ซีอาร์สาวสวยหน้าคมขนตายาวกรอบหน้าเรียว โดยรวมเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักปนเซ็กซี่ เธอตื่นขึ้นมาและมองไปรอบๆก็ต้องถอนหายใจเมื่อกระป๋าของเธอถูกรื้อออก ของในห้องกระจัดกระจายจากการถูกรื้อ เธอรีบลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำและตรงไปที่มหาวิทยาลัย เธอวิ่งและร้องไห้ไปด้วย เธอไม่สามารถขึ้นรถได้ไม่มีเงินเหลือพอที่จะนั่งรถเมย์ไปเรียนได้

" เฮงซวย เฮงซวยจริงๆ วันบ้าอะไรเนี่ยทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ "เธอเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย

ไม่นานเธอก็มาถึงมหาวิทยาลัยเธอเข้าเรียนสายไป5นาที

" ขออนุญาติค่ะ " เธอค่อยเปิดประตูห้องเรียนและค่อยเดินไปนั่ง โดยมีสายตาของอาจารย์วัยกลางคนมองและทำสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากเธอเข้าเรียนคาบของเขาสายเป็นครั้งที่3แล้ว

" มนสิชา! "เสียงของอาจารย์ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวสะดุ้งและรีบยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

" ค่ะ จารย์ " ซีอาร์ตอบกลับอย่างไวและเสียงดัง นักเรียนทั้งห้องต่างมองมนสิชาเป็นตาเดียว

" เธอเข้าเรียนคาบครูสายครบ3ครั้งแล้วนะ ฉันจะทำอย่างไรกับเธอดี เธอคิดว่าเธอหัวดีเรียนเก่งแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ ฉันจะหักคะแนนเธอครึ่งหนึ่ง " หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมเอากระดาษชี้ไปที่มนสิชา และกำลังจะจดเพื่อหักคะแนน

" อาจารย์คะ อย่างอื่นแทนได้ไหมคะอย่างหักคะแนนหหนูเลยนะคะ ถ้าหักครึ่งหนึ่งไปเท่ากับฆ่าหนูเลยนะคะ นะคะอาจารย์หนูยอมทุกอย่างแต่อย่าหักเลยนะคะ" เธออ้อนวอนเพื่อจะไม่โดนหักคะแนน เพราะเป็นวิชาหลักเธอจึงต้องทำคะแนนให้มากๆ เพื่อเวลาเกรดออกจะไม่ดึงคะแนนวิชาอื่นลงมาด้วย

" ดูทำเข้า เอาหล่ะมนสิชา ฉันจะให้โอกาสเธอ แล้วทำตัวดีๆอย่างเข้าสายอีกไม่อย่างนั้นเธอไม่โดนแค่ครึ่งหนึ่งแต่จะโดนหักทั้งหมด" หญิงวัยกลางคนกล่าวและสอนเนื้อหาแก่นักศึกษาจนหมดคาบเรียน

เวลา:12:45น.

" เอาหล่ะซีสู้ๆกลั้นความคับแค้นใจนี้เอาไว้ เธอต้องสู้ต่อไป " ซีอาร์พูดพร้อมกับเก็บของและเตรียมไปทำงานที่ร้านคาเฟ่และที่ผับต่อ

ณ เวลา 20:00น.

ซีอาร์ที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มพนักงานเสิร์ฟ

" ซี! มานี่หน่อย" น้ำหวานพูดพร้อมกับกวักมือเรียกซีอาร์

" ค่ะคุณน้ำหวาน" เธอพูดก่อนจะก้มหัวลง

"เดี๋ยวเธอช่วยยกเซ็ตเครื่องดื่มไปที่ห้องVIPห้องที่1นะ" น้ำหวานพูดพร้อมกับชี้ไปที่เครื่องดื่ม

"รับทราบค่ะ " ซีอาร์พูดพร้อมยกเครื่อมดื่มราคาแพงไปวางตั้งไว้ที่ห้องVIP1

ไม่นานก็มีชายหนุ่มร่างกายกำยำใส่สูทสีดำและมีบอร์ดี้การ์ดอีก3คนเดินประกบข้างซ้ายขวาและหลัง กำลังเดินไปที่ห้องVIPห้องที่1 และมีน้ำหวานเดินไปคุยข้างในห้องนั้น

ณ ห้องVIP1

" สวัสดีค่ะท่านประธาน" น้ำหวานพูดก่อนจะก้มหัวและยื่นเอกสารเกี่ยวกับการเงินภายในผับให้ชายหนุ่มดู

โดยที่ชายหนุ่มหน้าตาลูกครึ่ง รับมาและส่ายหน้าเบาๆ

" ภายในร้านมีรายได้แค่6หลัก เธอคิดว่าโอเคหรือยัง" ชายหนุ่มเอ่ยถามผู้จัดการร้าน

" เอ่อ ยังไม่โอเคค่ะ" น้ำหวานพูดและก้มหน้าลง

" ถ้างั้นคงต้องเปลี่ยนแล้วล่ะสิ" ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะกระดกเหล้าราคาแพงและกำลังจะลุกออกไป

" แค่ครั้งเดียวค่ะ ขอให้ฉันแก้ตัวแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวค่ะ"

น้ำหวานพูดและเงยมองผู้เป็นเจ้านาย

" อืม" เขา พูดอย่างเย็นชาและเดินออกไป ระหว่างทางที่กำลังเดินออกไปนั้น เขาบังเอิญเจอเหตุการณ์ ทะเลาะกันในร้าน ระหว่างเด็กเสิร์ฟและลูกค้า

" ฉันไม่ได้ทำ เธอนั่นแหละที่ทำตัวเอง" ซีอาร์พูดและเท้าเอว

" แกนั่นแหละ จงใจเอาเหล้ามาเทใส่ฉัน" จินนี่โวยวาย

" บ้าไปแล้วแน่ๆ เธอหาเรื่องฉันก่อนนะจินนี่ เธอจะตามรังควานฉันไปถึงไหนกัน เหล้าเนี่ยเธอก็เทใส่ตัวเองเลิกเรียกร้องความสนใจสักทีฉันรำคาญ เธอคิดว่าเธอเป็นใครมาทำนิสัยแย่ๆทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อน เธอทำเพื่อ?" ซีอาร์เอ่ยอย่างหัวเสียที่คู่อริของเธอตามหาเรื่องเธอได้ทุกที่ทุกเวลา

" คาแลนด์ ขา นั่นคุณใช่มั้ย" เธอเหลือบไปมองเห็นคนที่กำลังเดินลงจากบันได

" เธอไม่มีสิทธิมาเรียกฉันห้วนๆแบบนั้นให้ฉันได้ยิน" ชายหนุ่มที่พึ่งคุยกับผู้จัดการร้านเดินลงมาและเดินออกจากร้านไปโดยไม่หันมามองจินนี่ที่กำลังวิ่งตาม

หน้าร้าน(ผับ)

" คาแลนด์!!" จินนี่เดินตามและเรียกชายหนุ่ม แต่ทว่าชายหนุ่มไม่หันและไม่หยุดเดิน

" คาแลนด์!! " เธอเรียกอีกครั้ง

" คุณคาแลนด์!" เธอเรียกชายหนุ่มเสียงดัง

" อะไร" ชายหนุ่มหยุดเดิน

" ทำไมคุณไม่สนใจฉันเลย "

" แล้วทำไมผมต้องสนใจคุณ" เขาเอ่ยอย่างเย็นชา

" ก็ฉันเป็นแฟนคุณไงคะคุณคาแลนด์" จินนี่พูดพร้อมกระทืบเท้า

" คุณก็แค่เป็นกระที่ผมซื้อกิน และให้เงินไปแล้ว เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับผมสักที" เขาพูดและเดินขึ้นรถไปทันที

" ไปที่บ้านใหญ่ก่อน" คาแลนด์สั่งคนขับรถ

" ครับนาย"

ณ บ้านหลังใหญ่🏰

" คุณหนูคาแลนด์มาแล้วค่ะคุณผู้หญิง" สาวใช้บอกกับแม่ของคาแลนด์

" เชิญนั่งลูกชายตัวแสบ" คนเป็นแม่เอ่ย

" ครับคุณ กชกร" คาแลนด์ตอบ

" เมื่อไหร่แกจะมีทายาทสักที แม่ก็แก่แล้ว ทำเรื่องนี้เรื่องเดียวให้แม่ภูมิใจได้หรือเปล่า แค่เรื่องเดียวเท่านั้น" หญิงวัยกลางคนบอกลูกชาย

" ครับผมจะทำ แต่ผมจะเลือกแม่ของลูกผมเอง ผมไม่ต้องการผูกมัด หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจ" คาแลนด์พูดและเดินออกไปทันที

" ให้มันได้เรื่องไม่งั้นแม่จะเลือกให้เอง" คนเป็นแม่ตะโกนตามหลังชายหนุ่มไป

ณ บ้านของคาแลนด์🕌

" อ้าวคุณคาแลนด์มาแล้วเหรอครับ" ชายอายุราว50กว่าปีเอ่ยถาม

" ใครเป็นคนอนุญาตให้คุณเข้ามาในบ้านของผม" คาแลนด์เอ่ยถามชายวัยกลางคน

"ผมขอเงินสัก10ล้านได้ไหมครับ" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม

" คุณยืมผม 5 ครั้งแล้ว ครั้งละ 10 ล้าน ผมคิดว่ามันมากเกินไป คุณจะแลกด้วยอะไร" คาแลนด์ถาม

" ผมมีลูกสาวครับเธอน่ารักเธอสวย ผมได้ยินว่าคุณกำลังหาทายาทแต่ไม่ต้องการผูกมัด คุณให้เธอเป็นแม่ของลูกคุณ คุณจะทำอย่างไรกับเธอก็ได้ผมยกให้"

" อืม ข้อเสนอน่าสนใจ ขอดูรูปลูกสาวคุณหน่อย"

" นี่ครับ" ชายวัยกลางคนยื่นรูปใบหนึ่ง

" ใช่เธอสวยมาก ผมจะทดสอบว่าเธอเหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกผมหรือเปล่าผมจะไปรับเธอพรุ่งนี้ เอาเถอะข่าวนี้คุณไปได้มาจากที่ไหนผมไม่รู้แต่ห้ามเอาไปพูด" คาแลนด์บอกกับชายวัยกลางคน

.

.

.

หลังจากที่คุยกันเสร็จ ชายวัยกลางคนก็เดินออกมาพร้อมเงิน 10 ล้าน ด้วยท่าทางดีอกดีใจ

เช้าวันต่อมา เวลา 9:30น.

" ภาคิน วันนี้มีอะไรบ้าง" คาแลนด์ถามลูกน้องคนสนิท

" วันนี้มีนัดกับประธานไจแอ้น และทานข้าวกับคุณเฌอเบลครับนาย" ภาคินลูกน้องแจ้งสิ่งที่ต้องจัดการในวันนี้

" อืม"

หลังจากที่คาแลนด์ประธานบริษัทอิบคาอิลคุยงานกับประธานบริษัทไจแอ้นเสร็จสิ้นกับไปทานข้าวกับเพื่อนสนิทสาวตามเวลาที่กำหนด

" เชิญนั่งค่ะ" เฌอเบลเอ่ยชวนคาแลนด์

" ครับคุณเฌอเบล" คาแลนด์เลื่อนเก้าอี้หรูก่อนจะนั่งและจิบไวน์ราคาแพง

" อึหึ! ครั้งนี้ทานข้าวกับฉันเป็นครั้งที่3สินะหลังจากเรียนจบ ทานข้าวกับฉันมันยากมากขนาดนั้นเชียว " เฌอเบลขำในลำคอก่อนเอ่ยแกมประชด

" เอาหน่า อย่าน้อยใจไปเลย คนสวยไม่ควรโกรธนะรู้ป่าว" คาแลนด์ปลอบเพื่อนสนิทสาว

" เป็นไงบ้าง หาแม่ของลูกได้หรือยัง " เฌอเบลถามเพื่อนสนิท

" คิดว่ามีแล้วหล่ะ แต่ยังไม่ไปตกลงกับเธอ แกคิดว่าเธอจะยอมหรือเปล่า " คาแลนด์ถามความเห็น

" ฉันว่าถ้าแกมีข้อเสนอที่น่าสนใจดึงดูดยังไงผู้หญิงคนนั้นก็ยอม " เฌอเบลล์ หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปากก่อนจะให้คำตอบ

" อืม ฉันไปก่อนนะ " คาแลนด์ลุกแล้วเดินออกไป

" เออขอให้สำเร็จค่ะลุง" เฌอเบลล์ตะโกนตามหลังเพื่อนสนิทหนุ่ม

คาแลนด์เดินหันหลังและโปกมือให้กับเฌอเบล

ณ มหาวิทยาลัย ด้านหน้ามีรถคันหรูมาจอด

ขณะนั้นซีอาร์ก็กำลังเดินออกมา

" เชิญครับคุณซีอาร์ มนสิชา ไพศาล " ชายในชุดดำสวมแว่นดำเชิญหญิงสาวขึ้นรถ

" บ้าป่ะเนี่ยฉันไม่รู้จักคุณ" หญิงสาวในชุดนักศึกษาเอ่ยปฏิเสธ

" คุณไพศาลพ่อของคุณสั่งมาครับ " ชายในชุดดำ ยืนยันที่จะให้มนสิชาขึ้นรถ

" พ่อเนี่ยนะ ไม่ไปหรอกจ้ะ บายย~~~" หญิงสาวพูดและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

" นายครับเธอไม่ยอมครับ" ชายชุดดำพูดรายงานเจ้านายในโทรศัพท์

" อืม ใช้ไม้แข็งได้เลย" คาแลนด์ออกคำสั่ง

ชายในชุดดำเดินตามหลังมนสิชาและสับมือไปที่ต้นคอของเธอจนทำให้เธอสลบ เธอนำตัวเธอขึ้นรถไปที่บ้านหลังใหญ่

ณ บ้านของคาแลนด์

หญิงสาวตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องที่ขาว ชุดของเธอได้เปลี่ยนออกเป็นชุดเจ้าหญิงในยุคเรเนซองค์ กระโปรงบานงดงาม เสื้อเกาะอกลูกไม้ประดับ มีผ้าบางๆ พาดไหล่ ผมเป็นลอนสวย ถุงมือสีขาวลูกไม้

" อือหือ! ชุดบ้าไรเนี่ย ย้อนยุค หรือว่าหลุดเข้ามาในนิยายซะแล้ว อยู่ในอิตาลีซะด้วย ฝันหรอวะเนี่ย ให้ตายเถอะฉันพูดภาษาอิตาเลี่ยนไม่เป็นนะ จะอยู่ยังไง แต่ เอ๊ะ แบบนี้มันมาดคุณหนูนี่นา แสดงว่าต้องมีสาวใช้ แต่เดี๋ยวก่อนจะเรียกยังไงดีล่ะ ภาษาอังกฤษก็ไม่แข็งแรง ได้อยู่ภาษาเดียวสเปน งั้นพูดภาษาสเปนละกันจะได้ไม่ถูกสงสัยเดี๋ยวหลุดไทยมาแสหาเรื่องไม่ตามแน่ " หญิงสาวในชุดยุคเนเรซองเดอนสำรวจภายในห้อง แต่ก็พบบางอย่าง

" เอ๊ะ นี่มัน โทรศัพท์ฉันนี่นา มีชุดด้วยยังมีกระเป๋าอีกห้องน้ำก็ทันสมัย ไหนลองเดินออกไปดู"

มนสิชาได้เดินออกไปดูนอกห้อง ข้างนอกเป็นโถงเดินยาวๆ ใหญ่โตมโหฬาร ของประดับภายในบ้านก็ดูราคาแพง สักพักก็มีสาวใช้หน้าตาเหมือนคนยุโรป เดินถืออาหารมาทางเธอ

" สวัสดีค่ะ ที่นี่ใช่อิตาลีหรือเปล่า " เธอเอ่ยถามแม่บ้านสาวสวยไปเป็นภาษาสเปน

" ไม่ใช่อิตาลีค่ะคุณผู้หญิง ที่นี่เป็นบ้านของคุณคาแลนด์อิบคาอิลค่ะ เชิญตามทางนี้ค่ะ" แม่บ้านสาวสวยพูดเป็นภาษาไทยและเดินนำหน้าหญิงสาวในชุดยุคเรเนซองไปยังห้องโถงด้านล่าง

" ตื่นแล้วสินะ นั่งลง" คาแลนด์ทักทายก่อนจะออกคำสั่ง สั่งเธอ

" ไม่นั่ง" มนสิชายืนเชิดหน้าและเท้าเอวตามสไตล์ของเธอ

" ก็แล้วแต่" ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟ

" จับฉันมาเพื่อ ต้องการไร ไม่มีตังหรอก " มนสิชายังคงเชิดหน้าสูง

" เธอนั่งแล้วฉันจะพูด" คาแลนด์ตอบ

" วุ้ วุ่นวายจริง" มนสิชาโวยวายและนั่งลงตรงข้ามกับชายหนุ่ม

" นี่คือ สัญญาที่พ่อของเธอตกลงกับฉันไว้ อ่านดูสิ" คาแลนด์ยื่นกระดาษที่มีลายเซ็นของพ่อมนสิชาให้มนสิชาดู

" โอโหให้ตายเถอะโรบิน" มนสิชารับมาดูและเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองหน้าคาแลนด์และขมวดคิ้ว

" เซ็นซะ ไม่อย่างงั้น พ่อเธอตาย" คาแลนด์ยื่นปากกาให้มนสิชา

" บ้าป่ะเนี่ย ไปตายซะ ยังไงก็ไม่เซ็นเว้ย ดูแต่ละข้อในสัญญาสิ 1 คาแลนด์ต้องการทายาทไม่ผูกมัด 2 ห้ามมนสิชาเข้าใกล้คาแลนด์ก่อนจะได้รับอนุญาติจากคาแลนด์ 3 ห้ามมนสิชาออกจากบ้านก่อนได้รับอนุญาติ 4 ห้ามออกจากห้องมาเดินเพ่นพ่านภายในบ้านเว้นก็แต่คาแลนด์อนุญาติ 5 คาแลนด์จะให้เงินเฉพาะตอนมีเซ็กเสร็จ 6 ใส่ชุดที่คาแลนด์เตรียมไว้เท่านั้น 7 ไม่ต้องการให้มนสิชาตกหลุมรัก 8 ห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่นเชิงชู้สาว 9 เมื่อมีทายาทแล้วต่างคนต่างอยู่โดยที่ทายาทคาแลนด์จะได้สิทธิการเลี้ยงดูเพี่ยงคนเดียว 10 ทายาทจะเป็นหญิงหรือชายก็ได้แต่ถ้าเป็นผู้ชายจะดีมาก 11 มนสิชาจะต้องไม่ทำความวุ่นวายหรือแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของต่อคาแลนด์ 12 หากมนสิชาทำผิดกฎหรือคาแลนด์ทำผิดกฎต้องถูกอีกฝ่ายลงโทษ " มนสิชาอ่านข้อตกลงภายในสัญญาออกมาเสียงดัง

" อืมใช่ เซ็นไม่เซ็นก็เรื่องของเธอแต่พ่อเธอตาย" คาแลนด์พูดก่อนจะลุกออกไป

" เอาไงดีวะ ไม่เซ็นพ่อตาย เซ็นตัวกูเองจะบ้าตาย " มนสิชากุมขมับ

" เดี๋ยว หยุดก่อน จะไปไหน อย่าฆ่าพ่อฉันนะ ขอร้อง " มนสิชาเดินตามคาแลนด์ออกไป

" ก็เซ็นลงไปซะสิ ค่าเลี้ยงดูฉันพร้อมจ่ายให้เธอ เธอแค่มีทายาท มันไม่ตายหรอก " คาแลนด์พูดและนั่งรถออกไป

" เซ็นก็เซ็น อย่างน้อยก็มีเงิน อย่างน้อยพ่อก็ไม่ต้องตาย พ่อนะพ่อ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเอาลูกสาวไปขายกินสักที " มนสิชาเดินกลับเข้าไปในบ้านและนี่งมองเอกสาร

เวลา 13:10น.

คาแลนด์ได้กลับเข้ามาในบ้านและเห็นหญิงสาวนั่งอยู่บนโฟซาตัวยาวเรียบหรู หน้าตาของเธอเหม่อลอย เมื่อคาแลนด์มองดูเอกสารก็พบว่าเธอยังไม่เซ็นมัน

" เมื่อไหร่จะเซ็น อย่าลืมนะว่าฉันเป็นคน จ่ายหนี้แทนพ่อเธอที่ติดหนี้เสี่ยเซี่ยเอาไว้ไม่งั้นเธอก็ต้องไปเป็นเมียตาแก่เซี่ยนั้นแล้วนะ อยู่กับฉันดีกว่าเห็นๆ หรือเธอไม่เอาฉันไปเอาเงินคืนจากเสี่ยเซี่ยแล้วก็ให้พ่อเธอเอาเธอไปจ่ายหนี้แทนก็ได้นะ" คาแลนด์พูดเชิงขู่

" ขอเวลาฉันหน่อยนะ ฉันรู้ว่าโอกาสของฉันมันกำลังจะหมด ก็ดีกว่าจริงแค่ฉันมีลูกให้คุณคุณก็จะปล่อยฉันเป็นอิสระ แต่ฉันกำลังคิดว่าฉันจะเจอกับอะไรบ้างต่างหาก " เธอน้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียง

" อืมค่อยๆคิด ฉันไม่รีบ" คาแลนด์หันหลังพูดและกำลังเดินออกไป

" คาแลนด์ คุณจะรับผิดชอบค่าเล่าเรียน ของฉันใช่ป่ะ" มนสิชาเอ่ยถาม

" ใช่ " คาแลนด์ตอบ

" เอาหล่ะฉันคิดดีแล้ว ฉันเซ็นฉันตกลง" มนสิชาพูดก่อนจะเซ็นชื่อของเธอลงกระดาษและยื่นให้คาแลนด์

" ดี กลับไปห้องเธอได้แล้ว " คาแลนด์รับสัญญาและเดินตรงไปที่ห้องทำงาน

ทางเดินด้านบน

" ห้องไหนวะเนี่ยลืม เหมือนกันอย่างกับแกะ เข้าห้องซ้ายละกัน" มนสิชาลังเลอยู่นานก่อนจะเปิดประตูและเดินเข้าไป

" หูยยยย! นี่มันห้องของเจ้าหญิงชัดๆเลยอะ แต่นี่ไม่ใช่ห้องเรานี่หว่า เอ๊ะนั่นรูปใครกัน " มนสิชาพูดและหยิบรูปภาพที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู

" นี่มันรูปของคาแลนด์หนิ ตอนเด็กน่ารักจังเลย หล่อมากด้วย ถึงตอนนี้จะมีหนวดมีเครา แต่ทำไมหล่อแบบนี้นะ เอ๊ะ! พูดอะไรออกมาก่อน เหอะก็งั้นๆ" มนสิชาพูดและยักไหล่เบาๆ ก่อนจะวางรูปลงและเดินไปล้มลงนอนบนเตียงสีขาวแผ่ร่างกายบนที่นอนนุ่มๆและเผลอหลับไป

" ไปตามมนสิชาลงมาทานข้าวได้แล้ว" คาแลนด์สั่งแม่บ้าน

" รับทราบค่ะ นายท่าน " สาวใช้ขึ้นไปตามและรีบลงมาอย่างรวดเร็ว

" นายท่านคะ ดิฉันไม่เจอคุณผู้หญิงค่ะ" สาวใช้พูดและนั่งลงไปกับพื้น

" เห้อ เธอหนีหรอเนี่ย ภาคินขึ้นไปดูให้ครบทุกห้อง" คาแลนด์สั่งภาคิน

" ครบทุกห้องแล้วครับไม่เจอเธอเหลือห้องคุณหญิงของคุณคาแลนด์ห้องเดียวครับ" ภาคินขึ้นไปและลงมารายงานคาแลนด์

" อืมฉันจะเข้าไปดูเอง" คาแลนด์ทำหน้าไม่สบอารมณ์และขึ้นไปด้านบน

" นี่เธอใครอนุญาติให้เธอขึ้นมานอนบนเตียงนี่" คาแลนด์ตะโกนเสียงดัง

" อื้อ~~ เสียงดังทำไมคะ" มนสิชาพูดและดีดตัวขึ้นมา

" เธอกล้าดียังไงมานอนบนเตียงนี่" คาแลนด์พูดและกำลังจะง้างมือตบมนสิชา แต่ก็หยุดลงเมื่อเห็นน้ำตาของมนสิชา

" ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะฉันเข้าห้องผิดแล้วเจอรูปของคุณตอนเด็กเลยเดินมาดูแล้วก็ล้มลงนอน เมื่อคืนฉันนั่งคิดจนนอนไม่หลับเลยหลับไปค่ะ ขอโทษนะคะ" มนสิชาพูดและร้องไห้ไปด้วย

" เอาล่ะ ลงไปทานข้าวอย่าให้ฉันพูดมากจนอารมณ์ขึ้นแบบนี้ฉันไม่อยากพูดกับคนโง่แบบเธอแล้วมนสิชา" คาแลนด์พูดและรีบเดอนออกจากห้องไป

" โอโหมีแต่กั้งเลยนะคะ" มนสิชาเดินไปนั่งและหันไปหาแม่บ้าน

" คุณคาแลนด์ชอบมากค่ะ" ป้ามับทิมซึ่งเป็นแม่นมของคาแลนด์ตอบ

" ออกไปได้" คาแลนด์บอกคนดูแลทั้งหมดให้ออกไปเพราะเวลาเขาทานข้าวจะไม่ชอบให้คนมามอง

" ทานแล้วนะคะ" มนสิชาเอ่ย

" อืม ไปนั่งมุมโน้นเลย" คาแลนด์ชี้ไปทางด้านหน้าของเขา

"ค่าาาาาาาาาาาาาาา" มนสิชาลากเสียงยาวและลุกไปนั่งเก้าอี้ที่คาแลนด์ชี้

เมื่อทานข้าวเย็นเสร็จ มนสิชาขึ้นมาอาบน้ำและอยู่ในห้องไถมือถืออ่านหนังสือจนลืมไปเลยว่าวันนี้เธอกำลังจะมีประจำเดือน

" เห้ย อะไรเปียกๆ เห้ย ชิบแล้ว ทำไงดี " มนสิชาร้อนรนเพราะประจำเดือนเธอเปื้อนที่นอนไปแล้ว เธอรนและวิ่งเข้าไปในห้องของคาแลนด์

" คาแลนด์ ให้คนไปซื้อ ของสำหรับผู้หญิงให้หน่อยดิ" เธอยืนเกาะประตู

" อืม ซื้ออะไร" เขาถามอย่างเย็นชา

" ซื้อผ้าอนามัยเอาแบบเย็นนะ" มนสิชาบอกกับคาแลนด์

" ห้ะ อือ ได้ไปรอที่ห้องเธอเถอะ" คาแลนด์พูดพร้อมกับทำมือปัดๆสื่อถึงให้เธอไปได้แล้ว

เช้าวันต่อมา

" คาแลนด์ฉันจะไปมหาลัย " มนสิชาตะโกนตามหลังชายหนุ่มที่กำลังขึ้นรถออกไป

" อืม " ชายหนุ่มพูดแล้วขึ้นรถ

มนสิชาเรียนจนหมดคาบเรียนเธอก็ขึ้นรถกลับไปบ้านหลังใหญ่ของคาแลนด์

เป็นอย่างนี้อยู่ทั้งหมด5 วัน เธอไม่ต้องไปทำงานเหมือนเมื่อก่อนมีกินมีใช้อยากได้อะไรก็บอก

ขณะที่มนสิชาอยู่ในห้องนอนหลายวันมานี้เขาไม่ได้คุยกับคาแลนด์เลย เพราะคาแลนด์ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า กลับเข้าบ้านก็ตอนมืดค่ำแล้ว มนสิชาเลยเดินออกมาจากห้องและเดินไปที่ห้องครัว

" คุณผู้หญิงต้องการอะไรหรือเปล่าคะ" ป้าทับทิมเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวแอบอยู่หลังโฟซา

" เอ่อคือหนูอยากทำขนมค่ะ" มนสิชาเดินออกมาและทำท่าทางเขินอาย

" ป้าสอนให้ได้ค่ะ" ป้าทับทิมเดินไปดึงแขนมนสิชาเข้ามาในครัว

" ได้ข่าวมาว่าวันนี้คุณคาแลนด์ไปงานสังคมหนิคะว่าแต่คุณผู้หญิงทำไมไม่ไปคะ" ป้าทับทิมเอ่ยถามหญิงสาวที่กำลังร่อนแป้งอยู่

" ห้ะ หนูไม่รู้นะคะว่าเขาไปไหน เขาไม่บอกหนูหรอกค่ะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" มนสิชาตั้งใจร่อนแป้งต่อ

" คุณคือผู้หญิงคนแรกเลยนะคะที่เข้าบ้านคุณคาแลนด์หลังจากที่คนรักเก่าของคุณคาแลนด์เลิกรากันไป" ป้าทับทิมพูดและหยิบน้ำมารินให้ซีอาร์

" อ๋องั้นหรอคะ" มนสิชาพูดและหยิบน้ำมาดื่ม

" เสร็จแล้วค่ะป้าทับทิม เดี๋ยวหนูกวนเองนะคะ" มนสิชาพูดและหยิบขนมไปกวน

เวลาถัดมา

" อ่าวคาแลนด์" มนสิชาพูดและรีบไปพยุงคาแลนด์

" ใครอนุญาติให้เธอออกมากกันยัยโง่" คาแลนด์สภาพหน้าแดงแทบจะยืนไม่ไหวจับไหล่ขอมนสิชาอยู่

" ภาคินคะ ทำไมเขาไปโดนตัวไหนมาคะเนี่ย" เธอหันไปถามภาคินที่พยุงคาแลนด์อยู่

" ไปที่ห้องของคุณคาแลนด์ก่อนเถอะครับ" ภาคินเอ่ย

" ค่ะ ๆ" มนสิชาพูดแล้วก็รีบพาคาแลนด์ไปเก็บ

ในห้องคาแลนด์

" เล่ามาค่ะคุณภาคิน" เธอยืนจ้องหน้าภาคิน

" เอ่อ มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับแค่โดนยาปลุกเซ็กจากสาวๆของคุณคาแลนด์แค่นั้นเอง" ภาคินพูดและก้มหน้าลง

"แล้วมันเป็นยังไงหรอคะจะตุยเย่หรือปล่าว" มนสิชาถามอย่างสงสัย

จู่ๆคาแลนด์ก็ดึงเธอลงไปจูบอย่างดูดดื่มรุนแรง มนสิชาพยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผล

" ผมขอตัวนะครับนายท่าน" ภาคินก้มหัวลงและเดินออกไปโดยไม่สนใจมือที่กวัดแกว่งของมนสิชาเลย

.

.

.

.