ห้องพักผู้ป่วย
"อึก..อือ.."เสียงสลึมสลือดังขึ้นจากอัตสึมุที่พึ่งตื่น อัตสึมุค่อยๆขยับตัวจัดท่าจัดทางให้อยู่ในท่านั่งบนเตียงผู้ป่วย
"อัตสึมุ..มึงฟื้นแล้วหรอ"เสียงพูดที่ดูตื่นเต้นดังขึ้นจากแฝดน้องที่นั่งเฝ้าอยู่ตลอด
"ไม่ฟื้นจะลุกมานั่งมั้ยล่ะ"
"สึมุ!!..มึงฟื้นแล้ว"แฝดน้องยื่นมือไปจับแขนแฝดที่ยังมึนๆอยู่บนเตียงด้วยความดีใจใบหน้ายิ้มแย้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"กูหลับไปนานเท่าไหร่"อัตสึมุเอ่ยถามแฝดน้องด้วยความงัวเงียมืออีกข้างกุมมือน้องไว้แน่น
"3วัน"โอซามุตอบพี่ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆมือข้างนึงลูบมือพี่เบาๆ
"ส..สามวันเลยหรอ"
อัตสึมุอึ้งกับคำตอบที่น้องตอบกลับมาอยู่สักพักก่อนที่จะเรียกสติตัวเองกลับมาพร้อมกับคิดทำถามออกมาเรื่อยๆที่อยากจะถามน้อง
"ซามุ"แฝดพี่เอ่ยเรียกชื่อแฝดน้องพร้อมเงยหน้ามองด้วยสายตาละห้อยเหมือนกับว่าจะร้องออกมาให้ได้
"อะไร"โอซามุตอบรับพี่ทันทีที่ถูกเรียกชื่อมือยังคงกุมไว้แน่นอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่ปล่อยออก
"พ่อกับแม่ล่ะ..ตลอด3วันนี้เค้ามาหากูบ้างมั้ย"
อัตสึมุก้มหน้าลงน้ำเสียงสะอึ้นถูกปล่อยออกมาจากคนบนเตียงผู้ป่วยมือจากที่กุมกันไว้อยู่เริ่มบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆเพื่อคาดหวังกับคำตอบที่ต้องการ
"มาสิ..พึ่งกลับไปเมื่อกี้เลย"
โอซามุละมือข้างนึงออกมาจากมือพี่ขึ้นมาลูบหัวอัตสึมุเพื่อปลอบให้ผ่อนคลายไม่ให้เครียดมากจนเกินไป
"จะร้องรึไงสึมุ..เงยหน้ามามองกู"
อัตสึมุเงยหน้ามองที่แฝดน้องทั้งคู่สบตากันอยู่พักนึง จู่ๆเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นและมีหมอเปิดประตูเข้ามาในห้องพัก
...ผมรีบก้มหน้าเพื่อหลบสายตาหมอทันที...
"หมอมาตรวจอาการคนไข้ครับ"
...แฝดน้องของผมเขยิบให้หมอเข้ามาหาผม...
...หมอเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ...
...ผมค่อยๆเงยหน้ามามองหน้าหมอ...
"ฟื้นแล้วหรอครับ"ซาคุสะเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนไข้อย่างรวดเร็ว
...มันใกล้เกินไป...
"ฟ..ฟื้นแล้วครับ"อัตสึมุตอบรับไปพร้อมถอยหลังติดหัวเตียงทันที
...ทำไมหัวใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ...
"ตอนนี้รู้สึกยังไงครับ"ซาคุสะยังคงขยับหน้าเข้าไปใกล้อัตสึมุมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนมีอะไรบางอย่าง
"ปวดหัวนิดๆครับ"
ซาคุสะจดอาการตามที่คนไข้ของตนตอบกลับมา หมอถามคำถามไปเรื่อยๆจนอาการปวดหัวเริ่มหนักขึ้น
...ผมรู้สึกกลัวหมอคนนี้มาก...
...เค้าเคยทำร้ายผม...
...เค้าทำให้ผมต้องหลับไป3วัน...
...เค้าทำให้ผมทรมาน...
"หมอขอเปลี่ยนน้ำเกลือนะครับ...ใกล้หมดแล้ว"
"ครับ"สิ้นสุดคำตอบพยาบาลยื่นถาดที่มีถุงน้ำเกลือให้ซาคุสะเพื่อเปลี่ยนให้คนไข้บนเตียง
...หมอเปลี่ยนสายน้ำเกลือให้ผม...
...หมอมองหน้าผมและยิ้มมุมปากออกมา...
...มันทำให้ผมยิ่งกลัวเข้าไปอีก...
"เสร็จแล้วครับ..ไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ"
"ครับ..ขอบคุณนะครับหมอ"แฝดน้องตอบรับแทนพี่ส่งยิ้มให้หมอครั้งนึงก่อนที่จะเดินมาหาคนบนเตียง
"ยินดีครับ"
...หมอมองหน้าผมและเดินออกไปจากห้องพักผม...
"กูกลับก่อนนะสึมุ"โอซามุพูดขึ้นพลางใช้มือลูบหัวแฝดพี่เบาๆ
"เดี๋ยวสิ..อย่าพึ่งกลับอยู่กับกูก่อน"อัตสึมุรีบปฏิเสธโอซามุทันทีเพื่อไม่อยากที่จะอยู่คนเดียว ในหัวของอัตสึมุมีแต่ความกลัวอยู่เต็มไปหมด
"มึงกลัวอะไร..หมอเยอะแยะ"
"ก..ก็เผื่อกูเป็นอะไรไง..จะได้ช่วยทัน"
ข้องอ้างอะไรที่พอเป็นไปได้ก็อ้างๆไปก่อนแต่ก็ไม่สำเร็จยังไงโอซามุก็ต้องกลับ
"กลับไปไม่นานหรอก..เดี๋ยวมา"
"อ..อืมๆ"
ยังไงก็ต้องยอมน้องอยู่แล้วในเมื่อที่บอกว่าไปไม่นานยังไงก็ต้องมาแน่ๆ โอซามุลูบหัวผู้เป็นพี่เบาๆก่อนที่จะปล่อยออกและเดินออกไปจากห้องพักโดยที่ทิ้งอัตสึมุไว้คนเดียว จากนั้นซาคุสะเดินเข้ามาในห้องพัก
"อึก..ปวดหัว.."
จู่ๆอาการปวดหัวของอัตสึมุก็พุ่งขึ้นมาซาคุสะที่พึ่งเข้ามาในห้องกลับไม่ช่วยอะไรเลยสักนิดแถมยังยืนขำออกมาอีก
...นี่หมอจะทำอะไรกับร่างกายผม...
"อ๊าก!!..หมอ.."อัตสึมุกุมหัวตัวเองหวีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดน้ำตาไหลออกมาเต็มใบหน้า
"มันเริ่มหนักขึ้นแล้วสินะครับ"
ซาคุสะพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองทำกับคนไข้คนนี้ของตนพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมา
"ม..หมอครับ..ช่วยผมหน่อย"
อัตสึมุขอร้องอ้อนวอนหมอให้ช่วยแต่หมอกลับมองอย่างนิ่งเฉยไม่ใยดี อาการปวดหัวของอัตสึมุเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มทนไม่ไหวและนอนลงไปบนเตียง ซาคุสะหยิบเข็มฉีดยาและยาที่ยังไม่ถูกเปิดออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ของตน
"อยู่นิ่งๆนะครับอย่าดิ้น"ซาคุสะเอ่ยขึ้นพร้อมดูดยาเข้าไปในไซริงค์หลังจากนั้นก็ใส่เข็มเตรียมฉีดยาให้คนไข้บนเตียง
...หมอฉีดยาให้ผม...
"อึก..เจ็บ.."
...ทำไมเข็มนี้มันเจ็บจังนะ...
...ผมกัดปากตัวเองแน่น...
"ดีขึ้นมั้ยครับคุณอัตสึมุ"ซาคุสะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานสายตาที่มองอัตสึมุเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ มือหนาข้างนึงลูบลงไปบนหัวอัตสึมุเบาๆอย่างอ่อนโยน
...ผมมึนหัว..ร้อนวูบๆไปทั้งตัว..เหมือนจะหลับให้ได้...
"ดีขึ้นแล้---"
...จู่ๆภาพก็ตัดไป...
...และผมก็จำอะไรไม่ได้เลยนอกจากฝัน...
^^^To be continued^^^
first night
"อึก..อือ.."
"ที่ไหนวะ"อัตสึมุพูดขึ้นกับตัวเองพลางลุกขึ้นจากพื้นพรมสีดำเข้ม สึมุมองไปรอบๆบริเวณที่ตนเองอยู่อย่างถี่ถ้วนแต่กลับไม่เจอใครสักคนพบเพียงแค่กำแพงสีเหลืองอ่อนกับโคมไฟที่ติดอยู่ข้างกำแพงตามทาง
...ผมเดินตรงไปตามทางยาว...
...ตรงทางเดินมีเพียงแสงไฟที่ส่องและเสียงแปลกๆตามทาง...
"เสียงอะไรน่ารำคาญ"อัตสึมุตั้งคำถามกับตัวเองขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ไม่รู้คำตอบที่แน่ชัดว่าเสียงนี้เป็นเสียงอะไรกันแน่
...มันมีทั้งเสียงเคาะประตู...
...เสียงพูดที่ฟังไม่เป็นศัพท์...
...เสียงเปิดปิดประตู...
...เสียงคนเดินไปมาบนพื้นไม้...
"น่ารำคาญชะมัด!"สึมุเริ่มทนไม่ไหวและโวยวายขึ้นมา มือเรียลทุบลงไปบนกำแพงแรงๆแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
...รู้สึกเหมือน.....
...ร่างกายเรามันชาไปหมดเลย...
...ไม่รู้สึกอะไรสักนิด...
"เดินดูรอบๆแล้วกัน..เผื่อจะเจอคน"
อัตสึมุตัดปัญหาโดยการเดินสำรวจพื้นที่บริเวณรอบๆแต่กลับไม่เจอใคร ตอนนี้สึมุรู้สึกเหมือนเดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิมจมปลักอยู่แต่ที่เดิมๆ แต่จู่ๆก็มีเสียงหญิงสาวร้องไห้ออกมาเสียงไม่ดังมากแต่ยังพอได้ยิน
"ฮึก..ฮือออ"
...ผมเห็นเธอแล้ว...
...ดูเหมือนว่าเธอต้องการความช่วยเหลือ...
"คุณครับ!..มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ"สิ้นสุดเสียงตะโกนของอัตสึมุเสียงร้องไห้ก็เงียบหายไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปอีกทางนึง
"เดี๋ยวสิครับคุณ!"
"คุณครับ!..รอผมด้วย"อัตสึมุรีบวิ่งตามผู้หญิงคนนั้นไปอย่างรวดเร็วแต่พบเพียงแค่ความว่างเปล่าไม่พบใครเลยสักนิด
"เธอหายไปไหนแล้ว"อัตสึมุตัดสินใจเดินไปตามทางเผื่อจะพบกับเธออีกครั้งนึงและช่วยเธอได้
"ว่าแต่.."
"ทำไมวิ่งไม่เหนื่อยเลยนะ..เมื่อกี้ที่ต่อยกำแพงก็ไม่รู้สึกอะไรด้วย"
อัตสึมุตั้งคำถามกับตัวเองระหว่างเดินจนไปเธอกับกระจกบานใหญ่ที่ติดอยู่ตรงกลางระหว่างทางแยกซ้ายขวา สึมุเดินไปส่องกระจกบานใหญ่นั้นทันทีและมีคำถามขึ้นมาอีก
"ใครเอากระจกมาไว้ตรงนี้ล่ะเนี่ย"
...ผมยืนส่องกระจกอยู่นาน...
...หางตาของผมเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนก้มหน้า...
...และเมื่อผมหันไปมองกลับไม่เห็นเธอ...
"ตาฝาดหรอวะเนี่ย"อัตสึมุหันกลับไปมองที่กระจกบานเดิมแต่เธอก็ยังอยู่ด้านหลังสึมุไม่ไปไหนเลย
"คุณ.."
"คุณเห็นฉันหรอ"หญิงสาวเอ่ยถามคนตรงหน้าตัวเองขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆช้าๆ
"เห็นครับ"
...ไม่เห็นได้ไงล่ะ...
...ยืนอยู่ข้างหลังแบบนี้...
"คุณมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ.."อัตสึมุถามหญิงสาวผ่านกระจกโดยที่ไม่คิดที่จะหันไปมองอีกเลยสักนิด
"มีสิ.."หญิงสาวตอบรับทันทีที่สิ้นสุดคำถามของอัตสึมุ
"อะไรครับ..ถ้าผมช่วยได้ผมจะช่วย"
"ช่วย..อยู่กับฉันตลอดไปได้มั้ย"
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยข่วนตาข้างซ้ายบอดสนิท ปากเหมือนมีรอยเย็บ อัตสึมุที่เห็นผ่านกระจกตกใจเป็นอย่างมากสึมุยืนอึ้งอยู่สักพักก่อนที่จะตอบเธอกลับไป
"อ..เอ่อ..ผม..คงช่วยไม่ได้"สึมุปฏิเสธไปอย่างช้าๆด้วยความกล้าๆกลัวๆ
"ไม่มีใครทำให้ฉันได้สักคน.."
"ไม่มี.."
"ไม่มี!!!.."
...แสดงว่าคนที่มาอยู่ในนี้...
...ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวสินะ...
...เธอกรี้ดออกมาเสียงดังจนแสบแก้วหู...
...ผมมองเธอก่อนที่จะวิ่งออกไปอย่างสุดกำลัง...
"เมื่อกี้ยังตามฉันอยู่เลยไม่ใช่หรอ"หญิงสาวพูดพลางหายตัวไปดักอัตสึมุตรงหน้าทำให้ให้คนที่โดนดักหยุดชะงักทันที
"จะหนีไปไหน!"
...ผมผลักเธอออกสุดแรงและรีบวิ่งออกไป...
...ทุกอย่างมันวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้...
...จนผมเจอกับทางออก...
...ผมพยายามเปิดประตูแต่เหมือนมันจะล็อค...
"เปิดดิวะ!!..เปิดสิ!"อัตสึมุทุบประตูดันประตูทำทุกวิถีทางให้ประตูพังและเปิดออกให้ได้
...เธอถือมีดที่ชุ่มไปด้วยเลือด...
...เธอเดินเข้ามาใกล้ผมมาขึ้นเรื่อยๆ...
"เปิดสิว้อย!!!"
"ร้องออกมาดังๆสิ"
"กรีดร้องออกมาดังๆ"หญิงสาวใช้ปลายมีกรีดไปที่หลังของอัตสึมุบังคับให้ร้องออกมา
"ไม่เจ็บเว้ย!!"สึมุพยายามจนเปิดประตูได้สำเร็จแต่กลับโดนปลายมีดจากหญิงสาวคนนั้นกรีดไปที่หลังของอัตเป็นทางยาวแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้สักนิด
...ภายในห้องมืดมาก.....
...ประตูถูกปิดลง...
...ผมมองเธอผ่านประตูอยู่ห่างๆ...
...เธอคุกเข่าลง...
"หนีไปได้อีกแล้ว..อึก..ฉันขอโทษ"หญิงสาวหยิบมีดขึ้นมาเธอค่อยๆนำมีดกรีดใบหน้าตัวเอง ตัวเธอค่อยๆจางหายไปประตูกลายเป็นกำแพงสีดำ
"อึก..ปวดหัว"
จู่ๆอาการปวดหัวก็ขึ้นมาอัตสึมุเอามือจับหัวตัวเองเค้าค่อยๆชันเข่าลงและนอนลงไปบนพื้นจากนั้นภาพก็ตัด รู้ตัวอีกทีก็ฟื้นขึ้นมาอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของตัวเอง
"ตื่นแล้วหรอครับ"ซาคุสะถามคนไข้ของตนที่สดุ้งตื่นขึ้นมาด้วนน้ำเสียงนิ่งๆปนกับความยียวนกวนประสาทเล็กน้อย
...ผมหันไปมองหมอที่นั่งไขว่ห้างหลังพิงเก้าอี้ด้านข้างผม...
"ครับ..อ้าส์!"อัตสึมุตอบรับด้วยน้ำเสียงเบาๆพยายามขยับตัวขึ้นมาอยู่ในท่านั้งแต่กลับเจ็บบริเวณแผ่นหลังขึ้นมา
...หมอพยายามมองหลังผม...
"ช่วยถอดเสื้อออกได้มั้ยครับ"ซาคุสะเอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปที่ตู้เก็บยาตรงบริเวณห้องครัวภายในห้องพักผู้ป่วย
"ทำไมครับ.."อัตสึมุเอ่ยถามด้วยความสงสัยแต่ก็แอบคิดไว้ว่าต้องมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับหลังแน่นอน
"ผมทำแผลให้ครับ"ซาคุสะวางถาดของที่เตรียมไว้ตรงโต๊ะบนหัวเตียง จัดการใช้มือดึงเชือกที่เสื้อของคนไข้ออกทีละเส้นจนหมด
"ดูเหมือนว่าจะต้องเปลี่ยนน้ำเกลือด้วยนะครับ"
"เริ่มมีเลือดแล้ว"
...หมอถอดสายน้ำเกลือและเสื้อผมออก...
^^^To be continued ^^^
ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
"แสบนิดนึงนะครับ"ซาคุสะเอ่ยขึ้นพร้อมใช้สำลีชุบแอลกอลฮอลเช็ดทำความสะอาดแผลที่หลังให้คนไข้
"อึก..อื้ออ!"
...ผมกำที่นอนแน่นมากจนเป็นรอยยับ...
"แผลไม่ลึกมาก..ไม่เกิน1-2วันปากแผลปิดสนิท"
"ผมจะไม่ปิดแผลให้นะครับ..เดี๋ยวอับแล้วจะติดเชื้อได้ง่าย"ซาคุสะพูดขึ้นพลางเดินไปทิ้งขยะลงในถุงที่เตรียมไว้สำหรับทิ้ง
"แล้วไม่ปิดมันไม่ติดเชื้อหรอครับ"
"มีโอกาสติดยากกว่าถ้าดูแลดีๆนะครับ"
...หมอมองหน้าผมด้วยสายตาเจ้าเหล่...
...หมอคิดที่จะทำอะไรกันแน่นะ...
"แล้วแผลนี้คุณได้มายังไง"ซาคุสะถามพลางหยิบเสื้อผู้ป่วยตัวใหม่ออกมาจากตู้เก็บเสื้อผ้า
"ผมไม่รู้..แต่ผมฝันแปลกๆ"
"เล่ามาครับ"
"หมอฉีดยาอะไรให้ผมหรอครับ"อัตสึมุถามขัดกับสิ่งที่หมอต้องการ สีหน้าไม่พอใจถูกปล่อยออกมาจากซาคุสะอย่างเห็นได้ชัดพร้อมเสียงถอนหายใจ
"ยากล่อมประสาท..มันทำให้คุณหลับ"
"เพราะคุณไม่พักผ่อนเลย"
...ใครเค้าใช้ยากล่อมประสาทฉีดให้หลับกัน...
...หมอจะฆ่าผมชัดๆ...
...แล้วผมก็หลับไปตั้ง3วันแล้วทำไมต้องฉีดให้ผมอีก...
"เมื่อคืนคุณหลับไปทั้งคืนเลยแล้วก็ตื่นสาย"
"แล้วผมต้องฉีดอีกกี่เข็มหรอครับ"
"2ครับ..คืนนี้แล้วก็คืนพรุ่งนี้"ซาคุสะตอบกลับไปพร้อมสวมเสื้อให้คนไข้ของคนอย่างช้าๆและถนอมที่สุด
"เสร็จแล้วล่ะครับ"
...หมอเปลี่ยนน้ำเกลือให้ผมตอนไหนเนี่ย...
...หมอเดินไปหน้าประตูและเปิดมันออก...
"ญาติคนไข้เชิญเข้ามาครับ"
...มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามา...
...หมอเดินออกไปจากห้องพร้อมปิดประตู...
...ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น...
...เธอมองมาที่ผม...
"ค..คุณ!!"อัตสึมุสบตากับหญิงคนนั้นและตกใจเป็นอย่างมาก
...เธอหน้าเหมือนผู้หญิงคนนั้น..ในฝันผมเมื่อคืน...
"พี่สึมุคะ"หญิงสาวเรียกชื่อคนบนเตียงเพื่อเรียกสติกลับมา อัตสึมุเมื่อตั้งสติก็ได้รีบถามไปทันที "คุณคือใคร..?"
"พี่สึมุลืมแล้วหรอ..หนูลูกพี่ลูกน้องของพี่ไง"คำตอบที่ทำให้อัตสึมุยิ่ง งงมากขึ้นไปอีก
"ลูกพี่ลูกน้องหรอ?"
"แชมเปญไงคะ"
"แชมเปญหรอ..แชมเปญไหน"ยิ่งพูดชื่อยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกมิยะมีญาติชื่อนี้ด้วยหรอเนี่ย
"ทำไมหน้าเหมือน.."
"เหมือนอะไรคะ?"แชมเปญถามกลับไปด้วยความสงสัย
"ชั่งเหอะ..ไม่ต้องสนใจมันหรอก..พี่คงมึนๆกับยาอยู่"
...ทำไมหน้าเหมือนขนาดนั้นนะ...
...ไม่ใช่เธอคนนั้นหรอกมั้ง...
...ผมมองหน้าเธออย่างไม่ละสายตา...
"มีอะไรติดหน้าหนูหรอคะ"แชมเปญถามคนบนเตียงพลางใช้มือลูบหน้าตัวเองด้วยความสงสัย
"ป่าวหรอก"
"แล้วมาทำอะไรหรอ.."
"พี่ซามุให้มาเฝ้าแทนค่ะ..เดี๋ยวพี่เค้ามา"
...พูดไม่ทันขาดคำ...
...แฝดน้องผมเปิดประตูเข้ามา...
"มาแล้วครับ~"โอซามุปิดประตูห้องพร้อมยิ้มอย่างมีความสุขเข้ามาในห้องพักพี่ชาย
"เมื่อคืนเป็นไง..หลับสบายมั้ย"
"สบ๊ายสบาย"อัตสึมุหันหลังให้แฝดน้องพร้อมดึงเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลที่หลังของตน
"โดนอะไร"โอซามุดึงเสื้อแฝดพี่ลง ซามุเลื่อนมือขึ้นมาบีบไหล่พี่เบาๆ
"กูไม่รู้ อยู่ๆก็ได้แผลมา"
"เมื่อกี้ก่อนที่หมอจะออกไปหมอบอกว่ากูหลับทั้งคืนเลยแล้วกูก็พึ่งตื่น"
"หมอทำมึงรึป่าว"โอซามุพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆเพื่อไม่ให้เครียดจนเกินไป
"หมอจะทำไมกูทำไม"
"ก็อาจหมั่นไส้มึงก็ได้..จะนอนก็ระวังๆด้วยล่ะ"
"ครับๆ~คุณซามุ"
...ตอนนี้ก็บ่าย3กว่าๆแล้ว...
...ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยนอกจากน้ำเกลือ...
...จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...
"เดี๋ยวไปเปิดให้ค่ะ"พูดจบแชมเปญก็รีบลึกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันทีกลับพบกับพยาบาลถือถาดอาหารยืนอยู่หน้าห้อง"นำอาหารมาให้คุณมิยะค่ะ"
"เชิญค่ะ"
สิ้นสุดเสียงตอบรับของแชมเปญพยาบาลยกถาดข้าวต้มเข้ามาวางไว้ข้างโต๊ะอัตสึมุก่อนที่จะจัดแจงจัดโต๊ะให้คนไข้บนเตียงนอนเพื่อให้ทานอาหารได้อย่างสะดวกที่สุด
"ทานให้อร่อยนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
...พยาบาลยิ้มให้ผมและเดินออกไป...
...แชมเปญเดินตามพยาบาลออกไปพร้อมปิดประตูห้อง...
...ผมนั่งทานข้าวต้มด้วยความหิว...
"อร่อยมั้ยน่ะ"โอซามุถามแฝดพี่ด้วยความสงสัยเห็นกินเอาๆไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักนิด
"มึงทำให้แดกอร่อยว่าเยอะเลยซามุ"อัตสึมุวางช้อนลงพร้อมเงยมองหน้าแฝดน้องที่ยืนอยู่ข้างเตียงตัวเองพบกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มด้วยความสุข
...แฝดกูยิ้มก็น่ารักดีเหมือนกัน...
...นานๆจะเห็นมันยิ้มระรื่นด้วยคำพูดกู...
"ชิมหน่อย"สายตาและใบหน้าเปลี่ยนจากยิ้มเป็นอ้อนพี่แต่ก็ไม่ได้ใจอ่อนง่ายๆหรอก "กูหิว..อย่าแย่งกูแดกดิ"
"คำเดียวเองสึมุ~~~"น้ำเสียงอ้อนๆถูกปล่อยออกมาจากแฝดน้องแต่ก็ยังไม่ใจอ่อน
"คำเดียวของมึงครึ่งถ้วย"
"กลับบ้านดีกว่า"
"ทิ้งกูอีกแล้วอ่ะ"
"หมอก็เฝ้ามึงหนิ..เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาหาใหม่"
"เออๆ..กลับดีๆล่ะ"
...ผมบอกลาน้องที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง...
"จุ๊บๆ"
"กลับบ้านไปไป๊!!"
...แฝดผมส่งจุ๊บกวนๆอยู่หน้าประตูก่อนเดินออกไปจากห้อง...
...และผมก็อยู่คนเดียวอีกแล้ว.....
21:30 น.
...หมอเดินเข้ามาในห้องพร้อยาที่เตรียมไว้สำหรับผม...
"พร้อมนอนรึยังครับ"ซาคุสะถือเข็มไว้เตรียมฉีดยาให้อัตสึมุอย่างเต็มที่
"ครับ"สิ้นสุดคำตอบรับซาคุสะยื่นหน้าเข้าไปประกบจูบปากคนไข้บนเตียงตัวเอง
...ผมรีบผลักตัวหมอออก...
"อะไรของหมอเนี่ย!!อัตสึมุรีบเช็ดปากตัวเองทันที่ถามจบ
"จูบกล่อมไงครับ"
"อยู่นิ่งๆนะครับ"
...หมอฉีดยาที่แขนผมช้าๆ...
...มันเจ็บมาก...
"เดี๋ยวจะนอนจับมือแบบเมื่อคืนนะครับ"ซาคุสะทิ้งเข็มลงไปในถุงขยะและมัดปิดปากถุงอย่างดี
"อะไรของหมอ"
"เมื่อคืนคุณจับมือผมแน่น..และหอบเบาๆ"
...ตอนนี้ผมรู้สึก..ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัว...
...เริ่มมึนๆหัวขึ้นมาและรู้สึกตัวว่าเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง...
"ขอให้คืนนี้ฝันดีนะครับ..ผมจะจับมือคุณไว้แน่นๆ"ซาคุสะห่มผ้าให้อัตสึมุที่เอนตัวลงนอนบนเตียง
"นะครับที่รัก"
"ใครที่รั--"
...ภาพตัดไปอีกแล้ว...
"ฝันดีครับคุณมิยะ อัตสึมุ"
^^^^^^To be continued ^^^^^^
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
