ตืด​ ตืด​ ตืด​ ตืด​ เวลา 06.30

ซื่อจินดูเวลาแล้วตกใจ​ ตายแล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ยวันเปิดเทอมแท้ๆไปสายไม่ได้นะ​ แม่ของซื่อจิน​โมโห​ นี่​ ทำไรอยู่จะสายแล้วนะรีบๆอาบน้ำแต่งตัวเร็วเข้า​ ค่ะแม่ ซื่อจินตอบกลับอย่างรวดเร็ว​

ซื่อจินได้พูดใน​ใจ​อย่างท้อแท้ เห้ออ​ แม่นี่นะวันเปิดเทอมทั้งที่ไม่เห็นไปส่งกันบ้างเลยให้เดินมาโรงเรียนคนเดียวนี่นะ​ จะหลงทางไหมเนี่ย ทันใดนั้นซื่อจินได้ยินเสียงคนวิ่งเลยหันไปมอง

ตึก​ตึกตึกตึกตึก​ ซินแซวิ่งไปโรงเรียนแล้วดันเจอซื่อจิน​ ที่เป็นเด็กใหม่ของร.ร

ซินแซได้จับไหล่ซื่อจินและพูดว่า เอะ! เธอใช่เด็กใหม่ที่มาจากสุคุรานิใช่ปะ​ ใช่​ ซื่อจินตอบ​ ไงฉันชื่อซินแซ​ แทกึนนะ​ เรียกว่า​ ซินแซก็ได้​ เห้อ.. เห้อ.. เห้อ... (หอบวิ่งมาเหนื่อย)​นี่ว่าแต่เธอวิ่งไปโรงเรียนทุกวันหรอ ซื่อจินถาม​ ใช่​ ซินแซตอบ​ ลืมแนะนำตัวเลย​ ฉันชื่อ​ ซื่อจิน​ เฉวเฉิง เรียกว่าซื่อจินก็ได้ ฝากตัวด้วยนะ ว่าแต่เธออยู่ห้องไหนหรอซินแซกล่าว​ ซื่อจินได้ตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา​ ก็เอ่อ​ อยู่ห้อง4/2อะ​ เห้ย!!!จริงดิงั้นเราก็อยู่ห้องเดียวกันน่ะซิ​ ซินแซตอบแบบดีใจ​~~ เราเดินไปด้วยกันปะเธอคงยังไม่รู้ห้องใช่ไหมล่ะ​ ​ใช่แล้วหละ​ ซื่อจินได้ตอบรับคำชวน​ ฉันอะนะไม่ค่อยมีใครอยากคบกับฉันเลยอะเพราะว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่มีแรงเยอะ​ เห้ออเรานี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน​ว่าทำไม\=\= ซื่อจินได้จับมือและตอบปลอบใจว่า​ นี่งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ​ แล้วส่งยิ้มอ่อนๆให้​ ซินแซดีใจมาก​ และทั้งสองคนก็ได้พูดคุยต่างๆนาๆ​ จนถึงโรงเรียน

แกร็ก​ ตึก​ ตึกตึก​ ตึก​ ตึก.........

คุณ​ครู​ประจำชั้นชื่อว่าคุณ​ครู​ จินเย่ สวี้ฉาง​ ​ได้ตะโกน​บอกนักเรียนในห้อง นักเรียนฟังทางนี้หน่อย​​ วันนี้มีนักเรียนใหม่ที่คุณครูได้บอกไปล่วงหน้าแล้ววันนี้เขาจะมาเรียนกับพวกเรา​นับจาก​ วันนี้เป็นต้นไป​นะ นี่หนูเข้ามาเลยจ่ะ​ คุณ​ครู​ได้ส่งยิ้มให้​ ค่ะ​ ซื่อจินได้ตอบ​อย่างร่าเริง สวัสดีนะทุกคนเรามาจากโรงเรียนสุคุรานิ​ เราชื่อ​ซื่อจิน​ เฉวเฉิง ต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะ​ อ่ะนี่​ ซื่อจินไปนั้งข้างๆกับหัวหน้าห้องนะครูชี้​ ครูจะไปสอนห้องอื่นนะอีก15นาทีเตรียมตัวเรียนนะจะ​ ค่ะ​ ทุกคนในห้องตอบ​ หัวหน้าห้องได้ทักซื่อจินว่า​ นี่เราชื่อหมิงเหมย​ ฉู่เฉิง ยินดีที่ได้รู้จักนะ​ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันหมิงเหมยซื่อจินได้ตอบ​~~

ตึกตึกตึกตึกตึกตึก

กรี๊ด​ดดดดดดดดดดด~~~~

จอแจ​~ จอแจ​ ~~~

ทุกคนหันไปดูแล้วหัวหน้าห้องได้พูดออกมาว่า​ มาแล้วสินะ​ฮวงเหิง ซื่อจินได้ถามหัวหน้าอย่า​ งงๆ​ ฮวงเหิงนี้ใครหรอทำไมทุกคนถึงกรี๊ด​ขนาดนี้​ อ่อ​ หัวหน้าได้ตอบเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ​ เขาชื่อฮวงเหิงเป็นนักบาสที่สาวๆทุกคนโปรดปราน แต่ฮวงเหิงไม่เคยปิ้งหรือชอบใครเลย​ เป็นคนเย็นชา อีกทั้งคนข้างๆชื่อหมายอวี้้เป็นประธานชมรมบาสทั้งสองฮอตกว่ารุ่นพี่​

ม.5 ม.6 อีกนะ​ ซื่อจินตกใจ

อีกฝังของ​ ฮวงเหิงและหมายอวี้

นี่ปีนี้ก็ได้อยู่ห้องกับซินแซอีกละนะฮวงเหิงแซว​หมายอวี้ เดี๋ยวนั่นใครวะเด็กใหม่หรอหมายอวี้ชี้​ซื่อจิน​ หมิงเหมยได้บอกกับฮวงเหิงและหมายอวี้เรื่องของซื่อจิน​ ฮวงเหิงได้เหลือบมองซื่อจินแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร​ คิดว่าก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป​ ซื่อจินเห็นเลยยิ้มให้​ แต่ฮวงเหิงยังคงเฉยชาต่อ​ซื่อจิน​ ทันใดนั้น ตุบ​ ตุบ​ ตุบ ซินแซได้ไปตบหลังฮวงเหิงและ​ ไปถามฮวงเหิงว่า นี่

ฮวงเหิงแก่นี่ยังเหมือนเดิมแหะ​ ยังไง​หรอ ฮวงเหิงได้ถามกลับ​ ซินแซได้ตอบคำถาม​ ก็แบบไม่สนใจใคร​ ซื่อจินได้สงสัย​ เลยเดินมากระซิบกับซินแซว่า​ นี่เธอรู้จักหมอนี่ด้วยหรอ​ ซินแซได้ตอบไปตามความจริง คือ​ ที่จริงเรา4คนเคยเป็นเพื่อนกันสมัยประถม​ แต่ถ้าถามว่าเราสนิทกะใครเราสนิทกับหมายอวี้มากกว่า

​ฮวงเหิง ​พวกเราเลยมาเล่นมาคุยกะไอ้พวกนี้แหละ​ ซื่อจินได้ตอบอย่างตกใจว่า​ งั้น​ ที่เธอไม่มีใครคบด้วยเพราะไอ้พวกนี้มัน​เคยเป็นเพื่อนเธอหรอ​ อื่มก็ใช่ซินแซได้ตอบ​ เราเป็นเพื่อนกับพวกนี้มานานแล้วแหละเลยมีคนไม่ชอบและอิจฉาเยอะ​ หมิงเหมยก็แบบเป็นคนแคร์คำพูดอะเลยไม่ค่อยมีคนคบเหมือนฉันนี่แหละพวกเราเป็นแบบนี้จนชินละมีแค่เธอนี่แหละที่พึ่งมาเล่นด้วยพวกเรา

อ่าว!!!

คุณ​ครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์​ตกใจที่ได้เจอซื่อจิน​ ซื่อจินเลยแนะนำตัวให้คุณ​ครูได้รู้ คุณครูก็ได้สอนต่อและได้แจ้งอะไรบ่างอย่าง?

กริ้งงงง กริ้งงงงงง

ซุบซิบ~~~ซุบซิบ​ จอแจ​ ~จอแจ~

ซื่อจินงานกลุ่มอะเอาไงดี​ ซินแซได้กล่าว​ นี่เธอบอกว่าสนิทกับพวกฮวงเหิงนี่​ ซื่อจินถาม อืมใช่​ เออจริงด้วยงั้นเราพาพวกนั้นเข้ากลุ่มวิทย์ด้วยเลย​ มี5คนพอดี​ ซินแซได้ตอบและปิ้งไอเดีย​

ตึก​ ตึกตึก​ ตึก​ ตึก

ซินแซได้ทักพวกฮวงเหิง หมายอวี้ และ​ หมิงเหมย​ นี่​ทุกคน​ จะ?​หมิงเหมยได้ตอบแบบตกใจ​ ฮวงเหิงได้ตอบแบบไม่เต็มใจว่า​ อะไรอีกวะใย...... แต่ทันใดนั้น​ หมายอวี้ได้กระชากคอเสื้อจากด้านหลังเบาๆแล้วได้ส่งสายตาที่น่ากลัวไป​ ฮวงเหิงเลยเข้าใจว่าหมายอวี้สื่อถึงอะไร ซินแซเลยไม่ได้เอะใจอะไร​ คาบวิทย์​ครูให้จับกลุ่มพวกเราเลยมีความคิดว่าจะอยู่ด้วยกัน5คน​ ทุกคนตกลงกันปะ​ ซินแซได้บอกประเด็น​

ฮวงเหิงและหมายอวี้ได้ตอบพร้อมกันว่า ตกลงตามนั้น​ แต่​ รู้สึกว่าหมิงเหมยจะมีเรื่องกังวลใจ​ ซื่อจินได้ถามหมิงเหมยว่า​ เธอมีเรื่องอะไรกังวลใจอะไรรึปล่าว​ หมิงเหมยเลยได้ตอบไปอย่างเย็นชาว่า​ คือเราไม่มีอะไรหรอกก็แค่... กลัวว่าจะ​ ไม่มีไรหรอก​ เราก็โอเคตามนั้นนะ

งั้นดีเลย~~~

เรามาแลกให้เบอร์​แลกเฟสกันไหม​ หมิงเหมยกล่าว​ ซื่อจินเห็นด้วยเลยเอาตามนั้น​ จู่ๆ​ซินแซก็ ก้ากกกก​ ฮ่าาา​ ฮ่าาาา​ ฮ่าาาาๆๆ​ นี่ซินแซขำอะไรเบอร์​นั้นน่ะ​ ซื่อจินถาม​ เธอดูซิโปรไฟล์​เฟสไอ้​หมายอวี้ ขำชะมัด​ ซินแซตอบแบบกลั้นขำ​ คิคิคิ​ \=\=

ด้านของเพื่อนร่วมห้องที่แอบนินทาซื่อจิน​อยู่

หานเห๋อ หลิ๋งหลิ่ง​ เชวหลี่ เป็นแก็ง​ที่ไม่มีใครกล้าหือกล้าอือด้วยเพราะว่าทั้งสามจะแก้แค้นจนตนชนะ

แหมแกนะแกถ้าคิดจะมาแย่งฮวงเหิงของฉันฉันจะไม่ยอมแน่ยัยเด็กใหม่​ หานเห๋อหัวหน้าแก๊ง​ได้หมายหัวฆ่าตาซื่อจินและจะคิดแก้แค้น​ คิดว่าอยู่ด้วยกันแล้วสุขสันต์​นักหรอ555เชวหลีกล่าว​ หลิ๋งหลิ่งได้แสยะ​ยิ้มใส่

อีกฝั่ง~~

จะเข้าชมรมไรดีนะเปิดเทอมวันแรกนี่ยุ่งยากชะมัดเป็นแบบนี้ก็ทุกปี​ ซินแซพูดด้วยความเบื่อหน่าย​ หมายอวี้ได้คิดไอเดียดีๆออกมา​ งั้นเราตั้งชมรมกันปะ​ เอาชมรม........ ฮวงเหิงได้พูดแทรกเข้ามาว่า​ งั้นเราตั้งชมรมดนตรีดีปะ​ เห้ย​ ความคิดดี​ หมิงเหมยตอบ​ ทุกคนนิ่่งไประยะหนึ่ง.... พอทุกคนคิดได้จึงรีบวิ่งไปหาคุณ​ครู​ประจำชั้นเพื่อจะได้ห้องชมรม​เพื่อ​สำหรับเล่นดนตรี​

ก็อกๆๆ​ คุณ​ครู​จินเย่ครับ​ \=\=

คุณ​ครูอยู่ไหมครับ****​ ฮวงเหิงเคาะประตู

จ่ะเข้ามาได้เลยครูอยู่ข้างในจ่ะ​ นี่ทุกคนมาหาครูนี่มีอะไรหรอจะ​คุณ​ครู​ถาม คือว่าหมิงเหมยตอบ​ พวกหนูจะตั้งชมรมดนตรีกันอะค่ะสมาชิกมี5คนพอที่จะตั้งชมรมได้ไหมคะ​ ได้จ่ะครบพอดีเลย​ อ่ะ​ เดี๋ยว​ครู

เชคห้องก่อนนะ​ อื่ม~~~ ได้จ่ะยังมีห้องเหลืออยู่พอดีเลยส่วนเครื่องดนตรีต้องไปซื้อกันเองนะจะ​ คุณ​ครู​ตอบ​ ทุกคนขอบคุณ​คุณ​ครู​ และกรอกใบสมัคร​ คุณ​ครู​ได้ชี้แนะต่างๆว่า​ ในวันกิจกรรม​ ร.ร​ ก็ต้องมาแสดงทุกๆงานโรงเรียน​โดยคุณครูจะเป็นคุณ​ครูที่ปรึกษา​ของชมรมนี้ ทุกคนได้ตอบตกลงและได้

แพลนแบ่งการหน้าที่กัน​

เมื่อทุกคนถึงบ้านทุกคนก็มาคอลกันเพื่อนจะได้ปรึกษากันเรื่องชมรม​

นี่จะเอายังไงใครเคยเล่นเครื่องดนตรีอะไรบ่างเสนอมาได้เลยนะ​ ซินแซกล่าว​ ส่วนฉันอะนะ​ แอคติ้งไปไหมใย​บื้อ​ หมายอวี้ตอบกลับซินแซอย่างเจ้าเล่ห์​ หนอยแกนี่แกขัดจังหวะฉัน​ ซินแซโกรธ​ พอเลยทั้งสองคนนี้กัดกันดีจริงเนอะ​ ซื่อจินกล่าว​ ฉันเล่นกีต้าร์​และร้องเพลงเอง​ ซื่อจินเสนอ​ งั้นฉันจะเล่นเบส​ ซินแซและหมายอวี้ตอบพร้อมกัน​ ซินแซทนไม่ได้เลยบอกว่า​ นี่นายจะแย่งอะไรนักหนาเนี่ย​ เออไม่อยากทะเลาะกับคนบางคนงั้นฉันเล่นกีต้าร์​ก็ได้​ ฉันเล่นเปียโนนะ​ หมิงเหมย​ได้ตอบ​ แล้วนายล่ะฮวงเหิง ทุกคนถาม​ ฉันต้องเล่นกลองซิไม่มีใครเล่นแล้วหนิฮวงเหิงตอบ​ นายเล่นเป็นด้วยหรอกหมายอวี้ได้ถาม​ ถือว่าเล่นเป็นน่า​ ฮวงเหิงได้ตอบแบบเบื่อๆ​ ใครมีเครื่องดนตรีแล้วบ่าง​ ซินแซ​ หมายอวี้ ได้ยกมือ​ ทุกคนเลยคิดวันที่จะไปซื้อเครื่องดนตรีด้วยกัน

งั้นอาทิตย์​หน้าเจอกันที่ห้างนะ​ ~~~~

วันนี้สดใสแปลกๆแหะสงสัยวันนี้จะเจอแต่เรื่องดีๆนะ

[แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไป]

ตอนนี้ก็ผ่านมา3วันแล้วที่ได้มาเรียนที่โรงเรียนนี้

ยังไม่ได้เจอเรื่องอะไรที่ไม่ดีเลยแฮะ​ซื่อจินพูดในใจ​ ทันใดนั้น​ ซื่อจิน​ ซื่อจิน​ ซื่อจิน​ ซินแซเขย่าตัว​ซื่อจิน ทำอะไรเนี่ย...ซื่อจินถาม​ ช่วงนี้เธอเหม่อๆนะ​ ซินแซได้บอก เออคือช่วงนี้เราชอบคิดอะไรเพลินไปหน่อยอะซื่อจินได้ตอบ​ แล้วซื่อจินได้​ มาคิดเรื่องของตัวเอง​ว่าความจริงซื่อจินไม่ได้เป็นคนอย่างที่ซินแซคิด....

พักกลางวัน

นี่​ ซื่อจินกินข้าวไรดีนะ​ กินเส้น​ หรือข้าวดีนะ​ เส้นหรือข้าว​ เส้นหรือข้าว​ ซินแซถาม​ อื่ม~~~~ เส้นก็ได้นะ​ ซื่อจินตอบ​ วันพรุ่งนี้เราไปห้างกันนี่อย่าลืมหละ​ ซินแซเตือนซื่อจิน​ และแล้วก็มีคนตอบที่ซินแซพูด​ หรอ​? มีเสียงของคนบางคนเข้ามาซินแซเลยหันไปดู​ เขาคือหมายอวี้​และทักอีกว่า​ ไง​! ซินแซตกใจจนขาพลิกเลยทำให้จะสดุดล้ม​ หมายอวี้เลยจับแขนซินแซไว้ได้อย่างฉิวเฉียด​ หมิงเหมยดันเดินมาชนซินแซ​ หมิงเหมยรีบไปเข้าห้องน้ำเลยมาชนโดยไม่ได้ตั้งใจ​ ตุบ ทำให้มือที่หมายอวี้จับแขนซินแซไว้หลุดออก​ ทุกคนตกใจและสตั้นเมื่อ.....​ได้เห็น​ หมายอวี้ใช้แขนของตัวเองอุ้มซินแซเอาไว้​ ทำให้ทุกคนตกใจในสิ่งที่หมาย

อวี้ทำ​ หมายอวี้เลยพูดว่า​ เอ​อ​ คือขอโทษนะเรากลัวว่าเธอจะบาดเจ็บเลยช่วยเอาไว้​และก็ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ ซินแซ​ได้ตอบกลับว่า​ ข... ขอบใจ​ ที่ช่วยนะ​ เขาทั้งสองได้มองตากัน​ ฮวงเหิงได้พูดแทรกเข้ามาว่า​ เอาเป็นว่าทั้งสองไม่เป็นไรก็ดีแล้วนี่​ ฉันก็​ ขอ-

โทษที่ไปชนเธอนะพอดีว่ารีบไปหน่อย​ หมิงเหมยได้พูดขอโทษทั้งสอง​

ในห้องประถมพยาบาล

ซินแซเป็นอะไรมากไหม​เจ็บมากรึปล่าว​ ซื่อจินถาม​ ดีแล้วแหละที่หมายอวี้มาช่วยไว้ไม่งั้นคงเจ็บกว่านี้นะ​ ซินแซตอบ​ นี่ซื่อจินทำไมขมวดคิ้วแบบนั้นล่ะ​ ซินแซ

ได้ถามอย่างสงสัย​ ซื่อจิน​ ได้ตอบกลับอย่างกลบเกลื่อน​ว่า ก็กลัวว่าเธอจะเจ็บอีกน่ะ​ ซินแซจึงตอบไปว่า​ ไม่เป็นไรหรอกเราไม่ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น​ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ​ และส่งยิ้มเบาๆ

กริ๊ง​ ~~~~กริ๊ง~~~~

ตึกตึกตึกตึกตึก​ ตึง!!!

คาบนี้คุณ​ครู​จะให้นักเรียนจับกลุ่มกัน5คนแบบอิสระ​ และถามเพื่อนของตัวเองในเรื่องที่เพื่อนๆอยากจะบอกแต่มันยากที่จะบอก​ บอกได้ทุกอย่างเลยเอาแค่คะแนนก็พอนะ เอาหละถ้าจับกลุ่มกันแล้วอาทิตย์​หน้าให้ส่งงานด้วยนะคาบนี้ครูมีประชุม​ หมิงเหมยใครโดดเรียนจดชื่อรายงานครูด้วย​ ค่ะ​ หมิงเหมยตอบ​ ขอให้คุณ​ครู​ทุกท่านมาที่ห้องประชุมใหญ่ด้วยค่ะ​ เอาหละคุณ​ครู​ต้องไปละ​ นักเรียนทำงานด้วยนะจะ​ ตึกตึกตึกตึก​ เราก็อยู่ด้วยกันนี่แหละเนอะเอาเป็นว่าเราจับคู่กันนะแล้วค่อยไปคอลกันที่บ้านก็ได้​ซินแซบอกทุกคน​ ทุกคนได้จับกลุ่มกันว่า ฮวงเหิงคู่กับหมายอวี้ ซินแซคู่กับซื่อจิน​ และซินแซมาคู่กับ

หมิงเหมยอีกที

กลับมาบ้าน

ซื่อจินก็ได้คิดและกังวลว่าซินแซจะเริ่มเกลียดตัวเองถ้าได้บอกเรื่องนั้นให้ซินแซรู้​ ซื่อจินได้พูดออกมาว่า​ เธอจะรับได้ไหมนะ​? เมื่อซื่อจินและซินแซได้คอลกัน​ ซินแซได้ถามซื่อจินในเรื่องที่คุณครู​บอก​ ซื่อจินกล่าวว่า​ มันเป็นเรื่องที่... ซินแซได้ตอบกลับ​อย่างนุ่มนวล ไม่เป็นไรหรอกน่า​ รู้แค่เรา2คนนี่แหละ​ จริงนะ​ ซื่อจินถาม​ ซินแซตอบกลับ​ ใช่แค่เรา​ ซื่อจินได้เล่าให้ซินแซว่า​ ความในใจของซื่อจินคือความรักที่ไม่เคยสมหวังซักที​

(ย้อนอดีตของซื่อจิน)​

ตอนนั้นซื่อจินเป็นที่ฮอตในหมู่เพื่อนๆเลยมีคนมาจีบมากมานแต่ละห้องจะมารวมตัวกันเมื่อซื่อจินไม่นู่นไปนี่ ซื่อจินก็ อยากเจอคนจริงใจอยากเจอคนดีๆ​ ซื่อจินเลยเปิดใจที่จะลองคบหาดูใจกับคนต่างๆ​ แต่กลับเป็นว่ามันไม่ได้ดังใจ​ หลังจากนั้นชีวิตของซื่อจินก็แย่ลงมีคนบูลี่​ บอกว่าไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้​ ไปแย่งคนนั้นคนนี้​ ซื่อจินเชื่อใจผู้ชายคนนั้นแต่เขาคนนั้นกลับไม่เชื่อใจซื่อจินตั้งแต่แรก​ มาหลอกให้ซื่อจินชอบ มาหลอกให้ซื่อจินรักเขา​ แต่​ ซื่อจินไม่ได้อะไรกลับมาเลย ซื่อจินถูกแกล้ง​ทุกวัน​ ซื่อจินเลยเปลี่ยนเป็นคน​ที่รอเขาเข้ามาดีกว่า​ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ได้ย้ายโรงเรียนด้วย​ พอซินแซฟังจบซินแซได้ตอบและให้คำปลอบใจว่า​ เราเข้าใจเธอนะ​ว่าเธอเคยเป็นยังไงเพราะเธอกับเราก็ไม่ต่างกัน​หรอก เราเชื่อว่าซักวันจะมีคนที่ดีเข้ามาในชีวิตเธออย่างแน่นอน​ ซื่อจินตกใจ​และถามว่า​ เธอยอมรับเราด้วยหรอ​ ซินแซ​ตอบกลับว่า​ อดีตของเรามันไม่เหมือนกันทุกคนหรอกนะ​ :)

วันที่ทุกคนนัดกันไปห้างเพื่อที่จะไปซื้อเครื่องดนตรี~~~~

ซินแซทำไมหมิงเหมยมาช้างจังนะ​ ซื่อจินถาม​ ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะฉันก็อยู่กะเธอนี่​ ซินแซ พวกผู้หญิงนี่เสียงดัง​ชะมัดเลย​ ฮวงเหิงได้บอกหมายอวี้อย่างโม

โห​ ฮวงเหิงได้​มองซื่อจิน แล้วพูดในใจว่า​ ทั้งที่ยังไม่เคยได้เจอกันทำไมรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูกนะ​ หรือว่านี่คือการแอบชอบ​ และแล้ว​ ก็มีเสียงคนบางคนตะโกนมา ไงทุกคนฉันมาแล้วหละ​ โทษทีนะเรามาสายไปหน่อย​ หมิงเหมยได้บอกทุกๆคน​ เอาหละเรามาหาร้านเครื่องดนตรีดีกว่านะ​ ซินแซบอก​ ทุกคนเลยงงแล้วถามว่า​ เธอไม่ได้เชิคมาก่อนหรอ?​ ซินแซเลยได้ตอบไปตรงๆว่า​ ไม่เลย​ ทุกคนเซ็งมากๆ​ แต่ว่า​ ซินแซ​ ยังร่าเริงอารมณ์​ดี พี่เราบอกว่า​ ที่ห้างนี้มีขายเครื่องดนตรีทุกชนิดเลย​ ซินแซได้พูด​ และทุกคนเริ่มมีความหวัง​\=\=\=\=

ถึงร้านขายดนตรี​—.—

ว้าว​ สวยมากๆเลย​ หมิงเหมยได้บอกซินแซ​ อะแหม​~~ นี่แหละฝีมือที่ฉันหา​ ร้านนี้ทั้งคุณภาพ​ดี​ ราคาย่อมเยาและเป็นของมือ1ด้วยหละ​ซินแซพูด มีกี​ตาร์ตัวหนึ่งที่ดันเข้าตาซื่อจิน​ ว้าวสวยจังเลย​~~ ซื่อจิน

กล่าว​ ​ฮวงเหิงได้ตอบซื่อจินว่า​ เธอชอบตัวนี้หรอทำไมไม่เอาล่ะ​ ซื่อจินเลยหันไปดูตามเสียงนั้นทำให้ซื่อจินและฮวงเหิงได้มองตากัน​ ... เออนี่​ อันนี้ก็สวยดีนะซื่อจิน​ หมายอวี้ได้พูด​ ทั้งสองเลยหลบสายตากัน​ ซินแซก็ได้สังเกตุเห็นว่าเขาต้องมีซำติงกันแน่ๆ​ซินแซเลยเก็บความสงสัยนี้เป็นความลับ​ หมิงเหมยได้ตะโกนออกมาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ​ว่า​ ฉันเอาอันนี้นะ​ ทุกคนเลยหันไปมองด้วยความงง​......สถานการณ์​เลยแย่ลง​ ซื่อจินอยากเปลี่ยนสถานะ​การนี้เลยตัดสินใจตะโกนออกไปว่า​ ฉันก็จะเอาตัวนี้เหลือฮวงเหิงแล้วหละ​ สถานการณ์​เลยเปลี่ยนไปอยางน่าขัน​ ~~~~ เอาหละเหลือแค่นายแล้วนะรีบๆเลือกหน่อยซิ​ ซินแซพูด​ มันก็เรื่องของฉันไหมฮวงเหิงได้ตอบซินแซ​

จอแจ~~จอแจ~

อ่าว!!!!!

นั่นยัยเด็กใหม่นี่มาทำอะไรที่ห้างเนี่ย​ หานเห๋อได้พูดกับ​ หลิ๋งหลิ่ง​ ได้ยินว่ามาซื้อเครื่องดนตรีนะ​ หลิ๋งหลิ่ง​บอกหานเห๋อ​ ที่ฉันรู้มาอีกเรื่องนะ​ พวกเราเขา​ ยัยหัวหน้า​ ซินแซหมายอวี้หมิงเหมยซื่อจิน​ฮวงเหิงตั้งชมรมด้วยกันแหละ​ ได้ยินว่าเป็นชมรมดนตรี​นะเชวหลี่บอกทั้งสอง​ มันจะมากไปนะซื่อจิน​ เธอจะมาเกาะแกะฮวงเหิงไม่ได้นะมาใหม่แท้ๆทำเป็นสนิทกับเขา​หานเห๋อพูด​ ถ้าวันไหนฉันเดินผ่านเธอหละก็ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่นอน

กริ๊ง​~~กริ๊ง~~~

นายนี่นะจนกว่าจะออกมาจากร้านได้ก็กินเวลาไปเยอะละ​ ซินแซพูด​ ซื่อจินก็ได้ตอบว่า​ แต่วันนี้ก็สนุกดีนะ​ หมายอวี้ได้ถามต่อ​ นี่แล้วเรื่องงานวิทยาศาสตร์​จะเอายังไง​ล่ะ งั้นพรุ่งนี้ทุกคนนัดกันมาบ้านฉันไหม​ หมิงเหมยได้เสนอเพราะความเป็นหัวหน้าห้อง​ ต้องมาเป็น​อันดับแรก​ งั้นเอาตามนี้แหละ​ ฮวงเหิงได้ตอบตกลง​ ทุกคนจะแวะที่ไหนไหมอะ​ เราหิวข้าวงะ​ซื่อจินได้บอกกับทักคน​ หมิงเหมยได้เชคเวลาและพาแนะนำร้านอาหารต่างๆ​ เมื่อเวลาผ่านไป​ อิ่มมากเลยซื่อจินได้บอกกัยทุกคน​ งั้นเราแยกกันกลับตรงนี้เลยไหม​ ซินแซได้บอกกับทุกคน​ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ​ หมิงเหมยได้บอกทุกคน​

ซื่อจินกลับมาที่บ้านแล้วมานั่งคิดบางอย่าง\=\=\=\=

เรากับฮวงเหิงเป็นอะไรกันนะทำไม​ ดูท่าทีแปลกๆแหะ​ สงสัย​วันนี้​จะคิดมากเกินไป​ กืด​ กืด​ กืด​ เสียงโทรศัพท์​ของซื่อจิน​ ใครโทรมานะ​ ซื่อจินพูด​ ฮวงเหิงนี่​ โทรมามีอะไรนะซื่อจินตกใจ​ หัลโหล​ มีอะไรหร​อ​ ซื่อจินถาม​ คือเรากลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปอะ​ ช่วงนี้มีแก็งหนึ่งที่ชอบเราอยู่ระวังตัวด้วยหละ​ กลัวว่าเธอจะเป็นไรไป///// ฮวงเหิงได้ตอบแบบตกุก​ ตกักแล้วตัดสายทิ้ง​ เขาเป็นอะไรของเขานะซื่อจินแปกใจและยัง​ งง​ กับที่ฮวงเหิงได้พูด

นี่!!!!

กลุ่มวิทยา​ศาสตร์​คุณ​ครู​ตั้งหัวข้อว่าอะไร​หรอ​ ซื่อจินถาม​ ที่เรารู้มาคือให้ตั้งหัวข้อเดียวกับการทดลอง​ ตั้งชื่อกลุ่ม​ บลา~~~ หมิงเหมยได้ตอบซื่อจิน​ นี่สองคนนี้เขาให้มาทำงานวิทยาศาสตร์​กันไม่ได้ให้มาเล่นเกมกันนะ​ ซินแซได้ด่าหมายอวี้และฮวงเหิง ฮวงเหิงได้ตอบซินแซว่า​ ก็​.. หมายอวี้ชวนเล่นเห็นมันสนุกดีก็เล....น​ายไม่เคยเล่นเกมรึไง​ ซินแซได้ด่าฮวงเหิง​ ซื่อจินเลยพูดออกมาว่า​ เอาน่าฮวงเหิงคงไม่เคยเล่นจริงๆแหละ​ ซื่อจินได้ยิ้มให้ฮวงเหิงเบาๆ​ ฮวงเหิงเห็นเลยพยายามที่จะเก็บความเขินไว้​ เอาหละเรามาเริ่มทำเลยดีกว่า​ หมิงเหมยได้ชวนทุกคน​

ผ่านมา15นาที่\=\=\=

โอ้ย!!!!! ทำไมมันยากอย่างนี้เนี่ย​ หมายอวี้หงุดหงิด​ ทำๆไปเถอะน่า​ ซินแซได้ตอบหมายอวี้ ว่าแต่พวกนายเป็นนักกีฬา​บาสของโรงเรียนไม่ใช่หรอทำไมไม่ไปซ้อมล่ะ​ ซื่อจินกล่าว​ ก็พึ่งเปิดเทอมนี่หน่า​ ตอนนี้มีใบสมัคเข้ามาเยอะมากๆ​ ครูที่ปรึกษา​ตอนนี้กำลังคัดตัวอยู่น่ะซิ ตอนนี้เลยได้แค่รอ​ หมายอวี้ได้ตอบ​ซื่อจิน​ ฮวงเหิงได้ดีดหน้าผากซื่อจิน​ และได้กระซิบว่า ใยบื้อ​ หมายอวี้ได้มากระซิบกับฮวงเหิงและถามว่าคุยอะไรกัน​ ฮวงเหิงได้ตอบไปว่า​ ไม่ใช่เรื่องของนาย

ที่โรงเรียนคริสตันแกรน

555ใช่มะน่าสมเพชมากเลย55​ หานเห๋อได้พูดหยอกล้อกับหลิ๋งหลิ่งและเชวหลี่ โอ้ย!!! ใครบังอาจมาชนชั้นหะ​ หานเห๋อถามแล้วหันไปมอง​ ฉ.. ฉันขอโทษนะ​ ซื่อจินขอโทษอย่างนุ่มนวล​ อ่าว!! เธอชื่อ​ อะไรนะ​ยัยนี่น่าจะชื่อว่า ซื่อจินใช่ไหม​ หานเห๋อได้ถามซื่อจิน​ ใช่แล้วหละมีอะไรกับฉันหรอ​ ซื่อจินได้ตอบกลับ​ อุ้ยตายจริง​ หล่อนนี่เองที่เป็นคนอ่อยฮวงเหิงของฉันน่ะ​ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร​ หานเห๋อได้ผลักซื่อจิน​ ให้ล้มลง​ ตุบ!! โอ้ย ฉันจะไปรู้ไหมล่ะ​ ซื่อจินได้ตอบไปอย่างเข้มแข็ง​ เหอะจริงสิเธอเป็นเด็กใหม่นี่นะ​ จะไปรู้อะไรล่ะ​ ขอแนะนำตัวนะฉันชื่อหานเห๋อ​ นี่หลิ๋งหลิ่งกับเชวหลี่เพื่อนของฉัน​ หานเห๋อได้บอกกับซื่อจิน​ พวกเธอเอาน้ำมารึยัง​ หานเห๋อได้ถาม​เชวหลี่และหลิ๋งหลิ่ง​ ฉันเอามาแล้ว​ เชิญ​ตามสบายเลยนะสาว​ หลิ๋งหลิ่งได้ตอบหานเห๋อ​ นี่พวกเธอจะทำอะไรฉันน่ะ​ ซื่อจินถามแบบกล้าๆกลัวๆ ซู่ม​ หานเห๋อได้เทน้ำใส่ซื่อจิน 5555555555555555 ดูหล่อนซิ จะบอกให้นะ​ ดึงผม​ อย่ามายุ่งกับฮวงเหิงอีกหละไม่งั้นหละก็​ เธอไม่รอดหรอก​ 555จำใส่หัวซะ​ ปล่อยผมอย่างรุนแรง​ เมื่อหานเห๋อพูดจบ​ ก็เดินจากไป​

อีกฝั่ง

นี่ทำไม่ซื่อจินมาช้าจังเลยนี่ก็ใกล้จะจบคาบสุดท้ายแล้วนะ​ ซินแซได้พูดพลอยๆ​ ฮวงเหิงจึงคิดได้ในเรื่องที่เคยบอกซื่อจินเลยรีบวิ่งออกไปจากห้อง​ อ่าวเห้ย

ฮวงเหิง​ ไปไหนของมันวะ​.... เดี๋ยวก็คงกลับมาแหละ​ หมายอวี้ได้พูด​ ตึกตึกตึกตึก​ อยู่ไหนนะซื่อจิน​ ฮวงเหิงพูด​ ถ้าเป็นแก็งนั้นหละก็​ ซื่อจิน​ ซื่อจิน​ ซื่อจิน​ ​ ซื่อจิน​ ฮวงเหิง​ เขย่าตัวซื่อจิน​ นายเป็นใครน่ะ​ ซื่อจินถาม​ ฉันเอง​ ฮวงเหิง​ และฮวงเหิงได้เหลือบไปมองชุดที่เปียกของซื่อจิน​ และดันเห็นหน้าอก​ของซื่อจิน เลยรีบเอาเสื้อของตัวเองคลุมๆไว้​ ฮวงเหิงได้พาซื่อจินไปห้องพยาบาล

ณ​ ห้องพยาบาล​

คุณ​ครู​ครับดูเธอด้วยครับ​ เธอโดนเทน้ำใส่ ฮวงเหิง​ได้บอกกับคุณ​ครู​ ตายแล้วตอนนี้คงจะไม่สบายแล้วหละ​ คุณ​ครู​จึงเปลี่ยนเสื้อผ้าต่างๆให้ซื่อจิน​ ฮวงเหิงได้นั่งเฝ้าซื่อจินจนหลับไป​ เห้อ​ ซื่อจินได้ถอนหายใจและจับหน้าผากดูแล้วรู้สึกไม่เป็นไข้แล้ว​ ซื่อจิน

เหลืิิอบไปมองเห็น​ ฮวงเหิงนั่งเฝ้าอยู่จึงคิดในใจว่า​ เขานี่ก็น่ารักเหมือนกันเนอะ​ ปั่ง!!! เสียงเปิดประตูของซินแซดังจนฮวงเหิง​ ตื่น​ นี่ซินแซเธอไม่เป็นไรใช่ไหม​ ซินแซได้ถาม​ เราสบายดีแล้วหายแล้วหละ​ ซื่อจินได้บอกกับซินแซ​ โล่งอกไปที​ หมิงเหมยได้พูด​ มาช้าชะมัดเลย​ ฮวงเหิงได้พูดกับทุกคน​ พึ่งมาเห็น

แชตนายเมื่อกี้แหละ​ เลยรีบวิ่งมาเนี่ย​ ซินแซได้ตอบ

ฮวงเหิงแบบโมโห​ อ่าว​ แล้วหมายอวี้ไปไหนแล้วอะ​

ฮวงเหิงถาม​ หมายอวี้น่ะหรอก็​ กลับไปแล้วอะ​ ซินแซได้บอกฮวงเหิง​

ในห้องของฮวงเหิง

ฮวงเหิงก็ได้คิดถึงเรื่องที่ได้เกิดขึ้นในวันนี้​ ฮวงเหิงจึงพูดกับตัวเองว่า​ สรุปตอนนี้เราคงจะชอบ​ซื่อจินจริงๆแล้วหละ​ เพราะว่าเราไม่เคยแคร์ผู้หญิงขนาดนี้เลย​

ฮวงเหิงมาคิดดูอีกที่ก็ตัดสินใจบอกหมายอวี้และเริ่มตามจีบซื่อจิน

ในห้องของซื่อจิน

ซื่อจินซินแซและหมิงเหมย​ ได้คอลกัน​ ทุกคนเราอยากจะบอกอะไรอะ​ แต่กลัวว่าทุกคนจะไม่เห็นด้วยซื่อจินได้บอกซินแซและหมิงเหมย​ คือเราว่าเราจะอยู่ห่างๆฮวงเหิง​ และเราว่าเราจะไม่ยุ่งเรื่องของมัน ทั้งสองเลยได้บอกซื่อจินว่า​ ทำไมหรอมีอะไรรึปล่าว​ มันทำอะไรเธอหรอ​ เราบอกไม่ได้จริงๆ​ ซื่อจินได้ตอบทั้งสอง

ที่ห้องน้ำหญิงโรงเรียน\=\=\=\=

อ่าวใด้เจอกันอีกแล้วนะยัย​ ซื่อจิน​ หานเห๋อได้ทักซื่อจิน​ ฉัน​ ไม่เชื่อใจ​ หรอกนะว่าแกจะไม่ยุ่งกับ​ ฮวงเหิง

หานเห๋อได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ​ หลิ๋งหลิ่งและเชวหลี่ได้จับแขนของซื่อจินเอาไว้​ ดีมากทั้งสองรู้งานได้ดีมาก​ หานเห๋อพอใจในตัวของหลิ๋งหลิ่งและเชวหลี่ กรี๊ด​ด​ พวกเธอจะทำอะไรฉันอีก​ ซื่อจินตัวสั่น​ หานเห๋อเดินไปปิดประตูห้องน้ำ​ แต่ดัน​ลืมว่า​ หมิง

เหมยและซินแซอยู่ในห้องน้ำอยู่​ หน้าอกเธอนี่​ ทรงสวยดีแหะ​ หานเห๋อได้พูดกับซื่อจิน​ งั้นขอ....... แหมๆไม่รอบคอบเลยนะจะ3สาว​ ซินแซได้พูดกับหานเห๋อ​ หนีเถอะหานเห๋อ​ เชวหลี่พูด​ ทำไมนางมีอะไรดีหรอ​ หานเห๋อถามเชวหลี่​ หล่อนแรงเยอะนะถ้าโดนหมัดเข้าคงเสียโฉมเลยหละ​ หลิ๋งหลิ่งพูด​ ไปเถอะ​ เชวหลี่หานเห๋อและหลิ๋งหลิ่ง​ เลยปล่อย​ ซื่อจิน​ เราขอโทษ​เธอด้วยนะที่ไม่ได้มาช่วยตั้งแต่แรก​ หมิงเหมยพูด​ เพราะแบบนี้ซินะเธอถึงไม่อยากเข้าใกล้​ ฮวงเหิง​ ซินแซถาม​ ใช่แล้วหละอย่าบอก2คนนั้นนะ​ ซื่อจินบอกทั้งสอง​

ทางฝั่งของหมายอวี้

พวกผู้หญิงไปเข้าห้องน้ำกันนานจัง​ หมายอวี้พูดพลอยๆ​ เส้นก็อืดแล้วแอบกินซักหน่อยคงไปเป็นไรหรอกเนอะ​ อร่อยแหะ​ นี่ๆ​ ฮวงเหิงได้บอก​ ซินแซมาแล้วอะ​ หนอย​ ไอ้หัวโจกขโมยเส้น​ ซินแซได้ด่าหมายอวี้ และได้​พูดว่า​กินๆไปเถอะถือว่านายไม่อิ่มก็ละกัน​ ซินแซได้เอาช้อนที่หมายอวี้ใช้ชิมเมื่อกี้มา​ ใช้​ เดี๋ยว​ ฮวงเหิงได้บอกซินแซ​ งำ​ มีไรหรอ​ ซินแซถาม​ คงไม่ทันแล้วสินะ​ ฮวงเหิงพูดในใจ​ คือช้อนที่เธอใช้กินไปเมื่อกี้เป็นอันเดียวกับที่​ หมายอวี้ใช่ชิมเส้นของเธอ ทุกคนนิ่งไปซักระยะหนึ่ง.... แล้วซินแซได้พูดออกมาว่า​ ก็ปกตินิกินช้อนเดียวกันไม่เห็นเป็นอะไรเลย​ หมายอวี้รู้สึกว่าที่เขาทำไปซินแซไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย​ หมายอวี้เลยตัดสินใจเดินออกไป​ หมาย

อวี้นายจะไปไหน​ ฮวงเหิงได้ถามอย่า​ งงๆ​ แค่หมาย

อวี้ไม่ได้ตอบอะไรเลย​ ฉันอิ่มแล้วหละ​ ซินแซพูด​ อ.. อ่าว​ ไปไหนอีกคนละเนี่ย​ แล้วก็ต้องได้เก็บให้อีก​ หลิ๋งหลิ่ง​พูด​ ปล่อยเขาเถอะเดี๋ยว​ก็คงดีกันแหละ​ ซื่อจินได้พูดพลามๆ​

ทางของหมายอวี้

อึก....อึก..... หื้อ​ ทำไม​ อึก​ ซินแซไม่เคยชอบเราจริงๆซินะเราคงคิดไปเองซินะ​ เราทำไปขนาดนี้แต่ซินแซกลับไม่เห็นสิ่งที่เราทำ​ ไม่สนใจไม่เชื่อใจในสิ่งที่เราจะสื่อ​ แต่​ แต่​ อึก​.... หื้อ~~ ซินแซที่ได้แอบฟังและได้ยินที่หมายอวี้พูดไปเมื่อกี้​ ก็เริ่มน้ำตาไหลแล้วเดินไปหาหมายอวี้พร้อมกับพูดว่า​ เราก็รักแก่เราแค่ไม่แสดงออกเท่านั้นเอง​ ซินแซได้พูดแล้วไปจับหน้าของหมายอวี้ที่นั่งร้องให้อยู่​แล้วเช็ดน้ำตา​บนใบหน้าหมายอวี้ ซินแซได้พูดอีกว่า​ เราขอโทษ​นะที่เราไม่ได้แสดงออกให้เธอรู้​ ต้องทำให้เธอเจ็บปวดมาโดยตลอด​ แล้วพวกเขาได้จับมือกัน​ ต่อไปนี้เราจะไม่ทำให้เธอต้องทรมาน​อีกแล้วนะ​ซินแซพูดปลอบใจหมายอวี้ พวกเขาได้กอดกัน​ หมายอวี้ได้พูดออกมาว่า​ สัญญา​กับเรานะ​ อึก... ว่าจะไม่ทิ้งเราไปไหนอีกแล้ว​ อื่มเราสัญญา​ ซินแซได้ตอบ​ หมายอวี้ได้ร้องไห้​ อึก... หื้อ~~ ไม่ต้องร้องแล้วนะฉันอยู่ตรงนี้แล้วหละ​ ซินแซได้บอกกับหมายอวี้ แล้วก็จูบกัน เอาเป็นว่าเราเป็นแฟนกันแล้วเนอะ​ ซินแซถาม​ หมายอวี้เขินจดมุดไปในตัวของซินแซ​ ซินแซคิดในใจ​ หมายอวี้ก็มีมุมน่ารักแหะ​ คิคิคิ\=\=\=