... ในตอนเช้าที่แสนจะวุ่นวาย ในย่านธุรกิจนักธุรกิจธรรมดาๆ คนนึง ก็ออกไปทำงานเหมือนทุกวัน " ผมไปแล้วนะ"...
......คำบอกลาตอนเช้ากับคนที่บ้าน วันนี้เป็นวันที่มีเมฆครึ้มแต่ถึงอย่างนั้น ก็แทบจะไม่มีฝนตกลงมาเลย เส้นทางเส้นเดิมที่เดินไปทุกวัน คนคุ้นเคยที่เดินผ่านเป็นประจำ ......
..."สวัสดีตอนเช้าครับ"...
...ลุงร้านกาแฟใกล้ๆที่ทักทายทุกเช้า และเวลาที่เจอกัน ...
..."ครับ,เดี๋ยวตอนวันหยุดผมมาช่วยงานนะครับ"...
...รถไฟฟ้าที่ในตอนเช้าแน่นไปด้วยผู้คน ...
..."สถานีต่อไป..."...
...เสียงประกาศจากรถไฟฟ้า ...
...(เฮ้อ~ เมื่อไหร่จะถึง)...
...(อยากให้ถึงวันหยุดเร็วๆ,ที่นอนรออยู่)...
...คำบ่นในทุกเช้าของผม ...
...บริษัทx ในเมือง วันนี้ก็วุ่นวายเหมือนเดิม ผมที่เดินไปแผนกของผมเหมือนทุกวัน ก็มีเสียงทักทายที่ดูร่าเริง ดังขึ้น ...
..."เฮ้!!!,ริว!"...
...ซึ่งคนนั้นก็คือเพื่อนสมัยเรียนของผม เค้าชื่อทิวากร เป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย ...
...ทิวากรฮ๊อตมากในหมู่สาวๆ แต่ดันซื่อบื่อและติ๊งต๊องไปหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำงานได้ดีกว่าผมอีก "ริว,เมื่อวานนาย..."...
...เจอหน้ากันก็พูดถึงแต่หนังที่ดูเมื่อวาน ทิวากรเป็นคนที่ชอบดูหนังผีมาก บางครั้งมันก็ชวนผมไปดูหนัง มันที่เอาแต่ยิ้มกับผมที่เอาแต่กลัวบอกเลยว่าจะไม่ไปดูหนังกับมันอีก...
..."เรื่องนั้นช่างมันเถอะ,จะเข้างานสายแล้ว!"...
...ผมที่พูดเรื่องงานทันที ไอทิวามันก็เงียบไปเลยผมคงสบายหูไปสักพัก ผมเดินไปนั่งที่ของผมและเริ่มทำงานที่ผมรับผิดชอบตามปกติ...
...นาฬิกาที่ค่อยๆเดินต่อไปเรื่อยๆก็มาหยุดอยู่ที่เลข12 ได้เวลาพักเที่ยงแล้ว ผมที่จะไปหาร้านใกล้ๆนั่งกินข้าวและกลับมาทำงานต่อ ...
...ก็โดนไอทิวาลากไปร้านอาหาร ที่ไกลมากๆมันเป็นย่านธุรกิจที่อยู่ เมืองข้างๆ...
...ทิวาบอกว่า หัวหน้าให้มาทำงานนอกสถานที่แต่ทำไมผมถึงไม่รู้เลย ผมพยายามนึกสุดท้ายก็รู้ว่าหัวหน้าให้ผมไปทำงานนอกสถานที่เมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ว่าคนของบริษัทเมืองข้างๆขอเลื่อน ก็เลยไม่ได้ไป แต่ทำไมมันถึงกะทันหันขนาดนี้ล่ะ ผมที่มองหน้าทิวาและพูดขึ้นว่า...
..."มันกะทันหันไปรึเปล่า"...
...ทิวาที่ทำหน้างง ก็พยายามทักแชทหัวหน้าและได้คำตอบมาว่า......
..."หัวหน้ากำลังจะบอกนาย"...
..."แต่นายดันรีบออกไปก่อน"...
......เมื่อทิวาพูดเสร็จผมก็นึกออกทันที ตอนนั้นผมรีบกลับไปบ้านเพราะแม่ผมล้มป่วยกระทันหันตอนนั้นทำให้ผมไม่ได้คุยกับหัวหน้า......
......"อ่า,ตอนนั้นเองเหรอ"......
......ผมพูดพร้อมกับถอนหายใจ และนึกหน้าของหัวหน้าตอนนั้น ......
...(หัวหน้าคงเตรียมเชือดผมแน่ๆ)...
......ผมหันไปหาทิวา และพยายามจะขอโทษ ผมเกือบทำให้ตัวท๊อปของบริษัทเดือดร้อนแล้วมั้ยล่ะ"แล้วทำไมเราถึงมากินข้าวล่ะ"......
.........ผมพูดพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มเจื่อนๆ พวกเราต้องรีบไปไม่ใช่เหรอ ทิวาทำหน้าสับสนเหมือนกับว่าไม่รู้จะอธิบายยังไงกับผมดี...
......"ริว,นายลืมไปรึเปล่า,เวลานี้คือเวลาพัก"......
......"ฉันไม่ใช่หุ่นยนต์นะ,ฉันก็หิวเป็นเหมือนกัน"......
......"อีกอย่าง,ท้องนายร้องตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"......
......คำพูดของทิวาทำให้ผมสตั้น ไปทีนึง......
......จริงสิผมกำลังหิวอยู่ ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยผมหยิบช้อนส้อมและนั่งกินข้าวของผม......
......เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง......
......ผมกับทิวาจึงรีบไปบริษัทคู่ค้า ทันทีที่กินข้าวเสร็จ(ผมจ่ายเงินแล้วนะ)บริษัทของคู่ค้านั้นใช่เวลามากกว่าจะไปถึงตัวอาคารหลัก เป็นบริษัทที่ทั้งกว้างทั้งใหญ่เลยจริงๆ ในขณะที่ผมเดินไปก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้า อาคารที่สูงเสียดฟ้า ข้างในอาคารถูกจัดเป็นระบบต้องมีคนนำทางถึงจะเข้าไปด้านในได้......
......"สวัสดีค่ะ,ใช่บริษัทที่มาเซ็นสัญญารึเปล่าค่ะ"......
......ในระหว่างที่ผมกำลังมองดูตัวอาคาร ......
...ก็มีพนักงานหญิงเดินมาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มและเป็นมิตร "ครับ,ใช่ครับ"...
......ผมตอบไปด้วยความเขินอายเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะยิ้มให้อีกครั้ง......
......"ฉันชื่อรินลณีค่ะ เรียกว่าแก้วก็ได้ค่ะ"......
...คำพูดที่แสนสุภาพกับท่าทางกิริยาที่อ่อนช้อยทำให้ผมรู้สึกว่า คนที่ยืนตรงหน้าผมคือนางฟ้า...
..."ผมริวทนากรครับ"(ริว-ทะ-นา-กร)...
......"ผมทิวากรครับ"......
......คือผมนัดหมายประธานของบริษัท..........
......ทันทีที่แนะนำตัวเสร็จผมก็ละสายตาจากเธอไม่ได้เลย หัวใจของผมเริ่มหวั่นไหว แต่ว่าเราเพิ่งเจอกันครั้งแรก ไม่รู้ทำไมในหัวของผมถึงคิดว่าเคยเจอเธอมาก่อน......
......"เฮ้!! ริว!?"......
......"เอ๊ะ"......
..."นายมัวเหม่ออะไรรีบไปกันได้แล้ว"...
......ผมได้สติกับมาแล้วรีบเดินตามทิวาไป......
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
