"นะ..นั่น! 'วิลเลินมิโดริยะ' นี่!!!"
"ห้ะ!!! วิลเลินมิโดริยะหรอ!!! เราตายเเน่!!!!!"
"น่ะ หนีเร็---"
ฟึบ!!
"อ้ากกก!!!!" เสียงกรี้ดร้องอันหวาดกลัวดังขึ้น ภาพตรงหน้ามันสยดสยองซะเหลือเกิน
ภาพตรงหน้าของเขาคือเพื่อนของเขาหัวขาดกระเด็นไปไกล เลือดเพื่อนของเขาสาดใส่เขาเต็มไปหมด ความกลัวสุดขีดทำให้เขานั่นได้สลบไป เเละไม่สามารถตื่นขึ้นมาอีกได้ สภาพของเขาเหมือนกับเพื่อนของเขาไปซะเเล้ว
กลิ่นคาวเลือดเหม็นหึ่งไปทั่ว เลือดของผู้คนนับ10 ที่ถูกฆ่าด้วยคนๆเดียว
คนนั้นคือ 'มิโดริยะ อิซึคุ' หรือ 'วิลเลินมิโดริยะ' ที่ผู้ต่างหวาดกลัวในความเลือดเย็นเเละโหดเหี้ยมของเขา
เขาเป็นรองหัวหน้าวิลเลินไต้ดิน เป็นศิษย์คนที่2ของราชาวิลเลินไต้ดินอีกด้วย
เขามีอัตลักษณ์อันตรายมากเเม้เเต่ 'ออลไมล์' ยังอึ้งกับความสามารถของเขา
อายุยังน้อยเเต่กลับเลือกเดินเส้นทางเเห่งความมืด เเละยังยังโหดเหี้ยมมาก จนบางคนที่บังเอิญเดินผ่านก็ช็อคตายคาที่ก็มี
เขาถือว่าเป็นผู้ที่ทางตำรวจต้องคุมตัวเป็นอันดับต้นๆเลยที่เดียว
...หลักฐานที่ตำรวจมีอยู่คือ...
...ชื่อมิโดริยะ อิซึคุ เสียเเม่ไปตอนอายุ10ปี ส่วนพ่อเสียไปตั้งเเต่เขายังไม่ลืมตาดูโลก...
...ส่วนสูง167 อัตลักษณ์เพลิงทมิฬ...
...(เพลิงสีม่วงทึบ เมื่อโดนมันจะทำให้เจ็บมาก เเต่จะโดนเเค่เล็กน้อยก็สร้างความเจ็บปวดอย่างกับโดนมีด100เล่มเเท่งเลยทีเดียว สามารถควบคุมได้อิสระ เเม้กระทั่งสามารถควบคุมความเจ็บปวดได้ อัตลักษณ์ของเขาไม่เป็นผลกับตัวเอง)...
...สไตล์การแต่งตัว...
...
(หาในพินนะฮะ)...
...ฆ่า,ทำร้ายคนไปเเล้ว145ราย...
...สันนิษฐานว่าน่าจะเข้าร่วมสมาพันธ์วิลเลินตอนอายุ12ปี เคยมีคดีเด็กหายในช่วงนั้น...
...ตอนนี้อายุ15ปี...
.......
.......
.......
.......
...มีข้อมูลว่าเป็นอดีตเพื่อนสนิทสมัยเด็กของ 'บาคุโก คัตสึกิ' นักเรียนUA...
...ได้ข้อมูลจากบาคุโกว่า มิโดริยะเขามีความฝันอยากเป็นฮีโร่สุดหัวใจ เพื่อปกป้องเเม่เเละ'พี่ชาย'(ที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง อยู่บ้านเดียวกัน)...
...เขาถูกเเกล้งเมื่อเพื่อนๆรู้ว่าอัตลักษณ์ของเขาเป็นอัตลักษณ์ที่อันตราย...
...เลยถูกเรียกว่าไอ้วิลเลิน...
...เขาโดนทุบตี เเกล้งสารพัด เเต่'ไม่เคยโต้กลับด้วยอัตลักษณ์เลยซักครั้ง'...
...บาคุโกบอกว่ามิโดริยะตอนเด็กเป็นคนร่าเริง ขี้เเง ยิ้มเก่ง ใจดี เป็นห่วงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ...
...บาคุโกเองก็พึ่งรู้เรื่องที่มิโดริยะเป็นวิลเลินเมื่อไม่นานมานี้เอง...
...บาคุโกสารภาพว่าเขาก็เป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายมิโดริยะด้วย...
...เเละก็ได้ข้อมูลมาอีกว่าพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องถูกวิลเลินจับตัวไป เเม่ของเขาก็โดนฆ่าตายคาที่ตรงนั้น...
...มีฮีโร่อยู่เเถวนั้นเเต่ช่วยไว้ไม่ได้ หรือเรียกว่าไม่ได้ช่วยเลยซักนิด เเค่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตรงนั้น...
...หลังจากเหตุการณ์นั้นเขาก็เปลี่ยนไป ไม่มีรอยยิ้ม เเถบจะไม่มาเรียน ร่างกายโซมเเละซูบผอมมากอย่างเห็นได้ชัด ขอบตาดำเหมือนคนอดหลับอดนอน...
...ตอนมาเรียนก็ชอบเหม่อมองเเต่นอกหน้าต่าง ไม่ก็ฟุบลงกับโต๊ะ...
...เกรดเฉลี่ยก็น้อยลงมาก จากเดิมเป็นอันดับที่2ของห้อง เเต่กลับลดลงมาอยู่ที่ลำดับท้ายๆเเทน...
...เป็นเเบบนั้นมา2ปี เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เคยเป็นคดีเด็กหายด้วย...
...มารู้อีกทีเขากลายเป็นวิลเลินไปซะเเล้ว...
...เเล้วบาคุโกก็เอารูปมิโดริยะตอนเด็กให้ทางตำรวจดู...
...เเต่ละรูปมีเเต่รูปมิโดริยะยิ้นเเป้น...
...ตำรวจดูยังเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าวิลเลินที่โหดเเละเยือกเย็นขนาดนั้นจะยิ้มทั้งสวยทั้งน่ารักขนาดนี้...
...บาคุโกบอกว่า...
..."ฉันจะพา'เดกุ'คนเดิมกลับมาให้ได้!!!"...
^^^-รูปหาจากเเอปพินนะฮะ^^^
^^^ภาพไม่ชัดขอท่ดด้วย-^^^
..."เดกุ?"...
..."มันเป็นชื่อที่ฉันตั้งให้มัน"...
..."อ๋อครับ ทางเราต้องของถ่ายรูปของวิลเลินมิโดริยะไว้หน่อยนะครับ"...
..."เออๆ"...
.......
.......
.......
.......
.......
.......
...ทางตำรวจได้บอกข้อมูลของวิลเลินมิโดริยะ ให้ทางโปรฮีโร่ฟัง มีทั้งคนเห็นใจ เเละคนเฉยชา...
..."น่าสงสารนะครับ"...
..."ใช่ค่ะ"...
..."..."...
"หัวหน้าคะ!!! เกิดเหตุตึกถล่มในเมือง××× ค่ะ!!!!" ท่ามกลางการสนทนาเรื่องของวิลเลินมิโดริยะ ก็มีตำรวจหญิงเข้ามา
"ห้ะ!!" ทั้งฮีโร่เเละวิลเลินอุทานออกมาพร้อมๆกัน
"มีประชาชนอยู่ที่เกิดเหตุหลายคนเลยค่ะ!!" ตำรวจหญิงพูดต่อ เเละรีบวิ่งจ้อนไปที่มอไซของตัวเองเเล้วก็ขับไปที่เกิดเหตุ
ทั้งโปรฮีโร่เเละตำรวจไม่รีรอ รีบออกไปที่เกิดเหตุทันที
.
.
.
.
ณ เมือง×××
"อ้ากกก!"
"กรี๊ดดดด!!!!"
"เเม่จ๋า!!! เเม่อยู่ไหน!!!"
เสียงของคนในชุมชนดังชุลมุน ต่างพากันหนีเอาตัวรอดจากตกถล่มเเละวิลเลิน
"หน้าสมเพช" ผมพูดออกมาเบาๆ
"นายด่าใคร" เสียงเเหบๆของรุ่นพี่ดังขึ้น
"ด่าคุณมั้งครับ" ผมก็ตอบกลับตามสไตล์ของตัวเอง ผมเป็นคนที่ชอบกวนชอบเเกล้งคนอื่นอยู่เเล้ว เห็นใบหน้าโมโหหรือน่ารำคาญ มันหน้าขำซะจริง
"นาย" เขาเข้นเสียงกดต่ำ น่ากลัวสำหรับคนส่วนใหญ่เเต่สำหรับผมมันคันปากซะเหลือเกิน อยากกวนอยากเเกล้งชะมัด
"เอาน่าอย่าทะเลาะกันสิครับ 'ท่านผู้นั้น'ให้มาทำภารกิจนะครับ" รุ่นพี่อีกคนพูดห้ามปราม
"ชิ" รุ่นพี่ 'ชิการาคิ โทมุระ' สบดออกมาอย่าไม่พอใจ
ส่วนอีกคน รุ่นพี่ 'โคโรกิริ' คนพี่ต้องคอยยุติสงครามของผมกับรุ่นพี่โทมุระ ฮิๆคิดเเล้วน่าขำชะมัด
ส่วนที่รุ่นพี่โคโรกิพูดว่า 'ท่านผู้นั้น' คืออาจารย์ของผมเองเเละก็เป็นอาจารย์ของรุ่นพี่โทมุระด้วย ผมเป็นศิษย์คนที่2นั่นเอง
"ฮีโร่มากันเเล้ว มาไวจังเฮะ" ผมพูดปรายตามองพวกฮีโร่ที่พากันมุ่งหน้ามาทางนี้
"คุณโคโรกิผมไปเล่นหน่อยนะครับ" ผมจบก็กระโดดลงตึกสูงที่ที่ยืนอยู่เมื่อกี้ทันที ไม่หันกลับมาฟังคำตอบ
"ว่าไงครับ" ผมพูดทักทายโปรฮีโร่2คน ที่ผมเคยสู้กันเเต่เจ้าโปร่ฮีโร่พวกนั้นดันบาดเจ็บมาก่อนที่จะสู่กับผม ผมเลยยอมๆไปเมื่อครั้งนั้น ฝีมือมันก็หน้าสนใจดี ครั้งนี้เลยอยากจะสู้กันอีก
"มิโดริยะเธอจะเลือกเดินทางนั้นจริงๆหรอ บาคุโกเป็นห่วงเธอมากนะ" โปรฮีโร่ ชื่อไอซาวะ โชตะ ฉายา 'อีเรเซอร์เฮด' 1ในคนที่ผมอยากสู่ด้วยพูดขึ้น
ได้ยินชื่อนั่นเเล้วอารมณ์ความโกธรปะทะเลยเฮะ ผมก้มหน้าลงต่ำ
"ฮ่าๆๆๆๆ!! บ้าน่าคนอยากบาคุโกจะห่วงผม" ผมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมหัวเราะบ้าครั้ง ฮีโร่นั่นมองหน้าผมอย่างเห็นใจ?
"เหอะ! ผมเกลียดพวกฮีโร่!!! ความฝันลมๆเเล้งๆตอนเด็กนั่นหายไปหมดเเล้ว!!!" ผมตะคอกใส่พวกโปรฮีโร่นั่น
ความโกธรที่สะสมมานับครั้งไม่ท่วน ความเก็บกดที่เเสนจะเป็นปวดทะลักออกมา
โลกนี้มันเน่าเฟะ ไม่ยุติธรรม ไร้การเท่าเทียม สิ่งที่อาจารย์ต้องการคือการยึดครองโลกทั้งใบ ปรับปรุงมันขึ้นมาใหม่
คนบริสุทธิ์ที่ผมเเละคนในสมาพันธ์มี่เคยฆ่า ก็เพราะว่าอยากระบายอารมณ์ไม่ก็ถูกหมายหัวไว้อยู่เเล้ว
ผมไม่รู้ว่าพวกฮีโร่รู้รึเปล่า มีสิ่งที่น่ากลัวกว่าสมาพันธ์วิลเลินไต้ดิน น่ากลัวกว่าอาจารย์ อีก....
ความเศร้าโศกปะปนกับความโกธรเเค้น เผยเเพร่บนใบหน้าของผมอย่างชัดเจน
น้ำตาที่ไม่ใช่สีใส กลับเป็นสีเเดงเลือด อา...ทุกครั้งที่ผมร้องให้จะเป็นเลือดออกมาเเทนน้ำตา เมื่อตอนเด็กผมร้องหนักเกินไปจนมันผิดปกติไปซะเเล้ว
ใบหน้าโกธรอย่างเห็นได้ชัด ปะปนกับหน้าตาที่เป็นเลือดที่ไหลอาบเเก้ม โปรฮีโร่พอจะรู้ว่าเด็กตรงหน้าผ่านความทุกข์มาเยอะ ถึงจะเป็นวิลเลินที่โหดเเต่พอเห็นพูมหลังเเล้ว
โกธรหรือเกลียดไม่ลงเลยทีเดียว
^^^-เขียนผิดตรงไหนขอท่ดฮะ-^^^
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
