โลกเสื่อมสลายด้วยภาวะโลกร้อน มนุษย์พยายามกอบกู้สิ่งที่เหลืออยู่ อาหารได้กลายเป็นสินค้าฟุ่มเฟือย

ฉันที่หนีออกจากบ้านอันแสนสบายมาเป็นพนักงานออฟฟิศจึง ต้องทิ้งงานอดิเรกและมุ่งหน้าประหยัดเงินเพื่อเอาชีวิตรอด สิ่งเดียวที่ คอยปลอบโยนฉัน คุณหนูผู้คิดถึงชีวิตบนกองเงินกองทองได้ก็คือ “เนิร์ฟเกียร์"

ในยุคที่ Pop Culture ศตวรรษที่ 21 เป็นที่นิยมถึงขีดสุด พวกของเก่า ๆ ที่ชวนให้คิดถึงอดีตอันแสนหวานกลับมาโลดแล่นใน โลกปัจจุบันอีกครั้ง รวมถึงวรรณกรรมอมตะหลายเรื่องถูกนำมาทำเป็น เกม หนัง ทีวีซีรีส์ หรือแม้แต่โรลเพลย์ให้เราได้เข้าไปสวมบทบาท ตัวละครที่ชอบ ปลุกความเป็นติ่งฟินกระจายยิ่งกว่านั่งไถตัวหนังสือบน หน้าจอโล่ง ๆ แต่การที่จะไปถึงความฟินนั้นได้

เราจะต้องมีอุปกรณ์อย่างหนึ่ง...

ฉันกำลังพูดถึงอุปกรณ์ที่เป็นพื้นฐานการดำรงชีวิตของคนในยุค นี้นั่นแหละ เพราะอันเก่าพังไปก็เลยต้องมาหาซื้อใหม่ ที่สำคัญในการ เลือกซื้ออุปกรณ์สำหรับนำไปเล่นเนิร์ฟเกียร์ก็คือต้องเชื่อมต่อ เส้นประสาทให้รู้สึกสมจริงเวลาไปฟินในโลกเสมือน

“นุ่น พนักงานออฟฟิศวัย 33 ยืนอยู่หน้าแผงขาย

"เน็คคลาส" ปลอกคอหลากหลายแบบ มีทั้งแบบห่วง แบบบางเป็นสร้อย ประดับ แบบเฝือกดามคอ หรือแบบแฟชั่นมีไฟกะพริบสำหรับไปเที่ยว

สิ่งที่ดูเหมือนปลอกคอนี้ใช้เชื่อมต่อเข้ากับอวัยวะดัดแปลงที่ เรียกว่า “apple id chip ” ซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์ในยุคนี้ได้รับการฝังเจ้า apple id chip ไว้ที่หลังคอกันทุกคนจนเป็นเรื่องปกติเมื่ออายุถึงเกณฑ์ที่ รัฐบาลกำหนด

พรุ่งนี้ก็จะเริ่มเทศกาลวันหยุดปีใหม่แล้วด้วย คนส่วนใหญ่คง ใช้เวลาอยู่ในโลกเสมือน อุปกรณ์เน็คคลาสรุ่นใหม่ล่าสุดเลยขายออกไป หมดเกลี้ยง โดยเฉพาะของยี่ห้อ Apple

“ถ้าจะให้เลือกเน็คคลาสสำหรับเนิร์ฟเกียร์ก็ต้อง Apple นี่แหละ นะ ดีที่กดจองก่อนไม่งั้นไม่เหลือแน่” ฉันบ่นพึมพำก่อนจะสแกนมือ และรับของที่จองเอาไว้ ข้าง ๆ มีเพื่อนชาวต่างชาติที่เดินมาช็อปปิ้ง เป็นเพื่อน แขนของนางเต็มไปด้วยถุงจากร้านเสื้อผ้าสไตล์สาวออฟฟิศ

“แน่ใจนะว่าปีใหม่นี้จะอยู่คนเดียว ไปนัดบอดกันดีกว่าน่า เพื่อนสาวพลางกดโทรศัพท์ไปด้วย

“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวแวะซื้อกินที่ฮาฟคลับเอาก็ได้

“อีกแล้วเหรอยะ รวยจริงเลยนะแม่คุณ ไม่คิดจะหากินฟรีเลย ไง นัดบอดกินผู้ชายฟรีนะเพื่อไม่รู้” เธอทำเสียงประชดประชัน

ฉันกลอกตามองบนทำเป็นไม่ได้ยิน ขากลับอะพาร์ตเมนต์และ ซื้อเบียร์กับข้าวกล่องอย่างหรูมากินสักมือฉลองสิ้นปี หลังจากที่อดทน กินสารอาหารอัดแท่งมานาน ทั้งที่หากอยู่บ้านในช่วงนี้จะได้กินอาหารจริง ๆ ไม่งั้นเลยแท้ ๆ แต่เพราะเข้ากันกับพ่อไม่ได้ ฉัน ถึงออกจากบ้านมาใช้ชีวิตของตัวเองในห้องเล็ก ๆ ที่ไม่ได้ลำบากแต่ก็ ไม่ได้สบายมากนัก

พอกลับมาถึงห้องฉันก็รีบอาบน้ำเปิดเบียร์ชัดข้าวไก่ทอด ราคาแพงโดยทันที หลังจากที่ซึมซาบกับอาหารมื้อหรูเสร็จสิ้นแล้ว ก็มา นั่งอืดแกะ ๆ เขี่ย ๆ กล่องเน็คคลาสที่ซื้อมาใหม่อย่างขี้เกียจ

ในกล่องนั้นเป็นปลอกคอบางสีขาวน้ำหนักเบาจนแทบจะ เหมือนสร้อยApple id ship เส้นหนึ่ง ข้าง ๆ มีตัวอักษรเขียนว่า Apple ดูเรียบหรู ฉันหยิบมันขึ้นมาใส่ที่คอ ก่อนจะคลานขึ้นไปบนเตียง พร้อมกับหยิบผ้าห่มคลุมตัว

(ยูสเซอร์ นุ่น ยืนยันตัวตน)

(การเชื่อมต่อเป็นปกติ )

ทันทีที่ข้อความแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นฉันก็ดิฟตัวเองไปที่ ห้องส่วนตัวพร้อมกับเปิดระบบเนิร์ฟเกียร์ขึ้นมาเลือกหาหนัง การ์ตูน หรือไม่ก็นิยายสักเล่มสำหรับการพักผ่อนคืนนี้ ต้องบอกเลยว่าตั้งแต่หนี ออกจากบ้านมาไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้ฉันเสียใจได้มากไปกว่าการต้องทิ้ง งานอดิเรกอีกแล้ว นั่นทำให้เนิร์ฟเกียร์เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ตัวฉันได้มโน ถึงชีวิตอันแสนสุข ได้ปลูกต้นไม้

นั่งทำเบเกอรี่ซึ่งเป็นกิจกรรม ราคาแพงสำหรับคนมีตังค์ เนื่องจากอาหารได้กลายเป็นสินค้าฟุ่มเฟือย แป้งและวัตถุดิบจึงมีมูลค่าเกินกว่าเงินเดือนพนักงานบริษัทจะแบกรับ ไหวในขณะที่ต้องพยุงค่าเช่าบ้าน ค่าไฟ รวมถึงค่าประกันสังคมไปด้วย เพียงแค่นี้ก็แทบจะไม่เหลือเงินเก็บแล้ว

ฉันมองเพลย์ลิสต์โปรดที่เต็มไปด้วยวรรณกรรมคลาสสิก อย่างแฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือ ลอร์ด ออฟ เดอะ ริงส์ ก่อนจะตัดสินใจทำ อะไรใหม่ ๆ แบบที่วัยรุ่นสมัยนี้นิยมกัน

ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมก็เถอะ... แต่กระแสสุ่มบทในตอนนี้กำลัง มาแรงมาก อาจเพราะมันได้ฟีลเป็นตัวเอกที่หลุดเข้าไปในนิยายแบบ ไม่ตั้งใจ จากนั้นก็ปั้นตัวละครที่สมบทได้ให้เด่นแทนตัวหลักของ เนื้อเรื่องจริง โชว์ฝีมืออวดกันว่าตัวเองไม่ต้องพึ่งบทพระเอกก็เป็นตัว เด่นได้อะไรประมาณนี้

“จะว่าไปมีนิยายเรื่องใหม่ ๆ เข้ามาในระบบเนิฟเกียร์ด้วย นา” ฉันเปิดไปดูอย่างนึกสนุก

นิยายพวกนี้เปิดให้โรลฟรีก็จริง แต่ถ้าจะเลือกบทบาทเองจะ ต้องเสียเงินซื้อ ตอบโจทย์ฉันที่อยากจะเล่นแบบสุ่มบทพอดี เมื่อเห็น ปกนิยายที่เคยอ่านก็เลยรีบกดเลือกทันที

เรื่องนี้เป็นนิยายที่ดัดแปลงมาจากเรื่องราวคลาสสิก

อย่างแม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกเลี้ยงแสนอาภัพอย่างซินเดอเรลล่า แต่ตัวเอกจะ เป็นเด็กผู้ชายที่ชื่อว่า “ดีออน” แทน ส่วนบทของพี่สาวใจร้าย ถูกแทนที่ด้วยพี่ชายลูกติดแม่เลี้ยงหนึ่งผู้เปี่ยมด้วยความอิจฉาริษยา และพ่อเลี้ยงคนใหม่ที่ยังหนุ่มแน่น ผู้ชอบแกล้งดิออนอยู่เป็นนิจ

...ส่วนดิออนที่หัวช้าและไม่ทันคนนั้นมีรูปโฉมงดงาม น่ารักน่าเอ็นดู เหล่าคนใช้กับพ่อบ้านต่างก็รู้สึกสงสารจึงช่วยสั่งสอนจน เป็นผู้เป็นคนขึ้นมา ในตอนนั้นเองที่พี่ชายของเขาเริ่มคิดริษยาหลังได้ เห็นแววความเก่งกาจของเด็กหนุ่ม...

จึงได้ร่วมกันกับพ่อเลี้ยงกลั่นแกล้งเขา ส่วนแม่เลี้ยงใจร้ายก็อยากกำจัดเขาเช่นกัน นางเลยไล่ดิออนไปเป็นอัศวิน ติดสินบนคนรู้จักให้ซินเดอร์ออนไปประจำการ ในที่อันตรายและทำภารกิจฆ่าตัวตาย แต่กลายเป็นว่าดิออนได้รับความช่วยเหลือจากคนตระกูลขุนนางใหญ่โต ว่ากันตามเรื่อง เดิมก็คือนางฟ้าแม่ทูนหัวนั่นแหละ เขาเลยโผล่มาในงานเต้นรำของ เจ้าหญิงในฐานะวีรบุรุษ

เรื่องราวช่วงหลัง ๆ เป็นไปอย่างที่ทุกคนคิดกัน เพียงแต่จุดจบ ของตัวร้ายไม่ใช่การถูกขับไล่ แต่โดนตัดหัวเพราะเรื่องชั่วร้ายมากมาย ที่พวกเขาทำเอาไว้ โดยเฉพาะแม่เลี้ยงกับพ่อเลี้ยงที่มีส่วนรู้เห็นในการ ล่อลวงผู้คนมาฆาตกรรมโหดและรีดเลือดมาผลิตไวน์ซาดิสม์ชนิดหนึ่ง

คลาสสิก!

แทบจะรอไปเกิดใหม่เป็นขุนนางผู้ร่ำรวยไม่ไหวซะแล้วสิ ฉัน มือเข้าหากันก่อนจะกดปุ่มดิฟเข้าไปในเนื้อเรื่อง ร่างอวตารในโลก เสมือนค่อย ๆ แตกสลายและถูกห่อหุ้มด้วยแสงสว่างสีฟ้า รอบตัวของ ฉันมืดไปชั่วขณะพร้อมกับความรู้สึกเบาหวิว

(ระบบ AI อัจฉริยะกำลังสุ่มบทบาทและช่วงเวลาใน เนื้อเรื่องการโรลเพลย์ของคุณ กรุณารอสักครู่)

หลังจากสิ้นสุดข้อความประกาศจากระบบ ฉันก็เริ่มรู้สึกได้ถึง นิ้วมือและนิ้วเท้า ก่อนจะแพร่กระจายไปเรื่อย ๆ ทั้งกล้ามเนื้อ มหายใจ รวมถึงประสาทรับกลิ่นค่อย ๆ ถูกปลุกขึ้นมาขณะที่สติ นึกคิดกำลังเชื่อมต่อเข้ากับตัวละคร