"ปะพี่ ไปกินข้าวกัน"

ในบริษัทที่ชายหนุ่มทำงานอยู่ นาฬิกาที่เเขวนอยู่บ่งบอกว่าเวลาตอนนี้คือเที่ยงตรง ทุกคนในบริษัทต่างพากันไปหาข้าวกลางวันกิน รวมถึงรุ่นน้องที่เพิ่งเอ่ยชวนเขาไปด้วย

"ไปก่อนเลย พี่ว่าพี่จะไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวพี่ตามไป"

เขาตอบกลับไปแบบนั้น พลางสองมือก็ยุ่งอยู่กับการเคลียร์พื้นที่บนโต๊ะ จากรกรุงรังกลายมาเป็นสะอาดมีระเบียบ

"ให้ผมรอไหม"

"ไม่เป็นไร เดธไปสั่งข้างรอพี่ดีกว่า เดี๋ยวคิวจะยาวเอา"

"ได้ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ"

"โอเค ข้าวขอเป็นข้าวผัดกระเพราเหมือนเดิมนะ"

"ครับพี่"

เดธตอบรับและเดินออกไป ในห้องเหลือแค่เขาอยู่คนเดียว หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วชายหนุ่มก็ออกไปจากห้องทำงานเดินไปในทิศทางที่สวนทางกับรุ่นน้องของเขา

ทำงานตั้งแต่เช้าจนเที่ยงรวมๆ แล้วก็น่าจะหกชั่วโมงกว่า ถือว่าเป็นเวลาที่นานมากที่เขาไม่ได้ขยับไปไหนเลยนอกจากนั่งอยู่แต่กับจอคอมพิวเตอร์ พิมพ์แต่งาน เล่นเอาปวดทั้งหลังปวดทั้งคอไปหมด

ใช้เวลาไม่เกินห้านาทีก็มาถึงห้องน้ำภายในบริษัท เมื่อเท้าข้างหนึ่งก้าวผ่านพื้นประตูมาได้เขากลับไม่สังเกตุเห็น ว่ามีใครบางคนทำสบู่เหลวหกเลอะพื้นกระเบื้องไว้ก่อนหน้านั้น

เท้าอีกข้างก้าวตามเข้ามาก็เหยียบสบู่เข้าไปเต็มๆ สบู่เหลียวกับพื้นกระเบื้องพอมาอยู่ด้วยกันก็เป็นการลดเรียงเสียดทาน ชายหนุ่มที่ไม่ระวังให้ดีก็ลื่นล้มหงายหลังลงพื้น

โครม!!!

"อั่ก"

ศีรษะด้านหลังของเขากระแทกพื้นอย่างแรง ตาดำเหลือกขึ้นแทบจะเห็นแต่ตาขาว ร่างกายแข็งเกร็งไม่ขยับ จู่ๆ ก็ได้กลิ่นเลือดข้นโชยเข้าจมูก

ทำไม? ทำไมเขาถึงขยับตัวไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

เมื่อครู่เขาลื่นล้ม เป็นผลมาจากการลื่นล้มเมื่อกี้อย่างนั้นหรอ?

ดวงไฟที่ส่องลงมาจากบนเพดายในสายตาเขามันค่อยๆ หรี่ลงทีละน้อย เลือดสีแดงไหลออกมากองที่พื้น แววตาในนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเริ่มจางหายไป

ดูท่าว่าเขาคงไม่รอดแล้วสินะ อา~ อยู่ๆ ก็มาตายในห้องน้ำแบบนี้น่าอนาถไม่เบาเลยแหะ แต่ทุกอย่างมาถึงขั้นนนี้แล้วจะร้องขอชีวิตกับเทพองค์ไหนก็คงช่วยไม่ได้... งั้น ก็ลาก่อนนะ โลกใบนี้ ลาก่อน เดธ น้องชายสุดที่รัก....

เขาคิดแบบนั้น

หากแต่...

*พรึ่บ

เฮือก*!

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขากลับลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เขามองเห็นทุกอย่างชัดเจน ไม่มีความเจ็บปวดที่หลังศีรษะ ไม่มีกลิ่นเลือด เขากระพริบตาด้วยความงุนงง

ฝันหรอ?

ฝันไปงั้นหรอ แต่ความฝันอะไรจะเหมือนจริงขนาดนี้

เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่เนี่ย?

ร่างเล็กลุกขึ้นนนั่งจากที่นอนอยู่ สัมผัสนุ่มนิ่มแทนที่จะเป็นแข็งกระด้านงของพื้นกระเบื้องทำให้ใบหน้าสวยต้องก้มไปมอง

ความไม่เข้าใจเข้ารุมเร้าเขามากกว่าเดิม ที่ที่เขานอนอยู่ไม่ใช่พื้นกระเบื้องเย็นๆ แต่เป็นเตียงขนาดใหญ่ เตียงหรูหราสีขาว

ดวงตากลมโตสอดส่ายไปทั่ว ที่นี่คือห้อง ห้องนอนของใครสักคนที่เขาไท่รู้จักมาก่อน หนุ่มน้อยร่างบอบบางขยับลงจากเตียงเดินสำรวจทั่วห้อง

นี่มันห้องลูกคุณหนูชัดๆ โทนสีห้องหลักๆ เลยคือสีขาวทอง แม้แต่เฟอร์นิเจอร์ประดับตกแต่งแค่เล็กๆ น้อยๆ ยังเป็นสีทองเกือบทั้งหมด ระดับมหาเศรษฐีเลยล่ะ

เริ่มอยากรู้แล้วสิว่าเจ้าของห้องนี้คือใคร

พอเดินสำรวจมาเรื่อยๆ ก็เจอกับประตูบานหนึ่ง พอเปิดเข้าไปก็พบว่ามันคือห้องน้ำ

ขนาดห้องน้ำยังหรูจัดๆ เลยครับ

ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย

ร่างเล็กก้าวเข้าไปใกล้ร่างในกระจกมากขึ้น แต่แล้วเขาก็ชะงักกึก ดวงตาเริ่มเบิกโพรง

เขาจำได้แล้วว่าเขาเคยเจอใบหน้านี้ที่ไหน เป็นใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าคาเดลนี่เอง

แต่ว่า! แต่ว่า!!! การที่เขาขยับแล้วร่างในกระจกขยับตามนี่สิมันหมายความว่ายังไง

อย่าบอกนะว่า อย่าบอกนะว่า... เขาเกิดใหม่น่ะ!!!