้ถึงความสุขเล็กๆน้อยๆ หรือนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของพวกเขา?

"ถึงแล้วค่ะ" และเมย์ก็ยังคงเป็นคนที่ทำลายความเงียบนั้นเสมอ แต่การทำลายความเงียบนี้ทำให้คนที่ทั้งประลาดใจ เมย์คือคนที่ย้ายมาเช่าบ้านข้างๆเธอหรอกหรอ?

"นี่บ้านพี่หรอคะ?" เมย์ชี้ไปบ้านหลังที่ไม่เล็กมากแต่ก็ไม่ได้ใหญ่มาก เหมาะสำหรับคนที่อยู่สัก2-3 คน แต่ทั้งบ้านมีแค่เธออยู่เพียงคนเดียวนั้นจึงทำให้เมย์คิดว่ามันใหญ่กว่าบ้านเช่าของเธอ

"อืม ใช่ ฉันซื้อบ้านหลังนี้ หลังจากที่แม่ฉันเสียไปน่ะ" พูดจบยูก็เร่งฝีเท้าก้าวเข้าบ้านไปทันที โดยที่ไม่คิดจะฟังคำถามของคนด้านนอกนั้นอีก

ยูรีบเปิดโน๊ตบุ๊คคู่ใจของเธอพร้อมกับวิดีโอคอลไปหาน้องสาวที่อยู่ต่างประเทศของเธอ นี่เป็นอีกสาเหตุที่เธอไม่คิดจะฟังคำถามของเมีย์อีกเพราะในทุกๆวันเธอจะโทรหาน้องสาวสุดที่รักของเธอเสมอ แม้วันไหนที่เธอเหนื่อยหรือท้อกับเรื่องต่างๆเพียงแค่เธอเห็นหน้าน้องสาวเธอก็ลืมเรื่องทุกอย่างทันที

"พี่ เป็นไงบ้างคะ วันนี้ทำงานเหนื่อยรึเปล่าคะ" เธอยิ้มกว้างให้กับพี่สาวแสนเท่ของเธอเพื่อเป็นกำลังใจให้กับพี่สาวคนเดียวของเธอ เพราะตั้งแต่แม่เสียไปก็มีเพียงเธอกับน้องสาวเธอที่ต้องอยู่ใช้ชีวิตอยู่ ส่วนพ่อของพวกน่ะหรอหย่าร้างกันไปนานแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าจะคนละพ่อกันแต่พวกเธอก็รักกันมากเลยล่ะ

"เหนื่อยสิ เหนื่อยมากด้วย แต่ตอนนี้คงหายแล้ว" เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย

"พี่ก็พูดแบบนี้ตลอด เดี๋ยวไอจะไปแล้วนะคะ" เธอพูดด้วยเสียงน้อยเนื้อต่ำใจเพราะเธอรอสายจากพี่สาวเธอมาทั้งวันแต่กลับได้คุยเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

"จ้ะ" เธอยิ้มเจือนๆก่อนที่จะปิดโน๊ตบุ๊คและพร้อมที่จะชำระร่างกาย แต่ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากมือถือของเธอดังขึ้น แต่ทันทีที่เธอเปิดดูข้อความนั้นเธอจึงต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็น "รูปของเมย์นั้นเ

"เป็นไงบ้างคะรูปนี้พอที่จะทำให้พี่ยิ้มได้มั้ยคะ?"

"นี่เธอทำบ้าอะไร!?"

"เมย์เห็นพี่ไร้สีหน้าบ่อยเกินไปนี่คะ หรือว่าเรื่องพวกนี้พี่ไม่เคย?"

ยูไม่ตอบข้อความอะไรหลังจากนั้นเธอรีบปัดมือถือทิ้งทันทีและสายตาก็ไปจดจ่ออยู่กับรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ เธอหยิบมันขึ้นมาดูและรีบขว้างมันทิ้งจนแตกกระจาย รูปคู่คนรักเก่าของเธอ ความทรงจำเก่าๆไหลย้อนเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง ความทรงจำที่คนรักของเธอถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาของเธอ แต่เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยทำได้เพียงแค่ยืนดูคนรักตายไป ก่อนที่เธอจะคว้ายามากิน และล้มตัวนอนลงไป

แสงแดดสาดส่องมาจากผ้าม่านสีขาวสวย เสียงนกในยามเช้าปลุกคนที่นอนราบอยู่พื้นให้ตื่นขึ้นมา

"พี่ยูคะ! พี่จะสายแล้วนะคะ" เสียงแสนหวานตะโกนเรียกในบ้านแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆหรือว่าเธอจะไปก่อนเสียแล้ว เธอเปิดประตูเข้าและกำลังจะเปิดประตูแต่แล้วประตูก็เปิดพร้อมกับคนตรงหน้าในชุดทำงานของเมื่อวาน เธอมองตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่เขาไม่ได้อาบน้ำหรอ?

"วันนี้ฉันรู้สึกไม่สบาย ฉันลางานกับหัวหน้าไว้แล้ว" เมื่อพูดคนร่างเล็กรีบเอามือทาบไว้ที่หน้าผากคนร่างสูงกว่า เป็นแบบที่เธอว่าเลยตัวร้อนจี๋ขนาดนี้จะมีแรงไปทำอะไรได้ล่ะเนี่ย

"ตัวร้อนจัง พี่มียากินรึป่าวคะ?" เธอถามคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เป็นห่วงเอามาก แต่เธอก็ยังไม่ได้คำตอบใดๆ เธอจึงรีบวิ่งออกไป

"เฮ้อออ" เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินเข้าในบ้าน เศษแก้วเมื่อคืนยังกระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน หากคนเมื่อกี้เข้ามาคงวุ่นวายมากกว่านี้

แอดด~ เสียงเปิดประตูดังขึ้นผู้เป็นเจ้าบ้านหันขวับทันที แต่ก็เห็นคนเดิมเพียงแต่คาั้งนี่เปลี่ยนเป็นชุดลำลองธรรมดาและถุงที่อยู่ในมือของเธอ เขาจ้องมองมาที่ผู้หญิงคนนั้น เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีเศษแก้วเต็มไปหมด

"พี่..." เสียงเรียกอันแผ่วเบาของเธอ ยิ่งทำให้เธอเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ เธอรีบวิ่งเขาไปจับไม้จับมือของอีกคนดูทันทียังโชคดีที่เศษแก้วพวกนี่ไม่ได้บาดมือของเธอ แต่สายตาก็ไปสะดุดกับรูปภาพรูปหนึ่ง ในภาพนั้นมีเขาและผู้หญิงอีกคนอยู่ในนั้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู แต่ก็ถูดเจ้าของบ้านดึงมันกลับไป

"พี่ไปนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวเศษแก้วพวกนี่เมย์จัดการเอง" พูดเเล้วเธอก็พาเขาเดินไปนั่งบนโซฟาตัวสีดำที่อยู่ข้างๆ และเธอก็จัดการกับพวกเศษนี่จนหมด

"หิวมั้ยคะ เมย์ซื้อโจ๊กร้านโปรดของเมย์มา รับรองเลยว่าพี่จะติดใจแน่" พูดจบเธอก็รีบวิ่งไปที่ครัว โดยที่ไม่รอคำตอบของอีกคนเลยว่าเธอหิว หรือจะกินโจ๊กของเธอรึป่าว

เธอถือถ้วยโจ๊กเดินออกมาพร้อมเป่าความร้อนให้กระจายออกไป

"นี่ของพี่นะคะ" เธอว่างโจ๊กลงบนโต๊ะและจ้องไปที่คนที่นั่งอยู่ เธอรู้แน่ว่าเขาจะไม่ยอมกินง่ายๆ เธอจึงหยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กและเป่าพร้อมกับยัดเข้าปากเข้าทันที

"เป็นไงบ้างคะ?

"ก็พอใช้ได้" ถึงจะเป็นคนตอบสั้นๆแต่มันก็ทำให้คนตรงหน้าเธอยิ้มออกมา

"งั้นกินเยอะๆนะคะ เดี๋ยวเมย์ไปเอาของเมย์ก่อน" เธอรีบตรงดิ่งไปที่ครัวอีกครั้งพร้อมกับถือถ้วยโจ๊กออกมานั่งกินข้างๆกัน

เวลาผ่านไปไม่นานนักทั้งสองก็กินโจ๊กที่ว่าจนหมดเกลี้ยง เสียงหัวเราะขบขำกันเมื่อมองหน้ากัน เสร็จเมย์ก็รีบเอาถ้วยไปล้างให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินออกมา พร้อมกับแก้วน้ำและยา

"กินนี่สิคะ"เธอยื่นน้ำและยาให้อีกคนกิน เธอนั่งมองใบหน้าที่สะสวย ปากอวบกระจับ จมูกโด่งได้ทรง ตาที่ราวกับเหยี่ยวที่หากมองเข้าในก็เหมือนรู้สึกถูกสะกดเอาไว้

"ผู้หญิงคนนั้นคือใครหรอคะ?" แต่แล้วเธอก็ไม่สามารถเก็บความสงสัยนี่ไว้ได้ สายตาคู่นั้นจับจ้องมองมาที่เธอ คล้ายกับเป็นสัญญาณเตือนว่าอย่าได้ถามคำนี้อีก

"ถ้าพี่ไม่อยากพูด เมย์ก็จะไม่รบกวบ เดี๋ยวเมย์ไปเตรียมน้ำให้พี่นะคะหรือว่าพี่จะอาบน้ำเลย?" เธอไม่ถามอะไรต่อรอเพียงแค่คำตอบจากคนข้างๆของเธอ

"เฮ้อออ เธอคือคนรักเก่าของฉัน" เขาถอนหายใจออกมาพร้อมกับคำตอบก่อนหน้านี้ ทำไมเขาต้องยอมเธอด้วยนะ? ทำไมต้องพูดออกมาทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องของเธอเลยสักนิด

"เธอรู้แค่นี้ก็พอแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ" พูดจบเธอก็เดินจากไป ปล่อยในอีกคนนั่งนิ่งต่อไป

คนรักเก่างั้นหรอ? งั้นแสดงว่าเศษพวกนี้มาจากรูปนั้นหรอ? พี่เป็นอะไรกันแน่ หรือว่าพี่ยังไม่ลืมเขาคนนั้นกัน?

คนถามมกมายฉุดคิดในหัวของเธอ เธอนั่งทบทวนกับตัวเองพักใหญ่ก่อนที่จะหลับตาลงพร้อมกับอีกคนที่เดินออกมา เธอใช้ปลายนิ้วเรี่ยไร่เส้นผมของออกอีกคน เธอจะเป็นคนที่ดึงเขาออกมาจากนี่พะวงนี่ได้ใช่มั้ย?