หลังจากการสอบปลายภาคอันแสนทรมานก็ได้ปิดเทอมสักที"ปิดเทอมนี้ต้องดีมากแน่ๆ"ใช่มันเป็นเสียงในหัวฉัน แต่พอเอาเข้าจริงๆปิดเทอมนี้มันน่าเบื่อมากยอดได้ก่อนหน้านั้นนะหลังจากปิดเทอมแล้วก็เดินทางมาที่กรุงเทพฯเพื่อมาที่บ้านของป้าและหาเพื่อนเก่าในวัยเด็กก่อนจะย้ายไปเมืองอื่นแน่นอนฉันดีใจมากเพราะไม่ได้เจอกันตั้ง 3 ปีกับเพื่อนฉัน แต่ว่ามันก็ไม่เหมือนเดิมเพราะต่างคนต่างก็มีงานหรือมีอย่างอื่นต้องทำและฉันเข้าใจนะเพราะฉันก็ไม่ค่อยว่าง เพราะทุกๆเช้าฉันต้องมาช่วยงานป้าตลอดถึงจะนอนนิดหน่อยแต่ทำไงได้ล่ะแล้วก็ความสนุกของฉันอย่างเดียวที่มีอยู่ตอนนี้คือมือถือแล้วสักพักก็เบื่อบางทีก็อาจจะไปหาพี่ชายฉันแต่พวกเขาก็ไม่ได้ว่างเหมือนกัน ที่นี่นะอากาศชอบแปรปรวนมากทั้งที่เป็นหน้าร้อนแต่ บางวันก็ฝนตกทำให้วันที่ร้อนๆฉันจะชอบขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อรับลม ลืมไปเลย!ฉันขออธิบายตัวบ้านก่อนนะบ้านของป้าชั้นเป็นบ้านตึก 4 ชั้นถ้าไม่รวมดาดฟ้า ด้านบนสุดก็อากาศถ่ายเทดีทำให้ฉันชอบไปข้างบนนั้นแล้ววันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นอยู่บนดาดฟ้าชั้นก็เ เหลือบ ไปเจอแต่ผู้ชายคนนึงอายุ ดูเหมือนจะราวๆ 14-15 เท่ากับฉันแถมเขาผิวขาวนวลแล้วก็สายตานั้นมันอะไรกันแตกต่างกับคนบ้านๆอย่างฉันเลย ฉันที่กำลังเบื่อๆก็เลยลองทักเขาดูเผื่อว่าจะได้เพื่อนใหม่อะไรแบบนั้น "ไงก็มารับเหมือนกันหรอ" เขา สะดุ้งนิดนึงก่อนจะหันมายิ้มอย่างอบอุ่นให้ฉันแล้วตอบกลับว่า"ใช่ลมเย็นดีเนาะ" แล้วหลังจากที่ทักกันไปพวกเราก็คุยกันอย่างถูกคอเป็นชั่วโมงแต่เราก็ต้องแยกย้ายเพราะป้าโทรมาเรียกฉันแล้วนะจากที่ฉันได้รู้จักผู้ชายคนนั้นชีวิตฉันก็ไม่น่าเบื่ออีกและดูสดใสขึ้นมีชีวิตชีวาอย่างผิดหูผิดตาจะคิดถึงเขาตลอดถึงจะไม่รู้ชื่อเพราะลืมถามก็เถอะฮ่าๆๆ แต่ว่าวันนี้จะต้องถามชื่อเขาให้ได้เลย แล้วฉันก็ได้ถามเขาสักทีเขาบอกว่าเขาชื่อว่าเมฆ แล้วเราก็คุยเรื่องจุกจิกเหมือนในทุกๆวันที่เราเคยทำ แต่ว่าฉันมีบางอย่างที่สงสัยอย่างนึงทั้งที่มีคนอยู่แต่ทำไมบ้านเขาถึงเหมือนบ้านร้างแบบนั้น แต่ก็ช่างเถอะพวกเขาอาจจะไม่มีเวลาจริงๆ แถมตอนกลางคืนแล้วก็ยังแชทคุยกันไม่หยุดด้วยนะถ้าฉันขอigเขาไว้แล้ววันต่อมาฉันก็ขึ้นไปคุยกับเขาเหมือนเดิมแต่เขา ดูแปลกไปจากเดิมเพราะเขาดูเหนื่อยมาก เหมือนกับคนป่วยฉันที่กำลังจะถามเขาว่าไม่ไปนอนพักผ่อนหรอแต่ว่าจู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาว่า"เคยโดนคนที่เชื่อใจที่สุดหักหลังไหม" ฉันนิ่งไปสักพักด้วยความงงแล้วตอบเขาไปว่า "เคยสิบ่อยด้วยแต่ฉันก็ยังเชื่อใจพวกเขาเหมือนเดิมไม่รู้ว่าทำไม"

"แล้วนายล่ะเคยหรอทำไมถึงถามแบบนั้น"

:จบตอนที่01

เขายิ้มแต่ไม่ตอบ จากนั้นเขาก็ชวนเปลี่ยนเรื่องฉันสงสัยและห่วงเขามากแต่ไม่กล้าถามอะไรมากเหมือนกัน วันต่อมาฉันก็ขึ้นมาบนดาดฟ้าเหมือนเดิม เห็นเขาอยู่ที่เดิมแต่วันนี้เดินดูแย่มากกว่าเมื่อวานอีกซะอีก แล้วพอเขาเห็นฉันเขาก็หันมายิ้มอย่างอบอุ่นให้ถึงจะดูเหนื่อยมากก็ตามตอบเขาไปว่า"ฉันเองก็ดีใจที่พี่นายเข้ามาในชีวิต" เพราะเห็นว่าเขาเหนื่อยมากฉันเลยบอกให้เขาไปพักผ่อน แล้วฝนก็เริ่มจะมาแล้วแต่ก่อนเขาจะไปเขาก็บอกกับฉันว่า"วันพรุ่งนี้เธอมาหาฉันที่บ้านได้ไหมเข้ามาในบ้านเลยอ่ะ" ฉันตอบตกลงเมฆไปด้วยความเป็นห่วง แล้วเย็นนั้นฉันก็ขอป้าไปที่บ้านของเมฆ เพราะถ้าไม่บอกป้าก่อนป้าต้องฆ่าฉันแน่ถึงบ้านจะอยู่ติดกันก็ตาม หลังจากที่ฉัน พูดเรื่องขอไปที่บ้านของเมฆ ป้าของฉันก็ทำสีหน้างงและตกใจมากเพราะว่าบอกว่า"บ้านหลังข้างๆเรามันร้างมา 3 ปีแล้วนะ" หลังจากที่ฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปที่บ้านของเมฆอย่างรีบร้อนเพราะฉัน เพิ่งคุยกับเขาเมื่อเช้านี้เองนะ แต่ว่าบ้านของเมฆมันถูกล็อคอยู่พร้อมกับแม่กุญแจที่สนิมเขรอะ ฉันได้เปิดมือถืออย่างรีบร้อนเพื่อหวังว่าจะเจอบทสนทนาที่ฉันคุยกับเมฆแต่ว่าบทสนทนาที่เราคุยกันทั้งหมดนั้นมันไม่มีอะไรเลยมันเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นฉันกับเขาไม่เคยคุยกันเขาไม่เคยมีตัวตน แต่ว่าฉันยังจำชื่อบัญชี IG ของเขาได้อยู่ฉันจึงรีบค้นดูและฉันก็เจอเข้าจริงๆฉันดีใจมากจนแทบจะกรี๊ดแล้วฉันก็รีบกดเข้าไปดูที่บัญชีของเขาแต่ว่าโพสต์ล่าสุดมันก็ 3 ปีที่แล้วโพสต์รูปท้องฟ้า รูปท้องฟ้าธรรมดาที่ดูพิเศษ ฉันทรุดลงพื้นด้วยความเสียใจสับสนและงุนงงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เรื่องราวที่ผ่านมามันบ้าอะไร!!กันฉันนั่งร้องไห้อย่างลืมสิ่งรอบตัว แต่ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาเพราะรู้สึกว่ามีคนมาสะกิดที่หัว เป็นคุณป้าคนหนึ่งอายุ ประมาณ 45 ปี แล้วคุณป้าคนนั้นก็เอ่ยคำถามที่ฉันต้องตกใจพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้าตา

จบตอนที่:02

เธอถามกับฉันว่า หนูมาหาเมฆหรอจ๊ะ ฉันตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและรีบถามด้วยความร้อนรนอีกครั้งว่า "คุณป้ารู้จักเมฆด้วยหรอคะรู้จักได้ไงอ่ะ" ฉันที่พยายามพูดให้ชัดที่สุดเท่าที่ทำได้ป้าคนนั้นน้ำตาคลอก่อนที่จะยิ้มอย่างอบอุ่นให้เหมือนกับที่เมฆ แล้วพูดขึ้นว่า "ต้องรู้จักอยู่แล้วสิจ๊ะป้าเป็นแม่ของเมฆเอง" เธอพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม" ฉันทั้งร้องไห้และถามเธอตอนนี้เมฆอยู่ไหนคะเกิดอะไรขึ้นกับเมฆเมฆหายไปไหน" เธอนั่งนิ่งสักพักแล้วตอบอย่างใจเย็น"เมฆ..เสียไปนานแล้วจ๊ะหนูเสียไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว" ฉันตะโกนอย่างแรงออกมาว่าไม่จริงเมื่อกี้หนูยังเจอเขายังคุยกับเขาอยู่เลยและฉันก็ร้องไห้อย่างนั้นไม่หยุด เพราะว่ามันหยุดไม่ได้ คุณป้าคนนั้นลูบหัวฉันเบาๆและบอกว่า"ถ้าได้เห็นเขาก็แปลว่าเขาน่าจะชอบหนูเอามากๆเลยนะ"เธอร้องไห้แต่ก็ยังยิ้มอยู่ ดูเหมือนโล่งใจแต่ก็ยังเศร้าอยู่เธอบอกว่า"มาหลบฝนก่อนสิว่ามีอะไรจะบอก" แล้วเธอก็เริ่มเล่าเรื่องของ เขาให้ฟังเธอบอกว่าพ่อของแม่ทิ้งเขาไปตั้งแต่รู้ว่าแม่ของแม่ท้องเพราะเขายังไม่อยากได้ลูกตอนนี้และตอนเมฆอายุ 10 ขวบแม่ก็แต่งงานใหม่และพ่อเลี้ยงก็มีลูกติดเป็นลูกชายอายุ 15 ปีลูกของชายคนนั้น อิจฉาเมฆเพราะคิดว่าพ่อแม่ลำเอียงไม่รักเขาเพราะความน้อยใจนี้บวกกับที่เขาเล่นยาเขาเลยค่อยๆวางยาเมฆทีละนิด ตัวเมฆเองก็ค่อยๆโทรมลงทีละนิด เช่นกัน แต่ถึงเป็นอย่างนั้นเมฆเขาก็ยังดื้อดึงที่จะขึ้นไปนอนเล่นบนดาดฟ้าให้ได้จนวันนึงฤทธิ์ยาที่สะสมกันมากๆก็ออกฤทธิ์ในวันที่ฝนตกก็จากไปอย่างสงบทั้งที่นอนเล่นอยู่บนดาดฟ้าอยู่แบบนั้นนั้นเขาอายุแค่ 11 ปีและนั่นก็เป็นเรื่องที่แม่ต้องเสียใจตลอดชีวิต เสร็จแล้วความสงสัยก็เกิดขึ้น ความสงสัยที่ว่ามันต้องไม่ใช่อาการป่วยธรรมดาแน่นอนพอเอาร่างของเมฆไปตรวจดูก็พบหลักฐานชิ้นสำคัญว่ามีการวางยาการเกิดขึ้น ตำรวจจึงรวบรวมผู้ต้องสงสัยมาให้ปากคำแต่แล้วพี่ชายของเมฆก็เดินออกมายอมรับคำสารภาพแต่โดยดีและโดนรวบตัวไปในที่สุด ตอนที่ฉันได้ยินเรื่องนั้นฉันตกใจและเสียใจมาก เพราะที่ผ่านมาคนที่ฉันคุยด้วยตลอดเขาไม่ใช่คน แต่ถึงอย่างนั้นฉันไม่มีวันลืมเขาเด็ดขาด ได้แต่หวังว่าจะเจอเขาอีกครั้ง เพราะว่าเขาทำให้ฤดูร้อนที่น่าเบื่อของฉันเป็นฤดูร้อนที่น่าจดจำที่สุด

จบตอนที่:03