______________________________

ห้องกว้างสีขาวที่มีแสงไฟสลัวๆค่อนข้างมืด​ เต็มไปด้วยอุปกรณ์​ทันสมัย​มากมาย​

ร่างเด็กหนุ่มอายุ15-16ปีในชุดเสื้อกาวน์​สีขาวสวมถุงมือสีขาวและแว่นตาเลนส์​สีดำมีตัวอักษร​หรือสัญลักษณ์​สีน้ำเงิน

ลูกบอลเหล็กหุ้มไฟสีฟ้าลอยวนรอบตัวเขา

มือเรียวที่ห่อหุ้มถุงมือสีขาวเอื้อมกดสับสวิตช์​สีดำส่องแสงสีแดงอันใหญ่

เปรี้ยะๆ..

เกิดรอยแตกร้าวเหมือนแก้มที่แตกในอากาศ​เป็นหลุมสีดำ

"สำเร็จ​แล้ว!" เสียงเด็กหนุ่มที่ยังไม่แตกหนุ่มฟังดูรื่นหูเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น

[เป็นไปได้ด้วยดีนะครับ]​ เสียงโมโนโทนของAIหรือระบบกล่าวขึ้น

"อื้อ! ผมรอไม่ไหวที่จะไปดูสัตว์​ล้านปีเร็วๆแล้ว!"

เด็กหนุ่มกำลังจะเดินเข้าไปแต่ก็ถูกหยุดโดยAIหรือที่เขาตั้งชื่อให้ว่าไกอา​ กล่าวหยุดเอาไว้

[รอเดี๋ยวก่อนโฮสต์​ คุณจะไปทั้งๆแบบนั้นหรอ?]

"ชิ!" เด็กหนุ่มเปลี่ยนเป้าหมาย​ เดินไปยังโซนอุปกรณ์

มือเรียวหยิบดาบ1เล่ม​ ร่ม1คัน​ ปืน1กระบอก​และบอร์ด​ ทั้ง4เปลี่ยนสภาพกลายรูปร่างเป็นแหวน4วง

เด็กหนุ่มถอดถุงมือและสวมแหวนก่อนจะใส่ถุงมือกลับ​ หยิบเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าหนังสีดำที่มีฟังก์ชั่น​เพิ่มเติมหลากหลาย

[ผมได้เตรียมอาหารและของหวานไว้ในช่องเก็บของสูญญากาศ​แล้ว​ อย่าลืมบันทึกพิกัด​ปัจจุบัน​เอาไว้ด้วยนะครับ]​

"รู้แล้วน่า!"

ที่แขนขวายังมีนาฬิกา​สีดำแบบเรียบๆ​ เด็กหนุ่มกดที่หน้าปัดนาฬิกา​2ครั้ง​ หน้าตาโปร่งแสงสีฟ้าถูกฉายออกมา​ เด็กหนุ่มกดตั้งค่าในหน้าจอโปร่งแสงยิกๆ

"เสร็จ​แล้ว!"

สิ้นคำเด็กหนุ่มเดินตรงเข้าสู่รอยแยกสีดำทันทีไม่แม้แต่จะถอดแว่นหรือเสื้อกาวน์​สำหรับในห้องวิจัย

บอลเหล็กหุ้มไฟลอยตามเข้าไปติดๆ

.

.

ระหว่างรูหนอนมิติสีดำโดยมีเส้นแสงส่องประกายเป็นเส้นทางที่เขาได้ตั้งค่าเอาไว้ก่อนแล้วแต่เกิดเหตุ​ไม่คาดฝัน

คลื่นพลังมหาศาล​กระทบเข้ากับไกอาเข้าและรูหนอนมิติเกิดการบิดตัวอย่างรุนแรง

[ติ๊ด...ติ๊ดๆๆๆ]

[ติ๊ด..ระบบขัดข้อง..ติ๊ด]

[โฮสต์! ติ๊ด..ขัดข้อ--ติ๊ด​ เหตุฉุกเฉิน!! ติ๊ด]

"ฉิ**าย"

เด็กหนุ่มสบถก่อนจะเอื้อมมือออกไปคว้าบอลเหล็กอันเป็นร่างของไกอามากอดแน่น

รอยแยกสีดำปรากฏ​ขึ้นมากมาย​ คลื่นพลังปริศนา​ยังคงส่งออกมากระทบเรื่อยๆ

เด็กหนุ่มถูกซัดปลิวเข้าไปยังรอยแยกสีดำที่มีรูปร่างเหมือนหัวกะโหลกและยังมีเสียงกรีดร้องและพลังงานชั่วร้ายแผ่ออกมาจางๆ

______________________________

เหตุการณ์​ทุกอย่างเป็นสิ่งสมมุติ​

ใครกลัวผีขอเตือนล่วงหน้า

แต่เราไม่แต่งให้น่ากลัวเกินไปหรอก​ วางใจได้​ และเรื่องนี้ก็เป็น​ YaoiหรือBl ด้วย

มีฉากฆาตกรรม​ การตาย​ ความรุนแรง​หรืออื่นๆ​ ตัวละครมีทั้งด้านดีและด้านเลวปะปนกันไป

ใครไม่ชอบกดออก

[ช่องคำพูดระบบของเกมสยองขวัญ]​

[<ช่องคำพูดของไกอา>]​

______________________________

ทางรถม้าเคลื่อนผ่านตามถนนที่เป็นดิน​ ตลอด2ข้างทางนั้นมีแต่ป่าและหมอกหนาทึบอย่างกับปีศาจที่พร้อมจะกลืนกินพวกเขา

ด้านในรถม้าค่อนข้างจะเก่าคันนี้​มีทั้งสิ้น17คน​ แต่ละคนนั้นมองกันด้วยความงุนงงและยังมีเสียงถกเถียงและเสียงโหวกเหวก​บ้างแต่ไม่หนักเท่าเมื่อ10กว่านาทีก่อนที่พวกเขาโผล่มาบนรถม้าประหลาด

ถึงบอกว่ารถม้าแต่กับไร้ร่างคนขับและม้ามีเพียงเสียงฝีเท้าม้าดังให้ได้ยินพอรู้ว่าเป็นรถม้า​ พวกเขาแทบจะกระโจนออกไปแต่ภายนอกนั้นน่ากลัวกว่าจึงยังไม่มีใครทำอะไรโง่ๆ

อีกมุมของรถม้าคันใหญ่ที่หลายคนถอยห่างนั้นมีร่าง4ร่างของผู้เล่นระดับสูงนั่งอยู่​ พวกเขาใบหน้าไร้อารมณ์​แต่ออกไปทางเบื่อหน่ายเสียมากกว่า

ย้อนไปเมื่อ10กว่านาทีก่อนที่พวกเขาตื่นขึ้นมาบนรถม้าที่ไม่มีม้าลากหรือคนขับรถม้านั้นวุ่นวายพอควร​ พบว่าพวกเขาล้วนเป็นผู้มาใหม่​ ผู้เล่นระดับสูงหรือระดับ​S 4คนรำคาญ​เต็มทีแต่ก็ได้ผู้เล่นระดับE, DและระดับCที่ปะปนเข้ามาด้วยได้ควบคุมสถานการณ์​และอธิบายให้ผู้มาใหม่ได้เข้าใจ

.

.

.

คฤหาสน์​ที่ตั้งโดดเดี่ยวล้อมรอบ​ด้วยป่าที่มีหมอกหนาทึบ​ บนท้องฟ้ามีเมฆสีเทาขมุกขมัว​ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์

ตัวคฤหาสน์​ขุนนาง​เก่าของตะวันตกกลางนั้นดูเหมือนมีอายุกว่า100ปีหรือมากกว่านั้นซึ่งด้านในมืดสนิท

รอยแยกสีดำเหมือนแก้วที่แตกร้าว​ปรากฏ​ขึ้นท่ามกลางความมืดในห้องแห่งหนึ่ง

ร่างชุ่มเลือดของเด็กชายวัย15ปีในชุดเสื้อกาวน์​แบบนักวิจัยหล่นลงมาบนเตียงขนาดใหญ่

พลังงานแปลกประหลาดสีดำที่สิงตามที่ต่างๆในคฤหาสน์​ตื่นตัวเต็มที่และหลบหนีเข้ามุมต่างๆในคฤหาสน์​และเงียบไป

ร่างเด็กชายในชุดเหมือนชุดขุนนางและสวมเสื้อกาวน์​สีขาวที่บัดนี้เปื้อนเลือดแทบย้อมทั้งหมดเป็นสีแดง​ แว่นเลนส์​สีดำเรืองแสงสีฟ้าเป็นตัวอักษร​และตัวเลขกระพริบถี่ก่อนจะดับไป

ลูกบอลเหล็กสีดำตกลงมาข้างๆร่างเด็กหนุ่ม​ มันกระพริบแสงสีฟ้าก่อนจะมีเปลวไฟสีฟ้าปะทุขึ้นห่อหุ้มและลอยขึ้น

บอลเหล็กหุ้มไฟลอยไปคลอเคลีย​ข้างแก้มเด็กหนุ่มพยายามปลุกเขา

[โฮสต์! โอสต์อย่าเป็นอะไรนะ..] เสียงโมโนโทนแต่เมื่อฟังดีๆนั้นมีความร้อนรนแฝงอยู่กล่าวเรียกผู้เป็นนายและพยายามปลุกเขา

เปลวไฟสีฟ้าที่หุ้มร่างเหล็กทรงกลมของมันอ่อนลงก่อนจะดับไป​ แสงไฟสีฟ้ากระพริบถี่รัวและค่อยๆช้าลง

"อ...อึก!..ไกอา.." เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกคู่หูAIของเขาอย่างอ่อนแรง

[โฮสต์...คุณโอเคไหม?]

"อื้อ..ไม่รู้สิ​ แต่ฉันขยับไม่ได้"

แสงสีฟ้าถูกฉายผ่านร่างเด็กหนุ่มขึ้นลง

[คุณกระดูกหัก​ ไม่สิ​ แตกละเอียดเกือบทั้งร่างเลยนะครับ...]

"งั้นหรอ...ฮะๆ..ซี๊ด..โครตเจ็บเลย" เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนจะร้องซี๊ดออกมาเพราะความเจ็บปวดสะเทือนไปทั้งร่าง

[อยู่เฉยๆสักแปปนะครับ]

"อืม..."

บอลเหล็กของไกอาที่บัดนี้เปลวไฟดับไปแล้วแต่ยังมีแสงไฟสีฟ้าสลัวๆ​ แขนกลงอกออกมาพร้อมขวดยาบรรจุของเหลวสีแดงใสเรืองแสงสีทองจางๆออกมา​ ค่อยๆป้อนเข้าปากเด็กหนุ่มที่นอนนิ่งบนเตียงกว้าง

เด็กหนุ่มก็ไม่ดื้อ​ กินยาที่ไกอาป้อนให้แม้จะเกลียด​รสชาติ​มันแค่ไหนก็ตาม

ระหว่างรอปรับสภาพรักษาตัวเองอยู่ก็มีหน้าจอโปร่งแสงสีฟ้าปรากฏ​ออกมาแต่มันแตกต่างที่ไม่ใช่พลังของไกอาหรือเครื่องมือของเขา

เสียงโมโนโทนไร้อารมณ์​ของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมบนหน้าจอก็มีตัวหนังสือปรากฏ​ขึ้น

[ขออภัยที่ผิดพลาด​ ขออภัย​ที่เสียมารยาท​ คุณไม่ใช่ผู้ถูกเลือก​ เหตุใดจึงเข้ามายังโลกแห่งเกมสยองขวัญ​ไร้สิ้นสุดได้?]​

เด็กหนุ่มนิ่งเงียบมองหน้าจอโปร่งแสงตรงหน้าเขา​ จึงเป็นหน้าที่ของระบบAIที่มีสติปัญญา​ของเขา​เป็นฝ่ายตอบ

[<ขออภัย​ที่แทรกแซง​พื้นที่เฉพาะ​ของคุณโดยไม่ตั้งใจ​ นายท่านของผมบาดเจ็บหนักจากผลกระทบของคลื่นพลังระหว่างที่เราเดินทางรูหนอนมิติและกาลเวลา​ ขออภัย​อีกครั้ง>]​

[นักท่องกาลและมิติ?]

[<จะคิดแบบนั้นก็ได้​ มันเป็นครั้งแรกน่ะ>]

"....." นี่จะหาว่าเขาไม่ตรวจสอบเส้นทางดีๆก่อนออกเดินทางหรือไง​ เออ! ประมาทเองแหละ! ก็มันตื่นเต้นนิ...'

เด็กหนุ่มได้แต่ตะโกน​เถียงในใจดังๆ​ นอนนิ่งฟังระบบทั้ง2คุยกันแบบเสียงโมโนโทนไร้อารมณ์​ของชายหนุ่ม 1เสียงที่ฟังดูหลอนกับ1เสียงที่ฟังดูเฉยชา

ทั้ง2ระบบก็คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนจะตกลงกันเองเสร็จสรรพ​

[คุณสามารถร่วมเล่นเกมของเราระหว่างการพักฟื้นตัวและพลังงานก็ได้​ ถือเสียว่าพักร้อนในเกมสยองขวัญ​ เป็นโอกาส​หายากที่เราจะพบนักท่องกาลและมิติที่เป็นมนุษ​ย์และที่สำคัญ​ยังเด็กมากด้วยย​ แต่ระดับของแต่ละเกมที่คุณร่วมเล่นจะถูกเพิ่มขึ้นตามความเหมาะสม​]​

[เกมนี้มีการจัดอันดับหลังเคลียร์​เกมและจะได้รับคะแนนที่เป็นดั่งสกุล​เงินในโลกแห่งนี้ อุปกรณ์​ประกอบฉากหรือพล็อพบางอย่างอาจสามารถใช้เป็นพลังงานทดแทนให้คุณได้]​

[<ขอบคุณ​ ขอรบกวน​อีกอย่างได้หรือเปล่า?>]

[ว่ามา]

[<เวลา2โมงเช้าและช่วงบ่ายโมง​เป็นเวลาอาหารว่างและน้ำชาของโฮสต์​ ร่างกายของโฮสต์​ค่อนข้างพิเศษ​น่ะ​ ก่อนออกมาเราไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย>]

[ได้ มีอีกไหม?]

[<ไม่>]

[ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้สนุก​ และ....ยินดีต้อนรับแขกพิเศษ​สู่เกมสยองขวัญ​ไร้สิ้นสุด]

วูป!

สิ้นเสียงสุดท้ายหน้าต่างโปร่งแสงของระบบผู้ดูแลโลกสยองขวัญ​ก็หายไปทันที

ระหว่างที่2ระบบคุยกันนั้นร่างกายที่บาดเจ็บ​สาหัส​กระดูกแตกเกือบทั้งร่างก็ค่อยๆรักษาตัวเอง​ เขาสามารถเดินเหินได้คล่องแล้วในตอนนี้เขาได้เดินสำรวจทั่วห้องที่เขามาโดยใช้แว่นเลนส์​พิเศษ​เปิดโหมดไนท์​วิชั่นหรือมองเห็นในความมืด

ไกอารีบมองหาพบว่าโฮสต์​ของเขาเดินวนรอบห้องค้นนั่นทุบนี่จนห้องที่สกปรก​ด้วยฝุ่นและใยแมงมุมอยู่แล้วยิ่งเละเข้าไปใหญ่

ขณะเดียวกัน

กลุ่มผู้เล่นที่นั่งรถม้าได้มาถึงหน้าคฤหาสน์​แล้ว​ มีปากเสียงกันนิดหน่อยก่อนจะรีบเร่งตามผู้มีประสบการณ์​เข้ามาข้างใน

เมื่อคนสุดท้ายเข้ามาครบแล้วประตูก็ปิดลงเสียง​ดัง 'ปัง'​

พวกเขาสะดุ้งตกใจรีบเปิดประตูแต่เปิดไม่ได้ก็ทุบประตูโวยวายเสียงดัง

ตอนนั้นเองเสียงแจ้งภารกิจ​ก็ดังขึ้น

[[คฤหาสน์​เบเนลิค

เนื้อเรื่อง:เมื่อ50ปีก่อน เกิดโศกนาฏกรรม​ไฟไหม้คฤหาสน์​ทั้งหลัง​ คนรับใช้ตายทั้งหมด​ ภรรยา​และลูกของเจ้าของคฤหาสน์​หายตัวไป

ทุกคืนพระจันทร์​เต็มดวงชาวบ้านในระแวก​ใกล้เคียงได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงของเปลวไฟที่ลุกไหม้ดังขึ้น​ ผ่านมานานเข้าพวกเขาก็เริ่มชินชาและไม่สนใจยุ่งเกี่ยวคฤหาสน์​หลังนี้

ภารกิจ​:ตามหาความจริงของโศกนาฏกรรม​ของคฤหาสน์​แห่งนี้

ภารกิจ​รอง:ปลดปล่อยภูตผีที่ทุกข์ทรมาน​ 0/1

ระยะเวลา: 6 วัน

รางวัล​10,000​ P

ล้มเหลว​ : ??? ]]

เสียงประกาศ​ภารกิจ​เป็นเสียงไร้อารมณ์​ของหญิงสาวฟังดูขนลุกดังขึ้นทำให้หลายคนที่โวยวายต้องจำใจหันมาจนใจภารกิจ​และเริ่มคิดวางแผน

ตอนนั้นเองก็เป็นเสียงระบบดังขึ้นอีกครั้ง​ เป็นเสียงชายหนุ่มที่ฟังดูเย็นชาและไม่แยแส

[ตัวตนพิเศษ​ได้เข้าร่วมเกมอย่างกระทันหัน​ เขาเป็นดั่งผู้ถูกเลือกแต่ไม่ใช่​ ระดับความยากโลกของคุณจะเพิ่มขึ้นตามความเหมาะสม​ จงทำงานหนักและรางวัล​คุ้มค่าแน่นอน!]​

สิ้นเสียงนี้ทำเอาทุกคนหน้าซีดเผือด​ ถึงพวกเขาจะไม่ค่อยเข้าใจแต่คำว่า ความยากที่เพิ่มขึ้น​ ก็ทำเอาหลายๆคนยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น

ผู้เล่นระดับSที่มักมีใบหน้าไร้อารมณ์​ตลอดยังอดสงสัยไม่ได้

"โลกนี้เป็นระดับSเพราะพวกเราเป็นผู้เล่นระดับSแล้วมันยังมีมากกว่าระดับSอีกหรอ?" หญิงสาวผมสีชมพู​ทรงทวินเทลดูราวอายุ16-17ปีหน้าตาน่ารักเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

.

.

เหตุการณ์​ทุกอย่างเป็นสิ่งสมมุติ​

ใครกลัวผีขอเตือนล่วงหน้า

แต่เราไม่แต่งให้น่ากลัวเกินไปหรอก​ วางใจได้​ และเรื่องนี้ก็เป็น​ YaoiหรือBl ด้วย

มีฉากฆาตกรรม​ การตาย​ ความรุนแรง​หรืออื่นๆ​ ตัวละครมีทั้งด้านดีและด้านเลวปะปนกันไป

ใครไม่ชอบกดออก

______________________________

"โลกนี้เป็นระดับSเพราะพวกเราเป็นผู้เล่นระดับSแล้วมันยังมีมากกว่าระดับSอีกหรอ?" หญิงสาวผมสีชมพู​ทรงทวินเทลดูราวอายุ16-17ปีหน้าตาน่ารักเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

______________________________

"ที่ผ่านมาตั้งแต่พวกเราเข้ามาที่โลกแห่งเกมสยองขวัญ​เป็นรุ่นแรกๆแล้วพึ่งจะเคยได้ยินเสียงระบบที่เป็นเสียงผู้ชาย...ตัวตนพิเศษ​คืออะไรอีกล่ะ?" ชายหนุ่มผมทองหน้าตาหล่อเหลาเอ่ยข้อสงสัยของเขา

"นั่นสิ...แปลก" หญิงสาวผมบอร์น​หยักศกหน้าตางดงามเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วย

แล้วทั้ง3ก็มองไปยังชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าที่พวกเขาเคารพกันอย่างพร้อมเพรียง

"...เดี๋ยวก็ได้รู้กันแล้ว" เสียงราบเรียบของชายหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมมองขึ้นไปยังบันไดตรงหน้า

______________________________

(ที่ทางเข้าคฤหาสน์​จะเป็นโถงและมีบันไดโค้งขึ้นไปชั้นสองทั้ง2ด้าน​ มีระเบียงบันไดชั้น2และ3 สามารถมองลงมายังโถงกลางทางเข้าคฤหาสน์​ได้​/ไรต์)

______________________________

ทั้ง3ก็มองตามสายตาของเขาไป

กลุ่มคนที่เริ่มโหวกเหวก​เพราะภารกิจ​ที่ยากขึ้นกว่าระดับSทั้งผู้คนมากกว่าครึ่งยังเป็นผู้มาใหม่แล้วโอกาส​ตายนั้นมากกว่า90%

ตอนนั้นเองก็ได้มีเสียงเดินอย่างสม่ำเสมอ​ไม่เร็วและไม่ช้าดังขึ้น​ ทุกคนเงียบเสียงลงทันทีจนเสียงนั้นดังให้ได้ยินชัดเจนในความเงียบงันนี้

เสียงนั้นเดินเอื่อยๆลงมาจากชั้น3ยังชั้น2และเดินต่อมา​ ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปยังระเบียงบันไดชั้น2ก็พบร่างในเงามืดร่างนึง

เพราะว่ามันมืดมาก​ มีเพียงแสงไฟจากเชิงเทียนสีแดงสลัวๆเท่านั้นจึงมองไม่เห็นจัดเจน​ ร่างนั้นค่อยๆเดินลงมายังชั้น1ที่พวกเขาอยู่

ไม่กี่นาทีก่อน

เด็กชายที่กำลังเดินสำรวจทำลายนู่นนี่รอบห้องแล้วได้ยินเสียงคนจำนวนมากแว่วมาจากชั้นล่าง​ ต่อให้เขาอยู่ชั้น3แต่เพราะมันเงียบมากจึงได้ยินชัดเจน

เขาตัดสินใจเดินออกไปจากห้องตามทางเดินมืดลงไปยังชั้น2เสียงก็เงียบไปแต่เขาเห็นคนจำนวนมากอยู่ชั้น1จากระเบียงบันไดเขาจึงเดินลงไป​

ไกอาก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นแหวนสีดำเรียบๆที่นิ้วของเขาเป็นแหวนวงที่5 เด็กหนุ่มได้ถอดแว่นเลนส์​พิเศษ​ออกกลายสภาพเป็นแหวนวงที่6

กลุ่มผู้เล่นระดับSย่นคิ้วเมื่อได้กลิ่นเลือดจากคนที่พึ่งเดินมา​ พวกเขาเตรียมหยิบอาวุธ​ตลอดเวลา

เด็กหนุ่มก้าวออกมาจากมุมมืดแสงไฟสีแดงสลัวส่องลงมาพอเห็นเขาชัดเจนทุกคนสะดุ้งตกใจถอยหนียกเว้นไว้4คน

เด็กหนุ่มเอียงคอมองพวกเขาอย่างงุนงงโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเขาที่ใส่ชุดโกธิค​เหมือนชุดขุนนางแต่มีการดีไซน์​สมัยใหม่และเสื้อกาวน์​สีขาวที่พาดอยู่บนแขนของเขานั้นชุ่มเลือด​ รวมกับสีผิวขาวซีดจากการที่เขาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทดลองด้วยแล้วยิ่งชวนเข้าใจผิดเข้าไปใหญ่

แม้เขาจะมีใบหน้าที่ทั้งสวยและหล่ออย่างลงตัว​ ดวงตาสีทองทอแสงจางๆ​ ใบหน้าระดับฟ้าประทานอย่างกับไม่มีอยู่จริงนั้นยิ่งทำให้พวกเขาแน่ใจว่าเขา..

จะต้องเป็นผีแน่ๆ

"ผ​ ผี!!"

"กรี๊ดดด!"

"อ้าาก!!"

เสียงกรีดร้องดังขึ้นและพวกเขาวิ่งหนีกระจายกันไป​ บางคนวิ่งไปที่โถงทางเดินเข้าไปในห้องอย่างสุ่มๆบางคนวิ่งขึ้นบันไดอีกด้านและบางคนยังขดตัวอยู่ในมุมห้องโถง

"...."

"???"

'เกิดอะไรขึ้น?'​ คำถามคาใจเขามาก​ ทำไมถึงวิ่งหนีเมื่อเห็นเขา?

ถึงจะสงสัยแต่เขาก็ปล่อยผ่านไป

"นายคือตัวตนพิเศษ​หรอ?" เสียงหญิงสาวกล่าวถามเขา

เด็กหนุ่มมองไปยังพวกเขาเห็นท่าทางระแวดระวัง​เขาเต็มที่ก็ถอยหลังออกมาหลายเก้า

"ตัวตนพิเศษ? คงงั้นมั้ง​ ผมไม่ใช่ผู้ถูกเลือกนี่นา​ นี่พวกคุณคงไม่คิดว่าผมเป็นผีใช่ไหม?"

ได้ยินดังนั้นพวกเขาค่อยผ่อนคลายลงและเดินเข้าไปใกล้เขา

"แล้วทำไมเลือดชุ่มแบบนี้ล่ะ​ นายดูเหมือนฆาตกร​มากเลยรู้ไหม" หญิงสาวในชุดโกธิค​โลลิต้าผมสีชมพูกล่าวถาม

เด็กหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นก็ก้มมองตัวเองทันทีพบว่าตัวเขาเปื้อนเลือดไปทั้งตัว

"..." เขาเข้าใจแล้วล่ะที่พวกเขาจะคิดว่าเป็นผีคงไม่แปลกด้วยสภาพแบบนี้

"นี่เป็นเลือดของผมเองแหละ​ ก่อนหน้านี้บาดเจ็บ​หนักน่ะ..." เด็กหนุ่มคลายข้อสงสัยพวกเขาพยักหน้าเข้าใจ

เด็กหนุ่มเดินตามพวกเขาขึ้นไปยังชั้น2

.

.