—มันเป็นการเดินทางโดยรถไฟครั้งแรกที่ผมไปคนเดียว แม่เลี้ยงมาที่สถานีเพื่อดูผมออกเดินทาง และดำเนินการทำให้ผมอายด้วยการกอดจูบที่ผมไม่ต้องการสักนิดและทำเสียงประคบประหงมเหมือนพูดกับเด็กเล็กที่ หล่อนมักใช้เสมอเวลาแสดงความรักให้ชาวบ้านเห็นแบบนี้

พ่อของผมไปส่งคราม ต่อสู้กับพวกบัวร์¹ กลางความร้อนแผดเผาของแอฟริกาใต้ ผมยินดีจะไปร่วมรบกับพ่อที่นั่นดีกว่าต้องมาใช้ชีวิตอีกแม้ชั่วขณะ อยู่กับเมียจิตตกน่ารำคาญของพ่อ แต่ใช่ว่าผมจะมีความรู้สึกอย่างที่คุณอาจเรียกว่าความผูกพันใกล้ชิดกับพ่อหรอกนะ

ผมโล่งอกเมื่อในที่สุดวันหยุดก็จบลง และแล้วผมต้องออกเดินทางไปโรงเรียนใหม่ ปกติแล้ว ผมจะรู้สึกกังวลกับการย้ายโรงเรียนครั้งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่การใช้ชีวิตอยู่กับแม่เลี้ยงมาหลายสัปดาห์ช่างเป็นความลำบากแสนสาหัสที่ทดสอบ และทำให้ผมกล้าเผชิญความท้าทายทุกอย่างในโรงเรียนใหม่ ผมจึงไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

หรืออย่างน้อยผมก็คิดอย่างนั้น

พวกเรารออยู่ที่ชานชลามาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เพราะแม่เลี้ยงผมยืนยันให้มาเร็วๆ หล่อนช่างกังวลเสียเหลือเกินว่าผมอาจจะตกรถไฟ

พวกเรานั่งอยู่บนม้านั่งไม้บนชานชาลา เรื่องที่จะพูดกันก็พูดไปหมดนานแล้ว ผมกำลังอ่าน ลอนดอน อิลลัสเตรด นิวส์ ส่วนแม่เลี้ยงผมสัปหงกอยู่ หล่อนช่างมีศักยภาพผิดธรรมชาติในการผล็อยหลับไปในช่วงเวลาสั้นๆ การหยุดพักระหว่างทำกิจวัตรใดๆก็ตามล้วนเป็นข้ออ้างเพื่อจะงีบ ผมสาบานว่าหล่อนคงเป็นแมวมากกว่าคน

ผมมองไปรอบตัวซึ่งเป็นสถานีรถไฟ ชนบทที่แสนน่าเบื่อของอังกฤษ ในเช้าที่อากาศค่อนข้างดีและแจ่มใส มีผู้โดยสารคนอื่นอีกสามหรือสี่คนมาถึงในช่วงที่เรานั่งอยู่ที่นั่น และมีนายสถานีไว้หนวดร่างอ้วนเดินไปมาบนชานชาลาเขามองนาฬิกาข้อมือตัวเองทุกสองนาที และยิ้ม พร้อมแตะหมวกให้ทุกคนที่เดินผ่าน

......................

อันที่จริงทุกอย่างช่างแสนน่าเบื่อ สงบสุขและน่าเศร้า จนกระทั่งคุณแม่เลี้ยงผมตื่นจากการเงียบแบบแมว แล้วจู่ๆ ก็ส่งเสียงร้องฮ้าไม่จบคำ จนทำเอาผมสะดุ้งตัวลอยหลายนิ้ว และทำให้ผู้โดยสารคนอื่นที่กำลังรออยู่ในสถานีมองเราอย่างเป็นห่วงและ ประดักประเดิด

" ให้ตายสิ" ผมบอก หน้าแดงและพยายามไม่สบสายตาคน "คนมองกันใหญ่แล้ว"

"โอ!"หล่อนร้องขณะหันมาหาผมอย่างค่อนข้างตื่นเต้น "แม่พึ่งมีลางสังหรณ์น่ากลัวที่สุดเลย"

ผมควรบอกตั้งแต่ตอนนี้ว่าคุณแม่เลี้ยงผมคิดว่าตัวเองมีพรสวรรค์ในเรื่องนั้น

"คุณคงฝันไปน่ะ" ผมบอกพลางยิ้มให้ชายที่กำลังมองแม่เลี้ยงผมด้วยสีหน้าแสดงความกังวลว่าหล่อนอาจหนีออกมาจากโรงพยาบาลประสาท ซึ่งก็ไม่ไร้เหตุผลเสียทีเดียว

"แต่แม่รู้สึกแน่ๆ ว่าจะมีอันตรายจริงๆ นะ ลูกรัก อันตรายถึงชีวิต" หล่อนบอก ยังคงจ้องผมด้วยท่าทีวิกลจริต

"นี่คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย คุณนาย" ผมทำเสียงไม่พอใจ

"แม่ไม่อยากให้ลูกเรียกแม่อย่างนั้น" หล่อนบอกขณะเอามือกุมขมับ ผมรู้อยู่เต็มอกว่าหล่อนไม่ชอบแต่ไม่มีทางเสียล่ะที่ผมจะเรียกหล่อนว่า "แม่" อย่างที่รู้ว่าหล่อนต้องการ

"อันตรายอะไรล่ะครับ" ผมถามอีกรอบ

"แม่ไม่รู้" หล่อนบอก "แม่เห็น...แม่เห็นจูบ"

"จูบเรอะ" ผมพูดพร้อมหัวเราะ "ฟังดูไม่เห็นอันตรายสักหน่อย หรืออย่างน้อยก็ไม่อันตรายถึงตายหรอกครับ ถ้าผมไม่ไปจูบกับจระเข้นะ"

"จูบ" หล่อนทวน "และอุโมงค์ อุโมงค์ยาว มืดมิดและน่ากลัว..."

"ผมจะจูบอุโมงค์เรอะ! อืม อย่างน้อย นั่นก็ฟังดูอันตรายขึ้นมานิดหน่อยแฮะ" ผมบอกแล้วยิ้มเยาะ

แต่แม่เลี้ยงยังคงต้องผมอย่างประหยัดที่สุด แม้คำพูดของหล่อนจะฟังดูไร้สาระ แต่สายตาของหล่อนกลับมีบางอย่างน่าขยาดจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาเอง

'ลางสังหรณ'์ ของแม่เลี้ยงผมคลุมเครือตามเคย ผมถอนใจและมองที่ล้างรถไฟ นึกอยากให้รถไฟมาถึงเสียที ผมปรารถนาเต็มหัวใจอยากไปให้ไกลๆหล่อนเสียที

"คุณหลับไปแล้วฝันร้าย" ผมพูด ไม่พยายามปิดบังเสียงดูถูก "หรือฝันกลางวัน อะไรก็ตามที่เขาฝันเห็นกันตอนสัปหงกในชานชาลาสถานีรถไฟกลางวันแสกๆ อย่างนี้"

แม่เลี้ยงโมโหกับน้ำเสียงของผม

"กรุณาอย่าพูดกับแม่แบบนั้น" หล่อนบอก

" ผมเสียใจถ้าพูดอะไรที่ทำให้คุณโกรธผมตอบแล้วเหมือนไปทางอื่นแต่ผมไม่ได้เสียใจเลยสักนิด

......................