อากาศยามเช้าอันสดใส โรงเรียนทั้งน่าอยู่และมีเพื่อนเยอะ แต่สำหรับใครบางคนที่ไม่ได้คิดแบบนั้น โรงเรียนสำหรับฉันมันเป็นที่ที่ไอ้พวกนักเลงได้ใจกัน

"เฮ้ ยัยแว่น"

"กรี๊ดด" ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจ ในขณะที่กำลังเดินเข้าห้องก็ถูกผลักจนล้มลงไป

"ฮ่าฮ่า ไม่สวยก็ทำใจหน่อยน้า~"

ธีม ก้มหน้าลงมาใกล้ๆ พร้อมกับทำหน้าตาเยาะเย้ย ซึ่งมันทำให้ฉันอารมณ์เสียมากๆ

ฉันอยากจะอัดมันสักครั้งมากๆ แต่…เพราะฉันมีแรงสู้หมอนี่ไม่ได้เลย จึงทำได้แค่ถูกกระทำไปอย่างนั้น ฉันไม่มีเพื่อน แต่มันก็ไม่สำคัญ

อันที่จริง ฉันมีเพื่อนอยู่สามคน เพื่อนอีกสองคนไปเรียนต่างจังหวัดหรือก็ต่างประเทศ เหลือแค่เพื่อนอีกคนหนึ่ง เธอเป็นคนสวยมาก เป็นขวัญใจคนที่สองของโรงเรียนนี้

ชื่อว่า  โมนา เป็นเพื่อนกับฉันเมื่อตอนเข้าม.ต้นแรกๆ เป็นคนร่าเริง ติ๋งต๋อง อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา

"นี่นาย หยุดแกล้งเพื่อนฉันสักที" โมนาวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธจัด ธีมที่เห็นโมนาก็ทำหน้าไม่พอใจ พร้อมกับหันหลังและเดินจากไป ทิ้งคำพูดที่เห็นอยู่บ่อยๆ 

"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยจืด"

"ขอบใจนะที่ช่วย"

"โธ่ เราเป็นเพื่อนกันนะ!" โมนากอดคอและยิ้มให้

"หึ เธอนี่มันจริงๆเลย" พวกเราได้เข้าห้องเรียนตามปกติ และเวลาก็ผ่านไป 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หลังจากกลับมาจากโรงเรียน ฉันก็มานั่งทำรายงาน  สักพักก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา

เสียงสบถด่าอันแสนคุ้นเคย 

"นี่ยัยริน ไปซื้อเหล้ามาซิ!" 

นั่นคือแม่ของฉันเอง เฮ้อ~

"ค่า~~~" ฉันลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้าและสวมใส่เสื้อฮู้ดสีดำกับหมวกและผ้าปิดปากก่อนออกไปร้านค้าข้างนอก  เพื่อป้องกันพวกธีม

"ไปแล้วนะ!"

"เออ!"

แม่ของฉันเป็นคนแบบนี้นั่นแหละ ปากร้าย ขี้โม้โห ติดเหล้า เมามายไปทั่ว แต่ท่านเป็นคนดีของหมู่บ้านเรา แล้วเป็นคนที่น่าเชื่อถือมากที่สุด

ถึงท่านจะไม่ค่อยรักฉันเท่าไหร่ก็เถอะ

ท่านมีลูกชายอยู่คนนึง ซึ่งไปเรียนต่างประเทศ

เป็นพี่ชายที่น่ารำคาญเลยทีเดียว

ระหว่างทางที่ฉันกำลังปั่นจักรยานไปซื้อของ

มันมีทางโค้งอยู่ ฉันที่กำลังจะเลี้ยวต้องตกใจ

พยายามจะหยุดรถเอาไว้ แต่เบรกไม่ทัน 

จึงชนเข้ากับคนคนนั้นอย่างจัง

"โอ้ยย" 

"ข…ขอโทษค่ะ!"

"ยัยบ้าเอ๊ย ทำอะไรเนี่ย"

และสิ่งที่น่าตกใจที่สุด นั่นคือ คนที่ฉันชนคือคนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุดในโลก

"ธีม…" 

ตายหอง ไม่น่าเลยฉัน T T

(ขอไว้อาลัยให้กับยัยรินด้วยนะคะ)

"เฮ้อ ช่างเถอะ ทีหลังก็หัดดูทางบ้างนะ"

พูดจบ เขาก็เสยผมตัวเองขึ้น จนเห็นหน้าผาก

เอ่อ ทำแบบนี้มันไม่ดีต่อใจนะ!

"นายจะไปไหนน่ะ?"

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ" เย็นชาจริง

วันนี้เขาปล่อยเราไป แต่พรุ่งนี้ฉันคงโดนเขารังแกอีกแน่เลย โธ่เอ๊ย

.

.

.

.

.

"ป้า ขอเหล้าขาวขวดหนึ่ง และนมเปรี้ยวกับขนมปังใส้ลูกเกดหน่อยจ้า~"

"เออๆ วันนี้จะมาทำงานที่ร้านหรือเปล่า"

"เดี๋ยวเอาของไปให้แม่ก่อนเดี๋ยวมาอีก"

ป้าพิกุล อายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่

เป็นคนที่คอยช่วยฉันหางาน และให้ยืมเงินในการเข้าเรียนม.ต้น

ฉันติดหนี้ป้าเขาไว้ เลยต้องทำงานที่ร้านเพื่อใช้หนี้ทุกวันอังคาร ส่วนวันอื่นๆก็ทำงานอย่างอื่น เสาร์อาทิตย์ก็ทำงานทั้งวันทั้งคืน 

"นี่ได้ข่าวหรือยังอะ"

"ข่าวอะไรหรอเธอ?"

"ก็คนในหมู่บ้านไปพบศพสัตว์แปลกประหลาดน่ะสิ"

"หูย น่ากลัวอ่ะ" เสียงนักศึกษาหญิงกลุ่มหนึ่งซุบซิบกัน สีหน้าดูตึงเครียดเอามากๆ

"เห็นว่ามีคนพบศพคนถูกกัดกินด้วยนะ"

"น่ากลัวจัง"

ศพคน?

"อยู่ใกล้ๆโรงเรียนบัวขาวด้วยหนิ"

"!!!" นั่นมัน…โรงเรียนเรา!

หลังจากได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบกลับบ้านทันที

โดยไม่ได้รับฟังอะไรเพิ่มเติม

"เอ่อ มันจะออกมาช่วงกลางคืนด้วยนะ อย่าผ่านโรงเรียนนั่นล่ะ"

"หืม?"

.

.

.

.

.

"แฮ่ก แฮ่ก ได้มาแล้ว" ฉันยื่นขวดเหล้าให้แม่

"แม่ห้ามออกไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้านะ ช่วงนี้มันอันตราย"

"แกเป็นห่วงตัวเองเถอะ"

"จ้า~" ฉันถลึงตามองบนอย่างเอื้อมระอา

วันต่อมา…

เช้าอันสดใสของวันอังคารที่แสนจะน่าเบื่อและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม 

เตียงนอนเดิมๆ สีห้องเดิมๆ พัดลมตัวเดิมๆ ใบหน้าเดิม….

"กรี๊ดดดดด!!" ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจ

~ก่อนหน้านี้~

"ห้าว~ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย นอนต่อดีกว่า…" หลับคาเตียง

"กรี๊ดดดดด!!"

โครม!

"สายแล้วๆ" ลุกลี้ลุกลน

อีกด้าน

"กินเหล้าดีกว่า…"

"กรี๊ดดด!!"

พรูดดด

~ปัจจุบัน~

"ใครวะ  หล่อจัง"

ฉันจับใบหน้าที่สะท้อนอยู่ในกระจก 

ชื่นชมความหล่ออยู่สักพัก ก็ต้องร้องด้วยความตกใจอีกครั้ง 

เพราะใบหน้าอันหล่อเหลานั้น คือตัวฉันเอง

ฉันไม่อยากเชื่อในสายตาตัวเองเลย

ตื่นมาตอนเช้าจู่ๆก็กลายเป็นผู้ชายไปแล้ว

ถ้าคนอื่นๆรู้เข้าคงขำกันแน่ๆ

ฉันหยุดความคิดตัวเองเอาไว้ ก่อนจะลากสังขารไปอาบน้ำ ในระหว่างที่กำลังอาบน้ำ

ก็มีหน้าจอสีฟ้าโผล่ขึ้นมาทันที

[คุณได้รับสิทธิพิเศษในการปลุกพลัง]

[คุณเท่านั้นที่สามารถเห็นระบบนี้ได้]

[คุณสามารถเปลี่ยน/กลับร่างได้]

เอ๋?

นี่มัน…

"อะไรวะเนี่ย!!!!" เสียงของฉันดังก้องไปทั่ว

มันเกิดอะไรขึ้น? ไอ้ระบบที่เหมือนเกมที่เห็นตามมังฮวานี่มันอะไรกัน

[คุณสามารถเปลี่ยนร่างได้ (1/4) ]

โห สุดยอดเลย

ฉันตาลุกวาว ที่เห็นข้อความตรงหน้า

จากนั้นก็เหลือบไปมองนาฬิกา ปรากฎว่าสายแล้ว!

"กลับร่างเดิม"

[คุณเปลี่ยนร่างแล้ว]

[จำนวนที่เปลี่ยนร่าง (2/4) ]

จู่ๆก็มีเเสงสีฟ้าปกคลุมไปทั่วตัว จากนั้นฉันก็กลับมาเป็นยัยริน ยัยน่าจืดคนเดิม T_T

จนตอนนี้ฉันก็ได้มาถึงโรงเรียนทันเวลาก่อนเข้าแถวพอดี ด้วยความโชคดี ฉันจึงโดดเข้าแถว ไปหลบหลังโรงยิมเก็บของ โดยที่ไม่ถูกอาจารย์จับได้เลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ในความโชคดี ก็ยังมีความชิxหายมาเยือน

ซึ่งในความซวยนั้นก็คือ ฉันดันไปเห็นอะไรไม่ควรเข้าให้ซะแล้ว(กระซิกๆ)

"รุ่นพี่…อู้วว"

อือหือ นี่ฉันกำลังดูอะไรล่ะเนี่ย

ในตอนนี้ฉันกำลังเห็นผู้ชายคนนึงกำลังมีซัมติงกับดาวสุดฮอตของโรงเรียน ซึ่งเด็กกว่าฉัน2ปี 

"แค่จูบเอง…ก็เราสวยซะขนาดนี้ ใครจะทนไหว"

แหมมมม ไอ้เสือผู้หญิง กลับมาแล้วเหรอ~~~

ฉันกัดฝันแน่น เดินเข้าไปหาสองคนนั้น ก่อนจะดึงหูของผู้ชาย ซึ่งไอ้คนนั้นก็คือเพื่อนของฉันที่อยู่ต่างจังหวัดนั่นเอง

''โอยยย  แม่จ๋าผมขอโต๊ด~"

"ใครแม่นายห๊ะ?" ฉันลากอีกฝ่ายมาตรงต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะปล่อยมือออกมาจากหูของอีกฝ่าย

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ก็ตั้งแต่วันอาทิตย์แล้วน่ะ…"เขาเกาแก้มเบาๆและหลบตาเล็กน้อย

"ทำไมไม่โทรมาบอกกันห๊ะ!" ฉันต่อยเข้าไปที่ท้อง ก่อนที่อีกฝ่ายจะทรุดลงกับพื้นอย่างจุก

"เมียจ๋า ทำไมดุจัง อูยย"

"ใครเมียนาย!" 

"เอาน่า ใจเย็นก่อน วันนี้เราไปฉลองกันมะ?"

"แล้วแต่นายเลย ฉันยังไม่หายโกรธนายนะ"

ฉันเมินหมอนั่นก่อนจะฉุดคิดขึ้นมาได้

และหันหน้าเพื่อไปถามหมอนั่น

แต่ต้องตกใจ เพราะหน้าของหมอนั่นใกล้มากๆ

ฉันหันหน้าหนี ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา

หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา

"เอ่อ…คือ"

"หูแดงแล้วนะ ริน" เขากระซิบใกล้ๆหูของฉัน

จนตอนนี้ฉันแทบจะบ้า

อย่ามาพูดใกล้ๆหูสิฟะ!

"ทำอะไรกันอะ?" ในสุดก็มีคนมาช่วยทำให้บรรยายที่น่าอึดอัดนั้นหายไป

"อะแฮ่ม ไม่ได้ทำอะไร" เจ้าบาสรีบถอยห่างจากฉัน พร้อมกับกระแอมกลบเกลื่อน

"เปล๊า ไม่มีไร" ฉันเองก็ควบคุมเสียงของตัวเองไม่ได้จนเผลอพูดเสียงสูงออกไป

"?" ยัยโมมาเอียงคอ 

"โดดเข้าแถว มาทำมิดีมิร้ายมันไม่ดีน้า~"

"ไม่ใช่สักหน่อย!" ฉันและบาสจะโกนพร้อมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

"หืม จริงหรอ" 

"ยัยนี่หนิ!" บาสฟึดฟัดใส่โมนา

"อืมๆ ไม่ก็ไม่ แต่อาจารย์มีเรื่องจะคุยด้วยนะ"

พูดจบยัยนั่นก็เดินจากไป พร้อมกับอาจารย์ปกครองที่ถือไม้เรียวจะง้างไม้

"เชี่ยแล้ว ไปเร็วริน!" ยังไม่ทันตั้งตัวฉันก็ถูกบาสดึงให้วิ่งตามไป

"จะไปไหน ไอ้เด็กพวกนี้ กลับมาเลยนะ กล้าดียังไงมาโดดเข้าแถว!" อาจารย์ปกครองวิ่งไปตีพวกเรา

"อะจ๊ากกก อาจารย์!"บาสหยุดให้อาจารย์ตีและให้ฉันวิ่งไปก่อน 

ฉันวิ่งอย่างสุดชีวิต และก็ต้องหยุดชะงัก

เพราะตอนนี้ฉันวิ่งมาที่ป่าด้านหลังโรงเรียนซะแล้ว แถมยังห่างกันหลายเมตรอีกด้วย

ในป่ามีดอกไม้สวยๆและแปลกประหลาดเต็มไปหมด  

ฉันมองไปรอบๆ จนไปสะดุดตาเข้ากับดอกไม้ต้นหนึ่ง มันเหมือนดอกกุหลาบสีน้ำเงิน มีเม็ดสีแดงที่เหมือนไข่มุก ลำต้นคล้ายกับต้นลีราวดี ใบเหมือนใบมะม่วง แถมยังมีควันสีแดงออกมา

[ต้น 'บาฮาเรด' ต้นไม้พิษ ช่วยในการเสริมการต้านทานพิษ]

บาฮาเรด…

[หากนำเอาเมล็ดมากินทุกเดือนจะช่วยเสริมพลังต้านทาน]

[หากนำดอกที่เอาเมล็ดออกแล้ว นำไปผสมกับ 'คริสตัลน้ำแข็ง' กับ 'น้ำแร่จากป่าเอลฟ์เลพาวัณ' จะช่วยเป็นยาฟื้นฟูพลังเวท]

[หากนำไปปลูก ควรสร้างเขตที่มีหิมะตกตลอด]

อืม…แต่จะว่าไป…ที่นี่หิมะตกตลอดเลย ช่วงหลังๆนี้…

ฉันค่อยๆถอนบาฮาเรดออก และเก็บเข้ากระเป๋านักเรียน แต่ในระหว่างที่กำลังจะเก็บหมดนั่น

จู่ๆก็ถูกพาออกมาจากป่ามายังห้องเรียน

ซึ่งไม่มีใครอยู่พอดี ฉันถึงกับงง 

แต่กลิ่นของต้นบาฮาเรดยังคงอยู่ในกระเป๋า

คนในห้องเริ่มเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ พวกเขาต่างมองฉันตลอดที่เข้ามา จนอาจารย์เข้ามา

"เอาละ เงียบๆ"  อาจารย์หว้า อาจารย์ประจำของห้องฉัน กำลังดุเหล่านักเรียนให้เงียบ

"ต่อจากนี้ไป อาจารย์ที่ปรึกษาคนใหม่ คุณ สกาย จะมาดูแลพวกเธอแทนอาจารย์!"

จะตะโกนทำไมนะ….

"สวัสดีครับ นักเรียนทุกคน อาจารย์ชื่อสกาย อายุ26ปี จะมาเป็นที่ปรึกษาพวกเธอม.4/3ทุกคน อาจารย์ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" เขายิ้มหวานให้เหล่านักเรียน

"หูย หล่ออ่าาา~"

"โคตรอิจฉาเลย"

"เชิญตามสบายเลยนะคะ" อาจารย์หว้ายังคงควงแขนอาจารย์สกายอยู่

"อาจารย์หว้าครับ ปล่อยก่อนก็ได้ครับ"

"อะ…ขอโทษค่ะ" เธอปล่อยมือออกจากแขนชายหนุ่ม พร้อมกับแก้มแดง

"ไม่เห็นหล่อตรงไหน" จู่ๆก็มีเสียงอันน่ากลัวโพล่งขึ้นมา ทำเอาฉันเกือบหัวใจวาย

ธีม ลุกขึ้นออกจากโต๊ะของตัวเอง ซึ่งอยู่ด้านหลังฉันพอดี

เขาเดินผ่านอาจารย์คนใหม่ แล้วเดินออกจากห้องไป อาจารย์สกายงุนงงเล็กน้อย

จนเวลาผ่านไปนาน ซึ่งเป็นคาบพละ อาจารย์พละป่วยหนัก จึงมีเวลาพักผ่อน

ฉันเดินมานั่งเล่นที่ใต้ต้นมะม่วงที่อยู่หลังโรงเรียน

ลมเย็นสบาย เหมาะแก่การนอนหลับ

ฉันถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆถอดแว่นตาออก

แกรบ!

ฉันสะดุ้งเฮือก แหงนขึ้นไปมองบนต้นมะม่วง

ก็ต้องตกใจสุดขีด

"เธอ…ถอดแว่น?" ธีมีมดูตกใจมากเมื่อเห็นฉันตอนถอดแว่น 

  "ข…ขี้เหร่มากสินะ  ฉันจะใส่แว่นเดี๋ยวนี้" ฉันรีบหยิบแว่นขึ้นมาใส่

ตุบ! 

แว้กก! มันสูงนะ กระโดดแบบนั้นทำไมก่อน!!

ธีมเดินมาใกล้ฉัน ก่อนจะพึมพำ จนฉันงุนงง

"น่าจะถอดตั้งนาน…" พูดจบก็เดินจากไป

"ห๊ะ?" ฉันรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดนั้น 

หมายความว่าไงนะ น่าจะถอดตั้งนาน? ฮึ่ย

อยากจะซัดหน้าหมอนั่นสักที นายเป็นไบโพล่าร์หรือไงกัน ห๊ะ!

.

.

.

.

หลังจากที่ผมพูดคำนั้นออกไป ยัยนั่นทำท่าทางงงๆ จนผมแทบหลุดขำออกมา ดูซื่อบื้อจนน่าเอ็นดู  เพราะยัยนั่นเป็นแบบนั้นจนผมอยากจะแกล้งทุกวัน 

แต่เมื่อวาน ผมก็ทำเกินไปจริงๆ แค่เห็นยัยนั่นอยู่กับไอ้รุ่นพี่ธันวา ใจของผมก็รู้สึกร้อนรน 

รู้สึกเหมือนถูกไม้สามหน้าฟาดเข้าที่กลางหน้าผาก ผมรู้สึกโมโหมากๆ จนเผลอพูดคำที่ไม่ควรพูดออกไป แต่เธอก็ยังดูใจเย็น ในตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองมันแย่มาก 

แต่วันนี้ผมเหมือนจะตกหลุมรักเธออีกครั้งเลย…อ๊ะ บ้าเอ๊ย

.

.

.

.

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" บาสถามพลางเล่นผมฉันไปด้วย

"ก็หงุดหงิดน่ะสิ!" ฉันทุบโต๊ะ บาสและคนในห้องสะดุ้ง

"ใจเย็นๆนะ" หลังจากนั้นฉันก็ไม่ถูกธีมรังแกอีกเลย

สองวันต่อมา~

"พอเอาร่างนี้ออกมา ผู้คนก็มองกันเต็มเลยแฮะ"

ฉันที่กำลังออกไปทำงานพิเศษ โดยใช้ร่างผู้ชาย ฉันควรตั้งชื่อร่างนี้ยังไงดี

ดิน? อืมมม เป็นความคิดที่ดีเลย

ในเวลานั้นฉันไม่รู้ตัว ว่าเรื่องหลังจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น พอรู้ตัวอีกที ฉันก็รู้สึกได้ทันที

ฉันเดินเข้าไปในรถเมล์เพื่อเดินทางไปทำงาน

ที่ตลาดใหญ่ พวกคนในรถต่างมองมาที่ฉันตลอด รู้สึกแปลกๆแฮะ การเป็นจุดสนใจแบบนี้…

ในขณะนั้น ฉันก็ได้มาถึงหน้าทางเข้าตลาด

ในระหว่างที่เดินนั้น แวบหนึ่งรู้สึกเย็นวาบ

เมื่อมีคนคนหนึ่งเดือนผ่าน

ฉันไม่สนใจและเดินเข้าตลาดไป

.

.

.

.

"หึ น่าสนใจจริงๆ" ชายปริศนา หันหลังไปมองดินซึ่งเดินผ่านเขาไป เขายิ้มที่มุมปาก

ก่อนจะเดินขึ้นรถเมล์ไป

.

.

.

.

.

To be continued…