สวัสดีค่ะ นักอ่านทุกคน เราคือผู้ที่เคยเขียนนิยายมาแล้ว แต่ไอดีบินโดยไม่ทราบสาเหตุกับแอปแอปนึง เลยไม่อยากแต่งต่อค่ะ ครั้งนี้เรามาเพื่อเริ่มต้นใหม่กับการเขียนนิยาย อยากมาลองเรียนรู้ในโลกของนักเขียนคนหนึ่ง กับตัวละครของตัวเอง อยากกำหนดชะตาของตัวละครด้วยตัวเองอีกครั้ง ฉนั้นขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ><

06:00น.

"ไฟท์เตอร์!! ตื่นได้แล้วนี่กี่โมงกี่ยามแล้วเดี๋ยวไม่ทันตักบาตรกันพอดี"

"ครับแม่"

นี่อะแม่ผม ชอบให้ผมตื่นเช้ามาใส่บาตรทุกวัน เพราะเชื่อเรื่องบุญกรรม ส่วนผมก็เฉยๆเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง เพราะผมยังพิสูจน์ไม่ได้ด้วยตัวเอง นอกจากเรื่องตื่นเช้าแล้วแม่ยังให้ผมทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น หุงข้าว ล้างจาน

เก็บกวาดเช็ดถูบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้า จนบางครั้งผมก็แอบบ่นๆแกไปบ้างว่าจะใช้อะไรผมนักหนา แต่แกบอกเหตุผลมาว่าแกอยากให้ผมโตขึ้นมาสบาย สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ตอนแกไม่อยู่แล้วแกจะได้หมดห่วง แต่อีกเหตุผลนึงไม่ว่าจะฟังกี่ทีมันก็ขัดๆยังไงไม่รู้ คือแกบอกว่าผู้ชายที่ทำงานบ้านเป็นทำกับข้าวเป็นจะมีสเน่ห์ ผมว่ามันก็อาจจะถูกของแกมั้ง เพราะส่วนมากผมจะเห็นพ่อแม่หลายคนบอกกับลูกสาว แต่นี่ผมเป็นผู้ชาย....

"ไฟท์เตอร์ อีกนานมั้ย พระมาแล้วลูก"

"ครับแม่ กำลังไปครับ"

"นิมนต์ค่ะหลวงพ่อ"....

หลังจากตักบาตรเสร็จ

"วันนี้แม่มีเรื่องอะไรจะบอกลูกด้วย"

"อะไรครับ"

"คือแม่เจอพ่อในอนาคตของลูกแล้ว นั่นไงในป้ายโฆษณาหน้าบ้านเราอะ5555"

เห้อออนี่ก็อีกอย่างนึงคือแม่ผมบ้าดารามากกก ชอบบอกว่าดาราในทีวีคือพ่อในอนาคตของผม ผมนี่ท้อจริงๆ แต่ที่แกเป็นอย่างนี้ก็ดูมีความสุขดี ผมชอบตอนที่แกมีความสุขแบบนี้แหละน่ารัก มีครั้งนึงผมเคยถามแกว่าพ่อผมคือใคร

แม่ผมอึ้งไปสักพักแล้วก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นชั่วโมงแต่แกก็ไม่ได้บอกอะไรผม บอกแค่ว่า "ไม่รู้" ผมเห็นแกร้องไห้ผมเลยไม่ถามต่อ กลัวจะทำให้แกเสียใจมากกว่านี้ ผมไม่อยากเห็นแกเศร้า..

20:00น.

"แม่ครับวันนี้ผมขอไปเที่ยวกับไอ้โซนะ"

"ได้สิแต่อย่ากับดึกนะเดี๋ยว...

ยังไม่ทันสิ้นเสียงของแม่ผมก็ผลักประตูหน้าบ้านออกมาเพราะแม่ไม่ได้ปล่อยผมบ่อยนัก ผมเลยต้องรีบวิ่งมาหน้าบ้านเจอกับไอ้โซที่แต่งตัวโคตรหล่อ กำลังเปิดประตูรถเบนซ์รอผมอยู่

"ไง เตอร์สบายดีป่ะ"

"ก็ดี วันนี้แม่ดูอารมณ์ดีแปลกๆหวะ สงสัยไปเจอดาราที่แกชอบมาละมั้ง"

"เออ..ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ แกจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมึงที่ชอบหนีออกมานอกบ้านตอนที่แม่มึงกำลังนั่งดูซีรีย์ นี่อย่าให้เผานะเรื่อง.."

มันยังไม่ทันพูดประโยคต่อไปผมก็เอามือปิดปาก แล้วดึงมันขึ้นรถทันทีกลัวแม่จะได้ยินว่าผมแอบหนีแกเที่ยวบ่อยๆ เห็นผมเชื่อฟังแม่แบบนี้ผมก็ไม่ใช่จะเชื่อฟังแกอย่างเดียวนะ มันต้องมีดื้อบ้างแหละ (ที่จริงดื้อมาก) แต่ผมก็ฟังแม่ตลอดนะ(มั้งนะ)

ส่วนนี่ไอ้โซเดียม ผมเรียกมันว่าโซ แต่เพื่อนคนอื่นเรียกมันว่าเกลือ มันคือเพื่อนที่มหาลัยคนแรกของผมเอง ตอนแรกผมเดินเข้ามามหาลัย เจอมันกำลังจอดรถอยู่ตรงป้ายห้ามจอด ผมมองหน้าของมัน ผมว่ามันก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะแต่ทำไมมันโง่อย่างนี้อ่านหนังสือไม่ออกหรอ ผมเลยเดินไปเตือนมันด้วยความหวังดี

"คุณ..ตรงนี้มันห้ามจอดนะ อ่านป้ายไม่ออกหรอ ให้ผมอ่านให้ฟังมั้ยครับ"

มันชี้นิ้วไปที่ป้ายแล้วพูดว่า

"คุณนั่นแหละอ่านยังไม่หมดแล้วมาว่าผม"

มันทำสีหน้าสะใจแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม

ผมถึงกับหน้าแตกเลย เพราะป้ายมันเขียนว่า ห้ามจอดรถซ้อนกัน

ผลเลยเดินรีบหนีมันมาอย่างรวดเร็วแล้วคิดว่าอย่าได้เจอกันอีกเลย จนถึงที่ลงทะเบียนยืนยันตัวตนเข้าคณะนิเทศศาสตร์และก็รับน้อง ผมคิดว่าจะหนีมันพ้นแต่มันดันเรียนคณะเดียวกันอีก ผมเลยขอมันเป็นเพื่อนแทนเพราะติดว่าไม่น่าหนีมันพ้นดูจากสายที่มันเลือกแล้วน่าจะสายเดียวกันอีก แต่มันดันแซวผมไม่เลิก

"ไม่ได้จอดรถผิดนะ ป้ายมันเขียนว่าแบบนั้น555"

ผมเลยแทงศอกมันไปหนึ่งทีเน้นๆ จนโดนรุ่นพี่ทำโทษให้เก็บสถานที่ เป็นการพบมันครั้งแรกที่มีแต่เรื่องเลวร้ายจริงๆ

"เตอร์เหม่ออะไรคนเดียววะ ถึงผับแล้วไปกัน..เอ้า ยิ้มกับกระจกหน้ารถก็เป็น มึงแปกอะ"

"ห่ะ อ๋อเค"

"เคอะไรของมึงเตอร์เดี๋ยวไอ้ต้นกับไอ้ดินรอนาน"

"กำลังไปแล้วค๊าบบ"

ในผับแห่งหนึ่ง

"ไงมาช้ากันจังวะมัวแต่จีบกันอยู่หรอ"

"กูกะมันนี่นะ ไม่มีทาง"

"เอาเถอะซักวันนึงถ้ามึงได้กับมันกูจะซ้ำเติมให้"

ไอ้บ้าดิน มันชอบแซวอะไรแบบนี้ทุกวันจนผมคิดว่าผมกับไอ้โซคบกันจริงๆแล้วซะอีก แต่ก็ไม่แปลกผมตัวติดกับไอ้โซจริงๆอะแหละ ไม่ใช่เพราะอะไรนะ เพราะมันอะแหละติดกับไอ้ต้นซะยังกะกาว บอกว่านี่แฟนกูหล่ออย่างนู้นอย่างนี้ทำอันนี้เป็นอันนู้นได้ผมรำคาญเลยหนีมันมาอยู่กะไอ้โซแทน

"เกลือ ต้นมีเรื่องจะปรึกษาเราไปคุยกันหลังร้ายหน่อยได้มั้ย"

"ได้ๆ"

หลังจากมันลุกออกไปผมก็คุยกับไอ้ดินตามภาษาเพื่อนปกติ

โซเดียม

"ไหนมีเรื่องอะไรว่ามาจะรีบไปหาเตอร์"

"คือต้นกับดินวางแผนไว้ วันนี้เกลือจะสมหวัง"

"ห่ะ แผนไร อ่อหึ..ว่ามา"

"แผนมีอยู่ว่า.......สดสกสกสกนกยกววก"

ไฟท์เตอร์

"ไอ้โซไปนานจังวะกูอยากกลับแล้วเนี่ย"

"กลับอะไรเพิ่งมาถึงเอง รีบอ่อ"

"ไม่ เพิ่งนึกได้พรุ่งนี้มีงานต้องส่งยังไม่ได้ทำ"

"กูก็ยังไม่ทำเลย"

"คนอย่างมึงจะเข้าใจคนที่ชอบเรียนแบบกูอะ"

"เออ..นั่นไงมันมาแล้ว"

"นานจังวะ"

มันไปคุยอะไรกันนานขนาดนั้นสงสัยเรื่องสำคัญของมันแหละ แต่ปกติไอ้ต้นไม่เรียกไอ้โซไปคุยนี่หว่า มันมีอะไรทะเเม่งๆแน่ๆ

"อะนี่เตอร์ของโปรดมึงไวน์ปั่นโซดา"

"ขอบใจ แต่..กูไม่กินได้ป่ะ รีบไปทำงานอะ ลืมทำการบ้าน"

"อะไรของมึงนี่เพื่อนอุสาห์พามากินเหล้าทั้งทีรีบกลับไมวะ"/ขยิบตา/

"อ..เออจริงถ้ารีบ รีบกินรีบไปก็ได้แต่มึงต้องกินก่อน"

"ทำไมต้องกินวะ"

"เสียดายของกินๆไปเถอะ"

"เออ..ก็ได้"

ปกติผมกินแอลกอฮอล์น้อยมากเพราะผมเมาง่ายพวกมันไม่ค่อยให้กินแต่วันนี้มันดูแปลกๆอยากให้ผมกิน แต่ผมก็กิน เพราะคิดว่ารีบกินรีบไปทำงานดีกว่าจะได้จบๆ แต่ไม่ใช่อย่างนั้น อยู่ดีๆภาพผมก็ตัดไปเลย

โซเดียม

ณ คฤหาสน์บ้านอินทฤทธิ์

"อื้ออ..อะไรเนี่ยร้อนชิป..หายเลย....กลับบ้าน......ทำการบ้าน....... แม่ครับผมกลับมาแล้ว..."

"บ่นอะไรของเตอร์ อย่าทำตัวน่ารักดิ้"

"อะไร..ใครน่ารัก.."

"อ่าววตื่นแล้วหรอ"

"อะไรของมึง..ที่ไหนวะเนี่ย"

"ฝันเตอร์ไง"

"ห่ะ"

ผมไม่รู้ว่าเตอร์มันจะโกรธผมมั้ยที่ผมทำอะไรมัน เตอร์ไม่เคยรู้เลยว่าผมเล่นเกมกันอยู่ที่ชื่อว่า เกมล่าเเต้ม อันที่จริงผมอดกลั้นมาโดยตลอด ว่าจะไม่ทำไรเตอร์ แต่ด้วยความที่ผม ไอ้ต้น ไอ้ดิน แข่งกันล่าแต้มอยู่ มันทำคู่เลยได้คะแนนคูณ2แต่ผมคนเดียวตามมันอยู่เยอะจะชวนเตอร์เลยก็ดูไม่น่ารอด มันเลยบอกว่าถ้าผมได้กับไอ้เตอร์มันจะให้ผมใช้สิทธิ์คะแนนคูณ2ได้ ผมเลยขอให้เตอร์ช่วยสำหรับวันนี้

"อื้อ...มึงจะทำอะไร"

ผมขยับเข้าไปใกล้ๆแต่มันก็ดันมือผมออก หน้าเตอร์ตอนนี้แดงมากๆ แดงจนผมอยากแกล้งเตอร์มันให้หนักกว่านี้ ผมเริ่มปลดเสื้อตัวเองออกที แล้วก็ขึ้นค่อมมัน

"ไอ้โซมึงจะทำอะไร.. หยุด...หยุด มึงหยุดนะ"

ผมค่อยๆถอดเสื้อเตอร์ ออก เตอร์ก็ร้องออนวอนขอให้ผมหยุด แต่ผมจะแพ้เกมนี้ไม่ได้ ผมเเข่งกับพวกมันตั้งแต่ม.6 จนตอนนี้ปี2ผมจะมาหยุดเพราะแพ้มันไม่ได้

"ขอครั้งนึง"

"กูไม่เอากับเพื่อน...แม้จะในฝันก็ตาม"

"น๊าาช่วยกูหน่อย ขอครั้งนี้ครั้งเดียว กูไม่อยากแพ้พวก

แม่งอะ"

ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าเตอร์มันน่าจะแกล้งเมาเพราะตอนมันเมาจริงไม่ใช่แบบนี้ ผมเลยลนมากกลัวมันจะโกรธผมแต่ผมจำเป็นต้องทำจริงๆ

"มึง....เป็นคนแบบนี้เองใช่มั้ย ได้!!! แล้วแต่มึง"

"อย่าโกรธกูนะเตอร์... "

ตอนนี้ผมรู้สึกผิดก็ไม่ใช่ดีใจก็ไม่เชิงแต่ผมไม่อยากทำร้ายเตอร์ไปมากกว่านี้ ผมเลยค่อยๆทำ ค่อยๆปลดกางเกง ค่อยๆปลุกอารมณ์ ผมสัมผัสได้ว่าเตอร์กำลังสั่น นี่อาจจะเป็นครั้งแรกของเตอร์ด้วยเพราะผมไม่เคยได้ยินเตอร์คุยเรื่องนี้ให้ผมฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่เรื่องมีแฟนเตอร์มันก็ไม่เคยมี

ผมไม่รู้ได้เลยว่าความรู้สึกของเตอร์ตอนนี้มันจะเป็นแบบไหนที่เพื่อนสนิทของมันอย่างผมจะทำกับมัน...

ไฟท์เตอร์

ตอนนี้ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไงดี ไม่รู้จะรู้สึกยังไงเสียใจ โกรธ ขำ หรือร้องไห้ ที่ต้องได้มาทำกับไอ้โซ หรือกำลังจะเสียครั้งแรกให้กับเพื่อนสนิทอย่างมัน ผมไม่รู้จะบอกยังไงดี ผมไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลยสักครั้ง ครั้งนี้ผมต้องทำกับมัน กับมันเลยนะ กับเพื่อนสนิท มันก็ยังไงยังไงอยู่ดี

"อื้อ"

"อยู่นิ่งๆมึงจะไม่เจ็บ

"อื้อ"

โอ้ยยยยทำไมมันอ่อนโยนกับผมแบบนี้วะ หรือมันทำกับทุกคน แต่เท่าที่ได้ยินข่าวแว่วๆมา มันโคตรร้อนแรงเลย

นี่หว่า อ่ยยยจะบ้าตาย คิดไรเนี่ยยย มึงกำลังโดนเพื่อนสนิทมึงทำนะ โกรธมันสิ โกรธ

"อะอื้อ"

มือของมันจับของผมขึ้นลงขึ้นลง ตอนนี้มันจ้องหน้าผมไม่รู้ทำไม ทำหน้าทำตารู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

"จะจ้องทำไม ทำแล้วทำให้สุดสิ"

พอสิ้นเสียงผมเท่านั้นแหละน้ำมันกระเด็นออกมาทัเนทีมันเลยเลื่อนมือขึ้นลงโคตรเร็วจนผมเสร็จเหมือน ผมรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย

"อื้อ อึ อื้อออ"

ไอ้โซค่อยๆปล่อยมือจากของของผมแล้วมันก็เอามือของมันเข้าไปทางรู... รูเล็กๆของผมค่อยๆขยายขึ้นตามความเร็วของนิ้วมัน ทำให้ผมรู้สึกเสียวไปทั้งตัว

"อื้อออ มัน...อึก..มัน..อึก.."

"พร้อมแล้วเตรียมตัวนะ"

ใจผมเต้นตึกๆ พอรู้ว่าของจริงมันคือตอนนี้มันเอื้อมมือไปข้างๆเตียงของมันดึกลิ้นชักออกมา แล้วหยิบถุงยางขึ้นมาใช้ปากฉีก โคตรเซ็กซี่ จนผมมองตาไม่กระพริบ แล้วมันก็จับขาผมอ้าออก แล้วค่อยๆเสียบเล่นตรงรูผมสองสามที ก่อนมันจะดันเข้าไปสุดเเท่งจนผมร้องออกมา

"อึก..อ๊าก...ไอ้โซ...มัน..อึก..เจ็บ.."

"ทนสักแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จ"

พูดจบไม่ก็ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นเลื่อยๆ

"อึกก..อื้อ..อื้อ..อื้อ...อื้ออออ

"แฮ็กๆ"

ในที่สุดเราทั้งคู่ก็เสร็จจนได้ผมจำไม่ได้ว่ากี่รอบแต่มันบอกว่ารอบสุดท้ายถุกยางหมดเลยขอแตกใน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเพลียมากกก

ฝากติตามด้วยน๊าจะลงทุกวันเลย❤️

06:00น.

"เตอร์ตื่นได้แล้ว...เดี๋ยวแม่มึงว่านะถ้ากูไม่รีบไปส่งมึงอะ"

"อื้อ..โอ้ยยเชี่ย"

"ค่อยๆลุก"

ตอนนี้ผมรู้สึกมันเจ็บมากเจ็บมากๆเจ็บจนลุกไม่ขึ้นจนผมต้องให้มันอุ้มไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและก็กลับบ้านผม ระหว่างทางผมเตรียมตัวมาแล้วว่าแม่ต้องดุผมแน่ๆ เมื่อคือแม่ก็โทรมาตั้งหลายสาย ผมก็ไม่ได้รับ แม่ต้องเป็นห่วงผมมากแน่ๆ

ถึงบ้าน

ปั้ง!!! ผมแกล้งปิดประตูรถเบนซ์ของมันอย่างเเรงจนมันสะดุ้ง ผมเลยเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่หันหลังกลับ

"ไฟท์เตอร์ ลูกกลับมาแล้ว แม่เป็นห่วงลูกมาก เมื่อคืนแม่ติดต่อลูกไม่ได้เลย ทำไมไม่โทรหาแม่บ้าง ไลน์มาก็ได้ ทำอะไรสักอย่างก็ได้ แม่อยากติดต่อลูกได้บ้าง ลูกหายไปทั้งคืนแบบนี้แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"

"ใจเย็นครับแม่ ผมอยู่นี่ผมกลับมาแล้ว"

ผมอึ้งมากเลยแม่กลับเป็นห่วงผมมากกว่าที่จะด่าผม แม่ดูเป็นห่วงผมมาก เหมือนแม่กลัวว่าผมจะหายไปตลอดชีวิต

ผมเลยวิ่งไปกอดแม่ด้วยความเร็วเเสง แต่ด้วยความที่เมื่อคืนใช้แรงหนักไปจนทำให้ผม..สลบต่อหน้าแม่ แล้วภาพก็ตัดมาที่โรงพยาบาล

"อื้ออที่นี่มันโรงบาลนี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง"

"ไฟท์เตอร์ลูกเป็นยังไงบ้างแม่เห็นลูกสลบไปใจคอไม่ดีเลย"

"แม่ไม้ต้องเป็นห่วง เตอร์สบายดีครับ"

ระหว่างนั้นหมอก็เข้ามาพอดี

"คุณแม่ครับ ผลจากการตรวจเช็คร่างการเบื้องต้น น้องมีอาการอ่อนเพลียมากจากการใช้แรงในการทำกิจกรรมตอนกลางคืนทำให้น้องสลบไป เดี๋ยวให้น้ำเกลืออีก2ชั่วโมงก็กลับบ้านได้แล้วครับ ยังไงพักนี้ก็ให้น้องนอนพักเยอะๆนะครับ"

แม่ทำหน้าตึงเครียดเหมือนกลัวผมจะไปทำใครท้องแล้วไม่รับผิดชอบมายังไงอย่างนั้น

"ไฟท์เตอร์บอกแม่มาเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น"

เสียงแม่ผมจริงจังขึ้นมาทันที

"ผม...แค่เมานิดหน่อยแล้วไปค้างบ้านเพื่อนเองครับ"

"โซใช่มั้ย มันทำไรลูกแม่ บอกมา แม่จะไปเอาคืน"

"เปล่าครับ ผม....ผม..ผม..ยินยอมมันเอง"

"โถ่..ลูกแม่ ไม่เป็นไรลูกแม่โล่งใจที่ไม่ได้ทำกับผู้หญิง แล้วก็ทิ้งไปเหมือนพ่อของลูก"

"พ่อ.."

"มาถึงวันนี้แม่คงต้องเล่าแล้วแหละ แม่คงไม่ปิดบังลูกไปตลอดหรอก ว่าพ่อของลูกเป็นใคร"

ย้อนเรื่องราวของแม่

แม่เป็นลูกสาวคนที่สองของตระกูลเก่าแก่ที่สุดที่ไม่ค่อยมีคนทั่วไปรู้จักชื่อว่า จรัสโภคินอิทธสุวรรณ วันหนึ่งคุณตาของลูกให้แม่ลองออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองเพื่อหาประสบการณ์โดยให้ใช้นามสกุลก่อนแต่งงานของคุณยายคือ ตรีวาทิน นั่นคือนามสกุลลูกในปัจจุบัน คุณตาของลูกจะส่งเงินมาให้แม่เดือนละ2แสนเพื่อใช้ชีวิตอยู่แล้วแม่ก็หางานทำ แต่แม่ยังหางานไม่ได้จนบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ที่คนอยากเข้ามากๆเพราะว่าประธานหล่อมากกกก เปิดรับสมัครงาน แม่ไม่รอช้าเตรียมเอกสารไปสมัครทันที

หนักงานรับสมัคร : สวัสดีค่ะ มาสมัครใช่มั้ยคะ

แม่: ค่ะ

หนักงานรับสมัคร : ขอเอกสารด้วยค่ะ

แม่: มีแค่นี้ค่ะ เดี๋ยววุฒ..

หนักงานรับสมัคร : ถ้าเอกสารไม่ครบก็ไม่ได้ทำงานแล้วนะคะ พรุ่งนี้ก็ไม่ทันแล้วค่ะ

แม่:แต่อยากทพงานจริงๆนะคะ

หนักงานรับสมัคร :งั้นต้องเป็นพนักงานทำความสะอาดเเทนค่ะ รายละเอียดตามนี้ สนใจมั้ยคะ

แม่: สนค่ะๆเอาตำแหน่งนี้ก็ได้ค่ะ

ตำแหน่งที่แม่ได้คือคนทำความสะอาด ด้วยที่แม่ไม่ได้เอาเอกสารยืนยันวุฒิการศึกษามาเลย จากบ้านคุณตาเพราะแม่ลืมจะกลับไปเอาก็ไม่ทัน แต่เขาเห็นว่าแม่มุ่งมั่นที่จะเข้าบริษัทนี้เค้าเลยให้แม่เป็นพนักงานทำความสะอาดชั้นบนสุด คือห้องของพ่อของลูก นั่นคือประธานบริษัทแห่งนี้เอง เห็นเค้าบอกมาว่า ประธานดุนักแม่เลยอยากลองไม่ใช่อะไรหรอกพ่อของลูกหล่อด้วย555 วันแรกที่แม่มาทำงาน ทุกอย่างปกติดี ไม่มีใครทำอะไรแม่หรือใช้อะไรแม่เลย แม่ก็เลยแอบพักอยู่ตรงทางเดิน แล้วพ่อของลูกก้เดินผ่านมา

พ่อ: นี่คุณแอบอู้งานใช่มั้ย

แม่: ไม่ได้อู้แต่ไม่มีคนใช้ค่ะ

ด้วยความที่แม่ไม่รู้ว่าพ่อของลูกเป็นประธานบริษัทแม่จึงโดนพ่อของลูกใช้แม่ทำทุกอย่าง แต่แม่ก็ยอมทำ หลังจากนั้นไม่นานเลขาของพ่อลาออกเพราะแม่เค้าเสียชีวตกระทันหันจึงต้องกับไปดูแลพ่อที่ป่วยแทนแม่ พ่อของลูกเห็นใจเลยช่วยไปหลายล้านอยู่เหมือนกันแต่มีข้อแม้ว่าต้องฝึกงานเลขาคนใหม่ให้เสร็จก่อน ผ่านไปไม่นานไม่มีคนมาสมัครเป็นเลขาของพ่อเธอเลยเพราะกลัวความเย็นชาเคร่งขึมที่ยากจะหยั่งลึก

เลขา: งั้นให้พนักงานคนนั้นรับช่วงต่อดีมั่ยคะ ท่านประธานใช้เธอบ่อยจนเธอจะจำได้หมดแล้วค่ะ แทบไม่จำเป็นต้องสอนงานแล้ว

พ่อ: ก็ได้

หัวหน้าฝ่ายบุคคล: แต่ท่านประธานค่ะ เธอไม่มีวุฒิไม่มีการศึกษาจะมาเป็นเลขาได้ยังไง

แม่จึงให้ลุงของลูกไปหาเอกสารถ่ายรูปส่งให้ดูแม่งเลย555

แม่: นี่ไงคะ /ส่งโทรศัพท์ให้ดู

หัวหน้าฝ่ายบุคคลถึงกับอึ้งที่แม่จบปริญญาเอกจาก

มหาลัยชื่อดังที่อเมริกา จากนั้นแม่ก็ได้เลื่อนขั้นจากพนักงานทำความสะอาดธรรมดาเป็นเลขาประธานอย่างเต็มตัวผ่านมา3ปี

มีอยู่วันหนึ่งเป็นวันใกล้ปีใหม่ทางบริษัทฉลองยอดรายได้ที่พุ้งสูงขึ้นมากๆ แบบใหญ่โตโดยมีพ่อของลูกเป็นประธานในการจัด ด้วยความที่แม่เป็นเลขา ประธานกินเหล้า เลขาก็ต้องกินเหล้า จากนั้นแม่รู้ตัวเลยว่า แม่คออ่อนมากๆ พอแม่ตื่นมาอีกทีพ่อของลูกกำลังอุ้มแม่เซไปเซมาขึ้นเตียงห้องนอนพ่อเขา หลังจากนั้นแม่ก็ได้มีอะไรกับพ่อของเธอ.... เช้ามาแม่ตื่นก่อนพ่อแม่ก็รีบแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่าง เจอคุณย่าของเธอท่านดุแม่ตะโกนด่าแม่ จนแม่วิ่งหนีออกจากบ้าน เท่าที่แม่จำได้ ย่าของลูกพูดว่า

"ถ้าท้องไม่ต้องมาให้ฉันรับผิดชอบนะไอ้พวกมักง่าย สันดานเสีย อีร่าน"

แม่สะอื้นร้องไห้ออกมาเรียกแท็กซี่ที่หน้าบ้าน พอแม่ออกมาแม่ได้ไปซื้อที่ตรวจครรภ์ หลังจากนั้นแม่ก็ไปทำงานตามปกติ เพราะแม่ลืมตรวจ แต่พ่อของลูกไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นรวมถึงจำไม่ได้ด้วยว่าพาแม่ไปที่บ้าน พอผ่านไป1เดือน แม่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ตรวจครรภ์ แม่เลยหยิบที่ตรวจครรภ์มาตรวจ ผลปรากฏว่าแม่ ท้องลูก ไม่นานแม่ก็สารภาพกับพ่อของลูก

แม่:ท่านประธานค่ะ จำเรื่องเมื่อวันฉลองยอดตอนสิ้นปีได้มั้ยคะ ตอนนั้นท่านน่าจะเมาจนพาขึ้นเตียง ตอนนี้ดิฉันท้อง แล้วค่ะ

พ่อของลูกตกใจมากและบอกจะรับผิดชอบแม่ทุกอย่าง แต่คุณย่าของลูกมาได้ยินพอดี

พ่อ:คุณแม่

แม่:คุณหญิง

ย่า: ฉันบอกเธอไปแล้วว่าจะไม่รับผิดชอบ เธอต้องรับผิดชอบตัวเธอเอง นึกว่าเราจะเข้าใจกันแล้วซะอีก จะไม่เรียกร้องทำไม ลูกชายฉันจะต้องแต่งกับลูกสาวเศรษฐีหมื่นล้านไม่ก็ตระกูลเก่าแก่ที่มีอิทธิพลใหญ่โตเท่านั้น จึงจะเหมาะสม

พ่อ: คุณแม่ไม่จำเป็นต้องให้เธอรับผิดชอบคนเดียว ผมก็ผิดที่พาเธอเข้าบ้าน และนั่นก็เป็นลูกของผมด้วย

ย่า: ไม่ต้องมาอ้าง หรืออยากจะลาออกไปใช้ชีวิตอยู่กันสองคนแล้วให้น้องแกมารับช่วงต่อแล้วทำลายความฝันน้องแกหละ เลือกเอา

แม่ได้ยินแบบนั้น เลยเขียนใบลาออกแล้วเดินออกมาจากที่นั่น เอาเงินที่คุณตาของลูกโอนมาให้ทุกเดือนมาซื้อบ้านหลังนี้อยู่โดยไม่บอกคุณตาของลูกว่าแม่ท้องลูก จนถึงตอนนี้แม่ก็ได้แค่ไลน์คุยกับตาของลูกยังไม่มีหน้ากลับไปบอกว่ามีลูกแล้ว...

จบเรื่องของแม่

โหชีวิตแม่โคตรน่าสงสารจนอยากจะร้องตามเลย ผมว่าผมกลับแม่จะคล้ายกันถ้าผมท้อง แต่มันจเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อผมเป็นผู้ชาย...

หลังจากกลับมาบ้าน

"อวก แอซะ"

"เป็นรึเปล่าลูก"

"ผมรู้สึกเวียนหัว คลื่นไส้ อาเจียน แล้วก็อยากกินของเปรี้ยวอะแม่ ผมจะเป็นไรมั้ย"

"ห่ะ ทำอย่างกะเป็นผู้หญิงท้องไปได้ เอาเถอะๆ พรุ่งนี้แม่จะพาไปหาคุณตา คืนนี้นอนพักให้เพียงพอหละ ส่วนเรื่องเรียนแม่โทรบอกทางมหาลัยของลูกแล้วว่าขอลาหยุด1อาทิตย์"

"ครับแม่"

เห้ออออยู่ดีๆก็ได้รู้เรื่องพ่อ อยู่ดีๆก็ได้จะได้เจอคุณตาไม่รู้ต่อจากนี้จะมีอะไรอีกมั้ย ขอให้ดีขึ้นแล้วกัน

ไลน์F4

ดินแดนดุ๊กดิ๊ก : เป็นไงบ้างวะไอ้เตอร์

ไฟท์เตอร์มอมอ : ไม่เป็นไรสบายดี

ต้นกล้าแต่ไม่กล้า :เป็นไรมั้ยเห็นเข้าโรงพยาบาลเลย ข้อโทษนะเว้ยไม่น่าสมรู้ร่วมคิดเลย

โซเดียมที่ไม่เค็ม :พวกมึงเเหละต้นเหตุอีเวร

ไฟท์เตอร์มอมอ : .......

ไฟท์เตอร์มอมอ : พรุ่งนี้กูไม่ไปมหาลัยนะเว้ยลาหยุด1อาทิตย์

ดินแดนดุ๊กดิ๊ก : อ่าว!! ใครจะให้กูลอกงานอะ เดี๋ยวก่อนนนนนนนนน

ฝากติดตามด้วยนะจะได้ลงบ่อยๆ❤️