^^^นี้!!!เสียงเด็กผู้ชายคนนึงได้ดังขึ้นมาจากด้านหลังของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง^^^

...นี้นายนะชื่ออะไรหรอ เด็กผู้ชายคนนั้นได้ถามเด็กหนุ่มคนนั้นถามพร้อมกับร้อยยิ้มที่ดูสดใสและใสซื่อ เด็กหนุ่มคนนั้นได้ตามมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่ายมาว่า"เฮียคุยะ ยูอิจิโร่" เรียกสั้นๆว่ายูก็ได้เสียงเด็กหนุ่มพูดขึ้นแล้วถามเด็กคนนั้นกลับไปว่าแล้วเจ้าละชื่ออะไร เด็กผู้ชายคนนั้นตอบมาด้วยเสียงที่สดใสและใสซื่อมากๆว่า"เฮียคุยะ มิคาเอล"(เฮียคุยะ มิคาเอลา) (มิกะ)...

"อืม...ยินดีที่ได้รู้จัก"เสียงของยูได้พูดขึ้น "เช่นกันครับยูจังง" ว่าแต่ผมลืมเลย เสียงมิกะได้พูดขึ้น ผมลืมบอกคุณว่าให้คุณเรียกผมว่ามิกะ อืม...เข้าใจแล้ว นี้ยูจังเราไปกินข้าวกันเถอะ อืมไปสิ....

หลังจากนั้นพวกเขาได้มีความสุขกันอยากมาแถมยังมีคนมาเป็นครอบครัวของเขาอีกด้วยแต่หารู้ไม่ว่าความจริงที่ไม่สามารถรับได้และเจ็บปวดไปชั่วชีวิตนั้นกำลังเข้ามาเยือนในชีวิตของพวกเขา🙂:)

ชื่อเฮียคุยะมาจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพราและยังเป็นสถานีวิจัยอีด้วย (แน่นอนว่าพวกเขานั้นเป็นเด็กกำพร้า)

^^^เรื่องราวอันหน้าสนุก(อันหน้าเศร้า)กำลังจะได้เริ่มขึ้นแล้วหลังจากนี้:)เตรียมตัวพบกับการจากลาและการเจอกันได้แค่ชั่วคราวแล้วก็จากกันไปหลายปีได้เลย..หึ.....^^^

ในปี2012นั้นได้มีเชื้อไวรัสได้กอตัวขึ้นเป็นเชื้อที่คที่อายุมากกว่า13ปีต้องเสียชีวิตนั้นเองซึ้งกลุ่มของพระเอกนั้นได้รอดเพราะพวกเขาได้หนีออกมาจากสถานที่หลักในการอยู่อาศัย แต่ระหว่างทางที่พวกเขาจะต้องไปสถานที่อยู่อาศัยรองก็ได้เจอกับคุณลุงคนนึงที่โดนเข้ามาหายูจังนั้นได้ไอออกมาเป็นเลือดทำให้ยูจังนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก็พวกเขาได้วิ่งไปจนถึงที่อาศัยรองของเขาแต่พวกเขานั้นได้พบว่าผู้ดูแลที่นั้นได้💀กันหมดแล้วพวกเขาเลยได้ขึ้นไปหลบอยู่ข้างบนแต่ก็ไม่พ้นพวกนั้นได้ตามตัวพวกเขาทันและจับพวกเขาไปยังเมืองแวมไพร์🙂

พวกเขาจะได้อยู่กันอย่างสงบสุขไหมนะ;)

นี้!...ยูจัง อะไรหรอ คือว่าเราคิดแผ่นออกแล้วละ แถมแผนนั้นทำให้เราได้พบกับความสุขด้วยนะ หืมแผ่นอะไรหรอ.. ยูจังถามด้วยความสงสัย แผนที่จะออกไปจากที่นี้ยังไงละ. เอ๋แล้วแผ่นว่าไงหรอ....

...แผนมีงี้..........บลาาาาส เข้าใจแล้วใช่ไหม เข้าใจแล้วละนะ ***งั้นวันพรุ่งนี้เริ่มแผนเลยละกันะ...

...โอเคเลย😃 หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ไปบอกคนในครอบครัวของเขาเรื่องแผนที่วางเอาไว้ ...

เช้าวันนั้นพวกเขาก็ทำตัวตามปกติทุกอย่าง พอตกดึกพวกเขาก็ได้ทำตามแผนที่วางไวแต่ถ้ารู้ไม่ว่ายังมีคนรอพวกเขาอยู่ตรงทางออก:)

...ตึก...ตึกก...เสียงวิ่งของพวกเขามาหยุดอยู่ทางคฤหาสน์ของแวมไพร์ตนหนึง "นี้มิกะจังที่นี้หรอที่จะพาเราออกไปข้างนอกนะ" ยูจังถามด้วยความสงสัย มิกะจังได้ตอบขึ้นว่า"อืม!ใช่แล้วละนะ"พอครอบครัวของพวกเขาได้ยินแบบนั้นแล้วครอบครัวของพวกต่างดีใจกันเป็นอย่างมาก:) (แต่มันก็ได้แค่ในละนะเวลาสั้นๆอะนะ***)...

พวกเขาได้เขาไปในคฤหาสน์และพบกับผู้ชายคนนึงผมสีเท่าอ่อนๆ(มั้ง)ตาสีแดง

ผู้ชายคนนี้ชื่อเฟริดน้าา

แบบนี้อะ

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

"หืม...ฉันกำลังรอพวกนายอยู่เลย"(•‿•)เสียงของเฟริดได้พูดขึ้น ก่อนที่จะพูดขึ้นมาอีกว่า "โอ๊ะ!...นั้นมันแผนที่ของฉันนิน้ามิกะจังเทอไปขโมยมาตั้งแต่เมื่อไรกัน"0มิกะจังไม่ได้ตอบอะไร0 "อะ5555ไม่เป็นอะไรหรอกฉันไม่ได้ถือสาหรอก แล้วก็อีกอย่างนึงเลยนะถ้าพวกเทอผ่านประตูนี้ไปได้ฉันจะไม่ตามพวกนายไปหรอ" พอจบเสียงพูดนั้นพวกเด็กๆก็ได้รีบวิ่งตรงไปที่ประตูทันทีแต่เฟริดก็ได้ไปดักอยู่ตรงหน้าของพวกเด็กๆแล้วดูดเลือดเด็กๆไปทีละคน ซึ้งนั้นทำให้มิกะและยูจังโกรธมากๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้แต่มิกะนึงขึ้นได้ว่าเอาปื×จากคฤหาสน์เฟริดมาก่อนหน้านี้ พอมิกะนึกได้ก็หยิบปื×ขึ้นมายิง...ปิ้วว เขายิงไปแต่เฟริดหลบได้ทัน เฟริดได้พูดขึ้น "เอ๋?..ขโมยแผนที่ไปแล้วยังจะขโมยปื×ไปอีกหรอเนี่ย" แต่เฟริดก็ไม่ได้สนใจอะไรและกินเลือ×พวกเด็กๆจนไปถึงคนสุดท้าน