บทนำ

อีกแค่นิดเดียว ทุกออย่างก็จะกลับไปเหมือนเดิม อึก อีกไม่กี่นาทีก็จะสำเร็จ…อ๊าก

แม้ว่าจะคิดเช่นนั้น แต่ข้าก็รู้สึกไม่สบายใจ

ข้าเป็นเพียงตัวตลกในสายตาของเจ้า

ข้าคิดว่าเจ้าจะมาสนใจข้าบ้าง 

แต่ข้าคงคิดผิด….

ข้า…คิดผิดมาโดยตลอด คิดผิดที่ข้ารักเจ้าจนหมดหัวใจ ถึงได้มีจุดจบที่น่าสมเพชเช่นนี้

ถ้าหากข้าไม่รักเจ้า ชีวิตข้าคงดีกว่านี้สินะ 

"ข้าอยากถามเจ้า…ข้า…เป็นอะไรสำหรับเจ้ากันแน่ เลโอ" 

"ฮ่าฮ่า…วะฮะฮ่าฮ่าฮ่า สำหรับข้า…ฮ่า เจ้ามันคือดอกไม้ที่ไร้ค่า จนข้าอยากที่จะบดขยี้"

นี่เป็นสิ่งที่เจ้าเห็นข้าเป็นเช่นนั้นอย่างนั้นสินะ

ข้าไม่น่าไปหลงเชื่อคำโกหกของเจ้าเมื่อตอนยังเล็กเลย 

"หึ ข้าเข้าใจแล้ว ฆ่าข้าสิ ฆ่าข้าแล้วเจ้าก็ไปมีความสุขกับเซเทียลเลยสิ เลโอ"

"ท่านโรมิโอ…"

เซเทียล…ครั้งนี้เจ้าชนะแล้ว

แต่ต่อไปเจ้าคงจะแพ้ข้าอย่างแน่นอน

รอก่อนเถอะ ถ้าหากย้อนกลับไปได้ก็คงดี…

ฉับ!

"คุณชาย!" เสียงหวีดร้องของสาวใช้คนหนึ่งดังลั่นไปทั่วคฤหาสน์เอสเปอร์ 

เหตุการณ์ที่ไม่ดีนั้นก็ได้จบลง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ที่นี่ที่ใหน? ฉันจำได้ว่าถูกแทงจนตายไปแล้วนี่

แสบตาจัง อ๊ะ

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าบนผนังนั้นหรูหรามากจนแสบตา ห้องเต็มไปด้วยทิวระยิบระยับ

พรมสีกำมะหยี ฉันลุกพรวดทันที

ที่นี่มันที่ไหนน่ะ ฉันฝันอยู่สินะ

ฉันมองไปรอบๆห้อง มันกว้างมากจนรู้สึกอึดอัด

ไม่คิดเลยว่าจะตื่นมาในบ้านที่ไม่คุ้นเคยนี้ได้

ฉันคิดเพียงว่ามันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น

โครม!

จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงวิ่งพรวดพราดเข้ามา ทำเอาตกใจ 

"คุณชาย ฟื้นแล้ว!" เด็กคนนั้นทำหน้าดีใจเอามากๆเมื่อเห็นฉัน และค่อยๆหดตัวและสั่นกลัว

"คุณเป็นใครค่ะ?" เมื่อฉันถามออกไป ฉันก็ต้องตกใจ เพราะว่าเสียงของฉันนั้นเหมือนเด็กผู้ชาย เด็กสาวคนนั้นก็อึ้งไปชั่วขณะ

"คุณชาย จำข้าไม่ได้หรอคะ?"

ฉันพยักหน้า

"ข้าชื่อรินค่ะ ส่วนท่าน มีนามว่า โรมิโอ พาเสเลียร์ อาคเน่ ค่ะ"

พาเสเลียร์  อาคเน่?

!! พาเสเลียร์ อาคเน่ ตระกูลของตัวร้ายเรื่อง "ดอกไม้ที่ร่วงหล่น" น่ะเหรอ!?

พาเสเลียร์ อาคเน่ เป็นตระกูลที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น อาคเน่ถูกก่อตั้งขึ้นมาโดยจักรพรรดิพาเสเลียร์ ผู้ซึ่งเป็นชายยากจน หาเช้ากินค่ำ จนเขาได้มาพบกับภูเขาแห่งหนึ่ง ภูเขาแห่งนั้นมีชื่อว่า อาคเน่ เป็นภูเขาที่ชาวบ้านที่เคยอยู่อาศัยได้ถูกปีศาจลมหนาวโจมตี และพากันออกไปจากภูเขาลูกนั้นไปบางส่วน พาเสเลียร์ ผู้ที่ได้พบกับ เทียร่า โทรเลียนส์ ผู้เป็นอาจารย์ของเขา เขาเชื่อฟังและฝึกฝนจนชำนาญ ในคืนวันที่17

 ในฤดูหนาวนั้น ปีศาจลมหนาว ไอซ์ริช ได้ปรากฏตัว ชาวบ้านที่เหลือต่างพากันขวัญผวา เทียร่าและพาเสเลียร์ต่างช่วยกันกำจัดปีศาจตนนั้นจนสำเร็จ ชาวบ้านต่างปราบปลื้มทั้งสอง

จนทั้งสองถูกยกย่องให้เป็นผู้พิทักษ์หมู่บ้าน

เทียร่าและเพเสเลียร์ ปกป้องหมู่บ้านด้วยกันจนกลายเป็นความรัก ทั้งสองรักกัน เคียงบ่าเคียงไหล่กันไปทุกที่ จนทั้งสองก็ได้ก่อตั้งราชวงศ์ขึ้นมา และให้บุตรถึงเจ็ดคน บุตรสาว4คน บุตรชายสามคน ทั้งเจ็ดเติบโตกันมาอย่างดี

จนอยู่มาวันหนึ่ง บุตรคนที่7 ได้เข้าไปในดินแดนต้องห้าม ซึ่งเป็นดินแดนของราชาปีศาจไอซ์ริช ที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์ ดวงตาคลายมังกร

บุตรคนที่7ตกใจมาก เพราะราชาปีศาจนั้นคือตัวตนของบุตรคนที่6 ซึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่

เขาทั้งสองสบตากัน จนพาส บุตรคนที่7 เอ่ยถามขึ้นมาว่า

'ท่านพี่ คือปีศาจหรอ?'

ไอซ์ก็ตอบกลับไปว่า

'ไม่รู้ตั้งแต่เมื่ไหร่ ที่ข้าเป็นแบบนี้ มันคงเป็นทั้งคำสาปและพรละมั้ง' 

ทั้งสองคุยกันอยู่นาน จนถูกจับได้ 

เทียร่า ได้รู้ความจริงจึงอดสงสารลูกของตนเองไม่ได้จึงปกป้องแล้วเก็บเป็นความลับ

แต่ความลับนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน

เมื่อฤดูหนาวของวันที่หกาถึง

ไอซ์ก็เกิดอาการคลุ้มคลั่งไล่ทำร้ายชาวบ้านและกลายร่างเป็นปีศาจครึ่งเทพเจ้า

พาเสเลียร์พยายามจะฆ่าปีศาจตนนั้น จนเทียร่าเข้ามารับคมดาบแทนจนตาย ก่อนจะตายเธอได้สั่งลาลูกๆและว่ามี ว่า 'ไม่ว่าพวกเจ้าจะเป็นยังไง ไอซ์หรือบุตรคนที่6ของลูกหลานรุ่นถัดๆไป

แต่ขอจงจำไว้ ดวงตาที่เหมือนมังกรคือคำสาบแต่สีผมสีเงินกับดวงตาสีฟ้าคือพร'

นั่นก็หมายความว่า พาสกับไอซ์ คือจุดเชื่อมโยงกัน พาสมีดวงตาสีฟ้าเส้นผมสีเงิน และไอซ์เส้นผมสีขาวราวหิมะกับดวงตาสีทองยามปกติแต่เมื่อถึงฤดูหนาวเมื่อใด ดวงตาเขาจะเหมือนมังกร และคลุ้มคลั่ง

พาเสเลียร์เสียใจมากที่เทียร่าได้จากเขาไป

และไม่อยากสูญเสียไอซ์ไป จึงออกไปหาดอกลิลลี่แก้วบนเขาอิเนวิส ซึ่งเป็นภูเขาที่อันตราย เพื่อนำมาทำเป็นเครื่องราง โดยให้ไอซ์เก็บไว้ใกล้ตัวอย่าได้ห่างเด็ดขาดในวันที่ฤดูหนาวมาถึง

นับแต่นั้นมา ประเพณีนี้จึงเกิดขึ้น เทศกาลดอกลิลลี่

แต่ที่น่าตกใจที่สุดก็คือ ฉันดันมาอยู่ในร่างของตัวร้าย โรมิโอ น่ะสิ!

แถมเป็นบุตรคนที่หก! ไม่พอยังมีดวงตาสีฟ้าอีก! ชีวิตหลังตายมันช่างน่าอนาถขนาดนี้(กระซิก) แต่ฉันยอมรับไม่ได้ เพราะตัวร้ายคนนี้จะถูกพระเอกฆ่าตายไง!

"ริน ตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่แล้ว"

"ตอนนี้คุณชายอายุ14ค่ะ"

อายุ14? เท่ากับกับว่าตอนนี้มิโอยังไม่เจอกับเลโอและเซเทียลสินะ ไม่สิ นี่มันเป็นช่วงที่เจอกับสองคนนั้นครั้งแรกและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจนอายุ17 ซึ่งเป็นช่วงที่ความสัมพันธ์ของเลโอกับมิโอแตกหัก เพราะมิโอนั้นหลงรักเลโอ และช่วงนั้นเซเทียลก็โด่งดังด้วย แถมยัง…สวยด้วย 

ถึงแม้จะเป็นผู้ชายก็ตาม อา ลืมเลยเรื่องนี้เป็นแนวบอยเลิฟ และในตอนนี้สาววายอย่างฉันก็ดันมาเกิดใหม่ในร่างตัวร้ายที่ชื่อโรมิโอ อืมมม

แถมรวยด้วย….

เรื่องนั้นมันสำคัญซะที่ไหนล่ะ! ฉันต้องเอาตัวรอดสิ ถึงจะถูก!

"นี่ริน"

"ค…คะ?" รินเลิกลั่ก

"พี่รินช่วยออกไปข้างนอกก่อนได้ไหมครับ?"

ฉันแอ๊บหน้าตาน่ารัก ตาแป๊วๆ ใช้ความน่ารักของร่างนี้ออกมา

"เฮือก" ริน เลือกกำเดาไหลทันที ที่มองฉัน

เป็นไงล่ะ ความน่ารักของฉัน

"ได้ค่ะ!" ก็รีบปิดประตูทันที

เฮ้อ รู้สึกอึดอัดยังไม่รู้ 

ฉันฟุบนอนบนเตียงอีกครั้งและหลับไป

จนเวลาผ่านไปนาน

"อืม" 

"ตื่นแลัวเหรอ?" เสียงใครน่ะ?

ฉันมองไปรอบๆ ก็พบใครเลย

"ข้าเอง โรมิโอตัวจริง"

!!

"ข้ามีเรื่องที่จะขอร้องเจ้า ตัวข้าอีกคนที่อยู่คนละโลก" จู่ๆก็มีผู้ชายมาปรากฏตัวตรงหน้าปเขาร้องไห้คร่ำครวญทำให้รู้สึกปวดใจ

"อา ได้สิยังไงฉันก็ต้องอยู่ในร่างนี้อยู่ดี แต่ต้องทำยังไงล่ะ"

"แล้วแต่เจ้าเลย แต่ข้าจะมอบความทรงจำให้เจ้าบางส่วน" พูดจบก็เอามือมาแตะที่หน้าผากฉัน จากนั้นก็เหมือนมีภาพที่ทับซ้อนกันจนปวดหัวเข้ามา ฉันเจ็บจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บ แต่ก็พยายามอดทนไว้

"อึกก!"

 "เรียบร้อยแล้ว" หลังจากนั้นฉันก็สลบไปอีกครั้ง

สามสิบนาทีต่อมา~

"อืออ"  รู้สึกตัวหนักเหลือเกิน โอ้ย ยังเวียนหัวไม่หายเลย 

"ฮึก คุณชายย!"

แอ่ก

จู่ๆรินที่นั่งร้องไห้อยู่ก็กระโดดกอดฉันทันที

"ริน?"

"คุณชายรู้ไหมค่ะ ว่ารินเป็นห่วงท่านมากแค่ใหญ่ หลังจากที่ได้เสียงกรีดร้องของคุณชายใจของข้าแทบจะขาด ฮือ"

"ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ริน" 

เป็นคนที่ขี้เป็นห่วงจริงๆ 

ในวินาทีสุดท้ายที่ชีวิตของโรมิโอกำลังจบลง รินเป็นคนที่วิ่งเข้ามาห้ามไว้  

รินคอยอยู่เคียงข้างโรมิโอมาโดยตลอด ถึงแม้เมื่อก่อนโรมิโอจะร้ายกาจมากแค่ไหน

รินก็ยังคอยอยู่ด้วยและไม่จากไปไหน

"พี่ริน…"

"เจ้าค่ะ?"

"ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะ" ฉันยิ้มออกไปอย่างอ่อนโยน 

"คุณชาย  ฮึก" แฮ่ก

รินกระโดดก่อนอีกครั้ง

ก๊อกๆ

"คุณชายค่ะ ถึงเวลาอาบน้ำแล้วค่ะ"

"อะ ครับ" จากนั้นก็ถูกพวกพี่สาวจับอาบน้ำและแต่งตัวให้ 

.

.

.

.

.

.

.

.

เสียงไฟที่สว่างระรัว กับเสียงดนตรีที่บรรเลงอย่างไพเราะ ในงานเลี้ยงฉลองการฟื้นคืนชีพของโรมิโอ พาเสเลียร์ อาคเน่ ได้ดำเนินไปด้วยดี ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกลสำหรับคนในงาน

ด้านของสวนหลังคฤหาสน์เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีน้ำเงินและขาวอย่างงดงาม เพื่อแสงไฟสาดส่อง ทำให้ระยิบยับน่ามอง

"องค์ชายเพคะ ฮึก เข้าไปในงานเถอะเพคะ"

หญิงสาวคร่ำครวญและขอร้องฝ่ายตรงข้าม

ที่มีอายุเพียง14ปี ที่กำลังยืนดูรอบๆคฤหาสน์

"เเอนนา ข้าไม่ชอบที่ที่เสียงดัง เจ้าก็รู้หนิ"

"ก็ได้เพคะ…" หญิงสาวเหนื่อยหน่ายจึงเดินเข้าไปในงานแทน ทิ้งให้เด็กชายให้เดินชมคฤหาสน์อย่างสงบ

"ทำไมข้าถึงรู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้กันนะ?"

แล้วความทรงจำในฝันก็แวบเข้ามา

มีเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกัน พบกันที่สวนดอกไม้แห่งนี้ ผมสีขาวสะท้อนกับแสงจันทร์กวงตาสีฟ้าอ่อน ใบหน้าอันงดงามบวกกับรอยยิ้มอันอ่อนหวานชวนให้หลงไหล ซึ่งจริงๆแล้ว

เขาได้พบกับคนที่ตัวเองเคยเฝ้ามองแล้ว

"เอ๊ะ?"

"ไม่เข้าไปในงานหรือพะย่ะค่ะ"

ความทรงจำของอีกเสี้ยวนึกผุดขึ้นมา

มันเป็นความทรงจำอันเลวร้าย ระหว่างหญิงสาวใส่ชุดแปลกประหลาดที่ถูกรถชนจนตาย

กับชายวัย18ปี ที่ถูกตนฆ่า

และน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

[จบ]

________________________________________________

________________________________________________

จะพยายามอัพแฟนฟิคนะคะ ขอลงเรื่องนี้ก่อน

ฉันตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าอันคุ้นเคย กับสีหน้าอันไร้อารมณ์นั้น ที่จู่ๆก็น้ำตาไหลออกมา ดวงตาสั่นไหว

ฉันจับความรู้สึกของเขาได้ด้วยการมองไปที่ดวงตา ในดวงตาคู่นั้นทำให้รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ความเสียใจ และความรู้สึกผิด ปนเปกับความไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ในตอนนี้

เดี๋ยวนะ? อย่าบอกนะว่า…

"เอ๊ะ?"

"ไม่เข้าไปในงานหรือพ่ะย่ะค่ะ"

เอาเถอะ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของเรานี่นะ

แต่ว่า หมอนี่มันอันตรายจะตายชัก

คงต้องหลีกเลี่ยงซะแล้…

"เจ้าเป็นใคร?" 

ฉันที่กำลังครุ่นคิด ต้องหยุดชะงัก

แล้วหันไปมอง

"ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย เพรเรีย เลโอ

กระหม่อมมีนามว่า โรมิโอ พาเสเลียร์ อาคเน่  พ่ะย่ะค่ะ"

"อืม…เจ้าคือบุตรชายของดยุกพาเสเลียร์สินะ"

"พ่ะย่ะค่ะ" 

"ข้ายินดียิ่งนัก ที่ได้พบเจ้า งั้นข้าขอตัวล่ะ" พูดจบเขาก็เดินจากไป

ฉันเดินเข้าไปในงานเลี้ยงอย่างไม่คิดอะไร

ผู้คนในงานต่างตกตะลึงเมื่อเห็นฉัน

และซุบซิบกัน

"ดวงตาสีฟ้าอ่อนล่ะ"

"ทำไมผิวถึงได้ขาวราวกับหิมะนะ?"

"สงสัยบุตรดยุกโรเกีย จะเป็นนางฟ้ากลับชาติมาเกิดแน่ๆ"

"คนแบบนั้นน่ะเหรอ? เป็นนางฟ้า? พวกเจ้าไม่รู้รึ ว่าเด็กนั่นน่ะ ร้ายกาจขนาดไหน เป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ชอบทำร้ายสาวใช้"

ชายหนุ่มวัย19ปีเอ่ยขึ้นมา เส้นผมสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำเงินอ่อน ยิ้มด้วยความสนุก เขาคนนั้นมีนามว่า 'โพรีออน พาเสเลียร์ อาคเน่' พี่ชายคนที่4ของโรมิโอนั่นเอง 

"ท่านโพรีออน!"

"กรี๊ด!!"

"หึ"

เหล่าเลดี้ต่างส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกัน โพรีออนเป็นนิยมกันในหมู่สาวๆ เป็นหนุ่มที่มีเสน่ห์ เป็นคนหลงตัวเองและมีความเจ้าเลห์

เขาเดินเข้ามาหาฉัน พร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ

ฉันทำเป็นไม่ได้สนใจเขาและเมินเขาไป

"ชิ หยิ่งจริงๆ" เขาสมควรไม่พอใจอยู่หรอก เพราะความสัมพันธ์ของเขากับโรมิโอไม่ค่อยดีนัก  โรมิโอเป็นคนที่ชอบแย่งของกินโพรีออนเมื่อตอนเด็กๆ จนโพรีออนไม่ชอบโรมิโอและรังแกโรมิโอมาตลอด

"ขอโทษที่หยิ่งนะครับ" ฉันยิ้มร่า

"เหอะ เสแสร้ง"

"ฮิฮิ" ฉันหัวเราะอย่างรู้สึกสนุก

"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย!" ตอนโมโหน่าแกล้งจริงๆ

ไม่นานนักก็มีเสียงประกาศดังขึ้นมา

ทุกคนต่างให้ความสนใจกับประกาศนั้น

"สวัสดีแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน วันนี้เป็นวันฉลองเนื่องจากการฟื้นคืนชีพของบุตรชายคนที่หกของกระผม โรมิโอ พาเสเลียร์ อาคเน่ ซึ่งได้ฟื้นคืนชีพมาได้หลังจากหยุดหายใจไปสี่วัน ขอให้ทุกท่านสนุกกับงานนะครับ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-จากนี้ไปตอนจะสั้นกว่าเดิมนะคะ ลงไม่ทัน-

ตอนหน้าจะพยายามกว่านี้ค่ะ