"Happy New Year"

เสียงของผู้คนพากันมาตั้งเเคมป์ปีใหม่ต่างดังไปทั่วบริเวณนั้น บางคนมาเป็นคู่บ้าง มากับเพื่อนบ้าง ต่างจากฟู่เวยที่นั่งหน้าเเคมป์คนเดียว เธอดูหดหู่เพราะเเฟนเธอที่คบกันมาได้5ปีบอกเลิกเธอผ่านโทรศัพท์ เเละปล่อยเธอทิ้งไว้ที่เเคมป์คนเดียวทั้งๆที่เป็นคนนัดเธอมา

ฟู่เวยเเหงนหน้ามองบนท้องฟ้าในคืนที่มืดมิดเต็มไปด้วยดาวเเละพลุสีสวยที่เเต้มอยู่บนท้องฟ้า มันดูสวยงามจนหาคำมาบรรยายไม่ได้

ผู้คนต่างพากันขอพรปีใหม่กัน ฟู่เวยเองก็ก้มหน้าอธิฐานขอพรในใจเช่นกัน

"ขอให้เรามีเเต่ความสุข มีเเต่คนรักเเละขอให้ลืมคนเก่าด้วยเถอะ "

พอฟู่เวยอธิฐานเสร็จก็เข้าไปนอนในเต้นท์เหมือนเดิม เธอเเทบจะไม่สนคนที่อยู่รอบข้าง

ในขณะเดียวกันผู้คนที่ตั้งเเคมป์ใกล้ป่าต่างพากันวิ่งหนีอลม่านเพราะเกิดไฟป่า พอฟู่เวยได้ยินเสียงผู้คนดังโวกเวกโวยวายเธอก็รู้ได้ทันทีง่าไฟไหม้ป่า เธอจึงรีบวิ่งหนีออกจาก

เต้นท์อย่างรวดเร็ว ฟู่เวยรีบวิ่งหนีเพราะไฟเริ่มลุกลามมาใกล้เต้นท์เธอ พอถึงสถานที่คาดว่าน่าจะปลอดภัยเเล้วฟู่เวยจึงหยุดวิ่ง เเละนั่งลงกับพื้นดินด้วยความเหน็ดเหนื่อย เธอรู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันซวยของเธอเลยจริงๆ ไหนวันนี้เเฟนบอกเลิก พ่อกับเเม่ที่ทำงานอยู่ต่างประเทศติดธุระกลับมาหาเธอไม่ได้ เพื่อนๆของเธอก็ไปตั้งเเคมป์ที่อื่นกับเเฟนของตัวเองหมด เธอได้เเต่นั่งถอนหายใจเพราะความซวยของตัวเอง

เธอไม่ได้เข้มเเข็งขนาดที่จะกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ เธอได้เเต่นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างเงียบๆ ผู้คนรอบข้างที่หนีไฟป่ามาได้ต่างพากันยืนดูเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยไฟสีเเดงฉาน ควันเขม่าที่ลอยไปบนท้องฟ้า มีผู้รอดบ้างเเละมีผู้ตายเองเช่นกัน กว่าเจ้าหน้าที่กู้ภัยเเละเจ้าหน้าที่ดับเพลิงจะมาถึง ไฟป่าก็กินพื้นที่ไปเกือบครึ่งป่า

... ในขณะเดียวกันนั้นต้นไม้สูงใหญ่ที่ถูกไฟไหม้จนเกรียมก็ได้หัก เเละมันกำลังจะตกใส่เด็กชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ต้นไม้ ฟู่เวยเงยหน้าขึ้นมองเพราะเสียงเอะอะโวยวายว่าให้เด็กผู้ชายรีบวิ่งมา ฟู่เวยที่เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะเด็กผู้ชายคนนั้นก็คือ.....

... น้องชายของเธอ!!!...

ฟู่เวยที่เห็นว่าน้องชายของเธอกำลังจะถูกต้นไม้ใหญ่กำลังจะทับใส่ เธอจึงรีบวิ่งไปหาน้องชายด้วยความรวดเร็ว พลางผลักน้องชายออกไปจนเด็กชายกระเด็นไปไกลพอสมควร เเละเธอเป็นคนรับเคราะห์ร้ายเเทน

"ตึง"

"มะ...ไม่นะ...ไม่จริง...พี่สาวต้องไม่ตาย"

เด็กชายอายุเพียง10ปี ร้องไห้เพราะฟู่เวยผลักเขาออกไปทำให้เธอโดนต้นไม่ทับเเทน เด็กชายดูจากสภาพเเล้วพี่สาวของเขาไม่รอดเเล้ว

ฟู่เวยเเละน้องชายของเธออยู่กับป้าเเละลุง ตอนที่เธอกำลังจะออกมาตั้งเเคมป์กับเเฟน น้องชายก็อยู่บ้านกับลุงเเละป้า เเต่พอน้องชายของเธอรู้ข่าวจากเพื่อนของพี่สาวว่า พี่สาวเลิกกับเเฟนเเล้ว เด็กชายจึงเเอบนั่งรถกลับพี่สาวไปโดยนั่งเบาะหลังด้านล่างอย่างเงียบเชียบ

ทำให้ฟู่เวยไม่รู้ว่าน้องชายเธอเเอบตามเธอมาด้วย

"พี่สาว...ฮึก...พี่ผมขอโทษ"

ฟู่หงน้องชายของฟู่เวย ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร ถ้าเขาไม่ตามพี่สาวมาตั้งเเต่เเรกพี่สาวคงไม่เป็นอะไรเเต่เขากลับเเอบตามพี่สาวมาทำให้พี่สาวเขาต้องรับความเจ็บปวดเเทน ต้นไม่ใหญ่ทับตัวของฟู่เวยหมดยกเว้น หัวของเธอ เธอยังมีสติพอที่จะได้ยินเสียงของน้องชายตัวเองที่เอาเเต่ร้องไห้เเละโทษตัวเองซ้ำๆ ฟู่เวยใช้เเรงเฮือกสุดท้ายบอกกับน้องชายของตนเองว่า

"ฟู่..หง...จะ..เจ้าอย่า..โทษ .ตัวเองเลย..พี่รัก..

เจ้า ..ที่ ..สุดเเล้ว.."

เสียงของฟู่เวยที่ขาดเป็นห้วงๆ พูดขึ้นอย่างทรมาน เธอรับรู้ว่าเธอไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปเเน่

เธอยังไม่อยากตาย อยากเห็นครอบครัวของเธอเป็นครั้งสุดท้าย เพียงเเต่สวรรค์ไม่เป็นใจ

"พี่สาว..พี่อย่าไปได้ไหม!! น้องขอโทษ ฮึก.."

ฟู่หงร้องไห้ฟูมฟาย เขารักพี่สาวมากเเต่วันนี้พี่สาวกลับจะจากไปเสียเเล้ว

"เจ้า....."

ฟู่เวยพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ปิดตาลงเสียเเล้ว เธอทนรับความเจ็บปวดอันเเสนทรมานไม่ไหวเเล้วจึงจำเป็นที่จะต้องตายไป

"มะ..ไม่นะ...พี่สาว...!!!!!!!"

ฟู่หงตะโกนกู่ร้องอย่างเจ็บใจ เด็กชายทุบพื้นดินด้วยความเเค้นที่ตนได้นำพาความตายมาให้พี่สาว เด็กชายทุบพื้นจนมือเต็มไปด้วยหยดเลือดเเต่มันไม่เจ็บเท่าหัวใจที่มีพี่สาวเติมเต็มให้ทุกวัน ถ้าไม่มีพี่สาวเเล้วใครจะเติมความอบอุ่นให้เขา พี่สาวของเขาจากไปเเล้ว